ภรรยาของเขาคือนางร้ายความจำเสื่อม

ภรรยาของเขาคือนางร้ายความจำเสื่อม

last update최신 업데이트 : 2025-07-29
에:  กุญแจฟา방금 업데이트되었습니다.
언어: Thai
goodnovel18goodnovel
평가가 충분하지 않습니다.
35챕터
21조회수
읽기
서재에 추가

공유:  

보고서
개요
목록
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.

จู่ ๆ ตื่นมาก็พบว่าตัวเองความจำเสื่อมกระทั่งชายตรงหน้าคือสามีก็ไม่อาจรู้ได้ ‘เหม่ยอิง’ ขมวดคิ้วมุ่นมองดูคนที่เอาแต่ตั้งแง่ใส่กันแล้วด่าเธอว่าร้ายนักร้ายหนา ทั้ง ๆ ที่เธอยังนอนใส่สายน้ำเกลืออยู่เลย!

더 보기

1화

บทนำ

Late at night, on the bus, a hand slowly crept under my skirt as a man's warm breath brushed against my ear.

As I was pressed against the glass door, I couldn't see what the man looked like. That only made my other senses more sensitive. All I could feel was his knee pressing against my thigh.

"This is the first step of your addiction, Miss."

It was the height of summer. The air was suffocatingly humid, even at night, with the clammy feeling that typically comes right after rain.

I was completely drenched when I got onto the bus.

The smell of petrichor mixed with body odor filled the entire bus. I found a spot near the door and stood there.

Every so often, the cold rain splattered on my face.

I took in a sharp breath and looked down at my wet clothes. I couldn't help but pull on my collar as the fabric was stuck uncomfortably to my skin.

The bus was filled with employees from a well-known IT company nearby. They were just getting off work after a long day. I kept feeling something brushing against my thigh.

All of a sudden, a feeling of unease came over me. Startled, I looked behind me.

It was just a handbag.

I was too strung up, it seemed.

I breathed a sigh of relief as water kept dripping from my fringe.

As the bus moved, the people around me swayed and pressed against me. Clicking my tongue in annoyance, I moved aside to avoid them.

Just then, I stepped on a pair of leather shoes.

Without lifting my head, I apologized.

Suddenly, the brakes screeched.

I was pushed against the glass door. Just as I was about to push myself up, a warm hand pressed against my thigh.

Shocked, I turned my head to look behind me, but I couldn't see anyone acting strangely.

The only person standing behind me was a young man, who was texting on his phone.

The person was still caressing my thigh. His rough palm made me itch as it moved across my skin.

His movements were getting bolder. My heart pounded as I went through every possible scenario of what was happening in my head. Eventually, I settled on one: I was being harassed on the bus!

I wanted to move away, but the man pushed me firmly against the door.

His warm breath brushed against my ear. I tensed.

"If you let go of me right now, I won't scream. If not…" Before I could finish, his hand breached the thin fabric of my panties.

Panicked, I tried to open my mouth to scream, but the man covered my mouth with his hand.

He forced his fingers into my mouth and pressed down on my tongue.

I couldn't get any words out. All I could do was whimper weakly.

The fact that I couldn't see who was doing this made me even more scared. I looked around while trying to catch someone's attention and ask for help.

However, I jolted suddenly. My body went limp.

Tears of humiliation streamed down my face. Trembling, I tried to free myself, but at the same time, I wanted more.

I was conflicted.

As people moved past me, I could almost feel their gazes staring at me.

My legs were trembling. Humiliated, I wished the ground would open up and swallow me.

I really never imagined that this would happen to me.

Suddenly, I caught the eye of a man standing nearby.

I looked at him pleadingly, but all he did was whistle and look away.

Everyone else on the bus took a step back.

They were all staring at me as if they knew from the start what was happening.

I began shaking my head fervently. "Please. I'll give you anything you want."

Just as I finished speaking, the bus stopped.

The feeling of satisfaction disappeared, and I was left with emptiness.

I stood on the spot, dazed.

The other passengers behind me urged impatiently, "Hurry up and get off!"

