บททั้งหมดของ TWINS มาเฟียแฝดคลั่งรัก: บทที่ 31 - บทที่ 40

ถัดมาอีกสองวันก็เป็นวันจันทร์โซลี่ย์ลุกขึ้นจากที่นอนมาอาบน้ำแต่งตัวไปมหาวิทยาลัยวันนี้เธอมีเรียนเช้ากับต้องไปซ้อมว่ายน้ำด้วยมีเรียนแค่2ชม.อีก3ชมเธอต้องไปชมรมว่ายน้ำฟรานซิสทำตารางไว้ให้เธอว่าวันนี้ต้องซ้อมว่ายน้ำโซลี่ย์ไม่อยากจะไปซ้อมเท่าไหร่นักเพราะเธอไม่ได้จะไปแข่งอยู่แน่นอนว่ายไม่เร็วแถมไม่เก่งด้วยแต่มันก็ต้องไปซ้อมอยู่ดีเพราะมันเป็นหน้าที่ของเธอจะหนีซ้อมก็ไม่ได้....“เฮ้อ ช่วงนี้รู้สึกว่าตัวเองขี้เกียจมากๆเลยไม่อยากจะทำอะไรอยากแค่จะนอนกลิ้งตัวไปมาบนที่นอนแบบนั้นทั้งวันเฮ้อ”เสียงริงโทนโทรศัพท์ของโซลี่ย์ดังขึ้นบ่งบอกว่ามีคนโทรเข้ามาโซลี่ย์ละตัวออกจากตู้เสื้อผ้าเดินมาดูโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเองว่าใครโทรมาแต่ก่อนจะออกมาเธอก็หยิบเสื้อกล้ามสีขาวตัดมือมาด้วย วันนี้เธอว่าจะใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงยีนเพราะอากาศค่อนข้างจะร้อนเธออยากจะใส่อะไรที่มันสบายๆไม่อึดอัด“ออสการ์? โทรมาทำไมนะ”โซลี่ย์ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดรับสายของออสการ์ ตอนแรกเธอก็กะว่าจะไม่รับก็พวกเขาเล่นหายไปสองวันแบบไม่ติดต่อเธอมาเลยไง!ออสการ์ที่กำลังรอให้โซลี่ย์รับสายก็ลุ้นใจจะขาดว่าเธอจะยอมรับสายเขาหรือเปล่า“ฮัลโหล ม

ตอนเย็นวันนี้เดม่อนชวนให้โซลี่ย์ไปคลับด้วยกันกับเขาแต่จะบอกว่าชวนก็คงพูดไม่ได้เต็มปากเพราะ เดม่อนออกจะบังคับเธอเสียมากกว่า ใจจริงของโซลี่ย์อยากนอนพักอยู่ที่ห้องและทำการบ้านกับรายงานของวันนี้ที่อาจารย์เพิ่งสั่งด้วยแต่...เธอก็ปฏิเสธเขาไม่ได้ถ้าให้เธอคิดอีกแบบก็ดีคือไหนๆเขาก็ชวนเธอไปด้วยแล้วเธอก็คงน่าจะได้ไปคอยดูด้วยว่าเขาทำอะไรที่มันไม่ดีหรือเปล่าเธอจะได้บอกท่านลุงให้มาจัดการเขาได้ทัน!ห้องพักโซลี่ย์ที่มีเดม่อนอยู่ด้วยเขาพาเธอมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ประมาณ1ทุ่มเดม่อนและโซลี่ย์จะออกจากหอพัก“เดม่อนชวนเบลล่าไปด้วยกันได้ไหม”เสียงหวานเอ่ยถามชายหนุ่ม“แล้วแต่เธอ”เสียงเข้มตอบกลับมา-คิดว่าจะเรียกว่าตัวเล็กเสียอีก แล้วใจฉันมันจะเต้นแรงอะไรขนาดนี้นะ-โซลี่ย์ที่กำคิดถึงเรื่องเมื่อตอนว่ายน้ำที่เขาเรียกเธอว่าตัวเล็กทำเอาเธอไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว“โอเคงั้นฉันโทรไปชวนเบลก่อนนะ”โซลี่ย์พูดจบก็กดโทรไลน์ไปบอกเบลล่าให้แต่งตัวว่าวันนี้จะออกไปคลับกัน เบลล่าก็ตอบตกลงกลับมา“ชุดมันสั้นไป”เดม่อนที่มองดูชุดที่โซลี่ย์ก็เอ่ยเสียงเข้มเชิงดุที่เธอจะใส่ชุดเดรสสั้น ถึงมันจะดูสวยแต่สั้นแบบนี้เขาไม่ยอมให้เธอใส

