Semua Bab ประธานมาเฟียร้ายรัก (NC 18+): Bab 61 - Bab 70

แม้จะยังไม่ได้สอดใส่ แค่ถูไถความเป็นชายกับกลีบเนื้อฉ่ำวาวด้วยน้ำรัก เท่านั้นก็ทำให้ม่านฟ้าร้องครางไม่เป็นภาษา เธอใช้สองมือยันหน้าท้องแกร่งไว้ ความเสียวซ่านเข้าเล่นงานเธอไม่หยุด เขากดสะโพกให้กลีบสาวของเธอถูไถกับเส้นเอ็นที่ปูดโปนรอบตัวตนใหญ่โตของเขา ร่างอวบอิ่มกรีดร้องและกระตุกเกร็งเมื่อตัวเองได้เหยียบสวรรค์อีกครั้ง “แตกไวดี” เขาว่า ทั้งยังกลั่นแกล้งเธอด้วยการใช้ปลายของเห็ดยักษ์ถูไถยอดติ่งสวาทสีสด ม่านฟ้าสั่นระริกด้วยความเสียวซ่านและแตกพ่ายหลั่งไหลอาบลำเอ็นอีกครั้ง “กินเฮียหน่อยเมียจ๋า” คำว่ากินที่ไม่ได้หมายถึงการใช้ปากบน มีปากล่างไว้ใช้กลืนกินเขาได้ “อา” เธอเผลอร้องครางอย่างลืมอาย มือข้างหนึ่งจับตัวตนของเขาไม่ให้หนีหาย ทำให้เจ้ายักษ์ตั้งตรงและจดจ่อปลายของมันเข้าหาร่องรัก จากนั้นก็กดสะโพกลงจนสุดทาง “หมิง เฮียเสียว” เขาเองก็เสียอาการไม่ต่างจากเธอ ยิ่งเมื่อเธอขยับเขายิ่งครางมากขึ้น ท่าที่เธอคร่อมเขาอยู่อย่างนี้ไม่เป็นอันตรายกับลูกในท้อง ทั้งยังช่วยให้เธอถึงจุดสุดยอดได้เร็วขึ้น เสียงครางไม่เป็นภาษาของเธอบ่งบอกว่าเธอกำลังจะถึงจุด

“ไม่จริงหรอก เฮียว่าทุกคนแหละ เพื่อความสบายใจ อีกอย่างคนเชื่อก็มักจะได้ตามที่ขอ ใจเราต้องเชื่อก่อนถึงจะขอพรท่านได้ตามที่ขอนะ” ความเชื่อความศรัทธาเป็นเรื่องที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ และไม่สามารถบังคับกันได้ “ถ้าหมิงคลอดลูกแล้วเฮียพาหมิงไปไหว้พระที่ฮ่องกงด้วยนะคะ หมิงอยากไปมากเลย คิดฝันมาตลอดว่าจะได้ไปไหว้สักครั้ง” “ถ้าอีกหน่อยเราต้องย้ายไปอยู่ที่โน่น หมิงโอเคไหม” เขาวางมือบางของเธอตรงตำแหน่งอกข้างซ้าย ให้เธอรับรู้ว่าหัวใจของเขากำลังเต้นแรงเพราะรอคำตอบจากเธอ “ผัวอยู่ที่ไหน เมียกับลูกก็ต้องอยู่ที่นั่นสิคะ” ม่านฟ้าก้มหน้าจูบบนหน้าผากคนใจสั่น “เฮียกำลังขวัญเสีย ปลอบหน่อย” ปลอบหน่อยที่ว่าคงไม่พ้นให้เธอจูบเขาสินะ ถ้าปากจะยื่นมาขนาดนี้ จะมีทางไหนให้เธอเลือก เธอก้มลงจูบเขาอย่างแผ่วเบา ยังไม่ทันที่จะปล่อยริมฝีปากเขาให้เป็นอิสระ เขากลับจูบตอบเธอด้วยจูบที่เร่าร้อนและพร้อมจะกลืนกิน “พอแล้วค่ะ หมิงจะอ่านนิยายแล้ว” เธอตัดบท ขืนให้เขาจูบมากกว่านี้ รับรองได้ว่าเธอกับเขาได้เปลี่ยนบรรยากาศของจริง นิยายที่เธออ่านเป็นอีโรติกเรื่องดัง ฉากในหนังสือที่

