Lahat ng Kabanata ng เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน: Kabanata 31 - Kabanata 40

“ได้โปรดหยุดเถอะท่านแม่ หยุดความเอาแต่ใจไร้เหตุผล อายุของท่านก็เท่านี้แล้วปล่อยวางบ้างเถิด ท่านต้องการควบคุมชีวิตของข้าไปถึงเมื่อใด ทุกวันนี้พวกเราบ้านรองต้องคอยระวังเพื่อไม่ทำให้ท่านต้องโมโห แม้แต่จะเดินเสียงดังยังกลัวว่าท่านจะได้ยิน ตอนนี้ข้าอึดอัด!! อึดอัดเหลือเกิน!! ขอพื้นที่ให้ข้าได้หายใจบ้าง ได้หรือไม่”คำพูดของหลี่เฟิงหัวทุกถ้อยคำล้วนออกมาจากใจจริง ดวงตาของเขาแลดูเจ็บปวดและสิ้นหวังกับชีวิต แม่เฒ่าหม่าผู้มีปากเสียงกับบุตรชายคนรองบัดนี้ได้ลืมไปแล้วว่าตนมาที่นี่เพราะเหตุใด“ท่านพี่ ข้าจัดข้าวของเสร็จแล้วเจ้าค่ะ ในเมื่อท่านอยู่ที่นี่แล้วอึดอัดใจเช่นนั้นก็ไปอยู่บ้านของข้า ท่านพ่อข้ามีงานให้ทำมากมาย ข้าขอยืนยันเลยว่าพวกเขาจะไม่มีวันดูถูกท่านเหมือนกับคนที่นี่”หนี่ม่านม่านผู้เฝ้ารอจังหวะของตน บัดนี้เดินลอยหน้าลอยตาเอ่ยวาจาราวกับมองไม่เห็นว่าแม่สามียังยืนหัวโด่อยู่ตรงนั้นทั้งคนนิ้วทั้งสิบของแม่เฒ่าหม่ากำเข้าหากันแน่นด้วยความโกรธ นางรู้อยู่แล้วว่านางงูพิษผู้นี้เป็นพวกหน้าไหว้หลังหลอก ตลอดมามักเสแสร้งพูดจาประจบประแจงเพื่อเอาใจตน วันนี้ดูท่าคงไม่คิดเสแสร้งอีกต่อไปแล้ว“ดี!ดียิ่งนัก! ในเม

เมื่อเห็นสีหน้าเอาจริงของเด็กน้อยตรงหน้าที่พวกมันพี่น้องคิดว่าเป็นมารดา เพราะตั้งแต่ยังเล็กนางมักจะเข้ามาร้องเพลงกล่อมพวกมันนอน ลูกเสือดำที่อายุปีกว่าก็พากันหูลู่หางตกทันทีในระหว่างที่หลี่อันหนิงอาบน้ำให้เจ้าลูกเสือดำทั้งสอง ชายหนุ่มที่เด็กสาวเรียกว่าท่านขุนนางก็ฟื้นคืนสติกลับมา เสียงพูดคุยและเสียงร้องครางของสัตว์ร้ายตัวสีดำทำให้เขาตกใจไม่น้อย ถึงแม้จะยังโตไม่เต็มที่แต่สัตว์ร้ายก็ยังคงเป็นสัตว์ร้ายอยู่วันยังค่ำทว่าเหตุใดเด็กสาวคนนั้นถึงได้ทำกับพวกมันราวกับกำลังเลี้ยงลูกสุนัขเช่นนั้น นี่มันไม่เป็นการรวมตัวที่แปลกประหลาดไปหน่อยหรือ ในช่วงเวลาที่ชายหนุ่มกำลังมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าตกใจ ด้านข้างของเขาก็มีบางอย่างขยับยุกยิกเด็กน้อยที่มีใบหน้าละม้ายเด็กสาวอีกคนกำลังนั่งมองเขาด้วยดวงตาใสชื่อ ชายหนุ่มสะดุดลมหายใจตนเองทันทีก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังเพื่อกลบเกลื่อนอาการของตน นี่นอกจากเด็กสาวผู้นั้นยังมีเด็กเล็กอีกคนหรือเหตุใดในป่าลึกถึงได้มีเด็กอาศัยอยู่ หรือว่าพวกเขาเป็นภูตที่สิ่งสู่อยู่ในภูเขากัน ชายหนุ่มเหลือบมองเด็กน้อยตรงหน้าด้วยท่าทีระมัดระวังหลี่ซางเป่าคล้ายเข้าใจความคิดของชา

