All Chapters of เมียเสือ: Chapter 1 - Chapter 10

"ภู อื้อออ!" ร่างแบบบางโยกคลอนอย่างหนักในยามที่คนตัวโตถาโถมแรงกายเข้าใส่อย่างบ้าคลั่งนิ้วยาวทั้งสิบบีบเคล้นที่ประทุมถัน ความเสียวซ่านที่ได้รับส่งผลให้ภูพิงค์ออกแรงบีบกระทั่งเนินเนื้อขาวอวบเบียดออกมาตามซอกของนิ้วมือ"แบบนี้ชอบไหมไอ" ถามไปพลางโน้มลงไปกดจูบที่เรียวปาก หงุดหงิดทุกครั้งที่เขาเผลอทำในสิ่งที่ไม่เคยทำกับผู้หญิงคนไหนตามประสาคนโสด เวลาอยากก็อาจจะปลดปล่อยบ้างกับคนที่ถูกใจและเต็มใจ แต่กรณีนี้ คนที่ครางอยู่ใต้ร่างของเขาตอนนี้ ไอ หรือ ไอติม เธอเป็นเพื่อนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันเขาไม่เคยคิดที่จะยุ่งกับเพื่อน เพราะเวลาเบื่อมันอาจจะสร้างปัญหากับไอติมเขาพลาดว่ะ ครั้งแรกน่ะเมาทั้งคู่ ดีอยู่ที่ตื่นมาแล้วอีกฝ่ายไม่ซีเรียสอะไร'...ช่างมันเถอะ ต่างฝ่ายต่างเมา ว่าแต่ ป้องกันใช่ไหม?'คำถามแบบชิวฉิบหาย แม้ว่าคำถามมันจะโอเคทั้งสองฝ่าย แต่ก็กล้าพูดได้เต็มปากว่าคำพูดเหล่านี้จากปากของผู้หญิง เขาไม่เคยเจอ'ถุงยางอยู่ในถังขยะ''อ้อ เค''ครั้งแรกนี่ ทำไมไม่ห้ามวะ''เมาอ่ะ ช่างเถอะ ทีหลังก็อย่าปล่อยตัวให้เมาแบบนี้อีกก็แล้วกัน หากเป็นผู้หญิงคนอื่นระวังซวย''ไม่เสียดาย?''โตป่านนี้แล้วไหม มันเป็นเรื่อ

"หยอก" หญิงสาวในชุดเดรสสีดำ ด้านบนช่วงหน้าอยู่ในระดับเนินอกอวบ ทว่าด้านหลังคว้านลึกอวดแผ่นหลังขาวเนียน แม้ระดับความยาวจะเลยเข่า แต่เธอใส่ชุดนี้แล้วเซ็กซี่เป็นบ้า"เพื่อนเล่นเหรอวะ คิดว่าฉันตลกด้วย?""เลิกทำหน้าบึ้งได้ปะ คนอื่นอาจจะบอกว่านายหล่อนะ แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นนะภู คนอย่างไอติมไม่มีทางหลงลุคของผู้ชายแบดๆ แบบนายภูหรอก" "มั่นหน้าจนหมั่นไส้ จะเดินออกจากผับสวยๆ หรือจะให้ลากออกไป""ภูพิงค์!" "ก็เอาดิ ฉันนี่ก็พร้อมตลอดเวลา" คนฟังดันแผงอกแกร่งออกห่าง มือบางยกขึ้นสางผมตัวเองลวกๆ อวดลำคอระหง และไอ้ตาหวานหยาดเยิ้มเพราะเมาเขานี่ก็โคตรไม่ชอบเลย"หยุดทำไมอ่ะ เต้นต่อดิ" "แก ว่าแต่..." ของขวัญ เพื่อนสนิทของไอติมเลิ่กลั่ก การปรากฏตัวของหนุ่มหล่ออย่างภูพิงค์มันไม่ใช่เรื่องที่ปกติหรอกมันดูเหมือนหวงจนออกนอกหน้า เหมือนว่าสองคนนี้จะมีซัมติงอะไรกัน เพียงแต่ไอติมไม่เปิดเผยให้เพื่อนสนิทอย่างเธอรู้ก็เท่านั้นเอง"อย่าเวอร์ได้ปะขวัญ นั่นเพื่อน ไม่ใช่ผัว ทำไมฉันต้องแคร์อ่ะ" คนฟังหน้าตึงขึ้นมาทันที ถึงอย่างนั้นก็ยังอุตส่าห์กอดอกฟัง"ยัยไอ แต่ว่าเพื่อนแกหล่ออ่ะ แค่เพื่อนจริงปะ" กะเพรา ถามขึ้นบ้าง ภ

