Lahat ng Kabanata ng เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน: Kabanata 71 - Kabanata 80

“พี่ใหญ่”พานจื่อหยวนที่ยืนเงียบมานานเดินไปยืนข้างกายผู้เป็นพี่สาว“หยวนเอ๋อ เหตุใดถึงได้กลับมาแล้วเล่า”พานเยียนหลิงจับมือพานจื่อหยวนด้วยสีหน้าดีใจ หลายวันแล้วที่มิได้พบหน้า ความคิดถึงของนางที่มีต่อเขาฉายชัดอยู่ในสายตา เพราะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นทำให้นางไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับน้องชาย“ท่านอาจารย์บอกว่าจะรับข้าเป็นศิษย์อย่างเป็นทางการและต้องการจัดงานเลี้ยงเพื่อให้คนทั้งเมืองหลวงได้รับรู้ขอรับ”“จริงหรือเจ้าคะ”หญิงสาวหันไปถามชายชราที่ยืนอยู่ไม่ไกล ผู้เฒ่าเย่ลูบเคราขาวของตนอย่างพอใจ ก่อนพยักหน้าเพื่อยืนยันคำพูดของลูกศิษย์ผู้มากความสามารถ“เขาพูดเรื่องจริง งานเลี้ยงจะมีขึ้นในอีกสองวัน เจ้าที่เป็นพี่สาวก็เตรียมตัวเอาไว้ด้วย”หญิงสาวตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าผู้เฒ่าเย่จะให้ความสำคัญกับน้องชายของตนเพียงนี้“นั่น!! ต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ถึงเพียงนั้นเชียวหรือเจ้าคะ”“แน่นอนว่าจำเป็น ต่อไปไม่ว่าใครที่กล้าแตะต้องพวกเจ้าพี่น้องจะต้องกลายเป็นศัตรูกับข้าเย่เทียนชื่อผู้นี้”แม้ปากจะเอ่ยกับหญิงสาวทว่าสายตากลับจับจ้องไปยังสตรีอีกนาง“เช่นนั้นต้องขอบพระคุณที่ผู้อาวุโสเมตตาน้องชายของข้าเจ้าค่ะ”หญิงสาวยอบกา

สตรีทั้งสองสนทนากันอย่างออกรสราวกับว่าเป็นพานเยียนหลิงที่เชิญนางมานั่งดื่มชา มิใช่น้องชายแท้ๆ ของตน ชายหนุ่มที่นั่งเงียบมาตลอดทว่าดวงตากลับจดจ้องไปยังถนนเบื้องล่างห้องพิเศษที่ทั้งสามนั่งอยู่คือห้องที่ติดถนนใหญ่ ทำให้มองเห็นผู้คนเดินขวักไขว่ไปมาได้อย่างชัดเจน เย่เหยาหว่านสังเกตเห็นท่าทีเคร่งขรึมของน้องชายจึงถามอย่างสงสัย ภายในใจกังวลว่าเขาอาจกำลังมีเรื่องที่คิดไม่ตก“จื่อเอ๋อ เจ้าชวนพี่มาดื่มชาเหตุใดถึงได้นั่งเงียบเช่นนั้น หรือว่ามีเรื่องหนักใจหรือ”“ข้าไม่ได้...นั่นเขา”ชายหนุ่มยังไม่ทันได้เอ่ยตอบพี่สาว ทว่าสายตากลับมองเห็นร่างของใครบางคนกำลังเดินเข้าร้านเครื่องประดับด้านล่าง เขาลุกพรวดพราดขึ้นยืนด้วยท่าทีตื่นเต้น พานเยียนหลิงเกรงว่าเขาจะทำแผนล่มจึงได้ดึงชายหนุ่มให้นั่งลงพลางส่ายหน้ามิให้เขาเอ่ยสิ่งใดออกมา“พี่หญิงนั่นมิใช่สามีของท่านหรือ”หญิงสาวชี้ไปยังมู่หรงป๋อที่กำลังเดินออกจากร้านเครื่องประดับ เย่เหยาหว่านมองไปยังมือของเขาที่มีกล่องไม้สำหรับใส่เครื่องประดับหลายใบ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาทำงานทว่าเขากลับไม่อยู่ที่สำนักศึกษา เหตุใดมาเดินซื้อของในเมืองคนเดียวเช่นนี้ ยิ่งมองนางก็ยิ่งรู้สึ

ในระหว่างที่ทุกคนต่างดำดิ่งสู่ภวังค์ความคิดของตน เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นกลางทะเลสาบ“ช่วยด้วย!!คนจมน้ำ”ที่กลางทะเลสาบมีศาลาหลังหนึ่งตั้งอยู่ ถ้าต้องการจะไปที่นั่นต้องนั่งเรือข้ามไป พานเยียนหลิงมองไปจุดนั้นเห็นสองสามคนที่กำลังตะเกียกตะกายว่ายขึ้นไปบนศาลา และที่นั่นยังมีเรือสองลำที่กำลังค่อยๆ จมลงไปในก้นทะเลสาบ ในหัวของนางมีเสียงของหญิงสาวนางหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงของความหวาดกลัวในความตายร่างบางรู้ได้ทันทีว่ามีอีกคนที่ยังไม่ถูกช่วยขึ้นมา“พี่ใหญ่ท่านแม่บอกว่ามีคนกำลังจมลงไปข้างล่าง”หญิงสาวไม่รอช้ากระโดดลงไปในน้ำว่ายตรงไปยังจุดเกิดเหตุทันที นางตามเสียงความคิดของสตรีผู้นั้นไปเมื่อมองหาแล้วยังไม่พบร่างของนาง พานเยียนหลิงจึงดำลงไปตรงจุดนั้นองค์ชายหกและสหายรวมถึงองครักษ์ที่ยังตกใจ เมื่อเห็นหญิงสาวว่ายน้ำไปไกลแล้วพวกเขาจึงมีท่าทีตอบสนองพวกเขานำเรือพายไปยังจุดที่พานเยียนหลิงดำดิ่งลงไป องครักษ์หลายคนกระโดดตามลงไปเพื่อช่วยนางทว่าผ่านไปนานก็ไม่เห็นร่างของหญิงสาวโผล่ขึ้นเหนือน้ำเย่เหยาหว่านมองเหตุการณ์ด้วยสีหน้าหวาดหวั่น นางกอดพาน ซืออวิ๋นและบุตรชายเอาไว้ในอ้อมแขน ในใจภาวนาต่อสวรรค์ขออย่าให้หญ