My mind was empty. There was a buzzing in my ears. Before the man left, he had said in a low voice, "This is the first step of your addiction, Miss."

An unknown amount of time later, I was pushed off the bus and fell into a patch of mud.

I was covered in cold, muddy water. All the passers-by were giving me weird looks.

It took some time for me to get to my feet. I was still breathing heavily.

I couldn't believe that I had fantasized about that bastard doing something much worse to me.

Dazed, I went home. As soon as I walked in, I slumped onto the floor without even bothering to change out of my dirty clothes.

My body didn't lie; I was still aroused by what that asshole had done to me.

How could I be when I was in that situation?

I took several deep breaths. It felt as if I could still feel the lingering taste of the man's fingers in my mouth.
펼치기
다음 화 보기
다운로드

최신 챕터

더보기

댓글

댓글 없음
35 챕터
บทนำ
สองชั่วโมงก่อนหน้าเหม่ยอิงตื่นขึ้นพร้อมกับอาการชาไปทั่วร่าง แพขนตายาวกระพริบถี่ พยายามปรับโฟกัสกระทั่งรับรู้ถึงกลิ่นยาและเสียงพูดคุยข้างหัวเตียง คลับคล้ายคลับคลาว่าคนพวกนั้นจะไร้ความเกรงใจว่ากำลังมีคนป่วยนอนอยู่ตรงนี้“ทำไมถึงหาสาเหตุรถที่ชนไม่ได้?” ดวงตาสวยค่อย ๆ ช้อนขึ้นมองชายสองคนที่กำลังสนทนากันอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พวกเขาสวมชุดดูเป็นทางการ รูปร่างใหญ่บึกบึน ท่าทีน่าเกรงขามจนกระทั่งเหม่ยอิงไม่กล้าส่งเสียงบอกว่าเธอตื่นแล้ว“กล้องเสีย ซวยชะมัดถ้าคุณเหวินรู้ว่าหาไม่เจอ คงโดนเล่นงานแน่” ชายอีกคนตอบ คราวนี้เหม่ยอิงขมวดคิ้วอีกครั้ง เธอไม่ค่อยเข้าใจบทสนทนาเท่าไหร่นัก แต่ก็พยายามจะลองเปล่งเสียงกระแอมเบา ๆ เผื่อจะทำให้ทั้งสองคนได้ยินบ้าง ทว่ากลับไม่เป็นผล“คุณเหวินเจิ้งน่ะหรือที่จะทำแบบนั้นเพราะคุณเหม่ยอิง? ขนาดเธอนอนโรงพยาบาลมายี่สิบแปดวันแล้วก็ยังแวะมาแค่ครั้งเดียวเอง” คนบนเตียงสะดุ้งทันทีที่ประโยคนั้นเอ่ยจบ พวกเขาหมายความว่าอย่างไรที่เธอนอนมาถึงยี่สิบแปดวัน!“ฉันก็ไม่ได้อยากจะมองโลกในแง่ร้ายนักหรอก แต่ไม่ใช่เพราะเจ้านายเราใช่ไหมที่เป็นคนทำให้คุณเหม่ยอิงเป็นเช่นนี้” ทันทีที่จบประโยค
last update최신 업데이트 : 2025-07-26
더 보기
บทที่ 1 ภรรยาขี้เมา
