Semua Bab เงาจันทราเหนือเหมันต์: Bab 11 - Bab 20

ลมเหมันต์ยังมิหยุดพัด แต่หิมะที่โปรยปรายกลับบางเบาแสงจันทร์โผล่พ้นเมฆ ส่องราวกระจกใสบนนภายามค่ำคืน ใต้เงาสะท้อนนั้น บุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่หน้าต้นเหมยสูงใหญ่ ซึ่งยืนต้นโดดเดี่ยวข้าง “บ่อหิมะโบราณ” ที่ไม่ปรากฏในแผนผังปัจจุบันของวังหลวงเซิ่งอี้เหวิน ก้มมองร่องรอยบนผืนหิมะอย่างเงียบงัน มือข้างหนึ่งถือแผนผังจากกล่องไม้ อีกข้างกำกระบี่อวิ๋นเจี้ยนแน่น“ฝังไว้ใต้รากเหมย ที่พระจันทร์มองเห็น และหิมะมิอาจกลบ”“ข้า...อิ้นเสวียน”เขาทำตามคำบอก ใช้ปลายกระบี่ขุดพื้นดินที่อยู่ใต้ต้นเหมยเบา ๆ เสียงเหล็กกระทบกล่องไม้ดังขึ้นเพียงชั่วครู่ เมื่อเปิดออก ภายในบรรจุผ้าห่อสิ่งของสองชิ้น หนึ่งคือ “ตรารัชทายาทหลงอวี่” ที่ทำจากหยกม่วง อีกหนึ่งคือ “กระดาษหนังเสือ” ที่มีลายพระหัตถ์เขียนไว้ชัดเจนทันใดนั้น แสงจากกระบี่อวิ๋นเจี้ยนที่พิงข้างลำต้นเหมยกลับเรืองแสงขึ้นวาบ อี้เหวินสะดุ้ง รีบคว้ากระบี่ขึ้นมา แสงจากตัวกระบี่สั่นไหว และเมื่อเขาหลับตาแตะปลายดาบกับผืนหิมะภาพหนึ่งก็พลันปรากฏขึ้นตรงหน้า ในภาพ อดีตชาติเมื่อสามสิบปีก่อน เขาเห็นตนเองในชุดเกราะสีดำประจำกองทัพชายแดน กำลังเดินเคียงข้างอิ้นเสวียนผู้ทรงพระสิริแต่เต็มไป

ท้องฟ้าคืนเดือนมืด หิมะโปรยบางเบาในอากาศเย็นจัดต้นเหมยในป่ารกร้างเริ่มโอนเอนคล้ายจะร้องเรียกชื่อผู้เคยอยู่ใต้ร่มเงาณ ตำหนักร้างทางตะวันออกเฉียงเหนือของวังหลวง ที่แห่งนั้นคือ “ศาลคำสาปสวรรค์” เป็นสถานที่ต้องห้ามที่ไม่มีผู้ใดย่างกรายมานานกว่าห้ารัชศก ว่ากันว่า ณ ที่แห่งนั้นเคยเป็นที่สะกดคำสาปของเหล่าวิญญาณที่หลงติดอยู่ระหว่างภพเซี่ยอวี่หยุดยืนหน้าบันไดหิน ในมือของนางคือหยกจารึกจากเรือนหิมะ ส่วนอี้เหวินคือผู้ถือดาบอวิ๋นเจี้ยนที่ไร้แสงเงา“เจ้าแน่ใจหรือว่า ต้องการปลดคำสาปนี้?” เซี่ยอวี่เอ่ยเบา ๆอี้เหวินพยักหน้า ดวงตาแน่วแน่“ข้าเลือกเจ้าไปแล้วตั้งแต่อดีตชาติ และในชาตินี้ ข้าจะไม่ยอมปล่อยเจ้าไว้ในเงาอีก”เซี่ยอวี่จ้องมองเขานิ่ง ก่อนเอ่ย “หากเจ้าปลดคำสาป เจ้าอาจต้องลืมข้าไปตลอดกาลนะ เพราะราคาของการปลดปล่อยคือ การแลกสิ่งที่เคยสลักไว้ในหัวใจทั้งหมด”“ข้ารู้” อี้เหวินกล่าวเสียงหนัก “แต่หากเจ้าจะได้อิสระแม้ต้องลืมรักนี้ไป ข้าก็ยินดี”เซี่ยอวี่เบือนหน้าหนีช้า ๆ แววตานางสั่นไหว แม้ใจจะอยากให้เขาจดจำตลอดไป แต่นางก็รู้ดีว่าความผูกพันที่มัดรั้งนั้นไม่ใช่เส้นด้ายแห่งบุญ แต่คือโซ่ตรวนที่รั้งเขาไว้ใน