ทุกการกระทำของทั้งคู่อยู่ในสายตาของคนที่เมืองไทย หวังชางนั่งมองภาพที่ชัดยิ่งกว่าภาพยนตร์ที่ถ่ายด้วยกล้องโฟร์เค เขาอยากเห็นสีหน้าของสองคนนี้ชัด ๆ ตอนที่ได้ยินข่าวสำคัญ “อารู้หรือเปล่าคะ เมียเฮียใหญ่กำลังท้อง” “อารู้หรือเปล่าคะ เมียเฮียใหญ่กำลังท้อง” คำพูดของพลอยใสทำให้ทั้งสองหนุ่มขมวดคิ้วทันที “ไม่รู้หรอก แต่ก็ยินดีด้วยนะ” ใบหน้าและน้ำเสียงราบเรียบของเดวิดหวังเกินกว่าจะวิเคราะห์ได้ว่าเขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว หรือเพิ่งจะรับรู้ “ขอบคุณค่ะ” พลอยใสยิ้มรับ เธอปรายตาไปยังอาอีกคนซึ่งอายุของทั้งคู่ห่างกันแค่สิบกว่าปี น่าจะเป็นพี่น้องมากกว่าอาหลานเสียอีก “ยินดีด้วยนะ ฝากบอกด้วย” เควินหวังผู้ไม่เคยมีสีหน้ายินดียินร้ายกับสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ หวังชางกับอาเหลียงมองภาพปฏิกิริยาของคนทั้งคู่ผ่านกล้องขนาดเล็กที่ถูกซุกซ่อนอยู่บนผนังของห้องอาหาร และอีกสองกล้องที่ติดอยู่บนเข็มกลัดแบรนด์เนมขนาดใหญ่บนอกของพลอยใส “มีพิรุธไหม” หวังชางถามความเห็นจากอาเหลียง “ยังมองไม่เห็นครับคุณชาย” อาเหลียงพยายามจับสังเกตทั้งสองคน แต่ยังมองไม่เห็นพิรุธของทั

คนที่มีสายเลือดเดียวกับเธอไม่มีแล้ว ไม่มีอีกแล้ว ทำไมกันนะ ทำไมทุกครั้งต้องเป็นเธอ เธอจะโชคดีบ้างสักครั้งในชีวิตไม่ได้เลยใช่ไหม “เพราะหมิง เพราะหมิง เพราะลูกมีแม่แบบหมิง ลูกเลยไม่ได้เกิด เพราะหมิงเป็นคนโชคร้าย เฮีย เพราะหมิงคนเดียวนะเฮีย ขอโทษนะเฮีย เพราะหมิง เฮียเลยต้องเสียลูก” “หมิงใจเย็น หมิงฟังเฮียก่อน” “หมิงมันคนโชคร้าย เพราะหมิงคนเดียว เพราะหมิง” เธอล้มตัวลงนอน หันหลังให้เขา ถ้าแม่ของลูกเขาเป็นคนอื่น เขาอาจไม่ต้องเสียลูก ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ ทั้งลูกทั้งเขาไม่น่าต้องมาเจอคนแบบเธอเลย ไม่น่าเลยจริง ๆ ทำไมกันนะ ทำไม ชีวิตเธอไม่เคยเบียดเบียนใคร ไม่เคยคิดร้ายกับใคร ขอแค่โอกาสได้มีความสุขสักครั้ง เธอไม่มีสิทธิ์เลยใช่ไหม “หมิง ใจเย็น ๆ ก่อน” “เฮียไปเถอะ ทิ้งหมิงไว้นี่เถอะ ไม่มีลูกแล้ว เราก็ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก” เขาดูแลเธออย่างดีมาตลอดเพราะลูก รักเธอเพราะลูก ในเมื่อไม่มีลูกแล้ว เราสองคนก็ไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน “หมิง ทำไมพูดแบบนี้” น้ำเสียงของเขาตัดพ้อ “เฮีย ปล่อยหมิงไปเถอะ หมิงอยู่กับเฮียไม่ได้อีกแล้ว ทุกครั

“สวยอะ” ม่านฟ้ามองภาพของตัวเองที่นอนอยู่บนเตียงริมสระ มือของเธอประคองหน้าท้องที่เริ่มนูน ใบหน้าหวานหลับตาพริ้มและยิ้มน้อยที่มุมปากอย่างที่เขาแนะนำ อีกภาพเป็นภาพที่เธอยืนอยู่บันไดของสระว่ายน้ำ ท้องของเธออยู่ระดับเหนือผิวน้ำ เส้นผมเปียกน้ำให้ความรู้สึกเหมือนเพิ่งจะขึ้นจากน้ำแล้วบังเอิญจับภาพไว้ได้ เขามีฝีมือการถ่ายรูปอย่างที่เขาว่าจริง ๆ แสดงว่าคงชอบมาก ทั้ง ๆ ที่ไม่ค่อยได้ถ่ายรูป แต่เขากลับถ่ายออกมาดีขนาดนี้ “ดีจัง” ม่านฟ้าพึมพำในตอนที่ดูภาพคู่ที่มีสองคนเพียงเธอกับเขา แต่จริง ๆ แล้วภาพนี้มีสามคน อีกคนหนึ่งคือลูกที่นอนดิ้นอยู่ในท้องเธอ สงสัยลูกเธอก็คงชอบถ่ายรูปเหมือนกัน “อ๊ะ!” “เป็นอะไร” หวังชางถามอย่างตกใจเมื่อม่านฟ้านิ่วหน้าในตอนนั่งดูรูปที่เขาเป็นคนถ่าย “ลูกดิ้น” “ไหนเฮียขอจับหน่อย” เขาทาบมือบนหน้าท้องที่เริ่มนูนอย่างเบามือ ตอนนี้ลูกของเขายาวได้สิบเจ็ดเซนติเมตรแล้ว น่าจะประมาณเกือบฝ่ามือ แรงตอดเบา ๆ จากคนในท้องเรียกรอยยิ้มของคนเป็นพ่อแม่ได้อย่างดี ความสุขของคนเราจะมีกันกี่อย่างกันนะ แต่ที่แน่ ๆ หนึ่งในนั้