สมกับที่จงเซ่อเล่าเรื่องของเหวินเจิ้งให้ฟัง คฤหาสน์ตระกูลไท่ยิ่งใหญ่เสียจนเหม่ยอิงหน้าซีด ตั้งแต่ทางเข้าก็หรูหราทอดยาว มันกว้างขวางและใหญ่โต แม้กระทั่งที่จอดรถซึ่งเป็นห้องกระจกเรียงรายด้วยซุปเปอร์คาร์หลายสิบคัน มองปราดเดียวก็รู้ได้ว่าแต่ละคันราคาไม่ธรรมดาแน่นอนทางเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์ประดับด้วยเครื่องตกแต่งหรูหราและฟุ่มเฟือย เฟอร์นิเจอร์ราคาแพง ทุกอย่างดูใหญ่โตและเจิดจ้าสำหรับเหม่ยอิงในตอนนี้กระทั่งเหม่ยอิงเข้าไปด้านในจนถึงโถงทางเดินซึ่งเธอก็ต้องชะงัก เพราะตรงกลางมีรูปของเหวินเจิ้งตระหง่านต้อนรับแขก เขาอยู่ในชุดคอจีนสีขาวปักดิ้นด้วยลวดลายสีทอง ร่างสูงนั่งไขว่ห้างบนเบาะนวม ใบหน้าหล่อเหลานิ่งเฉย หากแต่รับรู้ได้ถึงความดุดัน เขาทอดดวงตามองตรง ยิ่งเสริมบบรรยากาศทำให้คนที่ยืนมองรู้สึกได้ถึงอำนาจบารมีที่อีกคนถือไว้สมกับเป็นผู้นำตระกูลไท่...ชวนให้น่าเคารพและเกรงขามไปในทีคนตัวเล็กหยุดมองอยู่สักพักหนึ่ง จนจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อเธอ เป็นผลให้คนที่อยู่ในภวังค์สะดุ้งตัวโยน“ทางนี้ค่ะคุณหนูเหม่ย แต่ว่าก่อนอื่นให้ฉันช่วยเปลี่ยนรองเท้านะคะ” สาวใช้ผู้รับหน้าที่นำทางเธอขึ้นไปยังห้องนอนย่อตัวล
last update최신 업데이트 : 2025-07-26
더 보기
บทที่ 2 ไท่เหวินเจิ้งคนปากแข็ง
วันต่อมาเหม่ยอิงที่ได้พักและรู้สึกว่าอาการปวดหัวดีขึ้นแล้วเธอจึงตื่นตั้งแต่เช้า บรรยากาศภายในคฤหาสน์ตระกูลไท่ช่วงเช้านี้เหม่ยอิงพอจะเห็นลูกน้องของสามีเดินผ่านไปมากันประปราย ตอนแรกเธอคิดจะนั่งอ่านประวัติครอบครัวของตัวเองที่เหวินเจิ้งมอบให้ภายในห้องนั่งเล่น แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจ ขาเรียวก้าวไปถึงสวนในบริเวณคฤหาสน์ของสามี ยามเช้ามันดูร่มเย็นเหมาะแก่การนั่งพักผ่อนโดยไม่มีคนอื่นมารบกวน พลันสายตาก็เห็นเก้าอี้ไม้ยาวซึ่งตั้งอยู่ใต้ร่มไม้ เหม่ยอิงเคลื่อนตัวลงนั่งทันที ดวงตากลมโตกระพริบเชื่องช้าในขณะที่กวาดสายตามองรอบ ๆ เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่เธอตื่นเช้าขนาดนี้ ไม่แปลกนักหากจะเพิ่งได้รู้ว่าคฤหาสน์ตระกูลไท่มีสวนที่น่านั่งเช่นนี้อยู่ด้วย “คุณเหม่ย คุณหนูเหม่ย” หากแต่เพิ่งได้นั่งไม่นานก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเพราะเสียงเรียกชื่อของตนเอง เหม่ยอิงไม่ได้ขานตอบกระทั่งสาวใช้ที่เรียกหาเธอเดินเข้ามาใกล้ “มีอะไร” เสียงหวานเอ่ยถามโดยไม่ได้หันไปมอง เหม่ยอิงค่อย ๆ เปิดซองสีน้ำตาลแล้วหยิบกระดาษข้อมูลด้านในขึ้นมาเตรียมอ่าน “ไม่ได้นะคะคุณหนู สวนนี้คุณท่านไม่ค่อยให้ใครเข้ามา หากคุณท่านทราบ…” เธอเว้นประโยคไว้