“หาใช่ความผิดของท่าน แต่เรื่องที่ข้าเอ่ยเป็นความจริง ท่านแม่คอยดูแลพวกเราพี่น้องตลอดมา ท่านถามเป่าเอ๋อดูสิว่าเหตุใดเราถึงได้รู้ว่ามีถ้ำซ่อนอยู่ที่นี่ ทั้งยังรู้เรื่องภัยแล้งที่จะเกิดขึ้นในต้าเหลียงก่อนใคร”เป็นเรื่องที่ยากจะเข้าใจนัก แต่นั่นก็ทำให้ชายหนุ่มอยากจะรู้เรื่องของพวกนางมากขึ้นกว่าเดิม“เจ้าเล่าเรื่องของตนเองให้ข้าฟังได้หรือไม่”หลี่อันหนิงไม่แน่ใจนักว่าตนเองสามารถเอ่ยถึงตระกูลพานของมารดาได้หรือไม่ เพราะนางไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพวกเขาเลย“ท่านรู้จักตระกูลพานหรือไม่ มารดาของข้ามาจากตระกูลพาน”เมื่อเอ่ยถึงตระกูลพาน ชายหนุ่มก็แสดงสีหน้าตกตะลึงออกมา เป็นอย่างนี้นี่เอง มิน่าเล่าเหตุใดพวกนางถึงได้มีใบหน้าคล้ายกันนักแต่เพื่อความแน่ใจชายหนุ่มจึงได้ถามชื่อมารดาของเด็กสาว“มารดาของเจ้าชื่อว่าอะไรหรือ ข้าเองก็เติบโตในเมืองหลวงอาจรู้จักหรือเคยได้พบนางบ้าง”“มารดาของข้าชื่อพานเยว่หลานเจ้าค่ะ ที่ข้ารู้มีเพียงเท่านี้”หลี่อันหนิงมิได้เอ่ยถึงภาพนิมิตที่ตนเห็นคนตระกูลพานทั้งหมด และเป็นพวกเขาที่ส่งนางให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง“นางเสียชีวิตแล้วอย่างนั้นหรือ”ชายหนุ่มมีท่าทีเศร้าสร้อยขึ้นมาทันทีเมื

เด็กสาวดวงตาวาวโรจน์เมื่อนึกถึงความคิดอันต่ำช้าของตาเฒ่าหลี่ ทว่านางก็เอ่ยเรื่องอื่นขึ้นเพื่อกลบเกลื่อนไม่ให้แม่เฒ่าจวงต้องเป็นกังวล“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ....แล้วเรื่องชาวบ้านหมู่บ้านข้างๆ ท่านจัดการเรียบร้อยดีหรือไม่”“อืม...การลงนามในหนังสือสัญญาเรียบร้อยดี ข้าให้ทุกคนจำกัดการแลกเปลี่ยนอย่างที่เจ้าบอกไว้ แม้จะมีบางคนที่ไม่ค่อยพอใจแต่สุดท้ายก็ต้องทำตามเสียงข้างมาก อันหนิงเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น”“ก็แค่เพียงการคาดเดาเท่านั้นเจ้าค่ะ แล้วนี่ท่านย่าเหลือมันเทศอยู่มากน้อยเท่าใด”แม่เฒ่าหม่ามองไปยังห้องที่อยู่อีกฟากของเรือนที่ใช้เก็บหัวมันเทศอย่างครุ่นคิด“ก็น่าจะอยู่ได้ถึงฤดูหนาวปีหน้า ทำไมหรือ”หลี่อันหนิงนึกถึงหัวมันเทศที่ตนปลูกเอาไว้ในถ้ำ“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ ข้าแค่คิดว่าท่านน่าจะแลกไปให้หมด ถึงอย่างไรในถ้ำก็ยังเหลือหัวมันป่าอีกมาก อีกอย่างมันเทศที่ปลูกเอาไว้ในถ้ำตอนนี้ก็ใกล้ได้เวลาเก็บเกี่ยวแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้ข้ากับเป่าเอ๋อจะแวะขึ้นไปดู”เด็กสาวเอ่ยถึงแผนการของตนกับหญิงชรา ทว่าเมื่อเหลือบเห็นชายหนุ่มที่พึ่งกลับเข้ามาในเรือนในสภาพที่มีหิมะเกาะอยู่เต็มร่างกาย นางก็นึกถึงเรื

“ท่าน!!...พูดอะไรเจ้าคะ พวกเขาสังหารผู้ใด”ท่าทางของเด็กสาวตรงหน้าแสดงออกถึงความหวาดกลัว ต่อคำตอบที่กำลังได้จะได้รับจากนาง จางเหยาฮวามองดวงตาดำขลับที่กำลังสั่นไหว ทว่าในเมื่อเปิดมาถึงขั้นนี้แล้วก็ไม่มีสิ่งใดที่ต้องให้ปิดบังอีก เพราะนางไม่ต้องการให้บุตรชายของตนต้องตกมาตกอยู่ในสภาพเดียวกันกับหลี่อี้เจ๋อ“เป็นน้องชายของเจ้าอย่างไรล่ะ คนเลวเหล่านี้หวาดกลัวว่าตนเองจะติดโรคที่น้องชายเจ้าเป็น เลยนำร่างของเขาไปทิ้งในภูเขาด้านหลังหมู่บ้าน ทั้งที่เขายังมีชีวิตอยู่”สิ้นเสียงของจางเหยาฮวา หลี่อันหนิงก็กรีดร้องออกมาเสียงหลง ดวงตากลมโตบัดนี้มีแต่แววเจ็บปวดและสิ้นหวัง ถ้านางไม่รู้เรื่องอยู่ก่อนแล้วคงได้เชื่อว่าเรื่องที่ตนเองกระทำอยู่เป็นเรื่องจริง“ไม่จริง!! ท่าน!!..ท่านกำลังล้อข้าเล่นอยู่ใช่หรือไม่ มันไม่จริงใช่หรือไม่ น้องชายของข้ายังไม่ตาย ฮื่อออออ!! เขายังไม่ตาย ท่านโกหก!!”หลี่อันหนิงร่างทรุดลงกับพื้น บัดนี้สองพี่น้องสวมกอดกันร้องไห้เสียงดังราวกับเสียงโหยหวนของสัตว์บาดเจ็บ จางเหยาฮวาแม้จะรู้สึกสงสารพวกนางจับใจ แต่ตนเองจำต้องเอ่ยเช่นนั้นเพื่อที่บุตรชายของนางจะได้รอดพ้นจากเงื้อมมือของคนตระกูลหลี