Lahat ng Kabanata ng ภรรยาของเขาคือนางร้ายความจำเสื่อม: Kabanata 21 - Kabanata 30

เหม่ยอิงค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ความรู้สึกแรกที่ได้รับคือความหนักอึ้งบริเวณบั้นเอว คิ้วสวยขมวดเข้าหากันน้อย ๆ สมองกำลังเริ่มประมวลผลหลาย ๆ อย่าง กระทั่งพอจะจับโฟกัสได้ ดวงตาหลุบมองตรงหน้าท้องตัวเองก็พบว่ามีมือของคนเป็นสามีกำลังวางพาดไว้อยู่ ตรงซอกคอก็รู้สึกถึงลมหายใจร้อน เป็นการบ่งบอกว่าทั้งคู่อยู่ใกล้กันเพียงใด เหวินเจิ้งนอนซ้อนอยู่ที่ด้านหลัง ใบหน้าหล่อเหลาซุกอยู่ตรงซอกคอขาว อีกทั้งยังตระกองกอดกันไว้แนบแน่น เขายังคงหลับสนิท ซึ่งเหม่ยอิงก็ไม่ได้คิดอยากจะกวนเท่าไรนัก แต่พอเธอขยับตัวนิดเดียว คิ้วเข้มเรียงสวยก็ขมวดเข้าหากันทันที อีกทั้งยังซุกหน้าเข้าใกล้ภรรยามากขึ้น ให้ตาย...แล้วแบบนี้เหม่ยอิงจะลงจากเตียงได้อย่างไร! เมื่อลงก็ไม่ได้ก็จึงไม่พยายามอีก แต่คราวนี้คนตัวเล็กพยายามพลิกตัวกลับมา กระทั่งเข้าสู่อ้อมกอดสามีอีกครั้งอย่างสมบูรณ์ ดวงตากลมโตมองคนที่ยังหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ใบหน้าหล่อเหลานั้นห่างกับเธอไปเพียงแค่ไม่กี่เซน แพขนตายาวจนน่าอิจฉา จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากได้รูปสวย เหม่ยอิงยังคงไล่สายตาต่อ ตอนนี้เหวินเจิ้งไม่ได้สวมเสื้อ เป็นผลให้เธอเห็นหน้าท้องที่มีลอนกล้ามนั้นได้อย

ห้าวันหลังจากหวังฝูนอนโรงพยาบาล เหม่ยอิงมานอนเฝ้าผู้เป็นบิดาทุกวัน ฉีถงจึงเป็นคนที่ต้องทำงานแทนหวังฝูไปสักพัก และเธอก็อดเห็นใจลูกสาวไม่ได้เพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นสามีโกรธลูกสาวสุดที่รักเป็นครั้งแรก “อิงหั่นแอปเปิลให้นะคะ ป๊าจะได้ทานง่าย ๆ” อย่างเช่นตอนนี้ เหม่ยอิงทั้งพยายามชวนคุยและเอาลูกอ้อนเข้าสู้ แต่หวังฝูก็ยังอ่านหนังสือพิมพ์ไม่วางตา ท่าทางดูไม่สนใจเธอสักนิด แต่แน่นอนว่าผู้เป็นภรรยาอย่างฉีถงรู้ดีว่าใจหวังฝูคงอ่อนยวบไปแล้ว “อิงเห็นว่าในตู้เย็นมีน้ำผลไม้ด้วยนะคะ ป๊าจะทานคู่กันไหม” “…” “หนังสือพิมพ์ฉบับใหม่วันนี้ก็มีด้วยนะคะ ให้อิงหยิบให้ไหม” “…” เหม่ยอิงคอตก เพราะไม่ว่าจะพูดอะไรหวังฝูก็ไม่ตอบสักอย่าง มือก็ยังหั่นแอปเปิลให้ผู้เป็นบิดาต่อ “เอามาสิ” “…?” “น้ำผลไม้ หนังสือพิมพ์” คราวนี้คนฟังจากที่หูตกก็กลับมายิ้มแป้น เหม่ยอิงรีบหยิบทั้งสองอย่างให้หวังฝูทันที “ทานเยอะ ๆ เลยนะคะ” เขามองรอยยิ้มน่ารักลูกสาวอย่างอ่อนใจ ก่อนจะเหลือบมองมือของเหม่ยอิงที่กำลังยื่นของมาให้ ซึ่งไม่ได้สวมแหวนแต่งงานของตระกูลไท่อยู่อย่างทุกที แค่นั้นก็พอจะรับรู้เหตุการณ์บางอย่างได้ “