last update최신 업데이트 : 2025-07-29
더 보기
บทที่ 3 ต้องลองขอสามี
วันต่อมาเหม่ยอิงที่คิดว่าจะตื่นเช้าเพื่อไปนั่งเล่นที่สวนอีกครั้งกลับผิดแผนเพราะวันนี้เธอตื่นสาย อาจเพราะเมื่อคืนทานข้าวมื้อดึกไปหน่อยกว่าจะได้นอนก็ช้ากว่าปกติหลายชั่วโมง วันนี้พอเหม่ยอิงลงมาด้านล่างก็พบว่าเหวินเจิ้งไปทำงานเสียแล้ว “คุณหนูเหม่ยทานมื้อเช้าเลยไหมคะ” สาวใช้นามหลันเดินเข้ามาถาม หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ “ยังไม่ค่อยหิวน่ะ เอาอะไรแก้ง่วงให้ฉันหน่อยสิ” เหม่ยอิงร้องขอ ซึ่งหลันก็ดูกระตือรือร้นขึ้น เธอรีบพูดว่าจะไปชงกาแฟมาให้ “ได้แล้วค่ะคุณหนูเหม่ย” ผ่านไปเพียงครู่เดียวแก้วสีขาวขุ่นก็ถูกวางลงตรงหน้า เหม่ยอิงพูดขอบคุณเสียงเบา “นั่งข้างฉันก็ได้นะ” “ฉะ ฉันไม่กล้าหรอกค่ะ” เหม่ยอิงไม่ซักไซ้ เธอยกแก้วกาแฟขึ้นจนได้กลิ่นในระยะใกล้ ครั้นจะดื่มแต่ก็ต้องเบ้หน้าแล้วเขวี้ยงทิ้งอย่างแรงกระทั่งกาแฟหกรดเต็มพื้นบ้าน เสียงแก้วแตกทำให้ลูกน้องของเหวินเจิ้งวิ่งเข้ามาทันที “เกิดอะไรขึ้น!” เสียงดังโวยวายและความชุลมุนทำให้หลันหน้าซีด เธอมองนายหญิงตัวเองที่บัดนี้หน้าถอดสีทั้งยังยกมือขึ้นกุมศีรษะคล้ายจะปวดร้าวอย่างรุนแรง “คุณหนู คุณหนูเหม่ย” หลันพูดตะกุกตะกัก สีหน้าซีดเผือด “เธอเสิร์ฟอะไรใ
last update최신 업데이트 : 2025-07-29
더 보기
บทที่ 4 งานอดิเรกใหม่ของเหม่ยอิง
กิจวัตรประจำวันของนายหญิงตระกูลไท่เริ่มกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ตารางการทานของว่างถูกจัดแจงอย่างเคร่งครัดมากขึ้น แม้รู้สึกอึดอัดแต่เหม่ยอิงก็ทำอะไรไม่ได้ “คุณหนูเหม่ยจะทำอะไรดีคะวันนี้” คำถามถูกเอ่ยขึ้นทันทีที่เธอเดินลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย เหม่ยอิงพรูลมหายใจเล็กน้อย เธออ่านประวัติของตระกูลตัวเองจนจำได้ทุกตัวอักษรแล้ว งานการก็ยังไม่มีให้ทำ ครั้นจะตอบคำถามนั้นก็เต็มกลืน “อืม นั่นสินะ” “ไปดูดอกไม้กันดีไหมคะ ฉันพอรู้มาว่าก่อนหน้านี้คุณหนูเหม่ยสั่งให้ปลูกมันไว้ที่หน้าคฤหาสน์นี่เอง” เหม่ยอิงเลิกคิ้วขึ้นก่อนทวนถาม “ฉันเนี่ยนะ?” อาหลันหัวเราะก่อนพยักหน้า เมื่อเป็นเช่นนั้นเหม่ยอิงจึงยอมตกลงไปดูดอกไม้ตามที่สาวใช้เสนอ พื้นที่อีกฝั่งซึ่งไม่ใช่สวนที่เหวินเจิ้งหวงแหนนั้น ดูเหมือนว่าจะมีดอกไม้โปรดปรานของเธอปลูกอยู่จริง ๆ ซึ่งดอกไม้ที่ว่าก็คือกุ้ยฮวาหรือดอกหอมหมื่นลี้นั่นเอง เหม่ยอิงซึ่งเพิ่งได้รับรู้ว่าตนในเมื่อก่อนก็มีงานอดิเรกน่ารักกับเขาบ้างจึงสนใจขึ้นมา “ดูเหี่ยวไปบ้างแต่ก็เหมือนว่าก่อนหน้านี้จะได้รับการดูแลอย่างดีเลยนะ” คงเพราะช่วงที่เธอประสบอุบัติเหตุไป แม้ยังไม่ใช่ฤดูที่กุ้ยฮวาจ
last update최신 업데이트 : 2025-07-29
더 보기
บทที่ 5 ออกงานกับเหวินเจิ้ง
โชคดีที่แม้จะปะทะฝีปากกันแต่เหวินเจิ้งก็ยอมทำอะไรง่าย ๆ ให้ทาน ไม่เช่นนั้นเหม่ยอิงคงจะไม่ได้นอนเพราะทนหิวทั้งคืนเป็นแน่ เช้าวันต่อมาเหม่ยอิงก็ต้องแปลกใจเพราะเธอโดนปลุกตั้งแต่เช้า ในขณะที่ยังไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรดีนักก็ถูกจับขึ้นมานั่งบนรถในตำแหน่งข้างเหวินเจิ้งเสียแล้ว “เราจะไปไหนกันเหรอคะ” เสียงหวานเอ่ยถาม ก่อนจะหันไปมองเหวินเจิ้งซึ่งกำลังเลื่อนไอแพดด้วยท่าทีสบายอยู่ เขาไม่คิดจะตอบ ซึ่งกลายเป็นว่าจงเซ่อต้องเป็นคนรับหน้าที่นั้นเอง “ห้องเสื้อครับ...ร้านประจำของคุณเหวิน” “ห้องเสื้อ?” เธอทวนอีกครั้ง “ใช่...เย็นนี้เราต้องไปงานเลี้ยงของคนตระกูลหวง คู่ค้าของฉัน” คราวนี้เป็นเหวินเจิ้งที่ตอบ ซึ่งเหม่ยอิงก็ทวนคำอีกครั้งว่าทำไมเหวินเจิ้งถึงใช้คำว่าเรา? “ก็หมายถึงเธอไปกับฉัน สงสัยตรงไหน” จงเซ่อได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ เขาหวังว่าจะไม่มีสงครามเกิดขึ้นในรถ “ตระกูลหวงสนิททั้งกับฉันและตระกูลจ้าวของเธอ สถานการณ์บีบบังคับแบบนี้ฉันก็คงจะเฉไฉไปคนเดียวไม่ได้” และก่อนหน้านี้ตอนที่เหม่ยอิงยังไม่ฟื้นจากการประสบอุบัติเหตุฝั่งนั้นก็ถามถึงมาโดยตลอด ถึงเหวินเจิ้งจะหาข้ออ้างไปได้เรื่อย ๆ แต่ถ้าครั้ง
last update최신 업데이트 : 2025-07-29
더 보기
บทที่ 6 บ้านตระกูลจ้าว
วันต่อมาเรียกได้ว่าหน้าสื่อข่าวแทบทุกสำนักต้องมีข่าวงานเลี้ยงเมื่อคืนนี้ของฮุ่ยหมิง และแขกคนสำคัญอย่างไท่เหวินเจิ้งและจ้าวเหม่ยอิงกันทุกช่อง ถึงจะมีรูปให้เอามาลงได้แค่ไม่กี่รูปแต่กลับทำรายได้พอสมควร เพียงแค่พาดชื่อไท่เหวินเจิ้งก็เรียกยอดคนดูมากมาย ส่วนคนที่เป็นหัวข้อร้อนแรงอยู่ตอนนี้กลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเพราะกำลังจิบชาและทานมื้อเช้าอย่างสบายใจ เมื่อคืนเขาก็ทำรายได้ให้ตัวเองพอสมควรกับการได้พูดคุยกับคนในงานของฮุ่ยหมิง