All Chapters of Bound To My Boss: Chapter 121 - Chapter 130

Samantha's Point of ViewHindi ako mabilis tumakbo, pero sinisigurado kong nanatiling nakasunod ako sa stretcher kung saan nakahiga ang walang malay na katawan ni Walter, habang nakahawak sa kamay niya. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa aking paligid dahil nakapako lang ang tingin ko kay Walter. Sigurado akong napakaraming dugo na ang nawala sa kaniya.Ang mga mata ko naman ay walang tigil sa pagluha. Si Sid naman ay nasa likuran ko lang at napapatakbo rin. Tinawagan na niya ang mga magulang ni Walter kanina habang papunta kami rito sa hospital.Bigla kaming napahinto at bumukas ang pinto ng emergency room.“May tama ng baril, upper left arm, pulse is stable,” saad ng isang nurse nang salubungin kami ng sa tingin ko ay doktor.“His BP's dropping. Prep IV line,” sambit naman ng isa na mas lalo kong ikinakaba dahil sa tono ng pananalita nito—may sense of urgency.Ipinasok na nila ang stretcher at pagkakataon ko na sanang pum

Walter's Point of ViewI didn't have to stay at the hospital for long. Even though the doctor and my family, including Samantha, believe that I should spend another day at the hospital, I insisted that I'm coming home. It's been two days since I got shot and I could still feel the pain in my upper arm. Kahit papaano ay naiisip kong masuwerte pa rin ako dahil sa kaliwang braso ako tinamaan—my less dominant part. Ibig sabihin, makakakilos pa rin ako at makakagalaw gamit ang kanang kamay ko.Gabi na at nandito ako ngayon sa aking kuwarto, nakaupo sa kama habang unti-unting tinatanggal ang bandage ko para palitan iyon. Kagigising ko lang at ang iyon ang unang pumasok sa isipan ko. Hindi ko alam kung nasaan si Samantha, marahil ay nasa baba. Pero mabuti na rin na wala siya rito habang nagpapalit ako ng bandage dahil baka mag-alala lang iyon. She really cared for me—her eyes meant every word she said.I am grinding my teeth, eyes growing narrow, as I remove the

Walter's Point of ViewHabang naghahanap ng mapagpa-park-ingan, hindi ko maiwasang mapatingin sa napakaraming tao sa kalayuan na papasok sa gymnasium. Hindi ako sigurado kung kakasya ba lahat doon, pero kung kumasya man, sigurado akong mainit doon. Mabuti na lang talaga at nagdala ako ng mini-chargeable fan.“This is it,” saad ko kay Samantha sabay hawak sa kaniyang kamay. Tumango naman siya bilang sagot. Nauna na akong bumaba para pagbuksan siya ng pinto. I also brought with us a photographer that I personally hired. Alam kong may official photographer ang paaralan nila, but it's best to have pre and post graduation pictorial.“Sila Erwin, nasaan daw sila?” tanong ko sa kaniya nang makababa na siya ng sasakyan. Tinanggal ko naman ang aking suot na sunglasses at isinabit iyon sa may neckline, bandang butones ng aking khaki waffle polo. “Papunta na rito sa labas,” saad naman nito at ngumiti. Nakasuot si Samantha ng black patchwork pearl chain dress na pinaresan niya ng puting heels at

Walter's Point of ViewThe way Erwin hugged me earlier gave me a different feeling—like a longing for a younger brother. My heart was full when I saw how happy he was. Okay naman kami ni Wesley, but I can't tell if we're still as close as before when we were kids. We still support each other, pero hindi na kami available sa lahat ng ganap namin sa buhay. Nagsimula talaga ito no'ng naging CEO na ako ng kompanya.I wasn't even present during his college graduation dahil nasa business trip ako noon. He confessed how upset he was lalo na't wala rin sina mom and dad no'n. Buti nga at pumayag si tito na siya na lang ang sumama kay Wesley.Nandito na kami ngayon sa bahay nina Samantha para mag-celebrate. Gabi na nang makauwi kami kung kaya'y sakto lang ito para makapaghapunan din ang lahat. Iyong mga katulong ko ang naghanda ng pagkain dito at mayroon din kaming in-order na mga pagkain.Nauna nang pumasok sina Samantha, habang ako namam ay lumapit sa driver ko na abala sa kaiikot sa letchon

Samantha's Point of View “Not this slow movement of cars again!” inis na sambit ni Walter nang mapahinto kami. Kulang na lang ay hampasin niya ang manibela dahil sa inis. Rush hour kasi ngayon at saktong napadaan kami sa isa sa pina-busy na daan dito sa siyudad dahil may dinaanan kami kanina. Pero sa tingin ko ay hindi ang traffic ang dahilan kung bakit mainit ang ulo niya. Alam kong dahil ito sa board meeting kanina. Simula kasi no'n, palagi na lang galit ang mukha niya kanina. Hindi niya naman ako pinapagalitan o sinisigawan, pero kapag iba ang kausap niya, kulang na lang ay sisintahin niya ang mga iyon. Apektado rin ang meetings niya dahil pinakansela niya iyon. “Mainit na naman ang ulo mo,” mahina kong sambit, hindi siya magawang tingnan. “I'm sorry,” saad naman nito, malumanay. “Did I scare you?” Unti-unti akong napatingin sa kaniya at umiling. “Hindi naman.” Ngumiti siya sa akin sabay abot sa aking hita. “Pero sana may magagawa ako para mabawasan iyang init ng ulo mo,” sa