Semua Bab เมียเสือ: Bab 151 - Bab 160

มือหนายื่นออกไปตรงหน้าของลูกน้องคนสนิทเพื่อขอบางอย่างขวดน้ำหอมราคาแพงถูกส่งต่อ ก่อนที่ผู้ขอจะฉีดพรมไปทั่วร่าง กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณนั้น ใบหน้าหล่อเหลากับกลิ่นที่ดึงดูด ออสตินเพิ่มเสน่ห์ให้ตัวเองดูน่าสนใจมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม"...เงินทอนจ้ะหนู""ขอบคุณค่ะ" ซาเฟียร์รับเงินทอนจากแม่ค้าก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาจากหน้าร้านกลิ่นหอมของอาหารเมนูที่โปรดปรานยังผลให้รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นที่มุมปากบาง"กรี้ดดดดดดดด!" เสียงกรีดร้องดังมาจากทางหนึ่ง ขาสวยหยุดชะงัก ตามด้วยดวงตากลมที่ตวัดไปมองอย่างรวดเร็ว"ช่วยหนูด้วย ฮื่ออๆ" เสียงร้องขอความช่วยเหลือสร้างความตกใจอยู่ไม่น้อย ซาเฟียร์กลืนน้ำลายเหนียวลงคอหนักๆ มือเรียวพยายามล้วงหาโทรศัพท์มือถือ จุดที่เธอยืนอยู่ไม่ได้มีผู้คนให้ร้องขอความช่วยเหลือได้เลยไม่ทันมีโอกาสได้ปลดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ด้วยซ้ำ ภาพที่เด็กถูกอุ้มไปอีกทาง พร้อมทั้งเสียงร้องที่เต็มไปด้วยความตกใจ ซาเฟียร์ก้าวขาเข้าไปตรงนั้นอย่างรวดเร็ว"ยะ หยุดนะ ปล่อยตัวเด็กเดี๋ยวนี้นะ""อยากตายรึไงวะ!" ชายฉกรรจ์ในชุดสีดำหันมาตวาดใส่ซาเฟียร์อย่างเกรี้ยวกราด ร่างบางสะดุ้งโหยง ทั้งกลัวทั้งตกใจ หงุดหงิดที่ในระแ

"...รถคันนี้ครับเฮีย" คนที่กำโทรศัพท์ในมืออย่างแรงตวัดสายตาไปยังจอโน๊ตบุ๊กทันทีข้อมูลจากไฟล์กล้องวงจรปิดหลายต่อหลายตัวที่นำมาประกอบกัน สุดท้ายได้เห็นกับตาว่าออสตินคือคนที่พาซาเฟียร์ไปจริงๆ"ผู้ชายคนนี้เป็นใครอ่ะ ทำไมถึงต้องกักขังหน่วงเหนี่ยวคุณคนสวยคนนั้นไว้ด้วย เท่าที่ผมฟัง ไอ้หมอนั่นรู้จักคุณคนสวยใช่ไหมครับ" นิกกี้เอ่ยถามด้วยความสงสัย ขณะเดียวกัน เขายังต้องใช้ความชำนิชำนาญในเรื่องของการตรวจสอบเครื่องมือสื่อสาร สิ่งที่ต้องทำคือการค้นหาให้เร็วที่สุดว่ารถคันสีดำคันนี้วิ่งไปในทิศทางไหน และตอนนี้รถจอดอยู่ที่ส่วนใด ยิ่งเห็นอารมณ์เกรี้ยวกราดของผู้เป็นนาย นิกกี้บอกตัวเองทันทีว่าเขาต้องรีบทำทุกอย่างให้สำเร็จโดยไว"ต่อให้มันจะเป็นใคร กูก็ไม่มีทางให้มันได้ในสิ่งที่มันต้องการ!""...ถามจริงเถอะ คนอย่างนายไปอดอยากมาจากไหนคนระดับนายการที่จะหาผู้หญิงสักคนมาบำบัดความใคร่มันไม่ได้ยากเลยสักนิดแล้วทำไมจะต้องมาบังคับฉัน ทั้งที่ฉันไม่ได้ยินดีและรู้สึกเต็มใจด้วยเลย""ไอ้ซานย์มันเก่งดีนะ มันล้างสมองของเธอจนเฮียไม่มีอะไรดีในสายตาของเธอเลย""ถ้าอยากให้ฉันมองเห็นความดีในตัวนายก็ปล่อยฉันหน่อยสิ อย่าทำแบบนี้กับ

