บททั้งหมดของ TWINS มาเฟียแฝดคลั่งรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

หมับ!ออสการ์ดึงผ้าห่มออกจากโซลี่ย์อย่างแรงปามันลงพื้นแล้วก็อุ้มโซลี่ย์ขึ้นพาดบ่าทันที“อ๊ะ! ทำอะไรของนาย!”เสียงหวานใสเอ่ยถามด้วยความตกใจ“เลิกเป็นใบ้แล้วเหรอ ก็เตือนแล้วนะ”“ปล่อยฉันลง!”โซลี่ย์ออกแรงดิ้นที่จะลงเขากำลังจะอุ้มเธอออกจากห้องพยาบาลเพี๊ยะ!“อ๊ะ!”เสียงร้องของโซลี่ย์ดังขึ้นมือถูกมือใหญ่ของออสการ์ฟาดลงมาที่ก้นอย่างแรง“หยุดทำให้ฉันหมดความอดทนได้ไหมโซลี่ย์”“ก็อย่ามายุ่งกับฉัน”ปัง!ออสการ์ปิดประตูห้องพยาบาลเสียงดังลั่นเขาอุ้มโซลี่ย์กลับมาที่ห้องประจำกลุ่มที่พวกเขาอยู่แต่ตอนนี้ในห้องไม่เหลือใครนอกจากไอ้เอริคที่ยังคงหลับอยู่แกร๊ก ปัง เสียงเปิดและปิดประตูของออสการ์นั้นทำให้โซลี่ย์เกิดความกลัวขึ้นไปอีกที่เห็นว่าเขาพาเธอมาในห้องที่มีเตียงนอนแต่ขนาดไม่ได้ใหญ่มากตุบ!!!“โอ๊ย!!!”ออสการ์โยนโซลี่ย์ลงมาใส่เตียงแบบที่ไม่ได้สนใจเลยว่าเธอจะเจ็บเอวไหม ไอ้หมาบ้า!“ทำไมไม่พูดว่ารู้จักกับไอ้ฟรานซิส”เขาถามเธอจริงเหรอว่าเธอไม่พูดเขาเคยฟังอะไรหรือเปล่า คิดจะด่าคิดจะทำร้ายเธออยู่ฝ่ายเดียว“แล้วนายคิดที่จะฟังฉันหรือเปล่าถ้าไม่ ก็อย่าได้มาถาม ว่าทำไมฉันไม่พูด”“....”ออสการ์เงีย

ระหว่างทางที่ออสการ์พามาหาเดม่อนโซลี่ย์พยายามถามว่าพวกนั้นเป็นใครไม่ชอบกันหรือว่าอะไร แล้วทำไมถึงไม่ชอบกันล่ะทำไมเขาถึงมายุ่งกับเธอแต่ ออสการ์ก็เอาแต่บอกว่าไม่ใช่เรื่องของเธอมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอนั่นแหละในตอนแรกแต่ตอนนี้พวกนั้นเข้ามายุ่งกับเธอแล้วเขาก็ควรจะบอกเธอว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่เขาก็เลือกที่จะเงียบ เธอก็เลยไม่ถามอะไรต่ออีกจนมาถึงค่ายมวยที่เดม่อนอยู่ค่ายมวย DM“ชื่อค่ายนั่นมัน...”โซลี่ย์ที่เห็นชื่อค่ายมวยก็รู้ในทันทีว่าชื่อย่อมันมาจากชื่อของเดม่อนอย่างแน่นอน“ค่ายไอ้เดม่อนมันเป็นเจ้าของ”“ว้าว ว่ายน้ำก็เป็นต่อยมวยก็เป็นเดม่อนเขาทำอะไรเป็นได้อีกบ้างเนี่ย”โซลี่ย์หันไปถามออสการ์อย่างตื่นเต้น“ถามว่ามันทำอะไรไม่เป็นดีกว่า”“สุดยอดไปเลย”โซลี่ย์เผลอเอ่ยปากชมเดม่อนโดยไม่ทันคิดว่าคนข้างๆกำลังน้อยใจเธอไปแล้ว“ลงรถได้แล้ว”ออสการ์พูดน้ำเสียงเย็นชาใส่โซลี่ย์ปัง! เสียงออสการ์ปิดประตูใส่โซลี่ย์แล้วก็เดินไปแบบไม่รอให้เธอลงจากรถก่อน“เป็นอะไรไปอีกแล้วล่ะนั่น อารมณ์ขึ้นลงอย่างกับเป็นหมาบ้า เฮ้อ”โซลี่ย์ทอดถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆกับออสการ์นิสัยเด็กน้อยของเขานี่มันต้องแก้อย่างไรดีโ

