All Chapters of My Brother's Bestfriend : Chapter 141 - Chapter 150

-Sofia-Pinanood ko si Jim habang inilalapag ang tray ng pagkain sa mesa. Nang susubuan niya na ako, iniiwas ko ang aking mukha, pero hinawakan niya ako sa panga, at pilit isinubo ang kutsara sa bunganga ko. “Kumain ka! Huwag matigas ang ulo mo!”With the fear that the continuing pressure from the tip of the stainless steel hurt the bruise on the corner of my lips from his slap earlier, napilitan akong kumain.“That’s my good girl.” Ngumisi siya habang tinapik-tapik ang ulo ko. He was satisfied that I finally obeyed him.Kumain din sya gamit ang kutsarang isinubo niya sa akin, at pinigilan ko ang sariling masuka.“Mas magiging masaya ang pagsasama natin kapag nakinig ka sa lahat ng sasabihin ko, Sofia. I’ll teach you how to continue being a good girl.” gusto kong idura sa mukha niya ang pagkain na nasa bunganga ko, pero nagtimpi ako.Kailangan ko munang makuha ang loob nya para makatakas ako dito.Kaya naman nang binigyan niya ako ng mabilis na halik sa mga labi, hindi ako nagprotesta

-Sofia-Ayoko nang bumalik pa sa bahay niya. Ayoko nang makita pa siya ulit. Baka kung anong gawin niya sa akin kapag nahuli niya ulit ako, at sa pagkakataong ito, baka hindi na ako makalabas pa nang buhay.When I spotted a large trash bin by the side of the road, I immediately crouched behind it, trying to make myself as small as possible. Kahit papaano ay naipahinga ko ang aking mga paang pagod at ngalay na.Narinig kong papalapit na ang mga yabag ni Jim at nanlaki ang mga mata ko. My hand flew to my mouth, pressing against it tightly to stop even the faintest sound from escaping. I could feel my heart pounding violently in my chest, each beat echoing in my ears like a drum.“Nasaan ka na, Sofia? Huwag mo na akong pagtaguan, please. Umuwi na tayo mahal ko.” nakakatakot ang boses na sambit niya at saka sya tumawa ng malakas. That kind of laughter that crawls beneath your skin and makes your blood run cold.Alam kong sinisilip niya ako sa ilalim ng mga sasakyan at hinahanap ako haban

-Sofia-Sunod-sunod ang pagpatak ng mga luha sa aking mga pisngi. “Josh…” I sobbed, watching him pace around his room. “Josh! Oh my God! Nandito ako!” sigaw ko nang bigla siyang lumapit sa camera, ang mukha niya ay halos dumikit sa monitor na para bang may hinahanap.For one fleeting second, I thought he heard me. I thought he could see me trapped and terrified, begging for help.But then the screen jolted, the image shaking violently, and a loud crackling sound filled the room. My heart stopped as the picture began to blur, twisting into static. Until, finally, everything went black.Mukhang nakita nya na ang camera at sinira ito.“Bwisit!” galit na ibinato ni Jim ang baso sa computer na ikinabasag nito. “Sinira niya yung camera! Bwisit talaga sa buhay ko yang jowa mo! Makikita nya! Makikita nya!”Dinampot niya ang kanyang phone sa ibabaw ng mesa at saka may tinawagan bago lumabas ng kuwarto.Sinong tatawagan niya? Si Clara ba? Sasabihin nya ba dito kung nasaan ako?Oh my God, no! P

-Josh-Hindi namin nakausap si Clara dahil umalis na sila ng mommy nya sa bahay nila. Nagtanong-tanong kami sa mga kapitbahay, pero hindi daw nila alam kung saan lumipat ang mga ito.Kinabukasan, bumalik ako sa school para kausapin sina Kim. Nakalimutan kong icharge ang phone ko sa pagmamadali, at sa dami na din ng iniisip ko. Nasa loob lang ito ng bag ko, pero naka-charge sya sa isang powerbank. Pinanghihinaan na ako ng loob. Habang naglalakad sa hallway, I can’t help the tears welling up in my eyes. Naalala ko na naman si Sofia. Hindi ko na alam kung saan pa sya hahanapin. Kailangan ko na sigurong humingi ng tulong kay Vaughn.Kung sino man ang kumuha sa kanya, hindi talaga ako titigil hanggat hindi ko siya napapatay.Lahat ng makasalubong ko ay iniiwasan ako dahil sa galit na nakikita nila sa mukha ko. Parang naulit lang ang nangyari kahapon. Nakausap ko na ang mga prof ni Sofia, at nakikipagtulungan na rin sila para mahanap ito.Nakita ko si Kim na may kausap na isang lalaki, at

-Josh-The next morning, dinala ko si Sofia sa isang psychologist. She was asked different questions, and I was relieved to see her answering them calmly without the fear I saw in her eyes yesterday. I couldn’t help but feel proud of her showing courage. On how she was trying to fight through the pain she was feeling.Napapansin kong minsan ay nanginginig ang mga kamay niya kapag ikinukuwento ang mga nangyari, at paminsan-minsan ay nauutal ang boses niya. But each time, she would slowly calm down, especially when she felt my hand holding hers or when my palm gently brushed against her back in reassurance. Na para bang dito siya kumukuha ng lakas. Sa bawat pagdantay ng balat ko sa kanya, at sa bawat paalalang hindi siya nag-iisa.“Sofia,” malumanay ngunit may diin ang bawat salita ng psychologist. “Hindi ka mahina dahil naapektuhan ka. Normal lang ‘yan. Tao ka lang.” Ngumiti ito bago nagpatuloy. “You don’t have to do this alone. You have your boyfriend here. Talk to him whenever you f