ทั้งการร่วมลงทุน ทั้งส่วนแบ่งรายได้ที่เสนอให้เขาช่วยเป็นหุ้นส่วนนั้นเหวินเจิ้งพิจารณาและดูท่าจะรับข้อเสนอได้จากหลายบริษัท “อย่าเขี่ยเต้าหู้ออกเหม่ยอิง” สุรเสียงทุ้มของสามีทำเอาคนที่นั่งทานมื้อเช้าด้วยกันอยู่สะดุ้ง นึกว่าเขาจะไม่ได้สนใจกันอยู่เสียอีก ใบหน้าหวานฉายความแง่งอนครู่หนึ่ง “ก็ฉันไม่ชอบนี่คะ” “ทำตัวเป็นเด็กไปได้” เหม่ยอิงมองเหวินเจิ้งด้วยสายตาไม่พอใจ แค่ไม่ชอบเต้าหู้ไม่เห็นต้องว่ากันแบบนั้นก็ได้นี่? มีแค่เด็กหรือไงที่ไม่ชอบทาน ผู้ใหญ่บางคนก็ไม่ทานเหมือนกันนั่นแหละ! “หยุดด่าฉันในใจ” “แหม เดี๋ยวนี้รู้ถึงความคิดฉันแล้วเหรอคะ อีกอย่างใครจะกล้าด่าคุณเหว
last update최신 업데이트 : 2025-07-29
더 보기
บทที่ 7 ให้สามีจูบ
ไอ้ประโยคขออนุญาตก่อนหน้านี้นอกจากจะทำคนฟังตกใจแล้วเหม่ยอิงก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกไป หวังฝูดูจะงง ๆ แต่ก็ยอมตอบรับประโยคของลูกสาว และเพราะห้องนอนสำหรับรับแขกไม่ได้ทำความสะอาดไว้ล่วงหน้าทำให้ตอนนี้คนที่ดูจะดีใจกลับกลายเป็นหนักใจแทน ก็เพราะม๊าเสนอให้เหวินเจิ้งนอนห้องเดียวกันกับเธอนี่ไง! “ก็เป็นสามีภรรยากันนี่นา ม๊าว่านอนด้วยกันก็คงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหมลูก?” คุณผู้หญิงฉีถงเอ่ยพูดอย่างสดใสผิดกับทั้งสามคนที่ยืนด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เหม่ยอิงและเหวินเจิ้งมีความรู้สึกเดียวกัน เพราะก่อนหน้านี้ถึงจะอยู่คฤหาสน์ตระกูลไท่ร่วมกันเกือบปีแต่ก็ยังไม่ได้เหยียบห้องนอนหรือพื้นที่ส่วนตัวของอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ ส่วนหวังฝูนั้นค่อนข้างหวงลูกสาวเป็นทุนเดิม ความจริงคืนนี้เขาอยากนอนกับลูกสาวพร้อมภรรยาแต่ทุกอย่างดูจะผิดแผนไปเสียหมด “เอาล่ะ ๆ ตามนี้นะ อาบน้ำแล้วก็เข้านอนกันนะลูก” คุณนายฉีถงรีบดันหลังสามีออกจากห้องเก่าลูกสาว มอบเวลาและความเป็นส่วนตัวให้กับทั้งคู่ แต่หารู้ไม่ว่าบรรยากาศยิ่งอึดอัดกว่าเดิม “ฉะ...ฉันไปอาบน้ำนะคะ” เหม่ยอิงพูด มีความติดขัดในประโยคอีกทั้งยังไม่กล้าสบตาสามี หลังจากค
last update최신 업데이트 : 2025-07-29
더 보기
บทที่ 8 ห้ามแพ้ใครนอกจากสามี
