Semua Bab ประธานมาเฟียร้ายรัก (NC 18+): Bab 91 - Bab 100

แต่ใครจะคิดว่าจะมีเรื่องนี้เกิดขึ้น ถ้าจะบอกว่าแม่เจนตาฝาดก็เป็นไปได้ แต่ภาพของกล้องวงจรปิดที่หายไปนี่สิ บ่งบอกว่าทุกอย่างไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ “มึงคิดว่าไง” ‘แม่ของคุณหมิงน่าจะอยู่กับคนที่มีอิทธิพลระดับหนึ่ง’ นั่นแหละคือปัญหาที่เขากลัว ถ้าฝั่งนั้นต้องการซ่อนแม่ฟ้ารุ่งของเมียเขา เท่ากับว่าพวกเขากำลังเจองานยาก ทั้งยังไม่รู้ด้วยว่าใครที่เป็นคนซ่อนไว้ “คิดว่าคนที่มีอิทธิพลทั้งหมดจะมางานแต่งกูไหม” ‘อืม ถ้ามึงชวน แต่เขาจะพามาเหรอ ถ้าต้องการซ่อน’ “เขาอาจจะไม่ได้อยากซ่อนก็ได้ แต่ที่ทำไปคงเพราะความปลอดภัยหรือเปล่า อันนี้เราก็ไม่รู้” ‘อืม นั่นสิ มึงเคยเห็นรูปของแม่คุณหมิงไหม’ “ไม่เคย หมิงบอกว่าไม่มีรูป คงเพราะต้องหนีตั้งแต่เล็กกับแม่เจน คงไม่มีรูปอะไรหรอก เรื่องราวก็ผ่านมาตั้งสิบห้าปีนะมึง” หวังชางถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง ความหวังเดียวของพวกเขาคือแม่เจน หวังชาง ม่านฟ้าและดีแลนหวังเดินทางมาถึงฮ่องกงในเช้าวันถัดมา เพราะอีกแค่ไม่กี่วันงานแต่งงานของทั้งคู่จะถูกจัดขึ้นที่โรงแรมดังของตระกูลหวัง

เขาดูดเสียงดังจ๊วบจ๊าบอย่างน่าอาย แต่เธอกลับไม่อายเลยสักนิด เด้งเอวตอบรับจังหวะที่เขาลงลิ้นอย่างเร่าร้อน นิ้วมือเรียวยาวช่วยส่งเธอให้ขึ้นอยู่บนความหฤหรรษ์ เธอส่ายร่อนรับทั้งนิ้วรับทั้งลิ้นที่ดุดันแต่กลับทำให้เธอสุขสม ร่างอวบอิ่มกระตุกเกร็งปลดปล่อยความสุขออกมาให้เขาได้ลิ้มชิมรสอย่างหิวกระหาย เธอยังกระตุกเกร็งเต้นเร่า ๆ แต่เขาใช่ว่าจะปรานี นิ้วมือร้ายยังคงทำงานอย่างแข็งขัน ลิ้นของเราเองก็เช่นกันที่ส่งความรัวเร็วเข้าหาเธอจนเกิดเสียงเฉอะแฉะแสนน่าอาย เธอยังคงเด้งรับสิ่งที่เขาส่งมาให้อย่างไม่รู้จักพอ ปากบางครางบอกว่าไม่ไหวแล้ว ร่างของเธอยังทำในสิ่งตรงข้าม เธอไหวและเธอต้องการมากกว่านิ้วมือที่เขาอัดเข้ามาจนสุดโคน ความใหญ่โตของเขาถูกปลดปล่อยเมื่อกางเกงผ้าเนื้อดีถูกถอดกองไว้ข้างเตียง เขาชันเข่าสาวรูดตัวตนให้เธอได้เห็นความอยากที่นูนเด่นพันรอบลำเนื้อ ปลายของมันแดงฉ่ำ ทั้งมีน้ำหวานเปรอะเปื้อนเพราะความอยาก เขาใช้ส่วนปลายสะกิดส่วนปลายเกสรสวาท ร่างอวบอิ่มสั่นสะท้านตอบรับความรัญจวนนี้ด้วยการหลั่งน้ำหวานออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ร่างเธอสั่นระริกเพราะความสุขสมที่ไม่อาจห

