Semua Bab เงาจันทราเหนือเหมันต์: Bab 1 - Bab 10

แสงจันทร์สีเงินนวลทาบทอไปทั่วผืนฟ้าเหนือวังเฉินหยวน หิมะแรกแห่งปีร่วงหล่นลงมาดังปุยนุ่นจากสวรรค์ แผ่คลุมยอดหลังคาพระตำหนักให้กลายเป็นม่านขาวสงัดราวอยู่ในแดนเซียนสายลมยามราตรีเย็นเยียบ แม้จะอยู่ในเดือนที่สองแห่งเหมันต์ แต่ไอเยือกกลับแรงราวคมมีดแทงผ่านผ้าคลุมเนื้อหนาท่ามกลางความเงียบงันแห่งค่ำคืนหนึ่ง เซิ่งอี้เหวิน องครักษ์ในชุดคลุมสีดำประจำราชองค์รักษ์ยืนเงียบอยู่บนยอดหลังคาเรือนฝ่ายใน นัยน์ตาคมของเขามองทอดไปยังทิศเหนือ สู่เขตตำหนักที่แม้จะอยู่ภายในวัง แต่กลับถูกทิ้งร้างไร้ผู้คนมายาวนานตำหนักเหมันต์“ลมคืนนี้พัดแรงนัก”เขาพึมพำกับตนเอง ก่อนจะกระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้น ทว่าดวงตากลับยังจ้องไปยังดงไม้สีขาวพราวหิมะเบื้องหน้า เมื่อครู่ ขณะลาดตระเวนบนกำแพงวัง อี้เหวินได้ยินบางสิ่งเสียงพิณ...เสียงเพลงลึกล้ำคล้ายมนตรา ขับขานมาเบา ๆ ดั่งสายลมพัดผ่านขุนเขา แม้เบาแต่ทว่าลึกสะท้านไปถึงทรวงอก ราวกับเคยได้ยินมาก่อน แต่เขาแน่ใจ เพลงนี้ไม่เคยมีในวัง ไม่มีในบันทึกของดนตรีหลวง และไม่มีในงานพิธีใดเขาตัดสินใจกระโจนลงจากหลังคา แฝงกายในเงาไม้ หยุดยืนอยู่เบื้องนอกแนวรั้วไม้เก่าคร่ำของสวนเหมยอวิ๋นเสียง

รุ่งเช้าวันถัดมา แสงแดดฤดูเหมันต์ทาบลงบนกระเบื้องหลังคาพระตำหนัก ทว่าไม่อาจขับไล่ไอเย็นจากหิมะที่ยังจับแน่นพื้นดิน เมืองตงหลิงยังคงเงียบงันภายใต้ท้องฟ้าสีขาวหม่นเซิ่งอี้เหวินยืนอยู่หน้าประตูตำหนักเหมันต์อีกครั้ง เขากลับมาในยามเช้า ไม่ใช่เพราะอยากย้อนพบเงาหญิงใต้จันทร์ แต่เพราะเขาต้องการสืบหาความจริงที่ซ่อนอยู่ ณ สถานที่ต้องห้ามแห่งนี้กล่องบันทึกเก่าในหอคัมภีร์... เสียงพิณจากอดีต... ภาพในนิมิตที่สอดคล้องกับความจริง... ทุกอย่างบอกเขาเพียงสิ่งเดียวคือ “อดีตยังไม่ตาย”เขาดันบานประตูไม้ให้เปิดออกอีกครั้ง เสียงครืดของบานพับยังดังกังวาน ทว่าครานี้ภายในตำหนักกลับเงียบสนิทยิ่งกว่าเดิมไม่มีเงา ไม่มีเสียง ไม่มีกลีบเหมยปลิวโรย เซี่ยอวี่ไม่ได้รอเขาอยู่เช่นคืนก่อนอี้เหวินสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วก้าวตรงไปยังผนังด้านในสุดของตำหนัก ตำแหน่งที่เขาเคยเห็นในบันทึกโบราณ บอกว่าครั้งหนึ่งเคยมี “แท่นเก็บคำสัตย์ของรัชทายาท”ผนังนั้นถูกปิดด้วยม่านเก่า สีซีดจางจนแทบดูไม่ออกว่าเดิมเคยเป็นสีใด เขายกมือขึ้นเปิดม่านนั้นออกอย่างระมัดระวังเบื้องหลังคือกำแพงไม้เก่าที่มีรอยถากเฉียงคล้ายเคยมีผู้พยายามซ่อนบางสิ่งไว้ อี้เ