คืนหนึ่งผ่านพ้น ราวกับเป็นเพียงฝันใต้เงาจันทร์ในหิมะ แต่สำหรับเซิ่งอี้เหวิน มันคือความจริง ความจริงที่ประทับลึกยิ่งกว่าฝันใดในชีวิตทั้งปวงเซี่ยอวี่ปรากฏต่อหน้าเขาจริง ๆ แม้นเพียงคืนเดียว แม้นเพียงครู่สั้น ๆ แต่สัมผัสของนางยังอุ่นไออยู่บนมือ เสียงของนางยังดังก้องอยู่ในใจเงาที่ทอดข้างร่างของนาง คือเงาเพียงครั้งเดียวในรอบสามทศวรรษ และอาจเป็นครั้งเดียวในชั่วชีวิตของเขารุ่งอรุณแห่งวันใหม่ อี้เหวินนั่งสงบใต้ต้นเหมยต้นเดิม หิมะที่เคยร่วงไม่หยุดกลับนิ่งงัน กลีบเหมยที่ไม่เคยผลิบานเริ่มมีดอกตูมข้างกายเขามีเพียงซากกล่องดนตรี ที่เคยเก็บเสียงของเซี่ยอวี่ไว้ในทุกค่ำคืน บัดนี้แตกสลาย เหลือเพียงชิ้นไม้และสายทองแดงบิดเบี้ยวเขาเก็บเศษนั้นใส่ถุงผ้า แนบไว้บนอกดั่งของล้ำค่า จากนั้นเขาจึงหยิบแผ่นกระดาษเปล่าขึ้นมา “ข้าจะจดจำเจ้าด้วยมือของข้าเอง...”ปากพู่กันแตะจารึกบรรทัดแรก หมึกสีดำปรากฏบนกระดาษ เป็นบรรทัดแรกของบทเพลงที่เขาจะเขียนด้วยหัวใจยามบ่ายของวันนั้น อี้เหวินมุ่งหน้าไปยัง “ศาลดนตรีหลวง” ที่รกร้างมานาน สถานที่ซึ่งเคยเป็นศูนย์กลางแห่งบทเพลงในราชสำนัก แต่เมื่อบทเพลงของเซี่ยอวี่ถูกตราว่าเป

คืนที่นางหายไปอีกครา เหมือนหัวใจของอี้เหวินถูกควักออกทว่าแตกต่างจากครั้งก่อนอย่างสิ้นเชิง เขามิได้ร้องไห้ มิได้โศกเศร้าจนไร้เรี่ยวแรง เพราะครั้งนี้ เขามีเงาของนางในหัวใจ มีคำพูดสุดท้ายของนางก้องอยู่ในจิต“เจ้าพร้อมแล้ว หัวใจเจ้าบริสุทธิ์แล้ว”สามวันหลังจากคืนนั้น ตำหนักเหมันต์ที่เงียบงันมาเนิ่นนาน กลับมีเสียงพิณดังแว่วในยามราตรี หาใช่เสียงของเซี่ยอวี่ แต่เป็นเสียงพิณที่บรรเลงจากชายคนหนึ่งผู้มิได้เล่นตามบทเพลงโบราณหากแต่สร้างบทใหม่ขึ้นจากห้วงความรู้สึกในใจตนเซิ่งอี้เหวินนั่งอยู่เบื้องหน้าโต๊ะไม้ไผ่ ข้างกายคือกล่องพิณของเซี่ยอวี่ที่เขาเก็บรักษาไว้ เบื้องหน้าเขาคือแผ่นกระดาษว่างเปล่าปากพู่กันค่อย ๆ ขีดเส้นกลั่นออกจากหัวใจ“หนึ่งคืนแห่งเงา หนึ่งชาติแห่งคำสัญญา หนึ่งเสียงพิณ หนึ่งลมหายใจ หากสวรรค์ลืมเจ้า ข้าจะจดจำให้แทน”เขาเขียนบทเพลงใหม่ ไม่ใช่เพื่อลบคำสาป ไม่ใช่เพื่อเรียกนางกลับมา แต่เพื่อจารึกนางไว้ในหัวใจคนผู้หนึ่งผู้มิอาจลืมพิณสายแรกถูกดีดขึ้น เสียงแผ่วเบาเหมือนลมหิมะพัดผ่านยอดไม้ พิณสายที่สองดังตามมาเศร้าละมุน ราวกลีบเหมยที่ร่วงหล่นอย่างไม่อาลัย บทเพลงที่ไม่มีชื่อ ที่ไม่มีท่วงทำนอ

หิมะตกต่อเนื่องไม่หยุดเป็นวันที่เจ็ด ตำหนักเหมันต์กลับมาเงียบงันดั่งเดิม ทว่าทั่วทั้งวังหลวงยังคงสะเทือนด้วยเสียงกระซิบแห่งตำนาน“เงาคู่นั้น เจ้าก็เห็นหรือไม่?”“เขาไม่ได้อยู่คนเดียวจริง ๆ”“แม้นางจะไม่มีเงาในอดีต แต่ในวันนั้น ใต้แสงจันทร์ นางก็มีเงาเหมือนเราทุกคน”ข่าวลือแผ่กระจายรวดเร็วราวไฟในทุ่งหญ้าแห้ง เรื่องเงาลึกลับที่ปรากฏ ณ ประตูหงส์ และเสียงพิณที่ไร้ต้นเสียงในคืนวันประหาร กลายเป็นตำนานบทใหม่ของเมืองหลวงแต่สำหรับเขา เรื่องเหล่านั้นไม่ใช่เพียงข่าวลือ เพราะทุกถ้อยทุกคำ ล้วนเป็นความจริงที่เขาได้สัมผัสเซิ่งอี้เหวินยังมีชีวิต หลังเหตุการณ์วันนั้น คำสั่งประหารถูกยกเลิกอย่างไร้คำอธิบาย แต่เขากลับไม่กลับไปยังตำหนัก หากแต่ขอปลีกวิเวก ณ เรือนเล็กริมเนินหิมะ ที่ตั้งอยู่ใกล้สระน้ำแช่แข็งเบื้องหลังวังหลัง ที่นั่นคือสถานที่ที่เซี่ยอวี่เคยร้องเพลง คือสถานที่ที่เขาเคยฟังนางในคืนแรกวันคืนผ่านไป เขาไม่รับราชการอีก ไม่แตะกระบี่ ไม่สวมชุดองครักษ์ มีเพียงพิณที่เขาสร้างด้วยมือ ตั้งอยู่เบื้องหน้าต่างบานเล็กซึ่งหันเข้าสู่แสงจันทร์ และทุกคืนเดือนเพ็ญ เขาจะบรรเลงเพลงเดิมบทเพลงที่ไร้ชื่อ เพื่อใครคนห