Semua Bab 6 เรื่องสั้น ที่เต็มไปด้วยเส้นทางของรักและจูบ: Bab 51 - Bab 60

พึ่บ โรซาลี ที่ใช้ปากกระตุ้นเขาจนเป็นที่พอใจ เธอก็ลุกขึ้นและขึ้นนั่งคร่อมเอาเอ็นเนื้อสอดใส่เข้าไปในร่องเปียกแฉะของตน และเธอก็ควบขยับกระตุ้นปลดปล่อยอารมณ์ของตัวเอง กรี๊ดดด โรซาลีที่จัดการกับตัวเองจนถึงจุดสุดยอดกรีดร้องออกมา เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ เธอหอบหายใจซบใบหน้าที่ซอกคอแกร่ง เมื่ออารมณ์ความรู้สึกของเธอกลับคืนสู่สภาวะปกติ น้ำตาก็คลอเบ้ามองหน้าชายหนุ่มตรงหน้า ดวงตาสบประสานกัน เขายิ้มให้เธอเล็กน้อยอย่างอบอุ่นในดวงตาของเขานั้น ไม่มีเธออยู่เลย เธอไม่รู้ว่าเลน่าหายไปไหน แต่เธอรู้จากแพทริกว่า มาวินติดต่อหมอทำการผ่าตัดคืนสภาวะปกติความเป็นชาย เธอจึงติดตามมาวินและเฝ้าอยู่ข้างกายเขา ช่วยดูแลเขาหลังผ่าตัด จนเขาหายดีกลับมาเป็นชายหนุ่มที่ปกติ ร่างกายเขาปกติแต่หัวใจเขาช่างว่างเปล่าเหลือเกินมาวินเงยหน้ามองไปยังระเบียงห้องคอนโดที่เขาเคยอยู่ แม้ที่นั่นไม่ใช่ของเขาแต่ยามที่ได้อยู่ที่นั่น เขาอบอุ่นสบายใจ “พี่กลับมาได้ทุกเมื่อที่นี่จะเป็นสถานที่มีความทรงจำของพวกเราสามคน” คำของลีโอในวันที่พวกเขาแยกจากกัน มาวินไม่คิดว่าหลังจากที่จากไปกว่าแปดเดือน ในที่สุดเขาก็อยากกลับมาอีกครั้ง แม้เมื่อเข้าไปจะไม่เจอใครนอกจาก

เธออยากเก็บพวกเขาไว้ทั้งสองคน แต่...เธอไม่อาจทำได้ เธอรู้...เธอรู้ว่าชีวิตใหม่ของเธอไม่อาจรับพวกเขาสองคนไว้ได้ เลือกลีโอเพื่อให้เขาถอดใจ ปลดปล่อยสิ่งที่เขาจะเก็บไว้ให้เลน่าเพียงคนเดียวที่เขายอมแลกด้วยชีวิตที่ไม่ยืนยาว ต้องให้เขายอมรับได้ว่าเธอจากไปแล้วเท่านั้นลีโอไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ เขาหันไปมองท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ ที่ไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งๆที่เหนือเมฆสีฟ้าครามนั้นก็คือชั้นบรรยากาศเท่านั้น...เขาที่เกิดมาในยุคเทคโนโลยีล้ำหน้ากลับได้เจอสิ่งลี้ลับ มหัศจรรย์ที่ไม่มีใครรู้ว่า...ใครกันที่เป็นผู้กำหนดให้สิ่งเหล่านี้ให้เกิดขึ้น“ฉันผ่าตัดแล้ว...” มาวินเอ่ยอีกครั้งหลังเงียบไปนาน ลีโอหันมามองมาวินทันที “แม้แต่ความคิดนี้ของฉัน เลน่าก็คำนวณมาแล้ว เธออาจจะเห็นแล้วว่าฉันจะต้องดำเนินชีวิตไปกับโรซาลี...ลีโอ...นายไม่เคยมีความสัมพันธ์กับใครเลยใช่มั้ย” ลีโอพยักหน้ารับอย่างไม่ลังเล เขาไม่มีอารมณ์อยากกับใครจริงๆ มาวินยิ้ม และคราวนี้เป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายหันไปมองท้องฟ้า ‘ถ้าพี่ใจแข็ง เลน่าจะเก็บพี่ไว้ด้วยหรือไม่’“ผม...ไม่ใจดีเท่าพี่” คราวนี้ลีโอเอ่ยท่ามกลางความเงียบ เขาย่อมเข้าใจความคิดของมาวิน “พี่มักเห็น

