บททั้งหมดของ เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน: บทที่ 61 - บทที่ 70

“เอาเถอะถึงเวลาที่ข้าต้องไปเยี่ยมเขาแล้วเช่นกัน ถ้าอย่างนั้นก็ให้พานจื่อหยวนติดตามไปด้วย แต่เรื่องที่ตาแก่นั่นจะรับเขาเป็นลูกศิษย์หรือไม่ ต้องดูความสามารถของเขาว่าเป็นอย่างไร”เมื่อพูดคุยเรื่องการหาอาจารย์สอนให้พานจื่อหยวนสำเร็จ ชายหนุ่มก็จากไปด้วยท่าทีอ้อยอิ่ง เหล่าองครักษ์ผู้แฝงกายอยู่ภายในจวนต่างมองท่าทางของเจ้านายด้วยสีหน้าแปลกประหลาดหรือว่าถึงวัยที่กำลังจะมีความรัก ไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่เคยมองสตรีอื่นทั้งที่ถึงวัยต้องมีครอบครัว ทุกอย่างที่ทำและแสดงออกต่อหญิงสาวที่ได้พบกันเพียงไม่กี่ครั้งมันน่าจะมากพอให้คิดเช่นนั้นทุกความคิดเหล่านั้นส่งถึงพานเยียนหลิงด้วยเช่นกัน หญิงสาวรีบกลับเข้าห้องด้วยท่าทีเขินอาย เมื่อคิดว่าชายหนุ่มจวนข้างๆ มีใจให้ตนช่วงสายของวันต่อมา โจวหานอี้ได้มาเยือนยังตระกูลพานด้วยตนเอง เขามาหานางครั้งนี้เตรียมตัวมาอย่างดีพร้อมกับข้าวของมากมาย เขารออยู่ด้านนอกประตูจวนสักพักก็ได้รับเชิญจากพ่อบ้านหวงให้ตามเข้าไปด้านในเมื่อร่างสูงก้าวเข้ามาภายในห้องโถงเขาถึงกับลมหายใจสะดุดเมื่อได้เห็นท่าทางของนาง หญิงสาวร่างอรชรส่งยิ้มหวานหยดเป็นพิเศษ ดวงตางามกะพริบมองเขาอย่างไร้เดียงสาส

ก่อนหน้านี้เพียงไม่นาน โจวหานอี้ได้วางแผนสังหารจ้าวหรูอี้เพื่อให้นางก่อความวุ่นวายไม่ได้อีก จากนั้นแต่งพานเยียนหลิงเข้ามาเป็นฮูหยินเอกแล้วค่อยประกาศการตายของจ้าวหรูอี้ออกไป ทว่าบัดนี้มีทางการเข้ามาเกี่ยวข้องเขาจึงมิอาจกระทำตามแผนที่วางเอาไว้ได้ข่าวการเสียชีวิตของฮูหยินใหญ่ตระกูลโจวดังกระฉ่อนไปทั่วเมืองหลวง ทว่าไม่มีผู้ใดเอ่ยถามถึงสาเหตุที่นางถูกไฟคลอกที่เรือนท้ายจวนได้อย่างไร แม้แต่โจวอี๋ฉิงผู้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขยังนิ่งเฉยไม่ติดใจเรื่องที่มารดาเสียชีวิต มีเพียงมารดาของจ้าวหรูอี้เท่านั้นที่มาร้องห่มร้องไห้ร้องขอความเป็นธรรมให้แก่บุตรสาวเหตุการณ์วุ่นวายที่จวนตระกูลโจวผ่านไป พานจื่อหยวนบัดนี้ได้คารวะท่านปู่ของเย่เสวียนจื่อเป็นอาจารย์เรียบร้อยแล้ว เขาย้ายออกจากเรือนเพื่อไปอาศัยอยู่กับผู้เฒ่าเย่เทียนซื่อที่จวนนอกเมือง หญิงสาวไม่กังวลเรื่องของน้องชายเพราะรู้ดีว่าเขามีความสามารถ“เจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ”พานจื่อหยวนมองเด็กชายที่อาศัยอยู่ที่จวนข้างๆ ด้วยสายตาแปลกใจ ภายในห้องนั้นยังมีเด็กหนุ่มที่อายุมากกว่าเขาอีกสองสามคนนั่งอ่านตำราเงียบๆ เย่อิ่งเจินแสดงท่าทางดีใจเมื่อได้พบพานจื่อหยวนอีกค

