Lahat ng Kabanata ng เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน: Kabanata 21 - Kabanata 30

สามพี่น้องพูดคุยปลอบประโลมกันและกันอยู่นานกว่าหลี่อี้เจ๋อจะสงบลง“อี้เจ๋อ พี่มีเรื่องต้องพูดกับเจ้า แต่ที่นี่คงไม่เหมาะนักและพี่คิดว่าน้องเองก็คงมีเรื่องมากมายต้องการพูดกับเราเช่นกัน ใช่หรือไม่”หลี่อันหนิงได้ยินเสียงความคิดอันน่ารังเกียจของใครบางคนที่แอบซ่อนอยู่ไม่ไกล หากจะเอ่ยความลับขึ้นมาตอนนี้คงจะไม่ดีนัก นางดึงมือน้องชายให้ตามตนเองไปยังห้องเก็บฟืน“หลายปีมานี้ ลำบากพวกท่านแล้ว”เมื่อเข้ามาภายในห้องเก็บฟืนสถานที่ที่หลี่อันหนิงและหลี่ซางเป่าใช้พักอาศัย ความรู้สึกผิดก็บังเกิดขึ้นในใจของหลี่อี้เจ๋อ“ไม่เป็นไร เราสองคนไม่ได้นอนที่นี่ทุกวัน เอาเถอะไว้พี่จะเล่าให้ฟังหลังจากนี้ก็แล้วกัน”เด็กชายมองพี่สาวที่มีท่าทีลับลมคมในด้วยสีหน้าสงสัย หลี่อันหนิงหยิบกระดาษและพู่กันที่แอบซ่อนเอาไว้ออกมา ก่อนเขียนบรรยายสิ่งที่จะเกิดขึ้นในหนึ่งปีข้างหน้าเมื่อหลี่อี้เจ๋ออ่านมัน เขาก็แสดงสีหน้าตกตะลึงอย่างที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน“สิ่งนี้มิอาจแพร่งพราย อ่านเสร็จแล้วต้องทำลายทิ้งเท่านั้น”“เรื่องนี้...ท่านรู้ได้อย่างไร”หลี่อี้เจ๋อยังมีท่าทีเคลือบแคลงกับข้อความที่อยู่บนกระดาษ หลี่อันหนิงไม่คิดว่าน้องชายจะเชื

หลังจากบุตรสาวทั้งสองตัดขาดจากตน หลี่เจี๋ยก็มีท่าทีเซื่องซึมอยู่หลายวัน เขาไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้ต้องมาตัดขาดจากบุตรของตนที่เกิดจากพานเยว่หลานต่อให้เขามีสตรีอื่นแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่เคยรักนาง พานเยว่หลานสตรีผู้งดงามและแสนอ่อนโยน คราแรกเมื่อได้พบสบตาหัวใจของเขาเต้นกระหน่ำไม่ยอมหยุด แม้แต่จางเหยาฮวาก็ไม่เคยทำให้เขารู้สึกได้เช่นนี้เลยมันเกิดขึ้นได้อย่างไร ตั้งแต่เมื่อใดที่เขาละเลยนางและปันใจให้สตรีอื่น คราแรกคิดเพียงเล่นๆ เท่านั้น มิได้จริงจังเพราะจางเหยาฮวาเองก็มีสามีทว่าเมื่อได้ลิ้มรสกลิ่นใหม่ เขากลับลืมเลือนสตรีที่ตนเคยรักปักใจ เขาทำเช่นนั้นกับนางได้อย่างไร เหตุใดนางถึงไม่เคยตำหนิเขาเลยทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่ซื่อสัตย์ ทำไมกันคำถามมากมายพรั่งพรูออกมาในหัวของหลี่เจี๋ย ทว่าสตรีผู้นั้นตายจากไปนานแล้ว จึงไม่มีผู้ใดสามารถตอบคำถามที่ติดค้างอยู่ในใจของเขาได้“พานเยว่หลาน ตอนนี้เจ้าคงกำลังเย้ยหยันข้าอยู่ใช่หรือไม่ เพราะหลังจากที่เจ้าจากไปก็ไม่มีวันใดเลยที่ข้าสามารถลืมเจ้าได้”หลี่เจี๋ยพึมพำออกมาด้วยสีหน้าเหม่อลอยจางเหยาฮวาที่อยู่ด้านหลังได้ยินเต็มสองหูว่าสามีของตนมิอาจปล่อยวางจ

จวงอิงไม่สนใจท่าทางเกรี้ยวกราดของคู่ปรับเก่า นางแลบลิ้นให้สวีไช่ไช่ก่อนจะเดินกลับไปทำงานของตน เมื่อถูกกระทำเช่นนั้นคนอย่างสวีไช่ไช่ไหนเลยจะยอมขาดทุน หญิงสาวรีบเดินสาวเท้าตามไปก่อนจะดึงหัวไหล่ของนางให้หันกลับมา“จวงอิง เจ้ามาพูดกับข้าให้รู้เรื่องนะ”สวีไช่ไช่เท้าเอวตวาดแหวใส่จวงอิง คนที่ทำงานอยู่ไม่ไกลต่างเงยหน้าขึ้นมองการโต้เถียงของหญิงสาวทั้งสอง“พูดอันใด ข้าแค่เพียงดื่มน้ำเท่านั้น”“แต่นั่นเป็นน้ำที่ข้าให้พี่อี้ซิง มิใช่ของเจ้า”“ให้ใครดื่มก็เหมือนกัน ทุกอย่างที่นี่เป็นของย่าจวง หรือกระบอกน้ำนั่นเจ้าเอามาจากเรือนของเจ้า”“ข้า!..”“เช่นนั้นก็จบเรื่อง กลับไปทำงานของเจ้าเถอะ เลิกอู้ได้แล้ว”จวงอิงยักไหล่ก่อนจะเดินหันหลังให้สวีไช่ไช่หญิงสาวที่กำลังโมโหไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี จึงได้เผลอลงมือผลักจวงอิงเพื่อระบายอารมณ์ ทว่าด้านหน้าของจวงอิงมีคราดที่วางหงายเอาไว้ หญิงสาวไม่ทันระวังตัวจึงไถลไปด้านหน้า เมื่อเห็นว่าตนเองกำลังจะล้มลง จวงอิงทำได้เพียงหลับตารอรับหายนะที่กำลังบังเกิด“กรี๊ด!!”ร่างสูงของจวงอี้ซิงก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็เข้าถึงตัวของจวงอิง แขนแข็งแรงคว้าเอวบางเอาไว้ได้ทัน แต่ทั้งสองก