อ๊ะ อาร์สสสส ในห้องนอนเต็มไปด้วยเสียงครวญครางของโรซาลีที่เปิดรับการแระแทกจากชายอันเป็นที่รัก...ช่องทางคับแคบตอดรัดเอ็นเนื้อที่ไร้การปกป้องอีกครั้ง แม้ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่มาวินเป็นฝ่ายกระทำ แต่สองสามเดือนมานี้ โรซาลีก็ไม่เคยป้องกันการหลั่งในเลย แต่เธอก็ยังไม่ได้รับข่าวดีเสียที เธอคาดหวังให้เธอก่อกำเนิดห่วงพันธนาการชายผู้นี้เฮ่อ มาวินออกแรง พั่บ ปั่บ ปั่บ เสียงกระแทกเนินเนื้อที่เปียกแฉะดังเสนาะหูให้ได้ยินอย่างต่อเนื่อง ‘เลน่าพี่ตัดสินใจแล้ว...นี่คือสิ่งที่เธอเห็นใช่มั้ย’ มาวินคิดอยู่ในใจ “ผลค้างเคียงของการผ่าตัด คุณอาจจะยังมีอารมณ์หรือไม่ก็อาจไร้ความรู้สึก ขึ้นอยู่กับคุณ เมื่อแผลหายดี ก็ควรรักษาอารมณ์ความต้องการด้วยการใช้มัน แต่หลังจากนี้ภายในสองสามปีน้ำเชื้อจะไม่แข็งแรงนัก คุณอาจจะมีบุตรยาก...” คำของหมอผ่าตัดที่เขาเท่านั้นที่รู้ เพราะเหตุนี้เขาจึงไม่เคยต้องป้องกันยามที่โรซาลีต้องการร่างกายเขา ร่างกายเขาตอบสนองเซ็กส์ของโรซาลีทุกครั้ง แต่มันยังไม่มากพอ ก่อนหน้านี้เขายอมมอบร่างกายให้โรซาลีได้กระทำตามที่เธอต้องการ ไม่ว่าจะเวลาไหนที่ไหนเขาไม่ขัดเธอเลยเขาไม่เคยลืมที่มีครั้งหนึ่งที่โร

พรึ่บ! ดอกกุหลาบหนึ่งดอกมาอยู่ตรงหน้า พร้อมกับใบหน้าของหนุ่มน้อย เธอรับดอกกุหลาบนั้นมา และเดินเข้ามาด้านใน กลิ่นกุหลาบหอมหวลไปทั่วทั้งห้อง “นายทำคนเดียวทั้งหมดนี้เหรอ” กอล์ฟพยักหน้า สายตาวิงวอนขอรางวัลจากผลงานตรงหน้านี้จากหญิงสาวเผยออกมากันยารู้ตัวดีว่าเธอไม่ได้ชอบดอกกุหลาบ แต่ก็ไม่ได้เกลียดและไม่ได้ชอบดอกอะไรเป็นพิเศษ กันยาไม่ทำให้บรรยากาศต้องเสียไป เธอยิ้มให้กับกอล์ฟ ในใจเธอคิดอะไรอยู่นะเหรอ ก็คิดเพียงว่านี่เป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบของวัยรุ่นที่ให้ความสำคัญกับความรู้สึกมากกว่าอย่างอื่น เธอเคยผ่านวัยนี้มาแล้วย่อมเข้าใจดี กอล์ฟยิ้มรับรอยยิ้มที่หญิงสาวมอบให้เป้นรางวัลการมอบดอกไม้ในวันแห่งความรักนี้...พี่กันยาเป็นแบบนี้เสมอ เธอไม่ได้รู้สึกพิเศษหรือแตกต่างแต่อย่างไร แม้เธอจะไม่ดีใจเหมือนหญิงสาวไร้เดียงสาทั่วไป แต่เธอก็ไม่ได้ทำลายบรรยากาศโต๊ะดินเนอร์ถูกจัดไว้อย่างงดงาม กอล์ฟเลื่อนเก้าอี้ให้กันยาและเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม บรรยากาศเต็มไปด้วยความโรแมนติก ชายหล่อหญิงสวยทั้งสองดูสมกันถ้าวัดกันเพียงแค่หน้าตา แม้กันยาจะคบกับกอล์ฟแค่ช่วงสั้นๆ แต่เธอก็สืบมาเช่นกันว่า

เลน่าเหมือนจะลืมตัวไปชั่วขณะ จนรับรู้ถึงสายตาที่มองเธอมา เอ่อ เลน่ามองเขา เมื่อได้เห็นหน้าชัดๆ พลันความอึดอัดที่เธอไม่เข้าใจก็พลันหายไป เขาคือเหตุผลที่เธอต้องมาที่นี่สองสายตาสบประสานกัน มาวินไม่เอ่ยอะไร เขาแค่มอง...มอง ไม่ทักทาย ไม่ถามและไม่แปลกใจ เลน่ารู้ได้ทันทีว่าเขารู้จักเธอ “พี่...” เอ่อ เลน่าเองก็แปลกใจว่าทำไมคำแรกที่เธอเอ่ยกับชายผู้นี้ถึงเป็นคำนี้ มันควรต้องเป็นคำว่า ‘คุณ’ ไม่ใช่เหรอหัวใจของมาวินกระตุกอีกครั้ง แต่เขาพยายามที่จะเก็บอาการไว้ ยามไม่เห็นเขาก็คิดว่าตนทำใจได้ แต่พอได้เห็นหน้า ได้กลิ่นกายสาวที่แม้จะคนละกลิ่นกับเลน่าคนนั้น แต่กลับมีความอบอุ่นที่เหมือนกัน จู่ๆ มาวินพลันหวลคิดความรู้สึกเก่าที่ไม่มีทางเกิดขึ้นอีก เลน่าผู้ที่ใช้มือบอบบางลูบไล้ตัวเขา สนใจใคร่รู้ถึงความพิเศษในตัวเขา ยามที่เธอขึ้นควบกลืนกินเขาด้วยความสุขไร้ขีดจำกัด“ทำไมถึงมาที่นี่” ในที่สุดมาวินก็กลับคืนสู่ปัจจุบัน ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้ว เขาก็ต้องปลดปล่อยเลน่าไป “หนูก็ไม่รู้ค่ะ รู้เพียงว่าต้องมาให้ได้เท่านั้น” มาวินยิ้มอ่อน