Semua Bab ประธานมาเฟียร้ายรัก (NC 18+): Bab 1 - Bab 10

งานเลี้ยงประจำปีของบริษัทในเดือนตุลาคมของทุกปี พัทยาคือสถานที่จัดเลี้ยงไม่ไกลจากโรงงาน ใช้เวลาเดินทางเพียงไม่กี่นาที นี่เป็นงานเลี้ยงครั้งแรกของหญิงสาวเพราะเธอเพิ่งได้เข้าทำงานที่นี่ในปีแรก ม่านฟ้า หรือหมิง ในวัยยี่สิบห้าปี เธอทำงานโรงงานแห่งหนึ่งในอำเภอปลวกแดง จังหวัดระยอง ในตำแหน่งล่างสุดขององค์กร คือพนักงานฝ่ายผลิต แต่เธอก็ชอบงานและบริษัทแห่งนี้ เพราะสวัสดิการหลายอย่างที่บางบริษัทไม่มีให้ อย่างเช่นชุดพนักงานฟรีปีละสามชุด อาหารฟรี เครื่องดื่มชากาแฟฟรี ทั้งยังมีรถรับส่งแทบจะถึงหน้าหอพัก จะมีอะไรฟรี ๆ แบบนี้ได้อีก และอีกหนึ่งเหตุผลที่เธอชอบที่นี่เพราะเพื่อนร่วมงานในไลน์การผลิตที่เธอทำงาน เธอทำหน้าที่ในไลน์การผลิตเอ พนักงานทุกคนที่นี่เป็นผู้หญิงแทบทั้งหมด พนักงานที่โรงงานแห่งนี้มีประมาณสามร้อยคน จึงเลือกจัดงานในสถานที่ท่องเที่ยวที่ไม่ห่างจากโรงงานอย่างพัทยา ใกล้ถึงวันซึ่งบริษัทจะจัดให้มีงานเลี้ยงที่รีสอร์ตแห่งหนึ่งในพัทยา เป็นกิจกรรมที่ม่านฟ้าตื่นเต้นมาก เพราะเป็นครั้งแรกที่เธอจะได้พักรีสอร์ต จากรูปที่หัวหน้าส่งมาให้ดูทางไลน์กลุ่ม ทุกคน

ประธานหนุ่มสบถออกมาอย่างหัวเสีย เธอยังไม่เคย?! แต่ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้มาก ในเมื่อเจ้ามังกรยักษ์เข้าไปถึงกลางลำแล้ว ทำได้เพียงอย่างคือไปต่อให้สุดปลายทาง “อย่าเกร็ง เดี๋ยวหายเจ็บ จะเ*ดเบา ๆ”คนนอนฟังคนพูดไม่ค่อยชัดแต่กลับพูดไม่สุภาพ ถ้าในอารมณ์ปกติเธอคงจะบอกเขาแล้ว คำว่า ‘เ*ด’ ไม่ใช่คำที่เขาใช้พูดกันทั่วไป แต่ในเวลานี้ม่านฟ้าเองก็ค้างคากับสิ่งที่เขาทำ มันแค่ความฝัน เธอแค่ปล่อยใจปล่อยกายหาความสุขจากฝันนี้ เธอเริ่มผ่อนคลายเมื่อเขาเริ่มบีบนวดก้อนเนื้อกลมกลึงสองเต้างาม เอวสอบขยับเข้าออกรุกล้ำเข้าไปทีละนิด สลับกับการคลึงเกสรสวาทสีแดงสดกลางกายสาว เธอร้องครางปลดปล่อยความสุขอีกครั้ง เขาอัดสวนความเป็นชายเข้าในช่องทางคับแคบจนสุดทาง “อ๊า...โคตรดี” เขากดจนเสียงดังกึกเพื่อให้รู้ว่าสุดทาง มือหนาลูบข้างแก้มของเธอ ก่อนที่เขาจะก้มมอบจูบแสนหวานให้เธอ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้จูบผู้หญิง เขาแค่เอา แต่ไม่เคยจูบ มีวันนี้ที่เขาอยากจูบ “อื้อ” เสียงครางในลำคอของคนใต้ร่าง จูบแรกของสาวโรงงานวัยยี่สิบห้า เธอได้จูบกับพระเอกดังในฝันสินะ มือบางควานสะเปะสะปะ

