เมียเสือ의 모든 챕터: 챕터 131 - 챕터 140

ร่างบางที่นั่งอยู่ที่ปลายเตียงไม่ได้ทำตามคำสั่ง เลยเป็นคนตัวโตที่เลื่อนมือหนาเข้ามาแยกขาขาวให้มันออกจากกันใจกลางความเป็นสาวเคยงดงามและสะอาดสะอ้านแบบไหน ตอนนี้ก็ยังคงเป็นเหมือนอย่างวันแรก ขนอ่อนมีให้เห็นบางตา บ่งบอกว่าซาเฟียร์ดูแลและทำความสะอาดจุดนี้มาเป็นอย่างดีแว๊บหนึ่งที่ภพนิพิฐเงยหน้ามอง สุดท้ายความงดงามเบื้องล่างก็เรียกร้องให้เขาเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ ใช้ริมฝีปากดูดดุนทักทายเม็ดคริสตัลที่มีสีสันคล้ายลูกเชอรี่ เขารู้ดีว่าจุดไหนที่มันจะทำให้คนตัวเล็กหวั่นไหวจนไม่อาจจะต้านทาน"อะ! อื้อออ! หนูเสียว" ซาเฟียร์กัดปาก ใบหน้าเหยเกด้วยความเสียวซ่านเมื่อปลายลิ้นสากสะกิดเบาๆ ที่เม็ดคริสตัล ตามด้วยการวาดปลายลิ้นยาวๆ โลมเลียจุดอ่อนไหวแบบที่ไม่เคยมีใครได้แตะต้องมันมาก่อนหน้านี้ความรู้สึกในตอนที่จ้องมองเสี้ยวใบหน้าคมคายซุกไซ้ความคับแคบเรียกความหวั่นไหวให้ทำงานได้อย่างเต็มที่ซาเฟียร์เปล่งเสียงกรีดร้องอยู่ภายในใจ เลือดในกายสูบฉีดอย่างหนัก ในตอนนี้ลิ้นสากโลมเลียสลับกับการลากปลายนิ้วยาวไปตามรอยแยก ไม่ว่าคนตัวโตจะกดริมฝีปากลงที่ส่วนไหนคนตัวเล็กก็สัมผัสกับความเสียวซ่านปานจะขาดใจ"อ่า..." รอยยิ้มเล็

"ทะลึ่งกับหนูอีกแล้วสินะ หนูจะฟ้องเฮียซานย์""จำได้ว่ามีหลายอย่างที่เธอขู่ฉันว่าจะฟ้องมัน แต่เท่าที่ฉันคุยกับมันเมื่อหลายวันก่อน ไม่เห็นว่ามันจะว่าอะไรฉัน รู้สึกเหมือนว่าเธอจะยังไม่ทันได้ฟ้องอะไรมันเลยนะ""เฮียซานย์โทรหาพี่ภพได้ แต่ทำไมถึงโทรหาหนูไม่ได้ล่ะ" คนถามหน้างอขึ้นมาทันทีซาเฟียร์พยายามจดจำให้ขึ้นใจว่าเธอไม่ควรเป็นฝ่ายโทรกลับไปหาพี่ชายของเธอในสถานการณ์แบบนี้ ทางเดียวที่จะได้คุยคือรอให้เขาเป็นฝ่ายติดต่อกลับมาเองแต่พอมารู้ว่าระหว่างที่เธอกำลังรอคอย พี่ชายของเธอกลับสามารถโทรกลับมาพูดคุยกับเพื่อนของเขาได้ มันอดรู้สึกน้อยใจไม่ได้จริงๆ"โทรมาหลายวันแล้ว ตั้งแต่วันที่เธอป่วย" คนตัวเล็กคิดตาม"วันนั้นเราก็อยู่ด้วยกันนี่คะ ทำไมไม่ปลุกหนูให้หนูได้คุยกับพี่ชายหนูบ้าง หนูคิดถึงเฮียซานย์มากเลยนะ""หมอนั่นก็คิดถึงเธอ แต่ที่ไม่ได้โทรมาหาตัวเธอเองอาจจะเป็นเพราะว่าไม่รู้จะตอบแบบไหนในตอนที่เธอถามว่าเมื่อไหร่พี่ชายเธอจะกลับมารับเธอกลับไป""...นั่นสิ คำถามของหนูมันอาจจะทำให้เฮียซานย์ไม่สบายใจ" คิ้วดกเข้มขมวดเข้ากันเล็กน้อย กำลังตั้งใจฟังว่าต่อจากนั้นซาเฟียร์จะพูดอะไร"หนูควรเปลี่ยนจากการถามว่าเมื

