Lahat ng Kabanata ng เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน: Kabanata 41 - Kabanata 50

“มาแล้วหรือเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เขาพอจะใช้ได้หรือไม่”เมื่อได้ยินเสียความคิดของเขาและใบหน้าที่ราวกับคนกำลังกลืนยาขม พานเยียนหลิงก็แทบสำลักน้ำชา เจ้าเด็กนั่นคงจะเล่นใหญ่เกินไปบัณฑิตหลิวถึงได้ทำหน้าเช่นนี้“เขา...ก็พอใช้ได้ ฝึกฝนสักหน่อยก็อาจจะดีขึ้นกว่านี้ แต่วันนี้ข้าสั่งให้เขาคัดอักษรไปก่อน เมื่อรู้ตัวอักษรแล้วข้าจะให้เขาเริ่มอ่าน แล้วอีกห้าวันข้าจะกลับมาดูพัฒนาการของเขา”หญิงสาวส่งเสียออมาคำหนึ่ง จากนั้นจึงเชิญสองสามีภรรยาตระกูลหลิวทานของว่าง ก่อนที่ทั้งสองจะจากไป“เจ้าทำให้เขาหนักใจ”พานเยียนหลิงเอ่ยขึ้นระหว่างที่เดินเข้ามาภายในห้องหนังสือ“ข้าเพียงกังวลว่าศิษย์พี่จะจับได้ว่าข้าคือ...ตัวข้า”พานจื่หยวนยังคงมีท่าทีประหม่าเมื่อเอ่ยถึงหลิวซีห่าว“เจ้ากังวลมากเกินไปจริงๆ เช่นนั้นพรุ่งนี้เราก็แวะไปที่หมู่บ้านมู่โถวสักหน่อย จากนี้เจ้าต้องพบหน้าผู้คนมากๆ เข้าไว้ เมื่อนั้นก็จะมีความมั่นใจขึ้นมาเอง”“อืม..ข้าฟังท่าน”เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบรับ แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นภายในหัวของหญิงสาว“ข้าก็จะไปด้วย ข้าคิดถึงเสี่ยวเกอและเสี่ยวเจี่ย”“แน่นอนว่าพวกเราย่อมไม่ลืมเสี่ยวอวิ๋นของเราอยู่แล้ว”เด็ก

และแล้วช่วงเวลาที่นางเฝ้ารอคอยก็มาถึง ชาวบ้านที่เริ่มเมามายต่างฟุบหลับไปทีละคน สวีไช่ไช่แสร้งปลุกพวกเขาเหล่านั้นถึงขั้นถีบไปที่ร่างกาย แต่ก็ยังไม่มีใครขยับ นางถ่มน้ำลายใส่คนเหล่านั้นอย่างเหยียดหยาม โดยเฉพาะหัวหน้าหมู่บ้านที่เป็นบิดาของจวงอิงพานเยียนหลิงที่แอบซ่อนตัว เฝ้ามองการกระทำของนางและรับรู้ได้ถึงความโกรธแค้นที่พวยพุ่งออกมา หรือนางไม่อาจลืมเลือนเรื่องการแต่งงานของจวงอิงและจวงอี้ซิง นี่อาจเป็นมูลเหตุทำให้นางทรยศต่อผู้คนที่นางรู้จักมาทั้งชีวิต ถ้าหากทั้งหมดนี้เพียงเพื่อสนองความต้องการของตน สวีไช่ไช่เจ้ากำลังเลือกเดินทางผิดแล้ว“พวกท่านมาแล้วหรือ ข้าวางยานอนหลับพวกเขาตามที่ท่านสั่งไปแล้ว ไม่มีทางที่จะมีใครตื่นขึ้นมาในตอนนี้”หญิงสาวนามสวีไช่ไช่รีบก้าวเข้าไปหาร่างสูงใหญ่ในชุดดำที่เดินออกมาจากมุมมืด พานเยียนหลิงที่หลบซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่งได้ยินเสียงความคิดของพวกมันทั้งหมด วันนี้นอกจากมาจับตัวคนแล้วยังต้องการปล้นชิงชาวบ้านแล้วใครกันคือผู้ที่พวกมันต้องการจับตัวพลันชื่อหนึ่งก็ดังขึ้นในหัวของสวีไช่ไช่ หลี่อันหนิง นั่นเป็นชื่อเดิมที่นางเคยใช้เมื่อหลายเดือนก่อน หมายความว่าทั้งหมดนี้ถูกจ

บัดนี้แม้กระทั่งครอบครัวของสวีไช่ไช่ก็ได้ลงนามเขียนหนังสือตัดขาด เมื่อรู้ว่านางคือตัวการที่คิดทำร้ายคนในหมู่บ้านเดียวกัน โชคดีที่หญิงสาวหลายคนถูกช่วยเอาไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นพวกนางคงต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็นไปตลอดชีวิต“ปล่อยข้านะ!! ข้าไม่ผิดปล่อยข้า!! ทั้งหมดมันเป็นเพราะหญิงแพศยาจวงอิงที่แย่งพี่อี้ซิงไปจากข้า ถ้าไม่ใช่เพราะนางข้าจะวางแผนนี้ขึ้นมาหรือ เพราะนางข้าถึงได้ทรยศพวกท่าน ฮื่ออออ!! ปล่อยข้าออกไป”สวีไช่ไช่ที่ถูกชาวบ้านจับขังเอาไว้ในกรงหมู บัดนี้พยายามตะเกียกตะกายดิ้นรนขัดขืนเพื่อให้ตนเองหลุดพ้น ส่วนปากก็เอาแต่สบถด่าทอจวงอิงไม่หยุดหย่อนชาวบ้านหลายคนที่มีบุตรสาว พากันนำผักเน่ามาปาใส่นางด้วยความเคียดแค้น แม้แต่สะใภ้สวีผู้เป็นมารดายังเอ่ยปากสาปแช่งนาง“ข้าไม่เคยรู้เลยว่านางเกลียดชังข้าถึงเพียงนี้”จวงอิงมีสีหน้าเศร้าสร้อยภายหลังที่รู้ว่าตนเองคือสาเหตุของเรื่องทั้งหมด“ท่านไม่จำเป็นต้องนำคำพูดของนางมาใส่ใจ ถึงอย่างไรตลอดมานางก็ไม่เคยคิดดีต่อผู้ใดอยู่แล้ว”พานเยียนหลิงเอ่ยปลอบใจจวงอิงเพื่อมิให้นางต้องคิดมากอย่างไรก็ตามช่วงสายคนของทางการก็มาถึงหมู่บ้านมู่โถว ชายชุดดำทั้งหมดรวมถึงสวี

