Semua Bab พิษรักคุณหมอมาเฟีย: Bab 11 - Bab 20

“อื้ออ” อันดานอนส่งเสียงในลำคอเบาๆ เปลือกตาที่แนบสนิทเริ่มปรือขึ้นอย่างยากลำบาก ความรู้สึกแรกหลังตื่นนอนก็คือ อาการหนักอึ้งตรงศีรษะ คนที่เพิ่งตื่นนอนแทบไม่อยากขยับร่างกายไปไหน แค่นอนอยู่เฉยๆยังรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุน คนตัวเล็กอยู่ในอาการ ‘แฮงก์เหล้า’ นอนแช่บนเตียงคนอื่นนานสองนานกว่าจะเริ่มรู้ตัวว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนของตัวเอง เธอดึงตัวเองขึ้นมานั่ง กวาดสายตามองไปรอบๆห้องนอนหรูหรา หัวใจดวงน้อยพลันกระตุกวูบเมื่อรู้ว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนตัวเอง “อย่าบอกนะว่า…” เมื่อคืนเธอนอนอยู่เพนท์เฮาส์ของรามิล! ก้มมองชุดที่ตัวเองสวมใส่พบว่าไม่ใช่เสื้อผ้าเมื่อวาน นั่นยิ่งทำให้หัวใจเธอเต้นแรงแทบหลุดออกมาจากขั้ว ไม่รู้เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง จำได้ล่าสุดคือนั่งดื่มกับรามิล หลังจากนั้น…ไม่รับรู้อะไรอีกเลย “บ้าจริง! นี่ฉันพลาดท่าให้กับเขาหรือเนี่ย” ไม่น่าตอบตกลงมาดื่มกับรามิลเลย เครื่องดื่มที่เขานำมาแรงพอสมควร ถึงทำให้เธอเมาจนไม่ได้สติแล้วจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ รู้อีกทีก็ตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนของเขาแล้ว เหวี่ยงขาทั้งสองเตรียมลงจากเตียง เป็นจังหวะเดียวกันที่ประตูห้องนอนถูกเปิดออกโดยรามิล “ตื่นแล้วเห

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ก่อนไปทำงานเธอแวะมาเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล พูดคุยกับท่านตามปกติ ซื้อของอร่อยๆที่แม่ชอบมาให้เหมือนทุกครั้ง ไม่เคยแสดงสีหน้าเหน็ดเหนื่อยให้คนเป็นแม่ได้เห็นเวลาที่มาเยี่ยม “เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก” “อันบอกเจ้โบนัสแล้ว” “ค่อยแวะมาหาแม่ตอนเลิกงานก็ได้” “ไม่เอา อันอยากมาหาแม่ทั้งก่อนไปทำงานและหลังเลิกงาน” “เด็กคนนี้” ‘อ้อม’ มองลูกสาวที่กำลังนั่งปอกผลไม้อยู่ ตั้งแต่ตนเข้าโรงพยาบาลอันดาก็เริ่มทำงานหนักมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อหาเงินมาจ่ายค่าผ่าตัด สงสารลูกสาวเหมือนกัน ทำงานตั้งแต่อายุสิบหกจนตอนนี้ยี่สิบสามปีแล้ว คนอื่นๆได้ใช้ชีวิตวัยรุ่น ทำตามความฝันของตัวเอง แต่อันดากลับไม่มีโอกาสได้ทำสิ่งเหล่านั้น “อันป้อนแอปเปิล” คนเป็นแม่อ้าปากรับแอปเปิลชิ้นพอดีคำจากลูกสาว “อีกไม่นานแม่ไม่ต้องบ่นว่าเบื่อโรงพยาบาลแล้วนะ พอผ่าตัดเสร็จ นอนพักรักษาตัวนิดหน่อยก็ได้กลับไปอยู่กับอันและอัยย์ที่บ้านเหมือนเดิมแล้ว” “แม่รอวันที่ได้จะได้กลับไปอยู่กับอันและอัยย์ไม่ไหวแล้ว” เธอเองก็รอวันนั้นไม่ไหวแล้วเหมือนกัน… “ช่วงนี้อัยย์เป็นยังไงบ้าง น้องติวหนังสือหนักเกินไปรึเปล่า” ลูกชายกำลังอยู่ในช่ว

อันดาเดินออกมาจากลิฟต์หลังจากเยี่ยมคนเป็นแม่เสร็จ เดินออกมาหน้าโรงพยาบาลแล้วมองหารถรามิล ก่อนหน้านี้ลืมถามว่าเขาจะรอที่ไหน หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าพร้อมกับนามบัตรหมายจะโทรหา เคยบอกเขาว่าทิ้งนามบัตรไปแล้ว ถ้าโทรหาแล้วเขาสงสัยว่าทำไมถึงรู้จักเบอร์เธอจะไม่โป๊ะแตกเหรอ เธอมองหารามิลอีกครั้ง ก่อนจะเห็นเขากำลังเดินตรงมาทางนี้ ด้วยความสูงบวกกับใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนดารา ทำให้เขากลายเป็นจุดสนใจได้ไม่ยาก ผู้คนรอบข้างต่างหันไปมองอย่างตกตะลึงในความหล่อ เสน่ห์ที่เปล่งประกายออกมาสะกดทุกสายตาไม่ให้ละไปไหน ไม่แปลกใจเลยทำไมผู้หญิงถึงเข้าหาเขาเยอะ… “คุณจอดรถไว้ไหนคะ” “โซนพิเศษ” สายตาเหลือบเห็นบางอย่างที่เธอถือไว้ในมือ เป็นใช่นามบัตรของเขาที่เธอเคยบอกว่าทิ้งไปแล้ว “ไหนบอกว่าทิ้งไปแล้ว?” “ฉันเก็บกลับมา” “เก็บกลับมาทำไม” “คุณเป็นถึงลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลชื่อดัง เกิดคนอื่นเก็บได้แล้วเอาเบอร์ของคุณไปแอบอ้างทำสิ่งไม่ดี ฉันก็ซวยน่ะสิ” เป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลยยัยอันดา สีหน้ารามิลดูไม่ค่อยเชื่อเท่าไรด้วย เหตุผลหลอกเด็กชัดๆ ขนาดเด็กยังดูออกว่าโกหก “ไปกันเลยไหมคะ ฉันไม่อยากกลับบ้านดึก” “โอเค

