All Chapters of Bound To My Boss: Chapter 131 - Chapter 140

Walter's Point of ViewNapabuntong-hininga ako at napasandal sa aking swivel chair. Hindi naman masakit ang ulo ko, pero parang kailangan ko ng massage. Hindi pa nakakabalik si Samantha simula nang lumabas siya kanina. I don't know where she headed to. Napapikit na lang muna ako at saka lang napamulat nang marinig ang pagbukas ng pinto.I was hoping that it was her and God listened, si Samantha nga iyon. “My wife,” walang lakas kong sambit. Hindi naman sa wala akong ganang tawagin siya, paraan ko lang iyon para palapitin siya kaagad. I also stretched my arms forward, as if needing much of her energy to touch me.Napangiti siyang lumapit sa akin at hinawakan ang kamay ko. Hinila ko naman siya palapit sa akin at niyakap ko ang baywang niya. Para akong bata sa ginagawa kong ito. I wonder what she thinks of me, lalo na iyong mga sinabi ko kagabi. But I don't care that much, I'm comfortable doing this.“Bakit? Para kang batang nagmamakaawa sa nanay niya,” natatawa nitong sabi habang hinih

Walter's Point of View Kalalabas ko lang ng banyo at balot na balot pa ang aking katawan ng tuwalya nang makita kong nakatayo si Samantha malipat sa may higaan. Nakatalikod siya sa akin at may kausap din sa kaniyang cellphone. Nakasuot na siya ng night gown dahil oras na rin ng tulog. Dapat sana ay mauuna siyang matulog, pero nakakapagtaka na makitang may kausap ito. Dahan-dahan akong lumapit sa kaniya, siniguradong magagaan lamang ang aking hakbang para hindi niya mapansin ang paglalakad ko. Nang nasa likuran na niya ako, marahan kong hinawakan ang baywang niya. I let my palms rub against the nightgown that hugged her curved body. I also dug my nose on her neck and sniffed her vanilla scent body. Inabot niya ang aking pisngi, hinihimas-himas iyon. “Hello, my wife” bulong kong sabi, habang naglalakbay ang aking ilong mula sa kaniyang leeg patungo sa kaniyang tainga. “May kausap pa ako,” saad niya at bahagyang inanggulo ang kaniyang leeg para mas may easy access ako sa bahagi niyan

Samantha's Point of View Napamulat ako ng aking mga mata nang maramdaman ang malapad na kamay ni Walter na nakahawak sa balikat ko. Hindi niya marahil intensyon na gisingin ako. “I'm sorry, I didn't intend to wake you up,” saad niya. Tama nga ang hinala ko. “I was just checking on you.” Sinulyapan ko lang siya bago ako napapikit ulit. Halatang kanina pa siya gising dahil buhay na buhay ang mga mata niya. “I prepared breakfast for you. I'll just wait downstairs, if you feel like sleeping again,” dagdag pa nito bago ko marinig ang mga yapak nitong palayo sa akin. Naghanda raw siya ng breakfast para sa akin. Bakit para sa akin lang? Hindi ba siya kakain? Kagabi, pagkatapos kong sabihin sa kaniya na matutulog na ako, dumiretso ako sa kama. Sumunod naman siya kaagad at dumikit sa akin sa paghiga at napayakap pa. Sinabi rin niyang ayaw niyang matulog na may galit ako sa kaniya. Dati lang, tuwang-tuwa pa siya kapag nagagalit o naiinis ako sa kaniya. Pero kahit anong dikit at pagsasalita

Samantha's Point of ViewHindi na halos masunod ang unang kasunduan namin ni Walter tungkol sa pagtira ko sa bahay niya. Ngayon, parang mas madalas na ako roon. Umuuwi lang ako sa amin isa o dalawang beses na lang kada linggo o kapag gusto kong bisitahin si Erwin at tatay. Ngayon naman ay naisipan kong umuwi na lang muna lalo na't hindi kami magkakasabay ni Walter. May meeting kasi siya with a foreign investor at baka kung anong oras pa iyon matapos.“Ate!” iyon ang naging bungad na bati sa akin na naabutan ko pang nagbubunot ng damu kahit na padilim na. Napatayo ito at pinagpagan ang kaniyang mga palad.“Bakit nagbubunot ka pa? Medyo madilim na,” saad ko sa kaniyang at sabay kaming naglakad papasok.“Trip ko lang,” natatawa nitong sabi. “Mabuti at umuwi ka, Ate.”“Nasaan naman si tatay?” tanong ko sa kaniya nang makapasok na kami sa loob. Ibinaba ko naman agad ang dala kong bag sa upuan.“Nasa kusina,” sagot naman ni Erwin. Bago pa kami makapunta sa kusina, nauna nang makapasok dito

Walter's Point of View Isang linggo na ang lumipas simula nang pagtangkaan sina Samantha at Erwin. Kinabukasan naman, umagang-umaga pa lang ay nagpadala ako ng laboratory results sa Food and Drug Administration para mabigyan na rin ng pansin ang panlolokong ginagawa ng Maharani. I sent the laboratory results as an anonymous informant—para na rin wala silang masabi na sinisiraan ko lang ang Maharani dahil kalaban ito ng kompanya. Hindi ko ito sinisiraan—I'm taking my revenge on a more professional level. Besides, this is what Sigfred wanted. Nandito kami ni Samantha sa office ni Conrad dahil isa sa kaniyang subordinate ang nag-birthday at naimbitahan kaming makikain. I actually declined at first, but Samantha told me that it's better to grace the invitation since it only happens once. Isa pa, madali lang naman daw. Habang kumakain kami, bigla na lang napatayo ang isa sa subordinates ni Conrad. “Naloko na! Buksan niyo ang tv!” tila aligaga nitong sabi. Mukhang nang-uutos pa ito. Kung