เดม่อนและออสการ์ที่ยอมหยุดพักจากกิจกรรมทางกายที่ได้ออกไปอย่างเต็มที่เต็มกำลังไปกับโซลี่ย์จนพอใจแล้วพวกเขาก็ปล่อยให้คนตัวเล็กได้นอนพักผ่อนออสการ์ลุกจากที่นอนเข้าไปอาบน้ำชำระคราบเหงื่อและคราบน้ำรักที่เปื้อนบริเวณขาตัวเองออก ส่วนเดม่อนใช้กระดาษทิชชูเปียกมาเช็ดคราบที่เปื้อนติดตามตัวให้กับโซลี่ย์เช่นกัน จากนั้นเขาก็ลุกไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาที่อยู่ในตู้เสื้อผ้ามาสวมใส่ให้กับเธอเขากลัวว่าคนตัวเล็กจะหนาวถ้ายังนอนแก้ผ้าอยู่แบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบายได้เดม่อนออกไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายที่ห้องอาบน้ำข้างล่าง เสร็จแล้วเขาจึงขึ้นมาโดยสวมใส่แต่กางเกง ยีนขายาวสีน้ำเงินเข้มตัวเดียวโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อเดม่อนยืนมองคนตัวเล็กที่หลับสนิทอยู่ปลายเตียงอย่างพอใจโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเผลอยิ้มออกมาในตอนที่ได้มองเธอเมื่อเขายืนมองจนพอใจแล้วก็เดินไปหยิบบุหรี่ไฟฟ้าออกไปสูบด้านนอกแต่เพราะความเคยชินเขาลืมปิดบานประตูกระจกออสการ์ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาด้วยผ้าขนหนูที่ปกปิดแค่เพียงท่อนล่างแล้วเปลือยเปล่าท่อนบนอวดซิกแพคกับผิวขาวแทนของเขาเขาลงมานั่งกับที่นอนข้างๆโซลี่ย์ที่ยังคงหลับสนิทอยู่พลางลูบหัว

โซลี่ย์ลงจากรถยนต์ก่อนจะเดินต่อไปยังร้านหนังสือตามที่ตั้งใจไว้ แต่เธอแวะไปร้านขายยาที่อยู่ติดกับร้านหนังสือก่อนในร้านนี้มีเภสัชกรอยู่สองคนคือผู้หญิงและผู้ชายแต่โซลี่ย์ยังไม่เคยมาซื้อยาคุมฉุกเฉินที่นี่ครั้งก่อนเธอไปซื้ออีกทีหนึ่ง“เป็นอะไรมาคะ”เภสัชกรที่เป็นผู้หญิงเอ่ยถาม“ฉันจะซื้อยาคุมฉุกเฉินค่ะ”โซลี่ย์ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงปกติ เพราะมันก็เป็นเรื่องธรรมดา“ได้ค่ะ” “แต่ถ้าให้ดิฉันแนะนำควรจะซื้อยาคุมไปกินไว้ก็ดีนะคะ”“เพราะถ้ากินยาคุมฉุกเฉินหรือกินบ่อยๆมันไม่ดีต่อร่างกายหรือไม่ก็ให้คนเป็นแฟนควรจะป้องกันนะคะมันจะง่ายกว่าและรักษาสุขภาพคุณด้วยค่ะ”เภสัชกรสาวเอ่ยบอกอย่างจริงใจ“งั้นเอายาคุมมาเผื่อด้วย1แผงค่ะแล้วก็น้ำดื่มด้วย1ขวดค่ะ”โซลี่ย์ตอบกลับไปและยื่นเงินไปจ่ายเมื่อได้ของที่ต้องการแล้วเธอก็กินเจ้าเม็ดยาคุมฉุกเฉินเข้าปากและดื่มน้ำตามเธอเดินต่อไปอีก20เมตรก็มาถึงร้านหนังสือที่เธอชอบมาอยู่บ่อยๆ ร้านนี้ไม่ใหญ่มากแต่มีหนังสือเยอะพอสมควรและมีที่นั่งอ่านหนังสือเล่นอินเทอร์เน็ตด้วยเวลาที่เธอเบื่อเธอมักจะมาอ่านหนังสือที่นี่ไม่ก็มายืมหนังสือกลับไปอ่านที่หอมันช่วยเธอแก้เบื่อได้เพราะเธอ

โซลี่ย์เดินกลับมาเองจนถึงหอพักแต่ยังคงไร้วี่แววของเดม่อนเธอคงจะสำคัญตัวเองมากเกินไปที่คิดว่าเดม่อนจะตามเธอมาหรือเขาอาจจะเดินตามมาส่งเธอ แต่คนอย่างเขาคงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกโซลี่ย์ล้มตัวนอนลงกับที่นอนอย่างเหนื่อยใจไม่รู้ว่าวันไหนที่พวกเขาจะเบื่อเธอสักที เธออยากให้มันมาถึงเร็วๆถ้านานกว่านี้มันคงเป็นเธอที่จะเจ็บเพราะรักพวกเขากริ๊งๆๆ“เฮ้อ ใครมาหาฉันอีกเนี่ย”โซลี่ย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แรงๆบ่งบอกว่าเธอเหนื่อยมากและไม่อยากจะพบใครเลยตอนนี้โซลี่ย์ลุกขึ้นไปส่องที่กล้องตรงประตูดูว่าใครมาก็เห็นว่าเป็นเบลล่า ตั้งแต่วันนั้นที่เธอเปิดประตูแบบระวังตัวไม่ส่องกล้องว่าใครทำให้เดม่อนและออสการ์เข้ามาได้มันก็เป็นบทเรียนครั้งใหญ่สำหรับเธอมาตั้งแต่ครั้งนั้นแกร๊ก“ไง คุณเพื่อนแกหายไปไหนมาทำไมเพิ่งกลับมาป่านนี้”เบลล่าถามเมื่อโซลี่ย์มาเปิดตูให้กลับเธอ“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ แล้วแกรู้ได้ไงว่าฉันกลับมาถึงหอ”โซลี่ย์ตอบแล้วเดินมานั่งที่เก้าอี้ เบลล่าปิดประตูห้องแล้วเดินตามมานั่งที่เตียงของโซลี่ย์“เรื่องนั้น..ก็ฉันได้ยินเสียงแกเปิดแล้วก็ปิดประตูไงก็เลยคิดว่าแกน่าจะมาแล้วก็ห้องเราติดกันนี่ก็ต้องได้ยินถูกไหม”เบล