“รอฉันอาบน้ำก่อน เรามีเรื่องต้องคุยกัน อย่าเพิ่งออกไป”สั่งจัง อยากรู้นัก กินใบสั่งเป็นอาหารเช้าหรือไงถึงได้ชอบสั่ง “เร็ว ๆ ล่ะ ฉันรีบ” เธอว่าพร้อมกับมองค้อนเขาอย่างไม่ค่อยพอใจนัก คนไม่กินซ้ำหายเข้าไปในตู้อาบน้ำพร้อมทั้งเสียงน้ำกระทบร่าง เธอกลับมายืนอยู่กลางห้องนอน มองซากซองถุงยางอนามัยหลายซองเกลื่อนเต็มพื้นห้อง เขาไม่รู้เหรอว่าเมื่อคืนคือครั้งแรกของเธอ ถึงได้ทำรุนแรงไปหลายยกขนาดนั้น เขาจะรู้ไม่รู้ก็ช่าง เธอมองหาชุดของตัวเอง ดีนะที่เขาไม่ใช่พวกบ้ากามชอบฉีกเสื้อผ้า เธอจัดการใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นก็เก็บซากของซองถุงยางอนามัย ก่อนจะนับจำนวนไปด้วย หกชิ้นถ้วนไม่ขาดไม่เกิน เธอแอบก่นด่าในใจ คนที่แก่คราวพ่อแบบเขาอายุจะสี่สิบอยู่แล้ว มีแรงทำตั้งหกครั้ง หกครั้งเลยนะ หกครั้ง เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น เธอเองก็จัดการกับขยะมลพิษพวกนั้นจนเรียบร้อย เขาออกมาพร้อมเสื้อคลุมอาบน้ำสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาไม่บ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าและความแก่อย่างที่เธอชอบค่อนขอดเขาในใจ ม่านฟ้านั่งตรงโซฟาที่ไม่ไกลจากเตียง เธอไม่กล้านั่งบนเตียง บอกต

“มีอะไร ปิดประตูทำไม” เจ้าของห้องทำหน้าตาแตกตื่น นอกจากเธอจะปิดประตูแล้วยังเดินไปปิดม่านหน้าต่าง “เฮ้ย! แล้วนั่นจะปิดม่านทำไม”ทีนี้ภาษาไทยชัดเลยนะพ่อคุณ คนปิดหน้าต่างได้แต่ค้านในใจ “ก็เรื่องที่คุยมันเป็นความลับไง อยากให้คนอื่นรู้เหรอว่าตัวเองเป็นสมภารกินไก่วัด” “สมภาร ไก่วัด” คนที่ภาษาไทยแข็งแรงระดับหนึ่ง แต่สมภารกับไก่วัดอาจจะยากไปสำหรับเขา ไก่วัดนี่เป็นไก่พันธุ์ไหนกันนะ เหมือนไก่งวงหรือเปล่า? “เอ่อ ไม่ต้องรู้เรื่องหรอก คือฉันมีเรื่องให้คุณช่วย” ม่านฟ้าตัดเรื่องไก่วัดกับสมภารออกไปก่อน ใครจะกินอะไรก็ช่างปะไร ตอนนี้มีเรื่องที่เธอหนักใจมากกว่านั้น “ช่วยอะไร” หวังชางหันซ้ายแลขวาอย่างไม่ไว้ใจผู้หญิงตรงหน้า ม่านฟ้าถอนหายใจรอบที่สามสิบเอ็ดของวัน เธอก็แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ทำไมดูแล้วท่าทางเขาไม่ไว้ใจเธอเลยสักนิด “หนูกับแม่โดนปองร้าย มีคนตามแม่หนู คุณช่วยเราหน่อยได้ไหม หนูได้ยินว่าคุณเป็นลูกเจ้าพ่อฮ่องกง คุณน่าจะมีอิทธิพล ช่วยเราสองคนแม่ลูกหน่อยนะคะ” ม่านฟ้ายกมือไหว้ขอความเห็นใจ “ทำไมฉันต้องช่วย” ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่มีคว

“อืม ม่านฟ้าถึงไหนแล้ว” หวังชางเลิกสนใจ จับไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พวกมันพลาดเมื่อไร เขาจะไม่ยอมให้พวกมันได้มีโอกาสหนีเหมือนอย่างวันนี้ “เพิ่งออกจากจันท์ครับ” “อืม ฉันไปอาบน้ำก่อน” ว่าแล้วเขาก็ลุกยืนขึ้นเต็มความสูง “นายครับ เอ่อ...เอ่อ” “อะไร!” คนเป็นนายเริ่มไม่พอใจกับอาการอ้ำอึ้งของลูกน้อง “นายจะให้เอาของของคุณม่านฟ้าเก็บไว้ที่ไหนครับ” “ห้องแขกปีกขวา” ห้องแขกปีกขวาจะว่าไปก็ไม่ใกล้ไม่ไกลจากห้องของเขา “นึกว่านายจะให้เอาไว้ที่ห้องนาย” “หึ!” เจ้าของบ้านออกเสียงขึ้นจมูกอย่างรำคาญ ไม่ใช่เพราะยายนั่นทั้งข่มขู่ทั้งหลอกล่อเขาหรอกหรือ เขาถึงต้องช่วยอย่างเสียไม่ได้ ที่ยอมให้มาเป็นผู้หญิงของเขาก็ใช่ว่าจะให้เป็นเมีย เขาหาข้อแก้ต่างให้ตัวเอง ทางฝั่งม่านฟ้ากำลังนั่งมองสองข้างทางที่ตอนนี้มีเพียงแสงไฟให้ความสว่าง ดวงไฟผ่านไปดวงแล้วดวงเล่า ก่อนหน้านี้เธอโทรศัพท์แจ้งพี่ไก่หัวหน้างานว่าขอลาออก พี่ ๆ ทั้งตกใจและไม่อยากเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าม่านฟ้ารักบริษัทและขยันทำงาน หวังชางบอกว่าตอนนี้เธ