“พี่เหยาหว่านขอบคุณสำหรับของว่างวันนี้ด้วยนะเจ้าคะ ข้ามาอยู่ที่เมืองหลวงได้สักพักแล้วทว่ายังไม่มีเพื่อนเลยสักคน ท่านเป็นเพื่อนคนแรกของข้า”พานเยียนหลิงชูกล่องใส่ขนมที่เย่เหยาหว่านสั่งให้สาวใช้ห่อให้นางนำกลับเรือนเพื่อไปฝากน้องสาว ร่างบางขอบคุณนางจากใจจริง“ต่อไปถ้าเจ้าเหงาก็มาพูดคุยกับข้าที่นี่ได้ ข้าเองตั้งแต่ที่แต่งงานออกเรือนก็แยกห่างจากมิตรสหาย ไม่มีเพื่อนคุยถูกคอเหมือนกับเจ้าเลย”พานเยียนหลิงได้ยินความคิดของเย่เหยาหว่าน น่าเห็นใจนางยิ่งนัก แม้จะเป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่ทว่ากลับต้องจำใจแต่งงานกับชายหนุ่มจากตระกูลบัณฑิตเล็กๆ เพื่อมิให้ถูกผู้อื่นใช้นางดึงเอาตระกูลเย่เข้าไปมีส่วนในการแย่งชิงอำนาจในราชสำนัก“ได้เลยเจ้าค่ะ ต่อให้ท่านไม่เอ่ยปากข้าก็คิดจะมาที่นี่อีกหลายครั้ง ขนมที่ท่านทำอร่อยมาก อีกอย่างรุ่ยเอ๋อก็น่ารัก ถ้าท่านไม่ว่าอะไรวันหน้าพาเขาไปเที่ยวที่เรือนของข้าดีหรือไม่ ข้ายังมีน้องสาวอีกหนึ่งคน ถึงแม้นางจะพูดไม่ได้ทว่านางฟังรู้เรื่องทุกคำ”“จริงหรือ รุ่ยเอ๋อของข้าเองก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเช่นกัน ยิ่งช่วงนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไรไม่ยอมพูดจา ข้าถามก็เอาแต่นิ่งเงียบ”เย่เหยาหว่านมีท่าทีเป็น

ร่างบางก้มหน้าลงต่ำยิ่งกว่าเดิมเมื่อถูกถามความรู้สึกตรงๆ ใบหน้าขาวเนียนเปลี่ยนเป็นสีซับเลือด โชคยังดีที่เวลานี้เป็นยามราตรีไม่อย่างนั้นนางจะต้องอับอายเพราะท่าทางที่แสดงออกของตนเป็นแน่“ข้า...ยอมรับเจ้าค่ะ”เมื่อได้รับคำตอบที่รอคอยมาเนิ่นนาน กระแสความอบอุ่นพลันไหลวนอยู่ภายในใจ เขาสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลละมุนละไมที่มาจากความรู้สึกของนาง ดวงตาคมคู่นั้นเปล่งประกายเจิดจ้าเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อหญิงสาว“แต่ว่าเรื่องของเราข้าอยากให้เก็บเอาไว้เป็นความลับเพียงเราสองคนได้หรือไม่ เรื่องตระกูลพานยังไม่กระจ่างข้าอยากแก้แค้นแทนมารดาและตระกูลของนางที่เคยถูกกระทำให้ลุล่วง”ชายหนุ่มดึงร่างงามเข้ามาในอ้อมแขนแกร่ง คราแรกหญิงสาวตื่นตกใจจึงขืนตัวเล็กน้อย ทว่าหลังจากที่รับรู้ว่าชายหนุ่มมิได้มีเจตนาไม่ดี เพียงต้องการกอดปลอบตนเองเท่านั้น นางจึงผ่อนคลายลง“ข้าเข้าใจ ไม่ว่าเรื่องใดข้าก็จะยืนอยู่ข้างเจ้าเสมอ แม้ต่อไปเบื้องหน้าฟ้าจะถล่มลงมาเจ้าก็จะยังมีข้ายืนเคียงข้าง”“ขอบคุณเจ้าค่ะ พี่เสวียนจื่อ”ร่างบางหลับตาซึมซับความเข้มแข็งและอบอุ่นที่เขาส่งต่อมายังนาง เด็กสาวกำพร้าที่มิมีผู้ใดหนุนหลัง มีเพียงพลังเล็กน้อ

ชายหนุ่มชี้หน้าขันทีจางที่กำลังนั่งทานอาหารสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว พานเยียนหลิงเห็นแววว่าทั้งสองจะเริ่มทะเลาะกันอีกแล้ว จึงได้รีบห้ามทัพ“เอาล่ะ! เอาล่ะ! ไม่ต้องทะเลาะกัน เรื่องนี้ควรถามความเห็นพี่เหยาหว่านเป็นอันดับแรก อย่างไรเรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับนางถามออกไปตรงๆ ว่านางต้องการให้เรื่องนี้จบเช่นไร ถ้านางยังรักสามีอย่างเขานางก็คงจะยอมรับได้เรื่องที่มู่หรงป๋อเลี้ยงสตรีอื่นเอาไว้ภายนอก ทว่าพวกท่านไม่ได้ยินหรือว่าบุตรสาวของเขาอายุเจ็ดขวบ พี่เหยาหว่านแต่งให้มู่หรงป๋อมาห้าปี รุ่ยเอ๋อก็อายุเพียงสี่ขวบ หมายความว่าสตรีนางนั้นมีความสัมพันธ์กับเขาก่อนที่จะแต่งงาน”เมื่อร่างบางเอ่ยถึงจุดที่ควรใส่ใจ คนทั้งสองต่างก็แสดงสีหน้าครุ่นคิด“สาวใช้เหม่ยเอ๋อยังบอกอีกว่าพ่อแม่สามีพี่เหยาหว่านก็เคยมาที่นี่ ข้าคิดว่าบางที....สตรีที่มู่หรงป๋อเลี้ยงดูอาจเป็นภรรยาคนแรกของเขา แต่เพื่อความก้าวหน้าจึงได้ยินยอมแต่งงานกับพี่เหยาหว่าน”พานเยียนหลิงลดเสียงลงพลางสังเกตสีหน้าของชายหนุ่มไปด้วย ดวงตาของเย่เสวียนจื่อมีแววทุกข์ใจทว่ามิได้แสดงออก“ท่านหญิงเหวินจู ข้าน้อยเสียดายจริงๆ ที่ท่านมิได้เกิดเป็นบุรุษ ไม่อย่างนั้นท่า