Lahat ng Kabanata ng เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน: Kabanata 51 - Kabanata 60

“พี่เสวียนจื่อ! ท่านกลับมาแล้ว”ในระหว่างที่คนทั้งสองกำลังเอ่ยกระซิบกระซาบ เสียงหวานของใครคนหนึ่งก็ลอยมาแต่ไกล ร่างบางในชุดสีเพลิงวิ่งตรงมายังชายหนุ่มทันทีที่ฝ่าเท้าทั้งสองข้างแตะลงบนพื้นพานเยียนหลิงเลิกคิ้วเล็กน้อย ดวงตางามจับจ้องร่างอรชรที่กำลังเบียดกายเข้าหาชายหนุ่ม เย่เสวียนจื่อเห็นสายตาอยากรู้อยากเห็นของหญิงสาวข้างกาย เขาจึงรีบแกะมือของสตรีนางนั้นออกทันที“อะแฮ่ม!! นะ..นี่คือจ้าวจิ่นเหยาท่านหญิงผิงเล่อบุตรสาวของจ้าวกั๋วกง นางได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้เช่นเดียวกับเจ้าและยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของข้า”“คารวะท่านหญิงผิงเล่อ”พานเยียนหลิงระบายยิ้มบางเบา พลางมองท่าทีลุกลี้ลุกลนของชายหนุ่มข้างกาย จากนั้นจึงหันไปพยักหน้าให้จ้าวจิ่นเหยาอย่างเป็นมิตร ทว่าเมื่อได้ฟังความคิดของนางที่มีต่อเย่เสวียนจื่อ พานเยียนหลิงแทบสำลักน้ำลายตนเองนางชอบลูกพี่ลูกน้องของตนหรือจ้าวจิ่นเหยาที่รีบร้อนมาต้อนรับชายหนุ่มไม่แม้แต่จะเหลือบสายตามองมายังนาง หญิงสาวเข้าไปเกาะแขนเย่เสวียนจื่ออีกครั้งเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ เมื่อได้เห็นสตรีงามตามติดคู่หมายของตนสีหน้าเกรี้ยวกราดของนางทำให้ร่างบางรีบถอยห่าง“พี่เสวียนจื่อน

“ท่านแม่!! เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือเจ้าคะ ข้าได้ยินบ่าวในเรือนบอกว่าท่านพ่อส่งเซียงหยูให้กับทางการ”ร่างอรชรในชุดผ้าปักลายดอกไห่ถัง ก้าวยาวตรงมายังมารดาที่นั่งร่ำไห้ด้วยสีหน้าอับจน หญิงสาวเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลโจวเพียงคนเดียวที่ได้รับความโปรดปรานจากเฉิงหรงกุ้ยเฟย ทำให้บ่าวรับใช้ภายในจวนยังมีท่าทีเกรงใจต่อจ้าวหรูอี้อยู่บ้างจ้าวหรูอี้เมื่อเห็นบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนเดินเข้ามานางก็รีบบีบน้ำตาตีอกชกตัวกล่าวโทษตนเอง“เป็นความผิดของแม่เองฉิงเอ๋อ ทุกอย่างมันเป็นความผิดของแม่ฮื่อ!! โถ่เอ้ย!! สวรรค์ทำไมถึงได้ใจร้ายกับข้าเพียงนี้”“ท่านแม่ท่านเอาแต่ร้องไห้เช่นนี้ข้าฟังไม่รู้เรื่องนะเจ้าคะ ท่านใจเย็นลงก่อนได้หรือไม่”โจวอี๋ฉิงบุตรสาวคนโตของโจวหานอี้มองมารดาด้วยสีหน้าจนใจ ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาภายในเรือนนางก็ได้ยินบ่าวไพร่เอ่ยถึงการกระทำของมารดา ทว่าไม่รู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับที่เซียงหยูถูกจับตัวไปหรือไม่“ฮื่อ!!!เป็นคำสั่งของแม่เองที่ทำให้เซียงหยูต้องถูกทางการจับตัวไป ทุกอย่างเป็นเพราะแม่”จ้าวหรูอี้น้ำตานองหน้าพลางเล่าเรื่องที่ตนสั่งให้เซียงหยูติดสินบนผู้ดูแลวางยาม้า เนื่องด้วยต้องการทำร้ายพานเยว

ตั้งแต่ต้นจนจบพานจื่อหยวนมิได้ปริปากแม้เพียงครึ่งคำ ดวงตาคมของเด็กหนุ่มคอยมองสำรวจจวนตระกูลเย่และผู้คน แม้เขาจะมิเคยใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ทว่าท่านอาจารย์ก็ได้สั่งสอนและเล่าเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับเมืองหลวงให้ฟัง ตัวเขาที่เป็นบุรุษเพียงคนเดียวของตระกูลพานต้องทำหน้าที่ดูแลพี่น้องให้ปลอดภัยร่างบางยกยิ้มบางเบาเมื่อได้ยินความคิดของน้องชาย“ขอบคุณท่านขุนนางเจ้าค่ะ ที่ออกหน้าทำเพื่อพวกเราพี่น้อง”“ไม่เป็นไร เป็นเรื่องข้าเต็มใจ อ้อ...เลิกเรียกข้าว่าท่านขุนนางได้แล้ว อีกไม่นานพวกเราก็จะได้เป็นเพื่อนบ้านกัน ทั้งสามคนควรเรียกข้าว่าพี่เสวียนจื่อให้ชินปาก”“ท่านหมายความว่าอย่างไร”พานเยียนหลิงจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยความสงสัย เป็นเพราะตนไม่ได้ยินเสียงความคิดของเขาทำให้นางรู้สึกอึดอัดใจไม่น้อย“เอาไว้อีกสองสามวันข้าจะบอกเจ้า”สามวันต่อมา“เป็นอย่างไร ชอบที่นี่หรือไม่ ป้ายหน้าประตูจวนเป็นลายฝีพระหัตถ์ของฝ่าบาท พระองค์ทรงลงมือเขียนด้วยตนเองและสั่งให้ขันทีมาส่งมอบตั้งแต่เมื่อวาน”ร่างสูงเดินนำพี่น้องตระกูลพานมายังจวนที่อยู่ถัดออกไปไม่ไกล คราแรกนางยังสงสัยว่าจะเขาจะนำทางพวกนางไปที่ใด ทว่าเมื่อเห็นป้ายหน้าจวน