หลังจากที่กลับมาจากบ้านของเหม่ยอิงแล้ว จงเซ่อซึ่งสังเกตท่าทีของเจ้านายตัวเองพลันต้องแปลกใจ หมู่นี้ดูคุณไท่เหวินเจิ้งมักมองหานายหญิงอยู่เสมอ เวลาทานมื้อเช้าด้วยกันก็ชอบทอดมองภรรยาเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ตลอด ดั่งเช่นเช้าวันนี้ก็เหมือนเคย... “...” บรรยากาศนิ่งเงียบในห้องทานอาหารพาลทำให้เหม่ยอิงเลิ่กลั่กไม่น้อย เธอกำลังเขี่ยเต้าหู้ออกจากจานจำต้องสะดุ้งเพราะรู้สึกถึงสายตาของคนตรงหัวโต๊ะที่เอาแต่มองกัน นี่คงคิดจะดุที่เธอเขี่ยเต้าหู้ออกอีกแล้วล่ะสิ? “ฉันไม่ได้จะเขี่ยทิ้งนะคะ แค่จะกินทีหลั--” คำพูดยังไม่จบประโยคดีกลับโดนสามีแทรกขึ้น “แผลที่ปากหายหรือยัง?” พลันก็ทำให้คนที่ได้ยินสะดุ้งกันทั้งหมด สาวใช้มองหน้ากันไปมา จงเซ่อขมวดคิ้ว ส่วนเหม่ยอิงอ้าปากค้างไปแล้ว นี่เหวินเจิ้งจะมาถามเธอทำไมตอนนี้! “...” แก้มเนียนพลันซับสีแดงระเรื่อ เหตุเพราะวันนั้นทั้งโดนเหวินเจิ้งรังแกทั้งได้แผลกลับมา ก็เขาทนไม่ไหวกัดปากเธอไปตั้งหลายหน! ทว่าจะโทษแค่เหวินเจิ้งก็ไม่ได้ เพราะคนที่ไหลตามน้ำตัวอ่อนอยู่บนตักสามีก็คือเธอนี่เอง “หะ หายแล้วค่ะ” ตอบเสร็จก็รีบยัดเต้าหู้เข้าปาก ไม่ได้สนใจแล้วว่ามันเป็
last update최신 업데이트 : 2025-07-29
더 보기
บทที่ 9 หวงเหม่ยอิง
หลังจากที่ได้เจอแขกเหวินเจิ้งที่บริษัทไปเมื่อวานนี้ วันนี้จงเซ่อก็แจ้งว่าจะมีแขกอีกคนหนึ่งมาหาเขาอีก และดูท่าว่าคนนี้คงจะสำคัญไม่น้อยเหวินเจิ้งถึงอนุญาตให้เข้ามาในคฤหาสน์ได้ “คุณหนูเหม่ยจะไปที่สวนเหรอครับ” จงเซ่อเอ่ยถามเมื่อเห็นเหม่ยอิงกำลังเดินอยู่ตรงโถงทางเดิน หญิงสาวส่ายหน้าก่อนตอบ “เปล่าหรอก ก็แค่ตามหาอาหลันอยู่น่ะ เห็นเธอบ้างหรือเปล่า?” “อ้อ คงกำลังเตรียมของว่างอยู่น่ะครับ” “ของว่าง? แขกเหวินเจิ้งมาแล้วงั้นหรือ” ลูกน้องคนสนิทของสามีพยักหน้าตอบ “ใช่ครับ ผมกำลังจะไปตามคุณเหวินอยู่พอดี” “ดูแล้วเขาน่าจะสนิทกันมากเลยนะ คุณเหวินถึงอนุญาตให้เข้ามาที่นี่ได้น่ะ” “ใช่ครับ ความจริงคุณหนูเหม่ยก็เคยเจอเขานะครับ ดูคุยกันถูกคอไม่น้อยเพราะคุณหยุนโจวน่ะค่อนข้างโปรดปรานแอลกอฮอล์พอ ๆ กับคุณหนูเหม่ยก่อนหน้านี้เลยครับ” หญิงสาวชะงักครั้นได้ยินชื่อที่แสนคุ้นเคยนั้น ทว่าในตอนที่กำลังจะถามต่อ แขกของเหวินเจิ้งที่สมควรอยู่ในห้องรับแขกกลับโผล่มาขัดบทสนทนาเสียได้ “อ้าว คุณหนูเหม่ยอิงนี่นา ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ” ชายผู้นั้นคือหยุนโจว เขามีส่วนสูงไล่เลี่ยกับเหวินเจิ้ง ใบหน้าหล่อคมติดเล่น ผิวสี
last update최신 업데이트 : 2025-07-29
더 보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status