Semua Bab ชายาเชลยผู้เฉิดฉายกับระบบฝึกหัด(เลเวลตัน!): Bab 11 - Bab 20

บทที่ 11จับโจร! พริบตาเดียวก็ถึงวันที่ซิ่วอิงนัดพบกับเฉินเหนียง เฉินเหนียงปิดบังใบหน้าด้วยผ้าสีหม่น แอบย่องมาหลังค่ายทหารที่ทั้งมืดและเงียบ จุดนัดพบอยู่หลังกำแพงค่ายทหาร เมื่อมาถึง เฉินเหนียงพบกลุ่มชายฉกรรจ์สามคนกับรถม้าคันหนึ่ง คนพวกนี้เป็นชาวบ้านในเมืองกัวหลิน เฉินเหนียงจ้างวานให้พวกเขาขับรถม้าไปส่งซิ่วอิงที่พรมแดนระหว่างแคว้นอู๋กับแคว้นเฉา “ทำไมเพิ่งมาถึงเล่า” ชายฉกรรจ์คนหนึ่งเข้ามาทัก เฉินเหนียงสะดุ้งโหยง ตั้งแต่ย่องออกมาจากเรือน ในใจของเฉินเหนียงเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี แม้การแอบย่องออกมาจะราบรื่นก็ตาม “ข้าก็รีบออกมาแล้วอย่างไร” เฉินเหนียงว่า “ท่านป้า ตอนนี้ก็ยามจื่อแล้ว พวกเรายังไม่เห็นใครมาสักคนนอกจากท่าน” “รออีกหน่อยสิ” “เฮ้อ…ก็ได้” จากนั้น ทุกคนก็เฝ้ารอให้บุคคลที่จะไปส่งมาถึง เฉินเหนียงเดินไปนั่งยองๆ หลังติดกำแพง ชายฉกรรจ์ทั้งสามนั่งรอใกล้ๆ รถม้า ภายนอกชายฉกรรจ์ทั้งสามดูไม่มีพิษภัย แต่ความจริง พวกเขามี

บทที่ 13กลับเมืองหลวง และ ศัตรูคนใหม่ สามวันต่อมา ท่ามกลางทิวทัศน์อันเต็มไปด้วยป่าเขา รถม้าสามคันและเหล่าทหารติดตามอีกหลายสิบนายมุ่งหน้าขึ้นเหนือ จุดหมายปลายทางคือเมืองหลวงของแคว้นอู๋ ระหว่างเดินทางซิ่วอิงสำรวจทิวทัศน์รอบๆ พบว่าหมู่บ้านแต่ละแห่งค่อนข้างอยู่ห่างไกลกันมาก แถมผู้คนยังมีให้เห็นเพียงบางตา ที่มากไปกว่านั้น แปลงเกษตรก็มีให้เห็นน้อยมากเช่นกัน ทั้งที่แคว้นอู๋อุดมสมบูรณ์และกว้างใหญ่ไพศาลแท้ๆ น่าเสียดายจัง…ซิ่วอิงคิด ก่อนจะลองถามจ้าวอ๋อง สรุปความได้ดังนี้ แคว้นอู๋เกิดสงครามอยู่บ่อยครั้ง ไม่เพียงสงครามที่เกิดขึ้นตามชายแดน ยังมีชนกลุ่มน้อยที่อาศัยตามป่าเขาคอยรุกรานไม่หยุดหย่อน ดังนั้นจึงต้องเกณฑ์ชาวบ้านออกรบ เมื่อไม่มีคนหนุ่มคอยทำงาน หลายครัวเรือนเลยหันมาเก็บสมุนไพรขาย อีกอย่าง ขายสมุนไพนก็ได้เงินดีกว่าและรวดเร็วกว่าการเพาะปลูก ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ยังมีหมู่บ้านอีกหลายแห่งที่ยังคงทำเกษตร ฟังจบซิ่วอิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ จากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องคุย ตลอดการเดินทาง จ้าวเฟยอู๋คอยดูแลซิ่วอิงเป็น

บทที่ 15เจียวจูคนนี้ วาทศิลป์ไม่เบาเลย (2) “อ๋อ” ซิ่วอิงตอบกลับด้วยใบหน้าเฉยชา ‘เจียวจูคนนี้วาทะศิลป์ไม่เบา’ [เห็นๆ เลยว่านางตั้งใจพูดให้เจ้าโมโห อย่าหลงกลเข้าล่ะ] ‘ไม่หลงกลหรอกน่า!’ [งั้นก็ดี] “ท่านอ๋องงานยุ่ง เรื่องแค่นี้น้องสาวก็ไม่รู้เลยหรือ” ซิ่วอิงยิ้มตอบกลับไป “แต่ว่า…ยุ่งแค่ไหน ท่านอ๋องก็จะมาหาข้าก่อนเสมอ” เจียวจูกล่าว หน้าตาใสซื่อเหมือนเด็กน้อยที่ไม่ประสีประสา แต่ทว่า… [สตรอเบอแหล แอ๊บแบ๊ว แกล้งทำใสๆ] ระบบโพล่ง ‘สตรอเบอแหลสินะ’ ซิ่วอิงยิ้มอ่อน ภายในศาลาเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนซิ่วอิงจะถามออกมา “จะว่าไปแล้ว ถึงข้าจะมีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้ของเจ้า แต่ในเมื่อเจ้าเรียกท่านอ๋องว่า ‘ท่านอ๋อง’ เหตุใดไม่เรียกข้าว่า ‘พระชายา’ หรือ” [ค่าความชิงชังของเจียวจูทะลุ 20] ระบบแจ้งเตือน ซิ่วอิงตอบระบบว่า ‘ก็คิดแล้วละ เจียวจูจะกั้กค่าความชิงชัง 0.01 ไว้ทำไม’ [0.01 คงเป็นความเมตตา หากเจ้ายอมให้นางละมั้

