Lahat ng Kabanata ng เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน: Kabanata 11 - Kabanata 20

“อวัยวะภายในของนางและกระดูกหลายส่วนถูกทำลายจนสิ้น ต่อให้ช่วยได้ในตอนนี้นางก็คงอยู่ไม่พ้นเดือน ทำได้เพียงใช้สมุนไพรยื้อชีวิตไปเรื่อยๆ เท่านั้น อีกอย่างเราอยู่ในภารกิจที่เร่งด่วน จำเป็นต้องปล่อยนางไป เฮ่อ!! ช่างน่าเวทนานัก นางยังเด็กอยู่เลยกลับต้องมาพบกับชะตากรรมอันเลวร้ายเช่นนี้”ชายหนุ่มรูปงามที่แต่งกายด้วยชุดสีดำทั้งตัว เส้นผมสีดำสนิทถูกรวบสูงและสวมกวานหยก เขาประคองร่างบางขึ้นอย่างทะนุถนอม แม้ร่างกายของนางจะเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน แต่ถึงกระนั้นเขากลับกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างไม่นึกรังเกียจชายหนุ่มยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเลือดที่ใบหน้าของหลี่อันหนิงอย่างแผ่วเบา นางไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้มาก่อนตั้งแต่ที่มารดาจากไป หญิงสาวส่งยิ้มให้กับบุรุษตรงหน้าเพื่อเป็นการขอบคุณ จากนั้นเขาจึงก้มลงกระซิบที่ข้างหูของนาง“ข้าคือขุนนางที่ฮ่องเต้ส่งมา เด็กน้อยเจ้ามีคำขออื่นใดหรือไม่”หลี่อันหนิงได้ยินคำถามนั้นก็รู้แล้วว่าอีกไม่ช้าชีวิตของตนก็คงจะถูกพรากไป แต่ก็ยังดี อย่างน้อยนางสามารถเลือกที่จะตายด้วยน้ำมือของใครได้เด็กสาวใช้แรงเฮือกสุดท้ายกระซิบเอ่ยตอบกลับไป“รบกวนช่วย!!...ฆ่า!!ข้า อย่าให้ข้าต้อ

แม่เฒ่าจวงจีบปากจีบคือเอ่ย พลางหันไปถามความเห็นของเหล่าจีนมุงที่ตอนนี้เริ่มมากขึ้นทุกทีหลี่เจียนเจียนผู้ที่ถูกตามใจมาตั้งแต่ยังเล็ก คิดไม่ถึงว่าจะถูกหญิงชราตรงหน้าตอกกลับเช่นนี้ นางกำหมัดกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ ก่อนตวาดแหวออกไปอีกครั้ง“เจ้า!! ยายเฒ่า เจ้าพูดจาเหลวไหลอันใด ข้าบอกให้ส่งนางเด็กสารเลวสองคนนั้นออกมา”ใบหน้าของหลี่เจียนเจียนเริ่มแดงก่ำด้วยความโกรธ นางไม่รู้วิธีจัดการกับคนอย่างหญิงชราผู้นี้ เพราะที่ผ่านมาเป็นนางที่เป็นผู้กระทำมาตลอด“เจ้าหมายความว่าอย่างไร เรือนหลังนี้มีเพียงข้าและหลานชายอาศัยอยู่ หากจะพูดว่ามีเด็กสารเลวที่นี่ก็มีแต่เจ้าคนเดียว”แม่เฒ่าจวงลอยหน้าลอยตาเอ่ย โดยไม่สนใจในใบหน้าที่เริ่มเขียวคล้ำดำมืดของหลี่เจียนเจียน“กรี๊ด!!! ยายเฒ่าจวง กล้าว่าข้าสารเลวหรือ”หญิงสาวพุ่งเข้าใส่แม่เฒ่าจวงแต่ถูกจวงอี้ซิงเอาตัวขวางเอาไว้ เขาและนางอายุสิบเจ็ดเท่ากันทว่าเด็กหนุ่มกลับสูงใหญ่และแข็งแรงมากกว่า อาจเพราะเขาทำงานหนักมาตั้งแต่ยังเล็กหลี่เจียนเจียนไม่สนใจว่าคนที่ขวางทางตนจะเป็นใคร นางใช้เล็บข่วนเด็กหนุ่มตรงหน้าเพื่อระบายโทสะของตน แต่สิ่งที่หลี่เจียนเจียนทำไม่สามารถสร้างความ

กลางดึก ในระหว่างที่พี่น้องกำลังหลับสนิท เสียงคำรามของสัตว์ร้ายดังก้องสะท้านขึ้นที่ด้านนอกถ้ำ หลี่อันหนิงและหลี่ซางเป่าสะดุ้งรู้สึกตัวขึ้นพร้อมกันเด็กสาวมิได้เล่าเรื่องที่ตนได้ยินเจ้าก้อนขนสีดำพูดคุยกันให้น้องสาวฟัง ไม่คิดว่าแม่ของมันจะกลับมาในคืนนี้ ในระหว่างที่หลี่อันหนิงกำลังคิดหาทางหนี เสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวดของเจ้าสัตว์ร้ายด้านนอกดังขึ้นแผ่วเบาในหัวของนางได้ยินเสียงของมันรำพึงถึงลูกน้อยทั้งสอง เด็กสาวมองไปยังฝั่งตรงข้ามของบ่อน้ำร้อน ก่อนตัดสินใจเดินออกไปดูในความมืดสลัวราง หลี่ซางเป่าจับแขนเสื้อของพี่สาวเอาไว้มั่น“พี่ใหญ่ไปไหนหรือ”“ซางเป่ารอพี่อยู่ที่นี่ได้หรือไม่ ไม่นานพี่จะกลับมา”เด็กน้อยส่ายหน้าปฏิเสธแสดงท่าทีหวาดกลัว นางเห็นน้องน้อยแสดงท่าทางเช่นนั้นออกมา ก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ“ได้ๆ เช่นนั้นก็ไปด้วยกันเถิด”หญิงสาวจับมือของน้องสาวเดินออกมาทางปากถ้ำ ที่ยังคงได้ยินเสียงร้องครางของสัตว์บาดเจ็บชัดเจน เมื่อไปถึงบริเวณปากถ้ำที่นั่นมีคบเพลิงมากมายถูกจุดโดยมนุษย์ดวงตาดำสนิทของเจ้าสัตว์ร้ายจ้องมองมายังนางและน้องสาวที่ซ่อนตัวอยู่ เจ้าก้อนขนทั้งสองที่ไม่รู้ว่าตามมาตั้งแ

