All Chapters of ล่ารักมิติร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

ตึง! บีเบลลุกลี้ลุกลนกับความฝันของตัวเอง ทันทีที่ถึงบ้าน เธอแทบจะโยนทุกอย่างกองไว้ที่พื้นบ้านทันที“มาเร็วไปนะ?”“ฉันไม่สบายใจเลย”“…เรื่อง? …ห้องทำงานพ่อ?”“อื้ม คิรัวร์ ฉันฝัน.. ฝันว่า… ฉันได้ยินประโยคของพ่อที่พ่อเคยพูดกับฉัน แล้วก็…ของชิ้นสุดท้ายที่พ่อทิ้งไว้ให้ มันเป็น.. ของสำคัญเพื่อดูต่างหน้าเพียงชิ้นเดียว”“……”“ฉันต้องหาให้ได้อะ!”“แล้วเธอมีกุญแจ?”“ไม่มี ถึงให้นายช่วยไง นายทำได้ทุกอย่างนิ”“…..”“นายเองก็อยากเข้าห้องทำงานพ่อฉันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ก็วินกันทั้งสองฝ่าย เพราะเท่ากับว่าถ้าฉันช่วยนายหาหินจนเจอ ฉันเองก็จะได้เจอพ่อ”“…..”“ฉัน…” ฉันอยากเจอพ่อ“สักวันก็ต้องบอกลา ไม่ว่าใครก็ตาม”“…..”“คนเรามักเสียใจเพราะรับไม่ได้.. ว่าความตาย เป็นเพียงเรื่องธรรมดา”“นายเป็นอมตะไง ถึงไม่เข้าใจอะไรเลย” ฉันเข้าใจนะว่าคิรัวร์อยากจะบอกอะไร ใช่ว่าฉันจะไม่รู้.. แต่เพราะแค่ยังทำใจไม่ได้ “ทำไมมนุษย์อย่างพวกเธอชอบมองว่า ความนิรันดร์ เป็นเรื่องที่ประเสริฐนัก”“ก็เพราะมันไม่มีคำว่า สูญเสีย ไง”“แต่ก็มีชีวิตอยู่ ดูคนรอบตัวตายไปทีละคน”“…..”“เพราะเป็นอมตะ จึงใช้ชีวิตอยู่ได้เพราะความทรงจำมากกว่าปั

คิรัวร์หายไปจากชีวิตฉัน… ใช่ เข้าใจไม่ผิดหรอก…ตึง!! แต่แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นแหละ แต่ทำไมมันยาวนานได้ขนาดนี้นะ.. บีเบลที่ฟุ้บลงกับโต๊ะทำงาน ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเขี่ยที่พื้นโต๊ะไปเรื่อย ไอ้ใจที่เอาแต่โหยหาคิรัวร์ก็เหมือนกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ…“…นี่ฉัน ถูกทิ้งแล้วจริงๆเหรอ”ตึง! กองแฟ้มกระแทกกับโต๊ะอย่างแรงจนบีเบลสะดุ้ง พลางศีรษะกระแทกกับขอบเสาด้านหลังจนร้องเสียงหลง“โอ๊ยยยยย!!”“ฉันว่างานมันก็เยอะพอที่จะทำให้เธอไม่เสียเวลามานั่งหายใจทิ้งไปวันๆนะ ผัวก็ไม่มี ไม่น่ามีปัญหาให้มานั่งเกยโต๊ะหมดอะไรตายอยากแบบนี้นะ ชัญญพร!”“เอ่อ.. ขอโทษค่ะผู้จัดการ” เรียกชื่อเต็มฉันอย่างกับครูสอนเลขสมัยประถมแบบนี้ ผัวตัวเองไม่ทำการบ้านนะสิเมื่อคืนอะ==^ “ให้ไวเลยนะ แล้วเย็นนี้ถ้าไม่ส่งให้ ธีรธัน พิสูจน์อักษรละก็ ไม่ต้องกลับ”“ค๊ะ?!”“ไม่มีผัวนิเราอะ คงไม่มีเรื่องให้กลับบ้านเร็วหรอกนะ”แหมมม ถ้าไม่ติดว่ากินเงินเดือนที่นี่ละก็ แม่จะถอดรองเท้าตบปากซะให้เข็ด! ขิงอะไรขิงได้ แต่อย่าขิงเรื่องผัว! วิ๊ง~ เหมือนทุกอย่างจะหยุดนิ่งไม่ขยับเขยื้อน.. “!!!!!” ร่างเล็กสตั้นก่อนยิ้มร่าและหันหลังหาต้นตอที่ทำให้ทุกอย่างเป็นเช