ไม่ได้คาดหวังให้เขามาช่วย หลังจากลงจากรถเธอก็ไม่สนใจแล้วว่ารามิลกลับไปหรือยัง นาทีนั้นสมองโฟกัสแค่เรื่องของตัวเอง พอเห็นเขาอยู่ที่นี่ถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว แต่เขาไหวเหรอ สี่ต่อหนึ่ง… ผัวะ! รามิลยกเท้าถีบชายฉกรรจ์ที่พุ่งเข้าไปหาจนกระเด็นไปอยู่หน้าประตูบ้าน หลบหมัดจากคนพวกนั้นได้อย่างว่องไว ไม่ปล่อยให้ฝ่ายตรงข้ามแตะตัวเองได้แม้แต่ปลายเล็บ ปล่อยหมัดใส่ใบหน้าชายฉกรรจ์จนโหนกแก้มแตกมีเลือดไหลออกมา ตอนแรกคิดว่าคงไม่ไหว แต่พอเห็นภาพเมื่อครู่แล้วเธอคิดว่าเขาไหว… ลืมไปว่ารามิลเป็นเพื่อนกับมาเฟีย แค่นี้เขาจัดการได้สบายๆอยู่แล้ว “ใครอะพี่อัน” “คนที่มาส่งคราวก่อน” “คนนี้เหรอ?” อัยย์มองรามิลที่กำลังจัดการชายฉกรรจ์สี่คนอย่างอึ้งๆ มากันสี่คนไม่มีความหมายอะไรเพราะรามิลเอาอยู่ สภาพแต่ละคนสะบักสะบอมและเริ่มอ่อนแรง แกร๊ก! “!!!!” เธออึ้งเมื่อเห็นรามิลชักปืนออกมาจ่อหน้าชายฉกรรจ์พวกนั้น ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาพกปืนด้วย… “ไสหัวไป” รามิลบอกชายฉกรรจ์กลุ่มนี้ด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ แววตาคมเข้มที่มองยากคาดเดาและดูน่ากลัว วัตถุอันตรายสีดำทำเอาชายฉกรรจ์ถึงกับหน้าถอดสีกันเลยทีเดียว “แล้วพวกกูจะมาใ

“ป้าทำแบบนี้กับพวกเราได้ยังไง” (ป้าขอโทษนะอัน ป้าไม่มีอะไรจะแก้ตัวกับเรื่องนี้ ป้าขอโทษ…) “ฮึก ตะ…แต่ป้าเอาบ้านหลังนี้ไปเป็นหลักค้ำประกัน ป้าทำได้ยังไง!” เธอโกรธจนเผลอขึ้นเสียงใส่คนเป็นป้า ตอนนี้ไม่สนอะไรแล้ว ป้าก็ป้าเถอะ เป็นใครก็โกรธเหมือนกัน ครอบครัวเดียวกันแท้ๆแต่ทำกันได้ลงคอ ที่ผ่านมาป้ากุลดีกับทุกคนในบ้านดีมาโดยตลอด มันเลยทำให้ยากที่จะเชื่อว่าป้ากุลทำเรื่องแบบนั้นจริงๆ เข้าบ่อน… ติดการพนัน… ไม่อยากเลยเชื่อว่าป้ากุลจะเป็นคนแบบนี้ (ป้าจะแก้ไขมันเองอันดา) “ถ้าป้าจะแก้ไขอย่างที่พูดจริง ป้าคงไม่หนีปัญหาแล้วทิ้งเรื่องนี้ไว้ให้อันกับอัยย์รับกรรมแทน! รู้ไหมว่าอัยย์โดนพวกมันทำร้าย ส่วนคนก่อเรื่องอย่างป้าก็หนีไปหลบปัญหา เอาตัวรอดคนเดียว ปล่อยให้หลานรับกรรมแทนตัวเอง!” (มันจะมากไปแล้วนะอันดา ป้ากำลังพยายามแก้ไขทุกอย่างอยู่ แค่ให้เวลาป้าหน่อย) “เหอะ! พยายามหรือจะหนีปัญหาไปเรื่อยๆกันแน่” (อันดา!) “ถ้าป้าพยายามจะแก้ไขทุกอย่างจริงๆ ต่อไปไม่ต้องมาให้อัน อัยย์ และแม่เห็นหน้าอีก พวกเราตัดขาดกันแค่เท่านี้!” เธอตัดคนออกจากชีวิตได้เก่งมาก ยิ่งคนประเภทเห็นแก่ตัวแบบป้ากุล ยิ่งตัดได้ง่ายมาก