"ซานย์โทรมา?""ใช่ค่ะ ไม่เสียแรงที่วันนี้นอนดึกทั้งที่พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า" รอยบุ๋มของลักยิ้มเล็กๆ บนมุมปาก บอกถึงความสดใสที่ออกมาจากข้างใน ซาเฟียร์รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาแบบทันตาเห็น สิ่งนี้มันกำลังแทนที่บางอย่างนั่นคือการที่คนตัวโตก้าวขาออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันรอบเอวสอบ แต่เธอยังปล่อยผ่านเหมือนมันเป็นเรื่องปกติทั้งที่สถานะระหว่างเธอและเขามันไม่ควรมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลยภพนิพิฐพยักหน้าเบาๆ พลางใช้มือสางน้ำหมาดๆ ที่เกาะอยู่บนเส้นผม"กินก๋วยเตี๋ยวปะ""คะ?""ถามว่ากินก๋วยเตี๋ยวไหม" คำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินส่งผลให้คนตัวเล็กตื่นเต้นไม่น้อย เพียงแค่นึกถึงน้ำซุปร้อนๆ กับลูกชิ้นเด้งๆ ซาเฟียร์พยักหน้าทันที"อยากกินค่ะ จะสั่งให้เขามาส่งที่นี่เหรอคะ""ไม่อ่ะ ออกไปนั่งกินที่ร้านง่ายกว่า" คนฟังอ้าปากค้าง แต่เป็นเพราะว่าตอนนี้เธออารมณ์ดีมาก สิ่งที่ค่อนข้างถูกใจจึงเป็นตัวกระตุ้นรอยยิ้มให้ผุดออกมาอย่างง่ายดาย"งั้นหนูเปลี่ยนเสื้อผ้ารอนะคะ""อืม" เสียงขานรับดังออกมาสั้นๆ หญิงสาวดึงผ้าห่มออกจากร่างพลางหยัดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วลมโกรกกระทบลงบนใบหน้างดงามเกลี้ยงเกลาที่ในเวล

"...นี่ครับแม่ แตงโมของหลาน" ภูพิงค์หิ้วถุงแตงโมเข้ามาในบ้าน สวนทางกับเฮียภูมิและเจ้รักที่เดินออกจากบ้านไปพอดีรับรู้ว่าแด๊ดดี้ของหลานๆ ต้องพาภรรยาไปหาหมอ เลยไม่มีโอกาสได้คุยถึงความผิดปกติบางอย่างที่เขาบังเอิญเจอมา"ลูกโตมาก ซื้อมาเยอะแยะตลอด กินไม่ทันแล้ว ถ้าลูกแตงโมจะโตขนาดนี้ ทีหลังหิ้วมาสองลูกพอนะลูก""นอกจากเด็กๆ คุณพ่อกับคุณแม่ เจ้กับเฮียก็กินได้นี่นา คัดเกรดอย่างดี หวานแน่นอนครับ""ทั้งหล่อและเอาใจใส่ดีขนาดนี้ เมื่อไหร่กันน๊าลูกชายคนนี้จะมีแฟน" เบญญาเอียงใบหน้าไปทางถุงแตงโมภพนิพิฐในสายตาของผู้เป็นแม่ นอกจากรายนี้จะหล่อเหลา ความอ่อนโยนที่เคยเห็นในตอนที่อยู่กับหลานๆ ความรักพี่รักน้องที่มีให้เห็นอยู่เสมอมาชักอยากรู้ว่าผู้หญิงของลูกชายคนนี้รูปร่างหน้าตาจะเป็นยังไง!รอยบนท่อนแขนนั่นก็ยิ่งทำให้สงสัย ดีไม่ดีก็อาจจะเป็นร่องรอยแบบพี่บุตรชายคนเล็กกำลังสงสัย และถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันทำไมถึงมีโอกาสได้เข้าใกล้ และทำให้ผู้ชายคนนี้หวั่นไหวขึ้นมาได้!เบญญายังเดาทางเรื่องนี้ไม่ออกจริงๆ"งั้นแม่ไปผ่าแตงโมให้หลานนะ""ครับ" คนที่กำลังรอโอกาสมองตามแผ่นหลังมารดาไปจนสุดสายตา"เ

"ช่องนี้เขาทำอาหารหลายอย่าง แนะนำวิธีทำที่ค่อนข้างละเอียด ช่องนี้เป็นเพียงช่องเดียวที่ฉันกดติดตาม""พี่ภพ...ชอบผู้หญิงทำอาหารเก่งเหรอคะ" ซาเฟียร์เอ่ยถาม ขณะเหลือบตามองคนตัวโตที่วางปลายนิ้วทาบบนเนื้อหมู ก่อนที่มีดในมืออีกข้างจะค่อยๆ กรีดอย่างชำนิชำนาญ"เสน่ห์ปลายจวัก ฟังดูมันอาจจะโบราณ แต่ที่บ้านของฉันเน้นทำอาหารทานเองที่บ้านมากกว่า""แล้วตอนทานข้าวที่บ้าน ใครเป็นคนทำเหรอคะ""แม่ของฉันและเมียของเฮียเป็นคนทำ""คนไทยคงเคร่งเรื่องนี้มาก...""ผู้หญิงทำอาหารเก่งมันดูน่าสนใจและน่าค้นหาดีนะ สำหรับฉัน...ฉันชอบแบบนั้น" ใจคนฟังกระตุกวูบ คนเรามันก็มีสิทธิ์เลือกสิ่งที่ดีที่สุดและสิ่งที่ชอบที่สุดให้กับตัวเองด้วยกันทั้งนั้นแหละเอาเถอะ เขาชอบแบบนั้น มันก็เป็นสิทธิ์ของเขาถึงยังไงซะ เธอที่ทำอาหารไม่เป็น ก็คงไม่มีทางอยู่ในสายตาของเขาได้หรอก"อยากลองหั่นหมูดูไหม" แน่นอนว่าซาเฟียร์ส่ายหน้าทันที"หนูไม่ถนัดเลยค่ะ ให้หนูออกไปซื้อแล้วเอามาเทใส่จานแบบนั้นง่ายกว่า""มันก็อาจจะง่ายนะ แต่แบบนั้นมันทำให้เราไม่ได้ทานรสชาติที่เราอยากทาน ต่อให้เราจะเน้นรายละเอียดที่ชอบลงไป แต่บางครั้งมันก็ไม่ได้ดั่งใจอยู่ดี""จริง