หลังจากกลับจากปะทะกับเทียนหลงเมื่อวานแล้ว วันนี้เหวินเจิ้งคุยกับเหม่ยอิงว่าเขาจะเข้าไปพบหวังฝู หลังจากปล่อยให้ต่างฝ่ายต่างใจเย็น เขาคิดว่าคงต้องรีบปรับความเข้าใจกับหวังฝูให้เรียบร้อย ซึ่งเหม่ยอิงก็เห็นด้วย เพราะเหมือนว่าบิดาเธอตอนนี้จะหายโกรธลงมากแล้ว “…” บรรยากาศในห้องรับแขกของบ้านตระกูลจ้าวยามนี้เงียบเชียบ เหม่ยอิงรินน้ำชาให้ประมุขของบ้าน ซึ่งหวังฝูยังคงนั่งนิ่ง ก่อนหญิงสาวจะหันมารินน้ำชาให้เหวินเจิ้ง ซึ่งเขาก็ทำเพียงยิ้มบาง ๆ ให้ “เอาขนมด้วยดีไหมคะ” เหม่ยอิงพยายามยื้อให้ตนอยู่ในห้องนี้ต่อ ทว่าหวังฝูกลับส่ายหน้า นั่นทำให้เธอหูตกลงเล็กน้อย หลังจากนั้นจึงเดินออกมาแบบไม่เต็มใจนัก เมื่อได้อยู่กันสองคนอีกครั้ง คราวนี้เหวินเจิ้งจึงเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา “อาการดีขึ้นหรือยังครับ” หวังฝูทำทีเป็นเบือนหน้าหนีแต่ก็ยังพยักหน้ารับ “ผมซื้อของบำรุงร่างกายมาให้หลายอย่าง ถ้าได้ทานทุกคืนก่อนนอนก็จะดีมากครับ” “อืม” หวังฝูขานรับเสียงเรียบ ก่อนจะหยิบถ้วยชาขึ้นจิบ เมื่อเห็นท่าทีเมินเฉยและดูเหมือนหวังฝูไม่คิดจะต่อบทสนทนาอีก เหวินเจิ้งจึงสูดลมหายใจลึก ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ที่ตนนั่งแล้วทรุดตัวค

หนิงอันนั่งตัวสั่นกัดเล็บจนเป็นริ้วเลือด เธอเครียดและดูลนลานอย่างมาก เพราะจู่ ๆ คนที่คุ้มหัวเธออย่างเทียนหลงดันมีข่าวแพร่สะพัดไปว่อนว่าถูกตำรวจคุมตัวไปเพราะมีเอี่ยวกับเรื่องฆาตกรรม แม้ไม่ได้บอกว่าผู้เสียหายคือใคร แต่แน่นอนว่าหนิงอันรู้ได้ทันที ไม่รอดแน่…เธอจะต้องถูกจับได้แน่ ๆ ทว่าแทนที่จะหนีออกนอกประเทศหรือหาที่ซุกหัวหลบหนีตำรวจ หนิงอันกลับรีบร้อนบุกไปยังบริษัทตระกูลไท่หวังว่าขอความเมตตาจากคนคนนั้น ถามใครก็ต้องบอกว่าเธอเสียสติไปแล้วแน่ ๆ แต่หนิงอันไม่สน คนเดียวที่จะทำให้สีดำกลายเป็นสีขาว หลังมือกลายเป็นหน้ามือได้ มีเพียงแค่คนเดียวคือไท่เหวินเจิ้ง วันนี้จึงเป็นอีกวันที่หนิงอันสวมหมวกสวมแมสปิดหน้าปิดตาแล้วมานั่งรอเหวินเจิ้งตรงชั้นล่างของบริษัท เพราะหากเธอเข้าไปโวยวายเหมือนวันก่อนคงได้ถูกจับโยนออกไปเป็นแน่ ในขณะที่เขานั้นไม่คิดลงไปพบ เหวินเจิ้งได้รับคำรายงานแล้วว่าหนิงอันมารอพบตนอยู่ ทว่าถ้าจะให้ทำตามความประสงค์ของอีกฝ่ายก็ไม่ใช่สไตล์ของเหวินเจิ้ง “ทำไมเราถึงไม่แจ้งตำรวจให้มาจับเธอไปเลยครับ ทั้ง ๆ ที่หลักฐานก็มีครบแล้ว” จงเซ่อถามขึ้นอย่างสงสัย เหวินเจิ้งกระตุกยิ้ม ก้าน

จากเดิมที่โดนตามใจมากอยู่แล้ว ยิ่งภรรยาตั้งครรภ์เรียกได้ว่าเหวินเจิ้งแทบจะประคบประหงมไม่ห่าง ใครก็ตามห้ามเข้าใกล้เหม่ยอิงมากเกินความจำเป็น บางครั้งก็หนักถึงขั้นเวลาไปพบหมอแล้วต้องรับการตรวจ เหวินเจิ้งยังจ้องเขม็งจนอีกฝ่ายเหงื่อตก จากที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ตอนนี้แม้กระทั่งจะเงยหน้าสบตามองคุณหนูเหม่ยอิงก็แทบไม่มีใครกล้า หวังฝูและฉีถงในตอนที่รู้ว่าลูกสาวตั้งครรภ์ก็ถึงกับรีบร้อนมาหากันถึงที่ ยามนั้นเหม่ยอิงเห็นได้ชัดว่าบิดามารดาของเธอดีใจแค่ไหนกับเรื่องนี้ ฉีถงร้องไห้ไม่อายใคร ส่วนหวังฝูก็พูดขอบคุณเหวินเจิ้งและเธอไม่หยุดปาก ทั้งเรื่องที่เคยขุ่นเคืองเหวินเจิ้งก่อนหน้านี้ก็แทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง นอกจากนี้ลูกน้องใกล้ตัวอย่างจงเซ่อ ลี่ถิง หลันและคนอื่น ๆ ก็มีความรู้สึกไม่ต่างกัน บุตรที่จะกำเนิดโดยนายหญิงและนายท่านที่เคารพรักนั้นต่างเป็นสายเลือดที่ทุกคนเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ และเฝ้าภาวนาให้คุณหนูน้อยออกมาอย่างแข็งแรงและปลอดภัย “ลดขนาดจี้ให้เล็กลงกว่านี้สักหน่อยแล้วกันนะ” ทว่าคนที่โดนประคบประหงมราวไข่ในหินนั้น ตอนนี้กลับกำลังมีสีหน้าจริงจังและทำงานไม่หยุดพัก เหม่ยอิงโดนหิ้วตามสามีมาที่บริษ