All Chapters of Secret Vow of the Ruthless Billionaire: Chapter 121 - Chapter 130

Tahimik ang gabi, ngunit ramdam ni China ang bigat sa hangin—isang uri ng tensyon na hindi mo man marinig, dama mo sa bawat tibok ng puso.Magkasama silang kumakain ni Gabriel sa veranda ng penthouse. Sa paligid, mga city lights na parang bituin sa lupa, pero ang isip ni China ay malayo.“Hindi ka pa rin kumakain nang maayos,” pansin ni Gabriel, hawak ang wine glass habang pinagmamasdan siya.“Marami lang iniisip,” sagot niya, mahina pero diretso. “Yung project sa Singapore, at saka…”“Ang tip na natanggap mo tungkol sa Villareals,” sabat ni Gabriel, tinapos ang hindi niya masabi.Tumingin siya rito. “You know me too well.”Ngumiti si Gabriel, pero may lungkot sa gilid ng kanyang mga mata. “I have to. The last time I didn’t—almost cost me everything.”Tumahimik si China. Dumampi ang malamig na hangin sa balikat niya, at parang biglang nagbalik lahat ng sakit—ang mga gabi ng selos, distansya, at takot na baka bumalik sa dati.Pero hindi na siya ang dating China.. Hindi na siya yung tah

POV: China Umaga pa lang, ramdam ko na ang tensyon sa buong opisina. Sa bawat tahimik na paglakad ng mga empleyado, sa bawat bulungan sa mga hallway, halatang alam nilang may malaking mangyayari ngayon. The air itself felt like static—charged, waiting. Huminga ako nang malalim habang inaayos ang lapel ng blazer ko sa harap ng salamin. Hindi na ako ’yung China noon—iyong laging natatabunan ng takot, ng selos, ng duda. Ngayon, ako na ang China Asuncion -Buenavista… CEO, strategist, asawa ni Gabriel, at ina ni Gideon. “Mrs. Buenavista,” sabay lapit ni Hannah, ang secretary ko. “Nandito na po ang legal team. Confirmed—may hawak tayong solid evidence ng insider trading ng Villareal Holdings.” Napangiti ako, malamig at kontrolado. “Good,” sagot ko. “Make sure Gabriel gets the final report before the press conference.” Paglingon ko sa bintana, tanaw ko ang makulimlim na kalangitan. Parang sumasabay ang panahon sa ending ng lahat ng ito. After months of humiliation, betrayal, and emo

(POV: China)Ang hangin ng Batanes ay may kakaibang lamig—hindi lang sa balat, kundi sa kaluluwa.Tahimik. Walang tunog ng mga board meetings, walang tension ng press conferences. Tanging alon, hangin, at tawanan nina Gideon at Gabriel sa di-kalayuan habang nilalaro ang buhangin.Matagal na panahon na yata mula nang huli akong nakahinga nang ganito—malalim, malaya, totoo.“Hey, Mrs. Buenavista,” bulong ni Gabriel mula sa likod, habang naramdaman ko ang mainit niyang palad sa bewang ko.Kinilabutan ako. Hindi dahil sa lamig—kundi dahil sa pamilyar na init.“Hmm?” tanong ko, pilit pinipigilan ang ngiti.“I still can’t believe we’re here,” sabi niya, hinahalikan ang gilid ng leeg ko. “No boardrooms, no Villareals, no chaos… just us.”“Peace feels strange, doesn’t it?” sagot ko. “Parang… hindi tayo sanay.”He chuckled, that deep, low sound that used to make my knees weak. “We’ve fought too long. Maybe we just forgot how to live...but that was for a while back.”Tumigil siya sandali, tinin

(POV: China) Ang gabi sa Batanes ay parang sinadyang maging saksi sa mga kaluluwang gustong maghilom. Tahimik. Ang tunog lang ay hampas ng alon at mahinang simoy ng hangin mula sa dagat. Nakaupo kami sa veranda, magkayakap, tahimik lang habang pinagmamasdan ang mga bituin. Sa loob ng bahay, tulog si Gideon — mahimbing, walang alam sa mga labanang dinanas naming dati. “Remember when we used to watch city lights instead of stars?” tanong ko, halos pabulong. “Yeah,” sagot ni Gabriel .“Back then, I thought success looked like skyscrapers. Now, I know it looks like this.” He tightened his arms around me. “You. Us. Peace.” Napangiti ako. “You’re getting cheesy.” “I’m getting honest.” Matagal kaming natahimik. Parehong nakatingin sa dilim, pero parehong malinaw kung saan kami patungo. “Gabriel…” sabi ko, dahan-dahan. “Do you ever regret everything that happened? The chaos, the fights, the distance?” He exhaled slowly. “Every mistake, yes. But not the journey. Becau

(POV: China)Iba na ang pakiramdam ng siyudad nang bumalik kami.Pagkatapos ng mga araw ng katahimikan at hangin sa Batanes, parang mas matalim ang mga gusali ng Maynila—tila bawat salamin ay gustong ipakita kung sino kami ngayon.Hindi pa man bumubukas ang pinto ng sasakyan, ramdam ko na ang mga matang naghihintay sa amin.Global Investors Summit.Taunang okasyon.Pero ngayong taon, hindi lang ito tungkol sa negosyo—tungkol ito sa pagbangon.Sa amin.Bumagsak minsan ang pangalan ni Gabriel matapos ang iskandalo ng Project Vendetta.At ako?Ako raw ang babaeng sumira sa kanya—ang kahinaan ng CEO na minsang kinatatakutan ng industriya.Pero hindi ngayon.Ngayon, kasama niya akong haharap sa mundo—hindi bilang anino, kundi kapantay.Pagdating namin...“Handa ka na ba talaga rito?” tanong ni Gabriel habang nakahawak sa kamay ko sa loob ng sasakyan.Suot niya ang itim na suit na parang gawa para sa kapangyarihan mismo—matikas, malamig, nakakatakot.“Handa ako,” sagot ko, matatag ang tinig