ร่างของหนี่ม่านม่านไถลไปตามพื้น กระทั่งมาฟุบอยู่ที่ด้านหน้าของหญิงสาว พานเยียนหลิงชักเท้าขึ้นเหยียบไปบนหัวไหล่ของนางสร้างความเจ็บปวดให้แก่หนี่ม่านม่านยิ่งนัก แต่ถึงกระนั้นปากของนางก็ยังไม่ยินยอม“แก!! นางเด็กสารเลว วันนี้ข้าจะต้องสังหารพวกเจ้าพี่น้องให้จงได้”เมื่อเห็นคนที่นอนอยู่ใต้ฝ่าเท้าพยายามดิ้นรน ร่างบางจึงขยี้เท้าลงไปบนแผ่นหลังของนางแรงยิ่งกว่าเดิม หนี่ม่านม่านเห็นตนเองกำลังเพลี่ยงพล้ำจึงได้ตะเกียกตะกายหยิบมีสั้นที่หล่นอยู่ไม่ไกล ทว่าพานเยียนหลิงมีหรือจะยอมให้นางทำเช่นนั้น ปิ่นบนมวยผมถูกชักออกจากปลอกก่อนจะปักลงบนแขนของนาง“เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ”หญิงสาวกระซิบเสียงเหี้ยม ยาสลบที่อาบอยู่บนปลายของปิ่นปักผมได้เริ่มทำงานของมันทันที พลันร่างอ่อนปวกเปียกของหนี่ม่านม่านก็ล้มฟุบไปกับพื้นหญิงสาวใช้เท้าเขี่ยเบาๆ เพื่อความแน่ใจ จากนั้นจึงรีบหันไปแก้มัดให้น้องสาวของตน“ขอบคุณนะฮุ่ยหมิ่น เจ้าช่วยพวกเราพี่น้องเอาไว้”หญิงสาวหันไปขอบคุณเด็กสาวอีกคนที่โดนลูกหลงของความแค้นอันแสนยาวนาน เมื่อทุกอย่างตรงหน้าถูกแก้ไขได้อย่างราบรื่น หญิงสาวจึงได้มีเวลาหันไปสนใจฟู่อี้ที่กำลังต่อสู้อยู่กับชายที่มีแผ

ชายหนุ่มหันมาเอ่ยกับหญิงสาวข้างกายด้วยสีหน้าจริงจัง เมื่อนึกถึงคำสั่งของฮ่องเต้เกี่ยวกับเด็กทั้งสามคน“เจ้าไม่สงสัยหรือว่าเหตุใดข้าถึงยังคงรั้งอยู่ที่นี้ ทั้งที่ภารกิจที่ได้รับมอบหมายสำเร็จลุล่วงแล้ว”“ทำไมหรือ”หญิงสาวผินหน้ามองชายหนุ่มด้วยสีหน้าคลางแคลง“ความจริงข้าได้รับคำสั่งจากฝ่าบาท ให้พาพวกเจ้าพี่น้องกลับไปยังเมืองหลวงด้วย ตั้งแต่ที่ได้รับสารจากนายอำเภอเกาว่าเจ้าคือผู้ที่ค้นพบตำแหน่งของโจรป่าเหล่านั้น พระองค์ก็วางแผนนี้เอาไว้ล่วงหน้า”“ทำไมหรือ เหตุใดฮ่องเต้ต้องทำเพื่อพวกเราพี่น้องมากมายเช่นนี้”ชายหนุ่มมองใบหน้าที่คล้ายคลึงกับมารดาของสตรีตรงหน้า จากนั้นจึงหยั่งเชิงถามหญิงสาวเกี่ยวกับพานเยว่หลานในอดีต“เจ้าพอจะรู้เรื่องเกี่ยวกับตระกูลพานมาบ้างหรือไม่”หญิงสาวส่ายหน้า แต่ภายในหัวกลับนึกหวนกลับไปยังคืนนั้นที่ตนเองได้พบคนตระกูลพานในนิมิต“เช่นนั้นข้าคงต้องเริ่มเล่าให้เจ้าฟังตั้งแต่แรก”ผ่านไปหลายชั่วยาม หญิงสาวยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่เพียงลำพังภายในห้อง แม้ท้องฟ้าจะมืดแล้วแต่ร่างบางยังคงไม่ขยับกายไปที่ใด แม้ชายหนุ่มที่เล่าเรื่องเกี่ยวกับตระกูลของมารดาให้ฟังก็กลับไปนานแล้ว ทว่าพานเยีย