ฟากของหวังชางและทีมงานกำลังทำหน้าเคร่งเครียด กับการนั่งรอให้เจนสุดามองภาพหญิงสาวที่มาร่วมงานจำนวนสามสิบกว่าภาพอย่างพิจารณา “ไม่มีเลย” คำพูดของเจนสุดาทำให้คนฟังหน้าถอดสี ทั้งชวีและหวังชางถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า ถ้ามีภาพถ่ายสักใบหรืออะไรก็ได้ที่ยืนยันตัวตนของฟ้ารุ่งได้คงดีกว่านี้ แต่เพราะไม่มี ความหวังเดียวถูกทำลายไปต่อหน้า “พาแม่ไปวัดเดิมไหม เผื่อว่าแม่จะได้เจอฟ้าอีก” เจนสุดาเสนอทางช่วย เธอเองก็อยากเจอกับฟ้ารุ่งเหลือเกิน อยากให้ฟ้ารุ่งได้รับรู้ว่าตอนนี้เธอมีหลานน่ารักอย่างดีแลนแล้วนะ ลึก ๆ ในใจเจนสุดาหวังว่าฟ้ารุ่งจะไม่ได้ทิ้งม่านฟ้าไป ถ้าฟ้ารุ่งไม่รักลูก เธอคงไม่เลี้ยงม่านฟ้าจนโตมาถึงสิบขวบ แสดงว่าเธอรักลูกสาวคนนี้ ไม่ได้ตั้งใจทิ้งไป แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงไม่ยอมกลับมา “แม่อยากให้หมิงไปขอพรที่วัดด้วยตัวเอง บางทีหมิงอาจได้เจอ” คำพูดของเจนสุดาถ้าในทางวิทยาศาสตร์คงเป็นไปไม่ได้เลยสักนิด แต่เพราะพวกเขาเชื่อเรื่องพวกนี้อยู่บ้างพอสมควร เวลานี้คงไม่มีอะไรดีกว่าที่พึ่งทางใจ เพราะที่พึ่งทางอื่นตอนนี้ยังมืดมน ถึงฮ่องกงจะเป็นเมืองเล

เจนสุดานึกขอบคุณสวรรค์ที่ส่งลูกทั้งสองมาให้เธอ ถึงเธอจะไม่ได้คลอดม่านฟ้ามาเอง แต่เพราะอยู่ด้วยกันมาสิบกว่าปี ความผูกพันจึงมีไม่น้อย ส่วนเจนิตาคือลูกที่เธออุ้มท้องและเลี้ยงดูมาถึงสิบปี ความรักและสายใยของสายเลือดนั้นแนบแน่นเกินกว่าช่วงเวลาที่ขาดหายไปจะพรากความรักความห่วงใยของแม่ลูกได้ หลังจากไหว้พระใหญ่ พวกเขาแวะรับประทานอาหารเจในวัดที่มีบริการ ต้องยอมรับว่าอาหารเจของที่นี่ โดยเฉพาะเต้าหู้ถือว่ารสชาติค่อนข้างดี “กลับกันรึยังสาว ๆ” หวังชางที่เดินถ่ายรูปจนครบทุกจุดกลับมาถามสาว ๆ ที่กำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารเจ “เฮียไม่กินเหรอ” ม่านฟ้าถามอย่างห่วงใย “ไม่ ๆ เพิ่งกินกาแฟไป” ถึงที่นี่จะอยู่สูงจนต้องนั่งกระเช้ามาหลายนาที แต่กาแฟเจ้าดังที่มีสาขาทั่วโลกก็ยังตั้งอยู่บนยอดเขาแห่งนี้ เรียกได้ว่าความสะดวกสบายครบครัน “อิ่มแล้วไปกันเถอะ คิดถึงดีแลนแล้ว” เจนิตาลุกและเร่งทุกคน ป่านนี้เจ้าอ้วนพุงกะทิของเธอจะนอนกลางวันหรือยังนะ “นั่นสิ ดีแลนหลานอา” พลอยใสเองก็ติดหลานยิ่งกว่าใคร อยากฟัดหลานรักให้หายคิดถึง หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นพว

“นี่น้องชายหมิง” ฟ้ารุ่งเปิดรูปเด็กชายวัยสิบสามปีใส่ชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนชื่อดังในต่างประเทศ “หล่อจังเลย” ม่านฟ้าชม “แอ๊ะ แอ๊ะ!” “โอ๋ หล่อไม่เท่าดีแลนของยายหรอก” ฟ้ารุ่งตบตูดเด็กชายตัวน้อยที่ปีนขึ้นมานอนบนอกแม่ “ตอนที่เราจากกันหมิงอายุเท่าไหร่นะคะพี่เจน” ฟ้ารุ่งถามถึงอดีตที่เธอลืมเลือนไปเสียแล้ว “ตอนนั้นหมิงสิบขวบ” นี่เป็นครั้งแรกที่เจนสุดาเล่าทั้งรอยยิ้ม ความทุกข์ใจในเวลาเก่าก่อนได้หายไปแล้ว ครั้งนี้พวกเขาทั้งสี่คนได้กลับมาอยู่ร่วมกัน “หมิงร้องไหมตอนแม่ไม่อยู่” ฟ้ารุ่งลูบหลังลูกสาวอย่างห่วงใย ช่วงเวลาที่ขาดหายไปหลายปีทำให้เธอรู้สึกปวดใจ “แม่ ก็ต้องร้องสิ ไม่ร้องก็แปลกแล้ว แต่หมิงไม่ได้ร้องให้แม่เจนเห็นนะคะ กลัวแม่เจนเป็นห่วง” ม่านฟ้าเวลานั้นรู้ว่าแม่ฟ้าหายไป เธอร้องไห้เพราะกลัวว่าแม่จะตาย แต่ก็ไม่อยากให้แม่เจนที่เอ็นดูเธอต้องเสียใจด้วยเหมือนกัน ตอนนั้นเธออายุสิบขวบ รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร มีเรื่องของคนไม่ดีที่ตามแม่เจนทำให้เธอและแม่เจนต้องหนี นั่นก็เป็นปัญหาใหญ่ของเธอและแม่เจนเวลานั้น ม่านฟ้ารู้ดีว่าไม่ค