แสงจันทร์เต็มดวงยังคงทอประกายบนฟากฟ้ายามค่ำคืนเป็นคืนที่สามติดต่อกันที่หิมะยังคงโรยลงอย่างไม่มีทีท่าจะหยุดบนกิ่งเหมยในสวนอวิ๋น ดอกไม้ที่ควรจะผลิบานเบ่งรับน้ำค้างของเหมันต์ กลับร่วงโรยทีละกลีบ...โดยไม่มีดอกใหม่ใด ๆ ปรากฏแทนที่เซิ่งอี้เหวินยืนอยู่ใต้ต้นเหมยต้นเดิม เป็นต้นไม้ที่เขาเคยพบเซี่ยอวี่ครั้งแรก แต่คืนนี้ ไม่มีเงาของนาง ไม่มีเสียงพิณ มีเพียงกิ่งก้านแห้งที่ชูยอดสู่ท้องฟ้า เงียบงันและเหงาเศร้า เขาก้มลง เก็บกลีบดอกที่เพิ่งร่วงหนึ่งกลีบขึ้นมา มันยังอุ่นราวกับเพิ่งร่วงลงเมื่อครู่เดียวและกลิ่นหอมจาง ๆ ที่ติดอยู่บนปลายนิ้วยังเหมือนเดิม“ข้ามาแล้ว แต่เจ้ากลับหายไป” เขาพึมพำกับกลีบเหมยในมือเสียงฝีเท้าหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลัง เป็นเสียงเบา เรียบ เนิบ ผู้ที่ปรากฏคือ หลินเซียน ในชุดขุนนางผ้าสีเทาอ่อน ผืนผ้าโบราณทาบไหล่อย่างงดงามราวนักปราชญ์ผู้เดินออกจากตำราประวัติศาสตร์“ข้ารู้ว่าเจ้าจะมาที่นี่” เขาเอ่ยโดยไม่ต้องทักทายอี้เหวินไม่หันกลับ “เพราะข้ามาที่นี่ทุกคืน”หลินเซียนยืนเคียงข้าง มองต้นเหมยไร้ดอกก่อนเอ่ยเบา ๆ“ต้นไม้นี้เคยออกดอกแม้ในยามพายุหิมะกระหน่ำ แต่ตั้งแต่เจ้าพบเซี่ยอวี่ครั้งแรก มัน

แสงอรุณเบาบางในฤดูเหมันต์สาดส่องผ่านหน้าต่างบานเก่าในเรือนพักของเซิ่งอี้เหวิน ไอเย็นยามเช้าคล้ายยังมีเศษหิมะจากคืนก่อนปะปนอยู่ในอากาศ ภายในห้องยังคงกลิ่นหมึกจาง ๆ จากจดหมายที่เขาอ่านซ้ำมาไม่รู้กี่ครั้งแต่คืนนี้ต่างออกไป ครั้งแรกในรอบหลายปี เขาฝัน ฝันนั้นชัดยิ่งกว่าทุกคืนที่ผ่านในความฝัน เขายืนอยู่ท่ามกลางหมู่ตำหนักที่ลุกเป็นไฟ เสียงร้องไห้ของหญิงสาวคนหนึ่งก้องอยู่กลางเปลวเพลิง เงาในฝันเคลื่อนไหวตามเขา เงาของตนเองในชุดแม่ทัพ มีดาบในมือ เลือดเปรอะใบหน้าเบื้องหน้าเขาคือร่างหนึ่งในชุดขาว หญิงสาวคุกเข่าท่ามกลางซากตำหนัก แม้โดนเปลวไฟล้อมรอบ ดวงหน้าก็ยังสงบนิ่งมือทั้งสองกอดพิณเก่าไว้แน่น และน้ำเสียงที่ดังขึ้นในฝันนั้น...“หากเจ้าต้องเลือกระหว่างแผ่นดินกับข้า ข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่เลือกข้า แต่ข้าอยากให้เจ้าจำไว้ ว่าข้าไม่เคยขอให้เจ้าเลือก ข้าแค่อยากให้เจ้ากล้าที่จะมองข้า แม้เพียงครั้งสุดท้าย”มือในฝันของเขาสั่นเทา ดาบในมือนั้นไม่มั่นคง และในพริบตาต่อมา...เขาฟาดลง! ฟาดดาบใส่หญิงที่ตนรักจนสิ้นใจ...อี้เหวินสะดุ้งตื่น ลมหายใจขาดช่วง หยาดเหงื่อเย็นไหลซึมเต็มหลัง เขายกมือขึ้นแตะหน้าอก หัวใจเต้นรัว

“เจ้าตื่นแล้วหรือ?”เสียงหนึ่งดังขึ้น อ่อนโยน คล้ายลมเช้าแรกแห่งฤดูใบไม้ผลิอบอุ่นแต่กลับปลุกชายผู้หนึ่งให้ตกอยู่ในความสับสน เซิ่งอี้เหวินลืมตาขึ้น ภาพแรกที่เห็นคือเพดานไม้เก่าของตำหนักรองในจวนองครักษ์ กลิ่นยาอ่อน ๆ ลอยคลุ้ง นอกหน้าต่างมีหิมะโปรยปรายเบาบางเขาขยับมือ รู้สึกว่ามีมือของใครบางคนจับอยู่ อบอุ่นคุ้นเคยแต่เขานึกไม่ออกว่าเป็นใคร หญิงสาวในชุดสีขาวสะอาด ยืนอยู่ข้างเตียง ใบหน้าของนางงดงามจนแทบทำให้โลกเงียบงัน นัยน์ตาของนางแดงก่ำ เหมือนผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน แต่ริมฝีปากยังคงยิ้มจาง ๆ อย่างสงบ“เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?”น้ำเสียงนั้นเบาราวกลีบเหมยร่วง เป็นเสียงที่หากได้ยินเพียงครั้งก็ยากจะลืมแต่เขากลับ...อี้เหวินขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข้าจักเจ้าหรือไม่?”เพียงคำถามเดียว หัวใจของนางก็เหมือนถูกฟาดด้วยคมดาบ เซี่ยอวี่ยิ้มบาง“เจ้าไม่รู้จักข้าแล้วหรือ?”อี้เหวินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้า “ข้าขออภัย หากเคยล่วงเกินมาก่อน ข้ามักฝันประหลาดในช่วงหลัง ๆ คงเป็นเพียงอาการเหนื่อยล้าจากภารกิจ”“เจ้าชื่ออี้เหวินใช่หรือไม่?”“ใช่”“เจ้าเป็นองครักษ์ประจำตำหนักหลวง?”“ใช่”นางกลั้นหายใจแล้วถาม “แล้วเจ