'...ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้'ภพนิพิฐดับหน้าจอโทรศัพท์พร้อมกับการกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆวันที่สามที่ไม่สามารถติดต่อซานย์ได้ สุดท้ายแล้วความพยายามที่มีมาตลอดทั้งสามวันก็เป็นอันสรุปได้ว่า เขาจะได้คุยกับเพื่อนก็ต่อเมื่อฝ่ายนั้นติดต่อกลับมาเองความเคลือบแคลงใจที่มียังไม่ได้หายทำให้หนุ่มหล่อเจ้าของเรือนร่างสูงโปร่ง รับกับโครงหน้าหล่อเหลาที่ลงตัวไม่ว่าจะแอบมองจากทิศทางไหน เลือกที่จะไม่คิดหาทางออกเพียงหนทางเดียวแน่นอนว่าสำหรับภพนิพิฐ ศัตรูที่ไม่ได้รู้จักกัน คนที่ไม่ได้มีเรื่องบาดหมางแต่ต้องมองว่าเป็นดังศัตรูคือคนที่น่ากลัว เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมารูปแบบไหนสิ่งที่รับปาก คนที่ต้องดูแลมันค้ำคออยู่ หมายความว่าเขาต้องทำตรงนี้ให้ดีที่สุด จะไม่มีวันพลาดอย่างแน่นอนโทรศัพท์มือถือในมือถูกปลดล็อกอีกครั้ง คราวนี้นิ้วยาวส่งข้อความไปที่แชทสามยอดกุมารซึ่งในนั้นประกอบด้วยตัวเขาพี่ชายอย่างภูมิรพี และน้องเล็กอย่างภูพิงค์ ไลน์หลุ่มนี้มีมานานแล้ว ส่วนมากมีไว้คุยกันในเรื่องต่างๆ เรื่องที่คลายเครียดขำขันบ้าง ถือว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกและเป็นคำพูดประโยคแรกที่เขาจริงจัง[ ภพนิพิฐ : รวมตัวกันที่ค

แกร๊ก~"โทษที พอดีกูแวะไปซื้อแตงโมให้ลูกกูก่อนมาน่ะ ไม่ได้มาช้าเกินไปใช่ไหม""ไม่หรอกครับ เฮียภพก็พึ่งมาถึงเหมือนกัน" ผู้มาใหม่พยักหน้ารับ ประกายตาที่เคยเย็นชาทว่าถูกแทนที่ด้วยความรักความอบอุ่นในยามที่มองภรรยาและลูกๆ กวาดมองออกไปรอบๆ ห้องกลิ่นหอมในแบบของผู้หญิงมันทำให้เขาสนใจ ไวเท่าความคิด ภูมิรพีมองกลับไปยังชั้นรองเท้าและรองเท้าของผู้หญิงหลายต่อหลายคู่ที่วางอยู่มันทำให้ผู้เป็นพี่ที่รับรู้ว่า น้องชายของตัวเองมันแอบร้ายระบายเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ"ไอ้เรื่องที่สปอยขึ้นมา กูนึกว่าไม่มีอยู่จริง""มันมีอยู่จริงครับเฮีย แต่ตัวจริงหรือเปล่าอันนั้นมันเป็นอีกเรื่องนะ""ตัวจริง?""สู่รู้นักนะมึง" ภูพิงค์ไหวไหล่ แค่คำด่าด้วยประโยคสั้นๆ ไม่ได้กระทบกระเทือนสิ่งใดในร่างกายของหนุ่มหล่ออย่างภูพิงค์ได้เลยแกร๊ก~ประตูห้องนอนถูกปลดล็อกก่อนจะถูกกระชากให้เปิด ตามด้วยร่างบอบบางที่อยู่ในชุดสบายๆ เสื้อยืดตัวเก๋กับกางเกงขาสั้นสำหรับใส่อยู่บ้านสามหนุ่มมองไปที่เธอเป็นตาเดียวซาเฟียร์ยกมือขึ้นลูบแก้มของตัวเองแก้เก้อ จากนั้นเธอก็รีบยกมือไหว้ผู้ที่มาช้าที่สุดเพราะจำได้ว่า เขาคือพี่ชายของภพนิพิฐ เขามีอายุมากกว่าเ

น้ำเสียงของซาเฟียร์ติดความออดอ้อนอย่างไม่รู้ตัว ดวงตากลมสวยกวาดมองไปทั่วใบหน้าหล่อเหลา มองความลงตัวของจมูกโด่งๆ ตาคมๆ ริมฝีปากหยักได้รูปที่เคยสัมผัสมาแล้วว่ามันหวานและดีมากแค่ไหนไม่รู้ว่าเธอไปรวบรวมความกล้าเหล่านี้มาจากไหน แต่เธออยากได้คำตอบ อยากได้มากจริงๆ"นั่งรอ เดี๋ยวหาข้าวให้กิน""จะเดินหนีหนูอีกแล้วเหรอคะ" น้ำเสียงน้อยอกน้อยใจดังขึ้นตามหลัง ซาเฟียร์ไม่ได้พูดเปล่า แต่เธอเลือกที่จะสาวเท้าตามหลัง สอดแขนเข้าไปกอดหมับที่ร่างแกร่งจากทางด้านหลัง แก้มเนียนเบียดเข้ากับแผ่นหลังกว้างอย่างออดอ้อน"ตอบหนูก่อนได้ไหม""...""สำหรับพี่ หนูมีความหมายหรือเป็นแค่ของตาย""ไปเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหน" ภพนิพิฐปลดแขนเรียว ตามด้วยการหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนตัวเล็กตามเดิม"พูดกันตรงๆ น่ะถูกแล้วค่ะ อ้อมโลกมันเหนื่อยมาก สุดท้ายแล้วมันก็มีเพียงสองคำตอบให้เลือกอยู่แล้วนี่คะ"ฉันถามเธอกลับบ้างได้ไหมล่ะ""ได้สิคะ พี่ภพอยากรู้อะไรพี่ถามหนูได้เลย""หากวันหนึ่งสถานการณ์ทางนั้นดีขึ้น ซานย์สามารถเคลียร์ทุกอย่างได้ หากวันหนึ่งพี่ชายของเธอมารับเธอกลับไป...เธอจะทำยังไง""หนู..." ทั้งที่กำลังจะอ้าปากตอบ แต่แล้วคำตอบมันก็ท