All Chapters of Secret Vow of the Ruthless Billionaire: Chapter 131 - Chapter 140

(POV: Gabriel) Tahimik ang siyudad sa unang umaga matapos ang bagyo. Walang headline, walang flashing alerts, walang tawag mula sa legal team. For the first time in months, the world outside felt still. At ako? Hindi ko alam kung paano muling mabubuhay sa ganitong katahimikan. Nasanay ako sa galit. Sa pagtakbo. Sa sunod-sunod na laban na tila walang katapusan. Pero ngayong tapos na… ang bigat ng tahimik. Nakatayo ako sa terrace ng penthouse, may tasa ng kape sa kamay. Ang araw, unti-unting sumisilip sa pagitan ng mga ulap. Sa loob, naririnig ko ang maliliit na yabag ni Gideon — ang tunog ng batang unti-unting bumabalik sa normal na mundo. “Papa!” sigaw niya, habang bitbit ang stuffed bear niyang si Theo. “Look! May rainbow!” Ngumiti ako. “Rainbow after the rain, hmm?” Tumakbo siya papunta sa akin at sumilip sa gilid ng terrace. “Rainbow means happy ending ‘di ba?” Napatingin ako sa kanya. Sa inosenteng mga mata niyang walang alam sa mga headline,

(China’s POV)Tahimik ang buong opisina.For the first time in a long while, walang tensyon, walang sigawan, walang binabantayang leak o paparazzi sa labas ng pinto.Just silence — peaceful, grounding, almost foreign.Nakaupo ako sa desk na minsang naging battlefield. The same desk where I once slammed my hands out of frustration, where Gabriel and I argued over loyalty, power, and trust.Ngayon, may vase of white tulips sa ibabaw nito — regalo ni Gabriel ngayong umaga. May maliit na note pa sa ilalim:>“To my storm, who became my calm.”– G.B.Napangiti ako, ramdam ko pa rin ang kirot at saya na magkasabay. Kasi minsan, the calm hurts more — dahil doon mo marerealize kung gaano ka napagod.Narinig ko ang tunog ng pinto.Paglingon ko, he was there — Gabriel, nakatanggal ang necktie, naka-roll up ang sleeves, the man who used to wear his pride like armor. Pero ngayon, iba na siya.Mas malambot ang tingin, mas totoo ang ngiti.“Hey,” sabi niya, approaching slowly, para bang ayaw masira

Empire of Hearts(POV: China)The first sound that broke the silence was the soft pop of champagne. The second—Gabriel’s low, sinful chuckle as he leaned closer and whispered, “To us. To everything they tried to destroy… but failed.”Ang lamig ng bote sa kamay ko, pero mas mainit ang titig niya. Ang bawat galaw ni Gabriel ay may halong pangako—hindi lang ng tagumpay, kundi ng pag-ibig na hindi kailanman kayang bilhin o sirain ng kahit sinong kalaban.“Para sa atin,” bulong ko, sabay sabay ng clink ng baso namin.For the first time in years, walang nakabantay na camera, walang sekretong kailangan itago. Just us—two broken souls who built an empire out of ashes.Pero kahit sa gitna ng victory celebration, ramdam ko pa rin ang lamig ng mundo sa labas. The courtroom scenes, the faces of those who betrayed us—lahat ng iyon ay parang mga aninong nakatambay sa likod ng liwanag.“Do you ever think,” tanong ko, habang nakatingin kami sa city lights, “na baka too much na ‘tong fight natin? Na

The Proposal Plan POV: GabrielHindi ko alam kung kailan nagsimula ang ganitong tahimik na pagnanais — ‘yung tipong kahit natapos na ang lahat ng laban, may isa pa akong gustong patunayan.Hindi sa mundo.Hindi sa mga shareholders.Kundi sa kanya.Kay China.Matagal ko nang sinabing “I love you.”Pero hindi ko pa nasasabi nang buo kung gaano.Hindi lang bilang asawa, o partner sa negosyo, o ina ng anak ko.Kundi bilang babaeng pinili kong mahalin kahit paulit-ulit akong nasaktan bago ko siya nakuha ulit.“Gab, bakit parang tahimik ka lately?” tanong ni China, habang nagkakape kami sa balcony.Suot niya ‘yung white satin robe na regalo ko noong anniversary namin.Ang ganda niya kahit walang makeup.May ngiti, may grace — at may lakas ng loob na parang walang sinumang makakapagpabagsak sa kanya ulit.Napangiti ako. “Siguro kasi ngayon lang ako nakaramdam ng peace, Chin.”She tilted her head. “Peace? Or fear?”Natawa ako nang mahina. “Both. Kasi minsan, when everything’s quiet, natatakot

Tahimik ang paligid. Tila huminto ang mundo sa pagitan ng hampas ng alon at sa musika ng hangin na sumasayaw sa mga kurtinang puti ng aming venue sa baybayin. Ang araw ay marahang lumulubog sa likod ng karagatang saksi sa lahat ng luha, laban, at pagmamahalang pinagdaanan naming dalawa.Hawak ko ang bouquet—hindi dahil kailangan ito para sa larawan, kundi dahil bawat bulaklak doon ay may kahulugan: isang liryo para sa pag-asa, isang rosas para sa sakit na nilampasan, at isang puting dahlia para sa kapayapaan na matagal naming hinanap.Nasa dulo ng aisle si Gabriel. Naka-itim siyang tux, at nang magtagpo ang mga mata namin, para bang bumalik ako sa unang gabi sa yacht—doon sa lihim naming kasal, kung saan ang tanging saksi ay ang buwan, ang dagat, at ang mga pangako naming binalot ng kabaliwan at pag-ibig.“Are you ready, Mrs. Buenavista?” bulong ni Lila sa likuran ko, ang matalik kong kaibigan at ngayon ay maid of honor.Napangiti ako, ngunit nanginig ang labi ko. “I’ve been ready sin