Semua Bab The Night I Met My CEO (Tagalog): Bab 131 - Bab 140

Present Day. Kasalukuyan kaming nasa opisina ni Katalina, Tahimik ang buong opisina, tanging tik-tak ng wall clock at mahihinang tunog ng mga keyboard lang ang tanging maririnig. Nasa kabilang desk si Katalina, nakakunot-noo habang may binabasa sa harap ng kanyang computer. Ilang beses ko na siyang sinusulyapan, pero tuwing napapansin kong napapatingin din siya sa akin, mabilis akong umiiwas ng tingin at aayos ng upo. kunwari abala rin ako sa computer ko. Pero sa totoo lang, hindi naman talaga ako nakatutok sa trabaho. Kanina pa ako abala sa group chat namin nina Fia at Jems.. Yeah, we have a secret group chat. Ginawa ni Fia ‘yung GC na ang pangalan ay: “Mission: Forever with Kat 💍” oo, may emoji talaga. That’s why I have to be extra careful if Katalina finds out, she’ll figure it out right away just from the name of the group chat. “Anyway, Fia, did you get the ring na kasya sa ring finger niya?” Tanong ko. Sabay sulyap kay Katalina na busy pa rin sa harap ng computer.

A Few Days LaterDumating na rin sa wakas ang singsing.18k white gold, round brilliant halo diamond, simple, elegant, timeless. Katulad niya.I held it inside the small box. As it shimmered under the light, I could almost hear her voice when she sees it. I smiled without even realizing it.“Soon,” mahina kong bulong. Ang kailangan ko na lang gawin ay makausap ang mga magulang ni Katalina bukas ng umaga, Kagabi lang sila dumating dito sa Manila. Sabi ko kela Fia na pagpahingahin muna ang mga ito.. Sinabi ko rin sa kanila na sabihan sila Tito at Tita na ‘wag kontakin si Katalina. H’wag sabihin na nandito sila sa Manila.. Sabihin na surprise kaya hindi dapat malaman ni Katalina. Then last, ang cover story ko, sasabihin ko kay Katalina, I booked a trip to Palawan for our mini vacation so she and the twins can relax. To ease all the stress from the past few months. We really need to chill and unwind, especially her. I’m sure she won’t say no to that, and she won’t suspect a thing.

Tumingin ako ulit kay Mr. Suarez. “Bakit siya po ang gusto kong pakasalan? Dahil siya lang po ang babaeng kaya kong ipaglaban kahit kanino, kahit saan. Siya ang tahanan ko. At kung papayagan n’yo po ako, gusto kong maging dahilan ng ngiti niya sa araw-araw.” Pagkatapos kong sabihin ‘yon, napansin kong bahagyang lumambot ang ekspresyon ni Mrs. Suarez. Si Mr. Suarez naman, hindi man nagsalita agad, pero halata kong tinatablan na rin ng emosyon. Mahina akong nagsalita, halos pabulong: “Hindi po ako perpektong tao, pero ipapangako ko mamahalin ko si Katalina nang higit pa sa sarili ko.” Sandaling tumahimik.. saka marahang tumango si Mr. Suarez “Alam mo, Zach, hindi madaling ibigay ang kamay ng anak sa ibang lalaki. Lalo na kung alam mong pinoprotektahan mo siya buong buhay niya. Pero habang nakikinig ako sa’yo… ramdam kong mahal mo talaga siya. Hindi mo kailangan ng magarang salita para patunayan ‘yon.” Nakatitig lang ako at seryoso nakikinig. “Sir…” mahina kong s

“Is that my son’s voice I’m hearing?” Sabay kaming napalingon ni Mommy sa bukana ng kusina, “Dad.” agad akong tumayo saka lumapit para salubungin siya at alalayan. “How are you feeling?” tanong ko. “Better,” sagot niya. “Pero sabi ng doktor, bawal muna akong ma-stress. So please, sana hindi bad news ang dala mo sa pagparito sa bahay.” Napangiti ako. “Don’t worry, Dad. I only bring good ones.”“Good,” sabi niya, saka ko siya inalalayan maupo sa katabing upuan ni mommy, “So, what brings you here? Hindi ka naman usually bumibisita ng walang dahilan.” Nagkatinginan kami ni Mommy, saka ko binalingan si Dad. “Well, I’m here to ask for your and Mom’s blessing, and to tell you that I’m going to propose to my girlfriend, Katalina.” Saglit siyang natahimik, tapos marahang ngumiti. “Katalina Suarez…One of our employees, from Marketing, right?” “Yes.” “Hmm, She’s a good employee.” sabi niya. “If I’m not mistaken, she’s one of our excellent and intelligent employee

Mula pa kaninang umaga, ramdam ko na ang excitement. The long-awaited day has finally come, the day we’re flying to Palawan. Habang pinagmamasdan ko si Katalina na nag-aayos ng maliit niyang maleta, napangiti ako. Maingat siya sa bawat galaw, sinisigurado niyang hindi siya mapapagod.“Mommy, ako na d’yan. You don’t have to carry that,” sabi ko, sabay lapit para kunin ang maleta niya.Ngumiti siya. “Okay lang, Daddy. It’s just light. Konting damit lang naman ‘to.”“Still,” sagot ko, inaagaw na ang hawakan ng maleta. “You’re not supposed to lift anything heavy. Remember?” Napangiti siya, sabay hawak sa tiyan niya. “Yes, Daddy. I know, protective mode on ka na naman.” “Always,” sagot ko, sabay halik sa noo niya. Paglabas namin ng building, mainit ang hangin pero magaan ang pakiramdam. Our company driver helped us load the bags into the car—her small suitcase, and my large carry-on. “Handa ka na?” tanong ko habang binubuksan ko ang pinto ng sasakyan para sa kanya. “Yes!” mabili