“หว่านเอ๋อ แต่งให้ข้าเถอะนะ ข้าไม่อยากต้องทนมองเจ้าเศร้าโศกเช่นนี้อีก ข้ายอมแล้วยอมทุกอย่างเพื่อเจ้าข้าสามารถสละทุกสิ่งที่มีได้ ข้าไม่ต้องการอำนาจลาภยศใดใดทั้งสิ้น ขอมีเพียงเจ้า มีรุ่ยเอ๋อ พวกเราสามคนพ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกันได้หรือไม่”หญิงสาวฟังสิ่งที่พรั่งพรูออกจากปากของชายหนุ่มอายุน้อยกว่าด้วยสีหน้ามึนงง“ท่าน..ชอบข้าหรือ”ร่างบางเอ่ยถามเสียงอู้อี้เพราะถูกชายหนุ่มกอดเอาไว้“ใช่ข้าชอบเจ้า ชอบตลอดมาไม่เคยเปลี่ยนแปลง ไม่เพียงแค่ชอบเท่านั้น ข้ายังรักเจ้ารักมาตลอดชีวิต แต่ข้าเป็นคนโง่เมื่อรู้ตัวก็สูญเสียเจ้าไปแล้ว แม้ปากจะเอ่ยว่าเจ้าคือพี่สาวทว่าภายในใจไม่เคยคิดเช่นนั้น หว่านเอ๋อรับปากข้าเถอะนะ ข้าสัญญาว่าจะทำให้เจ้าและลูกมีความสุข”ก่อนหน้านี้ได้พบหน้ากันอีกครั้งและเคยรู้สึกหวั่นไหวไปกับเขา ทว่าตอนนั้นนางมีสามีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่เหนือกว่า เขาคือองค์ชายผู้สูงศักดิ์นางนั้นไม่คู่ควร ตอนนี้กลายเป็นเป็นหญิงหม้ายยิ่งไม่คู่ควรเข้าไปใหญ่“ท่านไม่ควรทำเช่นนี้”“อะไรที่ไม่ควร อย่าหวังว่าข้าจะยอมให้เจ้าปฏิเสธ”ร่างสูงกดใบหน้าเข้าหาหญิงสาว ฉกชิงริมฝีปากสีอิงเถาอย่างย่ามใจ หญิงสาวดันกายให้ออกห่า

ต่อมาไม่นานพระราชโองการพระราชทานสมรสระหว่างองค์ชายหกเซี่ยชิงเฉิงและคุณหนูใหญ่เย่เหยาหว่านก็ถูกส่งมายังจวนตระกูลเย่ และผู้ที่เชิญพระราชโองการมาที่นี่คือขันทีจางเป่าเจ้าเดิมการแต่งงานของทั้งสองถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่เพื่อเป็นเกียรติแก่เย่เหยาหว่าน เพื่อมิให้นางถูกผู้คนครหาได้เซี่ยฮ่องเต้จึงพระราชทานตำแหน่งท่านหญิงขั้นสี่ให้นาง ซึ่งสูงกว่าพานเยียนหลิงและจ้าวจิ่นเหยาเสียอีกงานแต่งครั้งนี้เหล่าขุนนางที่เคยวิจารณ์เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งสองต่างหุบปากเงียบ เพราะงานนี้ผู้เฒ่าเย่เป็นผู้ออกหน้าขบวนเกี้ยวแปดคนหามของเจ้าสาวพร้อมสินเดิมนับร้อยหาบยาวหลายลี้ เคลื่อนตัวสู่ตำหนักองค์ชายรองอย่างช้าๆ ชาวเมืองต่างเข้าร่วมชื่นชมความยิ่งใหญ่ของขบวนเจ้าสาว บัดนี้ไม่มีผู้ใดในเมืองหลวงกล้าเอ่ยถึงความไม่เหมาะสมของพวกเขาอีกแล้วเหล่าบัณฑิตต่างเขียนกลอนเกี่ยวกับความรักที่มั่นคงขององค์ชายหกที่มีต่อคุณหนูใหญ่สกุลเย่ ทว่ายังไม่ลืมเขียนเรื่องราวอันโสมมของมู่หรงป๋อที่กระทำต่อภรรยา ไม่ว่าเดินไปที่ใดในเมืองหลวงต่างก็ได้ยินเด็กน้อยขับขานกลอนเพลงแห่งความรักของทั้งสอง“หลบไปนะ!! เจ้าเป็นใครถึงกล้ามาขวางทางขบวนเกี้ย