All Chapters of เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน: Chapter 81 - Chapter 90

“หว่านเอ๋อข้ามาแล้ว เจ้าเป็นยังไงบ้าง”องค์ชายหกเมื่อได้ทราบข่าวเกี่ยวกับพระชายาของตน เขาก็พุ่งออกจากงานเลี้ยงมายังตำหนักคุนหนิงทันที เมื่อชายหนุ่มเข้ามาภายในห้องรับรองเห็นภรรยานั่งดื่มชาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก็อดแสดงท่าทางงุนงงมิได้“ข้าได้ยินนางกำนัลบอกว่าเจ้าล้ม”“เพคะ แต่หม่อมฉันไม่เป็นอันใด เป็นหลิงเอ๋อที่ช่วยเอาไว้ได้ทัน”“จริงหรือ คุณหนูเย่ต้องขอบคุณที่เจ้าช่วยพระชายาและลูกของข้า”ความหนักอึ้งที่อยู่ภายในอกได้ถูกวางลง เมื่อเห็นนางยังสบายดี“ไม่เป็นไรเพคะ สำหรับหม่อมฉันแล้วพี่หญิงเย่ไม่ต่างจากพี่สาวแท้ๆ ไม่ว่ามีใครคิดปองร้ายนางหม่อมฉันไม่ยอมปล่อยผ่านแน่”“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”เมื่อได้ยินปริศนาที่หญิงสาวเอ่ยก็รู้สึกสงสัยในใจ พานเยียนหลิงจึงเล่าเรื่องทั้งหมดที่นางกำนัลทำก่อนหน้า ทั้งยังเอ่ยถึงผู้บงการที่อยู่เบื้องหลัง“เรื่องนี้ไม่สามารถปล่อยผ่านได้ การปองร้ายเชื้อพระวงศ์มีโทษสถานหนัก อีกอย่างข้าจะต้องทำให้นางเจ็บปวดยิ่งกว่าที่หว่านเอ๋อของข้าได้รับ”พานเยียนหลิงพอใจที่องค์ชายหกแสดงท่าทีปกป้องเย่เหยาหว่าน“ใจเย็นๆ ก่อนเพคะ ต้องให้ฮองเฮามาที่นี่ข้าจะบอกแผนการเอาคืนคนที่กล้าคิดทำร้าย

ขันทีจางกระทืบเท้าอย่างขัดใจทว่าสุดท้ายก็รีบวิ่งตามชายหนุ่มไปอย่างรีบร้อน ภายหลังเมื่อคนทั้งสองเข้าเฝ้าเพื่อขอพระราชทานอนุญาตเข้าไปยังตำหนักเย็นเซี่ยฮ่องเต้ก็เอ่ยเอยปฏิเสธทันที แต่พระองค์กลับถูกผู้เฒ่าเย่และขุนนางบางส่วนกดดันทำให้จำต้องยอมอนุญาตแม้กฎของวังหลังจะเข้มงวดทว่าเรื่องความบริสุทธิ์ของฮองเฮาก็สำคัญ สุดท้ายก็มิอาจต่อสู้กับฝีปากชายชราได้จึงจำยอมต้องมอบป้ายอนุญาตผ่านทางแกคนทั้งสองหลังจากได้รับป้ายอนุญาตเข้าไปยังตำหนักเย็นพานเยียนหลิงก็ใช้ความสามารถของตนฟังความคิดของผู้คนที่อยู่ด้านใน ความสับสนวุ่นวายที่ได้ยินทำให้นางรู้สึกปวดหัวแทบระเบิด ไม่รู้ว่าใช้ชีวิตกันอย่างไร ทว่าเกือบทั้งหมดเป็นคนที่แทบจะเสียสติ“ทางนั้น!! เขาอยู่ในตำหนักหลังนั้น”หญิงสาวชี้ไปยังตำหนักด้านในสุด เย่เสวียนจื่อถีบประตูให้เปิดออก พลันพบร่างโชกเลือดหายใจรวยรินนอนอยู่อย่างโดดเดี่ยวของขันทีที่กำลังตามหา หญิงสาวจึงรีบพุ่งเข้าหาเขาทันที ดูจากบาดแผลที่เริ่มแห้งจับตัวเป็นก้อนคนผู้นี้คงได้รับบาดเจ็บมาหลายชั่วยามแล้ว“แข็งใจเอาไว้ก่อน ข้าจะให้คนไปตาหมอหลวงมารักษาเจ้า”ขันทีผู้นั้นจำนางได้ หญิงสาวที่ช่วยไม่ให้เขาต้อง