สิ้นแสงสุริยาที่ลาลับขอบฟ้าไปนานแล้ว บัดนี้มีเพียงแสงของดาราทำหน้าที่ส่องนำทางเด็กน้อยทั้งสอง สองพี่น้องสะพายตะกร้าไม้ไผ่เดินกลับเข้าเรือนตระกูลหลี่อย่างเงียบๆ แม่เฒ่าหม่าเมื่อได้ยินเสียงดังขึ้นด้านหลังเรือนนางก็รีบตรงดิ่งเข้ามาเล่นงานหลานสาวทันที“หายหัวไปทั้งวันพึ่งจะกลับมาหรือ ไหนมาดูซิว่าพวกเจ้าขนสิ่งใดกลับมาบ้าง”หญิงชราแย่งตะกร้าจากมือของหลี่ซางเป่า เมื่อเห็นว่ามีเพียงผักป่าไม่กี่ต้นนางก็เกิดโทสะขึ้นมาทันที“ได้มาเท่านี้เองหรือ เจ้าพวกตัวไร้ประโยชน์เลี้ยงเสียข้าวสุก หายไปทั้งวันงานการที่เรือนไม่ยอมทำ แต่สิ่งที่ได้กลับมามีแค่หญ้าไม่กี่ต้น พวกเจ้าเอามาเลี้ยงหมูหรือ”ดวงตาของเด็กสาววาวโรจน์เมื่อได้ยินผู้เป็นย่าเอ่ยบริภาษตนเองและน้องสาว หลี่อันหนิงโยนตะกร้าไผ่สานที่มีผักป่าสองกำมือลงบนพื้นอย่างไม่ไยดี“แล้วท่านย่าต้องการมากแค่ไหน หากท่านอยากได้มากกว่านี้คงต้องให้คนทั้งบ้านไปช่วยกันเก็บแล้วล่ะ”“นี่!เจ้ากล้าย้อนข้าหรือ”แม่เฒ่าหม่าชี้นิ้วอันสั่นเทาไปยังเด็กทั้งสองที่ยืนถือมีดพร้าในมือ หลี่อันหนิงถอนหายใจออกมาอย่างรำคาญ“ข้าเพียงถามท่านเท่านั้น เราพี่น้องทำงานในเรือนทุกอย่าง อาหารท่าน

ณ ห้องนอนของผู้เฒ่าหลี่“เจ้ามีสิ่งใดต้องการเอ่ยหรือไม่”ชายชราหันกลับไปถามภรรยาคู่ยากของตน สามสิบปีมานี้เขาไม่เคยเห็นนางแสดงท่าทางคับข้องใจออกมาเลยสักครั้ง ทว่าวันนี้ดูเหมือนนางกำลังอดกลั้นกับบางสิ่ง“ท่านพี่...เด็กนั่นรู้เรื่องของข้า ท่าน..เล่าให้นางฟังใช่หรือไม่”ผู้เฒ่าหลี่เลิกคิ้วด้วยความฉงน เพราะชายชราไม่เข้าใจคำถามของภรรยา“เจ้าหมายความว่าอะไร”“ก็เรื่องสัญญาทาสที่ยังอยู่ในมือของท่านเจ้าเมือง ท่านได้เล่าให้หลี่อันหนิงฟังหรือไม่”ผู้เฒ่าหลี่นั่งไตร่ตรองคำพูดของภรรยาเฒ่า ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ“ข้าไม่เคยปริปากเอ่ยเรื่องนี้กับผู้ใด ตัวเจ้าเองก็น่าจะรู้”“แล้วเช่นนั้นหลี่อันหนิงรู้ได้อย่างไร”แม่เฒ่าหม่าแสดงท่าทีร้อนรนออกมา แต่คนที่นั่งฟังกลับยังคงใจเย็น“นางพูดอะไรกับเจ้า”“นางบอกว่าถ้าข้ายังใช้งานนางอยู่เช่นนี้ นางจะนำเรื่องของข้าออกไปป่าวประกาศข้างนอกให้คนในตำบลหยางเฉิงรู้ นางจะทำให้เจียนเอ๋อไม่ได้แต่งงาน ท่านพี่...นาง”ชายชรายกมือขึ้นห้าม“เด็กนั่นเพียงต้องการข่มขู่เจ้าเท่านั้น นางไม่มีวันทำเช่นนั้นจริงๆ หรอก จะอย่างไรเจียนเอ๋อก็เป็นอาหญิงของนาง เจ้าเองก็เถอะเลิกรังแกพวกนางพี่น้องไ