สวีไช่ไช่พูดไม่ออก ความจริงนางไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่ทำร้ายตนหัวหน้าหมู่บ้านมองเห็นแววว่าเรื่องกำลังจะบานปลาย ทั้งยังมีชื่อบุตรสาวของตนเข้ามาเกี่ยวข้อง จำต้องสืบสวนเรื่องราวอย่างรัดกุม“สวีไช่ไช่ เจ้าถูกทำร้ายเมื่อใด”หญิงสาวครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเวลาที่ตนแอบตามจวงอี้ซิงมา“มืดแล้ว ข้าไม่แน่ใจแต่น่าจะไม่เกินต้นยามซวี่ (19.00-21.00) ”“ท้องฟ้ามืดแล้ว เช่นนั้นเจ้าที่เป็นสตรียังมิได้ออกเรือนมาทำอันใดที่หน้าเรือนของข้า”“คือข้า...”เมื่อถูกถามเช่นนั้นสวีไช่ไช่ถึงกับทำหน้าไม่ถูก นางจะบอกได้อย่างไรว่าตนแอบตามจวงอี้ซิงมาที่นี่“หรือบางทีอาจเป็นคนจากนอกหมู่บ้านที่มาดูลาดเลาที่นี่”เสียงเล็กๆ ของหลี่อันหนิงดังขัดความคิดของทุกคนขึ้น จวงอี้ซิงที่พึ่งรู้ว่าน้องสาวต่างสายเลือดเป็นผู้ลงมือ ชายหนุ่มได้แต่ถลึงตาดุคนก่อเรื่องเช่นนาง ทั้งยังเอ่ยคาดโทษเด็กน้อยไปอีกหลายกระบุง“ไม่จริง จะต้องเป็นจวงอิงแน่ที่ทำร้ายข้า”เมื่อเห็นทิศทางความคิดของชาวบ้านกำลังออกห่างจากจวงอิง สวีไช่ไช่ก็รีบเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีร้อนรนแต่คำพูดที่คาดไม่ถึงของจวงอี้ซิงทำให้ทุกคนหันมาสนใจ“ข้าเป็นพยานให้นางได้ว่าช่วงเวลาที่สวีไช่ไช่

หนี่ม่านม่านผู้ที่พึ่งมาถึง ทันทีที่เห็นน้องสามีออกฤทธิ์ออกเดช นางจึงรีบไปผสมโรง“น้องสามีข้ามาช่วยเจ้าแล้ว”เมื่อได้ยินหลี่เจียนเจียนเอ่ยวาจาจะฉีกปากของสตรีตรงหน้า หนี่ม่านม่านก็พุ่งเข้าใส่สองพี่น้องทันที อันจื่อชีผู้ที่ยืนขวางพี่สาวทำให้บัดนี้ถูกสตรีทั้งสองทุบตีอย่างไร้ปรานี เพราะตั้งแต่เด็กถูกสอนมาว่าห้ามทำร้ายสตรี จึงทำได้เพียงปัดป้องเท่านั้น“ข้าจะตีเจ้าให้ตาย พี่สะใภ้รองท่านจับเจ้าเด็กนี่เอาไว้ข้าจะจัดการกับพี่สาวของมัน”หลี่เจียนเจียนพุ่งเข้าหาอันฮุ่ยหลิงอย่างไม่คิดชีวิต หญิงสาวนึกไม่ถึงเลยว่าสตรีตรงหน้าจะป่าเถื่อนได้ถึงเพียงนี้ ทว่าบัดนี้นางทำได้เพียงก้าวถอยหลังและคอยหลบเลี่ยงเพื่อมิให้ตนถูกทำร้ายแต่แรงแค้นของหลี่เจียนเจียนทำให้นางทุ่มเทพละกำลังทั้งหมดเพื่อจับตัวหญิงสาวตรงหน้า เมื่อด้านหลังเป็นทางลาดที่ถ้าตกลงไปต้องได้รับบาดเจ็บแน่ บัดนี้อันฮุ่ยหลิงหมดหนทางที่จะถอยหนีได้อีกหลี่เจียนเจียนเห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้มอย่างย่ามใจ“ข้าจะหักขาหักแขนของเจ้าสักสองสามท่อนเพื่อเป็นการสั่งสอน”หญิงสาวเอ่ยวาจาข่มขู่ด้วยสีหน้าอำมหิต อันจื่อชีดวงตาแดงก่ำเมื่อเห็นพี่สาวถูกผู้อื่นรังแก ทว่ากลับไม่ส