“หม่อมฉันต้องขอบพระทัยในพระกรุณาขององค์หญิงใหญ่เพคะ”“ขอบคุณอันใดกัน ต้องเป็นข้าที่ต้องขอบคุณเจ้าที่ช่วยชีวิตบุตรสาวเพียงคนเดียวของข้าเอาไว้”สตรีทั้งสองพูดคุยอย่างสนิทสนม เหล่าผู้คนที่มาร่วมงานเลี้ยงต่างมองเห็นอยู่ในสายตา คนที่เคยดูแคลนพานเยียนหลิงบัดนี้ต่างเงียบกริบมิกล้าเอ่ยวิจารณ์ต่อชาติกำเนิดอันต่ำต้อยของนางเมื่อองค์หญิงใหญ่กล่าวเปิดงาน เหล่าคุณหนูคุณชายต่างแยกตัวออกไปเพื่อคิดสิ่งที่ตนจะนำมาประชันในวันนี้ บางคนแยกตัวออกไปเพื่อเขียนบทกลอน รอบด้านที่ขาวโพลนไปด้วยหิมะและต้นดอกเหมย ความงามนี้ทำให้สามารถกลั่นอารมณ์ความรู้สึกออกมาเป็นบทกลอนได้แคว้นต้าเหลียงค่อนข้างเปิดกว้าง บุรุษและสตรีไม่จำเป็นต้องนั่งแยกโดยมีฉากกั้น พวกเขาสามารถพูดคุยกันได้โดยที่ต้องอยู่ในสายตาของผู้อื่น“พานเยียนหลิง มากับพวกเราสิ”การแสดงออกของหลิ่วหรูเยียนทำให้หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจ ก่อนหน้านี้ในวังหลวงนางได้ยินความคิดของคนเหล่านี้ พวกนางไม่ชอบตนเหตุใดวันนี้กลับแสดงท่าทีเป็นมิตรอย่างแปลกๆ“ท่านหญิงโหลวเย่”พานเยียนหลิงยอบกายพลางเอ่ยทักทาย“ไม่ต้องมีพิธีรีตองอันใดกับข้า ความจริงที่ข้าเรียกเจ้าก็เพราะต้องการขอบคุณ

“ใครเป็นคนตัดสินโทษพวกเขาหรือ”ร่างบางเอ่ยถามด้วยสีหน้ากระตือรือร้น นางเกรงว่าผู้ตัดสินโทษอาจอยู่ฝ่ายเดียวกับองค์ชายใหญ่ ทำให้เขาอาจมิได้รับโทษหนักอย่างที่ควร“บิดาของข้าเอง”ร่างบางถอนหายใจอย่างโล่งอก บิดาของเย่เสวียนจื่อเป็นคนตรงไปตรงมาเขาไม่มีทางเข้าข้างคนผิดแน่“แล้ว....หลังจากนั้น”“องค์ชายใหญ่ถูกขังในคุกหลวงหนึ่งเดือนโบยห้าสิบไม้และต้องจ่ายค่าสินไหมให้แก่เจ้าเป็นเงินจำนวนห้าพันตำลึง ส่วนโจวหานอี้ก็ถูกลงโทษเช่นกัน ข้อหาทะเลาะวิวาทภายในตำหนักองค์หญิงใหญ่ แต่เขามีเหตุผลอันสมควรเพราะช่วยเหลือเจ้า ถูกโบยเพียงยี่สิบไม้จากนั้นจึงถูกปล่อยตัวกลับจวน”“มากมายเพียงนี้เชียว”หญิงสาวมองข้าวของที่ถูกส่งมาเยี่ยมนางในสามวันที่หมดสติไป“อืม...ช่วงที่เจ้ายังไม่ได้สติองค์หญิงใหญ่ส่งคนมาดูเจ้าทุกวัน ส่วนฝ่าบาทก็ส่งโสมร้อยปีมาเพื่อบำรุงร่างกายของเจ้า ยังมีคนตระกูลโจวที่มาเยี่ยมเจ้าเช่นกัน”“ใครหรือ”หญิงสาวถามด้วยสีหน้าสงสัยเพราะไม่น่าใช่โจวหานอี้ ถูกโบยยี่สิบไม้จากกรมยุติธรรมน่าจะไม่ใช่เพียงเจ็บภายนอกธรรมดา ตอนนี้เขาน่าจะยังไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้“โจวอี๋ฉิง ข้าคิดว่านางมาดูว่าเจ้าแสร้งบาดเจ็บหรือ

“นายท่าน นั่นมิใช่คุณหนูพานหรือขอรับ”บ่าวรับใช้ที่นั่งอยู่ด้านนอกชี้ให้เขาดูหญิงสาวใบหน้าคุ้นตาที่กำลังเลือกซื้อขนมกุ้ยฮวาอยู่ที่แผงข้างทาง โจวหานอี้มองตามคำพูดของบ่าวรับใช้ จึงได้รู้ว่าเป็นนางจริงๆ“หยุดรถม้า! ข้าจะลงไปหานาง”ราวกับสวรรค์กลั่นแกล้งเพราะองค์ชายใหญ่ก็กำลังเดินลงมาจากชั้นสองของโรงเตี๊ยมฮวาไฉเช่นกัน ชายหนุ่มตรงไปยังร่างบางที่กำลังเดินหัวเราะอย่างอารมณ์ดีพร้อมสาวใช้ข้างกายพานเยียนหลิงได้ยินเสียงความคิดขององค์ชายใหญ่พุ่งเป้ามาที่ตนตั้งแต่แรก ร่างบางแสร้งมองไม่เห็นจากนั้นจึงเดินเข้าไปชนเขาทำให้นางเสียหลักเกือบล้มหน้าคะมำทว่าชายหนุ่มคว้านางเอาไว้ได้ทัน หญิงสาวพิงร่างนุ่มนิ่มซบเข้ากับอกของชายหนุ่มนางแสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อชนเข้ากับคนด้านหน้า“เอ๊ะ! ข้าไม่มันมองจึงได้ชนท่านเข้า ต้องขออภัย”หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดนางก็รีบถอยห่าง แต่แขนของนางถูกชายหนุ่มรั้งเอาไว้ ใบหน้างามซีดขาวกายสั่นเทาเล็กน้อยจนเขาสัมผัสถึงมันได้ ชายหนุ่มเห็นปฏิกิริยาของร่างบางเขาก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจเหตุใดนางต้องหวาดกลัวเขาเพียงนั้น“คุณหนูพาน!”หญิงสาวก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ทว่