ฉันทำถูกแล้วใช่ไหม.. พักนี้มีแต่คำถามมากมายอยู่ในหัว ฉันเป็นห่วงคิรัวร์ ถึงฉันจะถูกไล่ให้มาใช้เงินก็เถอะ… แต่เขาเจ็บตัวก็เพราะฉัน.. ฉันควรตอบแทนอะไรไปบ้างสินะ..จริงอย่างที่ใครหลายคนว่า ความสัมพันธ์ไม่ว่าจะเกิดขึ้นในรูปแบบไหน มันมักจะทำให้เรานึกถึงอีกฝ่ายเสมอ‘นี่~ เธอนะ~ เป็นผู้หญิงของท่านคิรัวร์เหรอ~”กึก.. ขาเรียวชะงัก เพราะดวงวิญญาณข้างถนนเอ่ยทัก แต่ก็ยังทำเป็นไม่ได้ยินต่อไป‘ฉันรู้นะว่าเธอได้ยิน~ เธอเป็นผู้หญิงของท่านคิรัวร์จริงๆสินะ~’ บีเบลยังคงทำเป็นไม่ได้ยิน พลางทำเป็นหยิบสายหูฟังขึ้นมาจากกระเป๋า และทำทีว่าจะสวมที่หูผลัก!“…..” วิญญาณดังกล่าว ตบหูฟังจนสายนั่นหล่นลงไปที่พื้น ทำให้บีเบลที่อดทนนิ่งมานานเงยหน้าสบมองดวงตานั้น ที่เต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง“เออ! ทำไมละ! ฉันเป็นผู้หญิงของคิรัวร์! จะเอาอะไรจากฉันนักหนา! ตอนที่หมอนั่นยังไม่เข้ามา พวกคนตายอย่างพวกเธอก็ตามร้องขอความช่วยเหลือจากฉันเสมอ! แล้วตอนนี้เห็นฉันอยู่กับคิรัวร์แล้วจะเอาอะไรอีก! อยากเป็นเมียหมอนั่นเหรอ! หรืออยากให้ช่วยพาไปเกิด? ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นแหละ! แค่เรื่องของตัวเอง.. ยังจะเอาไม่รอดเลย” เสียงโมโหที่ตวา

Killua Partข้าทำผิดอะไร?“…เบล”ตึง! พอจอดรถเมื่อถึงบ้าน เธอก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งนำหน้าโดยไม่ฟังคำที่ข้าเรียก.. เช่นนี้ ข้าทำผิดใช่หรือไม่?“…ก็พูดความจริง” ยมทูตหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างรถหรู มองตามหลังเล็กของหญิงสาวที่รีบวิ่งเข้าบ้านไป ด้วยความที่ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่บีเบลเป็น เรียกว่าอะไร แทนที่จะเดินเข้าไปเพื่อพูดคุยเจรจา ร่างสูงกลับยิ่งนิ่งอยู่ข้างศาลหน้าบ้าน“มนุษย์.. เป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากเสียจริง”“เหอะๆ~ นี่แหละหนา มนุษย์~” ชายชราในชุดขาวปรากฎตัวก่อนจะเดินพยักหน้าเชื่องช้าพร้อมรอยยิ้ม“ท่านนะ ได้ทำเรื่องที่เรียกได้ว่า.. ทำให้อิหนูนั่น เขินอาย~ สินะ~ เหอะๆ~”“ข้ายังไม่ได้ทำอะไรสักนิด ..ก็แค่ พูดเรื่องเส้นเสือดที่ปูดโปน”“ก็ถ้าท่านพูดแค่เรื่องนั้นจริง เหตุใด อิหนูนั่นถึงหน้าแดงราวกับเอาผลมะเขือเทศละเลงไปทั้งหน้าเล่า~” ร่างสูงเลิ่กคิ้ว ก่อนจะยืนเท้าเอวแล้วหันกลับไปมองรถหรูของตัวเอง“..หรือเธออาย ที่นั่งรถคันนี้? นี่รุ่นใหม่ล่าสุด ข้ามั่นใจว่ามีไม่กี่คันที่ประเทศไทยแน่นอน”“เหอะๆๆๆ~”“ข้าซื้อมันมาเพื่อรับนาง..”“ข้าว่า นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้อิหนูเขินอายท่าน ท่านยมทูต”“…เช่นนั้น?”“

ตึก ๆ ตึกๆๆร่างเล็กวิ่งออกมาจากเขตของร้าน มุ่งตรงไปที่ไหนสักที่อย่างไม่มีเป้าหมาย ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่บึง.. บึงที่ครั้งก่อนถูกคิรัวร์จับกดน้ำ“…เรื่องอะไรกัน นี่ฉัน ต้องมาเจอกับเรื่องอะไรกัน” ความเงียบยิ่งทำให้ฉันรู้สึกโดดเดี่ยว ตรงนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตอะไรเลย นอกจากฉัน ฉัน แล้วก็ฉัน…“เธอไม่ควรวิ่งออกมาแบบนี้”“….เพราะฉันรู้ ว่านายจะหาฉันเจอ” บีเบลพูดทั้งๆที่ไม่ได้หันหลังกลับไปมองคนที่มาทีหลัง“นายบอกฉันที ว่านี่เป็นความฝัน”“…..”“ฉันกำลังฝันร้ายอยู่ ทั้งเรื่องเรา แล้วก็เรื่องพ่อ”“เธอจะฝันร้าย ทั้งที่ตื่นอยู่ได้ยังไง”“…..”“นิทานหลอกเด็ก ยังน่าเชื่อกว่า” บีเบลที่มองออกไปอย่างไร้จุดหมาย กำลังประมวลผลกับทุกสิ่งที่เจอ ก่อนจะหันไปหาคิรัวร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล“…ฉันเห็นผี เพื่อมาเจอนายแบบนั้นใช่ไหม”“….ไม่รู้หรอก”“ไม่ฉันก็นาย.. ต้องมีคนใดคนนึง.. ตาย”“…..”“ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นอะ”“…..”“นายไม่สมควรตาย ฉันเองก็ด้วย..” ดวงตาสีแดงจ้องมองพฤติกรรมของหญิงสาว ที่พยายามจะพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ก็ไม่มั่นใจซะทีเดียว“ฉันไม่เชื่อหรอก คำทำนายอะไรแบบนั้น”“….”“ถ้าทำนายชะตาชีวิตคนได้ ก็ควรจะทำนายแต่สิ่งที่