บทที่ 17สร้างความประทับใจ เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาในงานเลี้ยง นายทหารยศขุนพลและเหล่าขุนนางต่างลุกขึ้นยืน ทำความเคารพอย่างให้เกียรติ มิหนำซ้ำ สายตาที่มองซิ่วอิงให้ความเคารพและเลื่อมใส ชัดเจนว่าทุกคนไม่ได้มีอคติใดๆ กับหญิงสาว ซิ่วอิงรอยยิ้มเป็นเชิงตอบรับ แล้วนั่งลงเคียงข้างจ้าวเฟยอู๋ บนโต๊ะนั้นเต็มไปด้วยอาหารหลากหลายชนิด แม้จะเป็นอาหารที่เรียบง่าย แต่หน้าตาดูน่าทาน ผัดเต้าหู้รสเผ็ด น้ำแกงปลา ไก่ผัดสมุนไพร ผัดผักดองใส่ไข่ แม้ที่นี่จะเป็นจวนจ้าวอ๋อง แต่ประมุขของจวนก็ไม่กินหรูอยู่แพง อาหารทุกอย่างใช้วัตถุดิบธรรมดาที่หาได้ง่าย เพราะว่าจ้าวเฟยอู๋รู้ซึ้งถึงความทุกข์ยากของชาวบ้าน ขณะที่ซิ่วอิงกำลังจะหยิบตะเกียบ ขุนนางอาวุโสคนหนึ่งลุกขึ้นยืน พร้อมยกจอกสุราแล้วหันมาพูดกับหญิงสาว “กระหม่อมนามว่าซุนอี้ ดูแลคลังเสบียงภายในเมืองหลวง ได้ยินว่าพระชายาช่วยคลี่คลายปัญหาเรื่องขาดแคลนอาหารที่เมืองกัวหลิน สุราจอกนี้ กระหม่อมขอคารวะพระชายาพ่ะย่ะค่ะ” สิ้นคำของขุนนางอาวุโสท่านนั้น ซิ่วอิงหันมองจ้าวเฟยอู๋อย่างขอความเห็น

บทที่ 19เจียวจูลงมือแล้ว! ภาพของจ้าวเฟยอู๋อุ้มซิ่วอิงกลับตำหนักฝังอยู่ในหัวของเจียวจูตลอดคืน ทำให้นางนอนไม่หลับ เมื่อเย็นวาน หลังจากที่เจียวจูไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมงานเลี้ยง นางก็สั่งบ่าวคนหนึ่งคอยสอดส่องว่างานเลี้ยงจะเลิกเมื่อใด ผ่านยามไฮ่ (21.00 - 22.59 น.) มาแล้ว งานเลี้ยงก็ยังไม่เลิก เหตุนี้เอง เจียวจูจึงมายังเรือนรับรองด้วยตัวเอง ตอนมาถึง เป็นจังหวะเดียวกับที่เห็นจ้าวเฟยอู๋อุ้มซิ่วอิงออกจากเรือนรับรอง จ้าวอ๋องมองหญิงสาวในอ้อมแขนด้วยแววตาหยาดเยิ้มในขณะที่พากลับตำหนักหนิง ภาพนั้นทำเอาดวงตาของเจียวจูแดงก่ำ สองมือกำแน่น ทั้งเจ็บใจทั้งรู้สึกอิจฉา เจียวจูหลงรักจ้าวเฟยอู๋ตั้งแต่เข้าสู่วัยแรกรุ่น ตลอดหลายปีที่ผ่านมา บุตรชายตระกูลขุนนางมากมายส่งเทียบมาสู่ขอ นางจะปฏิเสธกลับไปทั้งหมด ด้วยหวังใจว่าจะได้ครองรักกับจ้าวอ๋อง แต่ว่า จ้าวเฟยอู๋กลับไม่เคยมองนางในฐานะหญิงสาว ในทางกลับกัน เขาคิดกับนางแค่เพียงน้องสาวเท่านั้น เจียวจูจึงทำได้แค่แอบรักจ้าวเฟยอู๋ต่อไปเรื่อยๆ พร้อมกับคิดเข้าข้า