ไอติมเดินมาทิ้งตัวลงบนที่นอนกว้าง จ้องมองหน้าประตูห้องน้ำตาละห้อยการทำตามความฝัน นั่นคือการเป็นดีไซเนอร์ออกแบบเสื้อผ้าสวยๆ เก๋ๆ ตามประสาผู้หญิง นั่นคือความฝันของเธอ ซึ่งไอติมสมหวัง เธอมีห้องเสื้อที่เป็นของตัวเอง ดูสวย ดูหรู แต่ใครจะรู้ว่าพื้นที่ตรงนั้นเธอยังคงผ่อนอยู่แม้จะไม่เคยขาดส่งเลยสักเดือน แต่อนาคตใครจะรู้ เมื่อวานนี้เธอไปปรึกษาแพทย์เฉพาะทางเกี่ยวกับโรคที่พ่อของเธอเป็นอยู่ หากการผ่าตัดผ่านพ้นไป สถานีต่อไปก็คือการคีโมและฉายแสง มะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะที่สาม แม้คุณหมอจะให้กำลังใจว่าเราอาจจะยับยั้งการเจริญเติบโตของเซลล์มะเร็งได้ แต่อีกเสียงที่บังเอิญได้ยินคนที่เป็นโรคนี้พูดคุยกันในพื้นที่ของโรงพยาบาลอยู่ไม่นานก็คงตาย! อนาคตมันเป็นของที่มองไม่เห็นไหม เลี้ยงลูกสองคนมาจนโตพ่อของเธอยังทำได้ หาเงินมารักษาพ่อ ทำทุกหนทางที่สามารถทำได้ คนอย่างไอติมนี่แหละจะทำเพื่อพ่อเอง!"เป็นไร ทำไมนั่งเหม่อ" คนตัวโตที่พึ่งก้าวขาออกมาจากห้องน้ำร้องถาม ความกังวลบนใบหน้าจิ้มลิ้มมันทำให้เขาอยากอ่านใจเธอมากๆ อะไรกันนักกันหนา พักนี้ทำไมถึงดูแปลกไป!"มองไร ไม่เคยเห็นคนหล่อ?""พอเถอะภู มั่นหน้าไปละ" ไอติมยกม

[ นี่สนุกมากปะ เลิกยั่วโมโหได้ไหมวะ! ] "อย่ามาตะคอกนะภู อย่ามาขึ้นเสียง นายไม่มีสิทธิ์มาใช้น้ำเสียงแบบนี้กับฉันด้วยซ้ำ ฉันเป็นผู้หญิงปะ คิดว่าควรรับได้กับคำพูดที่มันเฮงซวยแบบนั้นรึไง" [ กลับมาคุยกันดิ หรือไม่ก็บอกมาว่าอยู่ไหนแล้วฉันจะเป็นคนไปหาเธอเอง ] "จะคุยทั้งที่อารมณ์แบบนี้นี่นะ เอาไว้ก่อนดีว่าปะ" [ แล้วแต่นะไอ ถ้าไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุย ] ไอติมกระชากโทรศัพท์ออกจากหูทันทีที่ผ่านมาภูพิงค์ไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยหัวรุนแรง ไม่เคยโมโหหรือเกรี้ยวกราดเท่านี้มาก่อนเลย! "เป็นไรปะ" ของขวัญรีบถามทันทีที่เพื่อนรักเดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง ไอติมยิ้มบางก่อนจะหย่อนสะโพกลงนั่งที่เดิม"ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก เรื่องไร้สาระ""คนนั้นปะ?""อืม หมอนั่นชื่อภูพิงค์ ระหว่างฉันกับหมอนั่นไม่มีความสัมพันธ์อื่นหรอก เราเป็นแค่เพื่อนกัน""เพื่อนเขาหวงกันแบบนั้นด้วยเหรอไอ""คงเป็นนิสัยของพวกผู้ชายแหละ" แค่หวงของที่เคยได้ก็เท่านั้นเอง ไอติมต่อประโยคหลังในใจ สุดท้ายก็เลือกที่จะฝืนยิ้มออกมา"เราควรกินข้าวปะ เท่านี้ชีวิตฉันมันก็เหนื่อยแล้วอ่ะ ขอสู้เพื่อพ่อก่อนนะ เรื่องอื่นค่อยว่ากัน""เคๆ กินเยอะๆ ล่ะ กินให้หมด

"เรากลับมาเป็นเพื่อน ที่ทำตัวเหมือนเพื่อนกันจริงๆ ดีปะ เพื่อนที่ไม่นอนกับเพื่อนตัวเองน่ะ!" คล้ายรู้สึกโดนตบแรงๆ ที่ใบหน้า ภูพิงค์เค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ทำเหมือนว่าเขาไม่รู้สึกอะไร ทว่าภายในใจลึกๆ มันกลับรู้สึกโหวงเหวงว่างเปล่ายังไงชอบกล"เธอต้องการแบบนั้นจริงๆ งั้นเหรอ""อืม แบบนี้มันดีแล้วนะ หรือนายอยากให้คนอื่นรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน?" ภูพิงค์ชะงักไปทันทีที่ได้ยินแบบนั้นการเจอผู้หญิงสักคนที่เข้าใจอะไรง่ายๆ มันก็เป็นเรื่องดีอยู่หรอก แต่บางครั้งเธอก็เข้าประเด็นแบบตรงเป๊ะ มันเลยกลับกลายเป็นเขาที่ไปไม่เป็น"สีหน้าของนายตอนนี้ฉันควรตั้งคำถามแบบไหนออกไปดี ติดใจฉัน ชอบฉัน ไม่อยากให้ฉันไป คำตอบแบบไหนที่มันอยู่ในใจของนาย!" "ต้องการใช้เงินเท่าไหร่ เราควรคุยกันในเรื่องที่มันสำคัญนะไอ" ไอติมจ้องมองเจ้าของคำพูดนิ่งเอาจริงๆ คำพูดของหมอนี่ มันกำลังทำให้เธอเข้าใจว่า เรื่องของความรู้สึกมันไม่ได้สำคัญเลยสักนิด เขาสามารถอยู่กับเธอโดยไม่มีสถานะแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ได้ แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกแย่วะ หรือว่าแท้จริงแล้วความรู้สึกของเธอมันก่อตัวมากขึ้นไปทุกวัน"นายไม่อยากให้ฉันรับงานแบบนั้น?""อืม" ภูพิงค์ตอบ