เซี่ยฮ่องเต้เลิกคิ้วมองชายหนุ่มด้วยสีหน้าใคร่รู้ เมื่อเห็นเขาเอ่ยออกมาด้วยท่าทีมั่นใจก็อยากรู้แล้วว่าหญิงสาวผู้นั้นเวลาอยู่กับเจ้าหนุ่มผู้นี้จะแสดงสีหน้าเช่นไรเย่เสวียนจื่อเมื่อถูกรู้ทันก็รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที ก่อนจะถูกเฒ่าเจ้าเล่ห์ตรงหน้าเปิดโปงความรู้สึกจนหมดเปลือก“อะแฮ่ม!! กระหม่อมคิดว่าเราควรหารือเรื่องการรับมือใต้ท้าว โจวดีกว่านะพ่ะย่ะค่ะ”สองบุรุษต่างวัยกลับเข้าสู่ท่าทีจริงจังเมื่อเอ่ยถึงบิดาของเฉิงหรงกุ้ยเฟย ความจริงการนำตัวพานเยียนหลิงเข้าวังเป็นแผนของเยว่เสวียนจื่อ เพราะชายหนุ่มคิดว่าเฉิงหรงกุ้ยเฟยจะต้องหาเรื่องหญิงสาวอย่างที่นางเคยทำมาตลอดเมื่อเข้ามาภายในเขตวังหลวง เขากังวลว่าเฉิงหรงกุ้ยเฟยจะทำร้ายนางจึงได้ให้ฟู่อี้เฝ้าดูเอาไว้ห่างๆ ทว่าชายหนุ่มไม่คิดว่าหญิงสาวอย่างพานเยียนหลิงจะเล่นใหญ่เพียงนี้นางตบใบหน้าตนเองเพื่อใส่ร้ายคนของตำหนักกวานจวีโดยไม่สนความเจ็บปวดของตน เย่เสวียนจื่อที่ได้เห็นใบหน้างามมีรอยบวมช้ำก็อดที่จะเจ็บปวดแทนหญิงสาวมิได้ ต่อไปคงต้องจับเข่าคุยเป็นการส่วนตัวเสียแล้ว เพื่อมิให้นางนำร่างกายตนเองมาเสี่ยงเช่นนี้อีกย้อนกลับมายังจวนตระกูลพาน ตอนนี้ที่ด้านห

ผู้เฒ่าโจวล่งที่กำลังเดินผ่านได้ยินเสียงแว่วออกมาจากภายในเรือนของโจวหานอี้ จึงสั่งให้คนไปตรวจสอบดู เพียงไม่นานบ่าวผู้ติดตามก็ย้อนกลับมา“นายท่านใหญ่กับฮูหยินใหญ่กำลังมีปากเสียงกันขอรับ”ได้ยินเช่นนั้นอารมณ์หงุดหงิดที่คั่งค้างภายในใจของชายชราก็ปะทุขึ้นทันที“ทะเลาะกันหรือ เหตุการณ์ภายในจวนเป็นเช่นนี้พวกเขายังมีเวลาทะเลาะกันอีก เจ้าไปตามนายท่านใหญ่มาพบข้า”เมื่อสั่งบ่าวผู้ติดตามเสร็จ ชายชราสะบัดแขนเสื้อเดินกลับเรือนไปอย่างอารมณ์เสีย วันนี้ทั้งวันเขาต้องคุกเข่าอยู่หน้าพระตำหนักเฉียนชิงเพื่อกดดันฮ่องเต้ให้ถอนพระราชโองการสั่งลงโทษบุตรสาว ร่างกายทุกส่วนแทบแตกออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ ทว่าเมื่อกลับมาที่เรือนไม่คิดว่าจะได้ยินเรื่องไร้สาระมาเข้าหูหนึ่งถ้วยชาผ่านไป“คารวะท่านพ่อขอรับ”ร่างสูงก้าวเข้ามาภายในห้องโถงเรือนส่วนตัวของผู้เฒ่าโจวด้วยท่าทีสงบนิ่ง เมื่อได้เห็นหน้าบุตรชายชายชราก็ตะเบ็งเสียงดังลั่น“คุกเข่าลงซะ!!”โจวหานอี้ตกใจไม่น้อยที่ได้เห็นท่าทีโกรธเกรี้ยวของผู้เป็นบิดา ทว่าเขายังคงไร้ท่าทีตื่นตระหนกคุกเข่าลงกลางห้องโถงตามคำสั่ง“ท่านพ่อ ขอทราบได้หรือไม่ว่าลูกทำสิ่งใดผิดหรือขอรับ”ผู้เฒ่าโ