ครูซขับรถสปอร์ตคันหรูออกมาจากคลับของเอริคเขาเร่งความเร็วสูงสุดเหยียบคันเร่งมิดไมล์ครูซใช้ผ้าเช็ดหน้าตัวเองกดซับเลือดตรงแผลของโซลี่ย์ไว้เพื่อห้ามเลือดที่มันยังคงไหลออกมาไม่หยุดอีกมือหนึ่งก็บังคับพวงมาลัยรถ เขาจะไปให้ถึงโรงพยาบาลเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้“โซลี่ย์!”“เธอห้ามตายนะโซลี่ย์เดี๋ยวแฟนเธอมันจะมาฆ่าฉันคิดว่าฉันพาไปส่งโรงพยาบาลไม่ทัน โซลี่ย์” ครูซพูดเสียงดังหวังให้คนตัวเล็กตื่นขึ้นมา ถึงตอนนี้เธอจะหมดสติหลับแบบไม่รู้เรื่องไปแล้วก็ตามใจหนึ่งก็กระวนกระวายกลัวเธอจะตายเพราะเสียเลือดมาก“แม่งอย่าเพิ่งเลือดหมดตัวก่อนนะเว้ย”ครูซพูดออกมาด้วยเสียงที่กระวนกระวาย เขาไม่ได้กลัวเลือดหรืออะไรหรอกนะแต่พอเห็นเธอเจ็บแบบนี้แล้วเขารู้สึกแปลกๆ“ทำไมเธอถึงถูกแทงได้?”ครูซพูดออกมาเสียงเรียบ ผู้หญิงคนนั้นแค้นอะไรเธอกันนะเขาได้แต่สงสัย“ถึงโรงพยาบาลแล้วนะ เธออย่าตายนะห้ามมาตายบนรถฉัน!”ครูซพูดไม่ได้จริงจังนัก แต่เขาไม่ให้เธอตายน่ะเรื่องจริง...โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งเอี๊ยดดเสียงเบรกรถของครูซที่ทางเข้าฉุกเฉินของโรงพยาบาลดังสนั่นครูซรีบลงจากรถไปอุ้มโซลี่ย์ไปที่ห้องฉุกเฉินทันที“พยาบาล!

1วันผ่านไปด้านออสการ์ช่วงบ่ายของวันใหม่ออสการ์ที่กำลังทำงานสำคัญในการขนส่งอาวุธปืนให้กับมาเฟียรัสเซียที่ได้รับคำสั่งจากท่านพ่อให้เป็นตัวแทนในการขนส่งครั้งนี้ เขาสามารถใช้เวลาในการขนส่งได้เร็วมากเพราะเพียงแค่หนึ่งวันเขาก็ขนส่งใกล้เสร็จแล้วเหลือเพียงล็อตสุดท้าย...เขาก็จะได้กลับไปหาเธอสักทีแค่วันเดียวก็คิดถึงแล้ว“คิดถึงยัยเมียตัวดีจริงๆเลย...จะไม่โทรมาหากันหน่อยรึไงนะ”“นายน้อยครับ!”เสียงเอเจที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ ออสการ์ที่กำลังนั่งเหม่อลอยคิดถึงโซลี่ย์อยู่นั้นก็ถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ“อะไร คุณอิวานมาแล้ว?”ออสการ์หันไปถามเอเจลูกน้องคนสนิทของเขา“เปล่าครับ เอ่อคือว่า...”“อะไรอย่ามาทำอั้มอึ้งฉันไม่ชอบ”เสียงเข้มเอ่ยดุลูกน้องคนสนิท“คุณโซลี่ย์เธอได้รับ...”พรึบ!“โซลี่ย์ทำไม! เธอเป็นอะไร”ออสการ์ลุกขึ้นไปกระชากคอเสื้อลูกน้องตัวเองเมื่อได้ยินชื่อของคนที่เขากำลังคิดถึง“เธอถูกแทงครับ! แต่เธอปลอดภัยแล้วนะครับนายน้อยไม่ต้องเป็นห่วงเธอกำลังพักฟื้นอยู่โรงพยาบาล”“ !!! ”ออสการ์ปล่อยมือออกจากคอเสื้อเอเจมือเขาตกลงไปทันทีได้ยินประโยคที่เอเจบอก ใจของเขานั้นเหมือนโดนกระชาก

ช่วงค่ำของวันนี้ออสการ์อยู่ดูแลโซลี่ย์ไม่ให้ห่างกายทั้งคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ แม้กระทั่งเช็ดตัวให้โซลี่ย์เขาก็เป็นคนทำเองทุกอย่าง เมื่อกี้ออสการ์ก็เพิ่งจะป้อนข้าวเธอกับยาหลังอาหารแล้วเขาก็ไปนั่ง“ออสการ์นี่ก็เย็นแล้วนะนายไม่หิวข้าวบ้างเหรอไปหาอะไรทานก่อนก็ได้นะฉันอยู่คนเดียวได้”เสียงหวานของโซลี่ย์เอ่ยถามออสการ์ที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาเมื่อเธอมองดูนาฬิกาที่ติดอยู่กับผนังห้องบอกว่าเวลาตอนนี้หกโมงเย็นกว่าแล้ว“ฉันฝากเอเจไปซื้อข้าวมาแล้ว เธออยากจะได้อะไรไหมฉันจะได้บอกให้เอเจซื้อมาให้”เสียงเข้มตอบกลับไปและเอ่ยถามเธอ“ไม่เป็นไร ฉันอิ่มแล้วแค่เป็นห่วงกลัวนายจะปวดท้อง” โซลี่ย์ตอบกลับออสการ์ไปแล้วนอนดูรายการทีวีที่เธอขอให้ออสการ์เปิดให้ออสการ์ที่ตอนแรกนั่งอยู่ที่โซฟาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาโซลี่ย์ที่เตียง“เธอขยับตัวไปหน่อยได้ไหม”เสียงเข้มเอ่ยบอกให้โซลี่ย์เขยิบตัวไปอีกฝั่งของเตียง“ทำไม?ต้องให้ฉันขยับล่ะ”โซลี่ย์ถามเขาด้วยความงุนงง“ฉันอยากนอนข้างเธอ เร็วสินั่งโซฟาปวดหลังนะ”ออสการ์ว่าแล้วก็ขยับตัวขึ้นไปนั่งบนเตียงโซลี่ย์ทำหน้างงกว่าเดิมมันก็มีเตียงสำหรับคนเฝ้าทำไมเขาไม่นอนแต่เธอก็จำ