All Chapters of ดวงใจมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

"ตัวเล็กเป็นปัจจุบัน และอนาคตของแด๊ดนะครับ ได้ฤกษ์แล้ว ไปเข้าหอกันเถอะ" มอร์แกนเร่งเร้าอยากจะเข้าหอให้มันถูกต้อง"ตัวเล็ก คิดอะไรอยู่ บอกแด๊ดได้ไหม" ทันทีที่ถึงเพนท์เฮาส์ มอร์แกนสังเกตเห็นสีหน้าแววตาของหญิงสาวเลื่อนลอยดังคนที่ไม่มีความสุข "ถ้าใครทำให้ตัวเล็กไม่สบายใจบอกแด๊ดนะ แด๊ดจะจัดการทุกอย่างให้เอง"มอร์แกนเดินเข้าใกล้บะหมี่หวังปลอบประโลมให้เธอได้คลายกังวน หากเขาล่วงรู้ว่าใครบังอาจทำให้บะหมี่ของเขาเป็นทุกข์ เขาจะไม่มีวันปล่อยให้คนนั้นมีความสุขแน่"แดดดี้ หมี่ไม่เป็นไรค่ะ หมี่โอเค" บะหมี่กลัวว่ามอร์แกนจะทำอะไรที่มันไม่ดีตามวิถีมาเฟีย เธอจึงขอรับเอาความทุกข์นี้ไว้คนเดียว"คืนงานแต่ง แด๊ดก็ทำเจ้าสาวร้องไห้แล้ว" มือหนาเชยคางมนให้เชิดขึ้น ทำให้บะหมี่เห็นเงาสะท้อนในดวงตาของเขาเป็นตัวเธอเอง "ใจจริงแด๊ดอยากให้ตัวเล็กครางชื่อแด๊ดมากกว่าร้องไห้นะ"หญิงสาวกอดเอวหนาไว้หลวมๆ ใบหน้าสวยหวานซบลงที่แผงอกแกร่งของมอร์แกน ทำให้เขานับรู้ได้ถึงอาการสั่นเทาของหญิงสาว ไม่ว่าจะเรื่องอะไรเขาต้องล่วงรู้ให้ได้ ใครทำตัวเล็กของเขาเจ็บ โทษของมันคือตายสถานเดียว"อุ้ย..

ภายในห้องนอนหรูหรา ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวเนียน ทำให้หญิงสาวต้องซุกตัวไปที่แผงอกแกร่งของสามีหมาดๆมอร์แกนกอดหญิงสาวด้วยความอบอุ่น หญิงสาวและมาเฟียหนุ่มนอนกอดกันกลมภายใต้ผ้าห่มผืนหนาก๊อก ก๊อก ก๊อก"นายครับ นาย" กายเคาะประตูเรียกผู้เป็นนายเมื่อมีข่าวด่วนแทรกเข้ามา ทำให้ต้องจำใจปลุกผู้เป็นนายอย่างเสียไม่ได้ "นายครับ นาย"มาเฟียหนุ่มรู้สึกตัวตื่นหลังจากที่ได้ยินเสียงลูกน้องคนสนิทเรียก "เข้ามา" เขาใช้ผ้าห่มผืนหน้าปกปิดร่างกายบอบบางของหญิงสาวเพื่อไม่ให้ลูกน้องคนสนิทได้เห็นสิ่งที่เขาหวงแหน"มีอะไร" น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถาม"คุณวิคเตอร์ บอกว่า ของที่ส่งไปไม่เป็นไปตามตกลงครับ""จะเป็นไปได้ไง มึงเช็กดีแล้วหรือยัง""ผมเช็กเองกับมือครับนาย ตอนนับ ของครบทุกอย่าง""ใครเป็นคนส่งของ""เออ ไอ ไอ้กัสครับนาย""มึงไปลากตัวมันมา แล้วโทรบอกวิคเตอร์ว่าของที่เหลือกูจะส่งตามไปให้""ครับนาย"จังหวะที่กายกำลังเดินออก เขาหันไปเห็นแผ่นหลังขาวเนียนของนายหญิงที่นอนอยู่วนห้องนอน ชั่วพริบตาก็รีบหันหน้ากลับมา "มึงย

แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาผ่านม่านบางสีขาวนวล ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวนวลบอบบางที่โผล่พ่นผ้าห่มผืนหนา ร่ายกายของชายหญิงทั้งสองปราศจากอาภรณ์ปกคลุมทำให้ทั้งสองคนร่างกายเปลือยเปล่าบะหมี่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นพร้อมกระพริบตาถี่ๆ สองสามครั้งเพื่อปรับโฟกัสการมองเห็น"ตื่นนานแล้วหรือคะแดดดี้" บะหมี่ถามมาเฟียหนุ่มด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มือหนากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น "สักพักแล้ว ตัวเล็กหิวหรือยัง" ว่าจบบะหมี่พลิกตัวนอนคว่ำเชยคางมนไว้ตรงแผงอกแกร่ง "หิวแล้วค่ะ""วันนี้จะไปไหนไหมเดี๋ยวแด๊ดพาไป" มาเฟียหนุ่มถามภรรยาก่อนจับเธอให้พลิกตัวลงในท่านอนหงาย ประกบจูบปากภรรยาสาวด้วยความรักใคร่ "อื้อออออ..." มือหนาลูบไล้หน้าขาเรียวบางของหญิงสาวแผ่วเบา "อ๊าาา แดดดี้" ความเสียวซ่านเข้าเล่นงานใจกลางความเป็นสาวเมื่อมาเฟียหนุ่มส่งนิ้วเรียวยาวเข้าหยอกเย้ากับดอกไม้งามจนเปียกแฉะ"ยังหิวอยู่ไหม หืม?" รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของมาเฟียหนุ่ม เขาชักนิ้วเข้าออกภายในร่องสวาทของหญิงสาวด้วยความเร็ว นิ้วหัวแม่มือกลับทำหน้าที่หยอกเย้าปุ่มกระสันได้เป็นอย่างดีขณะที่นิ้วกลางและนิ้วนางทำหน้าที่อั

"แด๊ดไม่มีวันทำให้ตัวเล็กเสียใจแน่นอนครับ" มอร์แกนเอ่ยขึ้นพร้อมแววตาอันอบอุ่นที่ถ่ายทอดออกไปยังเจ้าของของมันที่แท้จริง ความอบอุ่นนี้มีแค่บะหมี่คนเดียวเท่านั่นที่มีสิทธิ์"อยากกินอะไรอีกไหม""ไม่แล้วค่ะ ตอนนี้น้องพุงของหมี่จะออกมาผจญโลกกว้างอยู่แล้วค่ะ" ว่าจบบะหมี่เอามือลูบหน้าท้องนูนโชว์มอร์แกน ร้อยยิ้มของเธอช่างสดใสต่างจากแววตาสั่นระริกเมื่อครู่ที่ดูเศร้าสร้อย"แล้วอยากให้น้องพุงกลมโตกว่านี้ไหม" มอร์แกนเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกยิ้มร้ายกาจ มือหนาลูบหน้าท้องนูนของบะหมี่แผ่วเบา"เออ หมี่ กะ ... กินไม่ไหวแล้วค่ะ กลับบ้านกันดีกว่า" เธอเดินเลี่ยงออกไปด้วยความเขินอาย กับคำพูดของมอร์แกน"อ๋อ รีบกลับบ้านเพราะอยากให้แด๊ดทำน้องพุงให้โตกว่านี้ใช่ไหม" มอร์แกนเดินตามหญิงสาว พร้อมหยอกเย้าด้วยคำหวานหวังให้เธอเขินอายมือแกร่งข้างหนึ่งโอบรอบเอวบางเอาไว้จากทางด้านหลัง เดินไปที่ลานจอดรถด้วยความสบายใจ@เพนท์เฮาส์มอร์แกน"พรุ่งนี้หมี่มีสอนช่วงเช้านะคะ" บะหมี่เอ่ยขึ้นเมื่อถึงเพนท์เฮาส์ "พรุ่งนี้แด๊ดต้องไปเช็กของ ตัวเล็กไม่ต้องไปสอนได้ไหม แด๊ดไม่สะ

แกร๊ก~บะหมี่ถือวิสาสะเปิดประตูห้องทำงานของมอร์แกนเธอเดินเข้าไปพร้อมกับน้ำส้มคั้นสดๆ หนึ่งแก้ว "แดดดี้ขาาาา หมี่คั้นน้ำส้มมาให้ค่ะ" หญิงสาวยิ้มหวานให้มาเฟียหนุ่มตรงหน้าอยู่ๆ ร่างกายของเธอเริ่มสั่นเมื่อเห็นมาเฟียหนุ่มกำลังเปิดอีเมลที่เธอใช้ติดต่อกับอาคินอ่านอย่างไม่วางตาโดยที่มาเฟียหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเธอเพียงเล็กน้อย"มานั่งนี่" มาเฟียหนุ่มตบลงที่หน้าขาแกร่งของตัวเองสองสามทีเพื่ิอให้ภรรยาตัวน้อยของเขาเดินเข้าไปนั่งบนหน้าขาแกร่งอย่างที่เคยทำเป็นประจำ"มีอะไรจะถามแด๊ดไหม" ทันทีที่บะหมี่นั่งลงบนหน้าขาแกร่ง มอร์แกนเอ่ยถามเธอทันที โดยบังคับให้เธอมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า"เออ ดะ แด๊ดขา คือ มะ หมี่" หญิงสาวตะกุกตะกักไม่คิดว่ามอร์แกนจะรู้ว่าเธอแอบทำอะไรลับหลังบะหมี่ซบใบหน้าลงที่ซอกคอหนาเพื่อหลบหนีความผิด มือหนาของมอร์แกนยกขึ้นลูบศรีษะคนตัวเล็กเบาๆ "แด๊ดเข้าใจ ความจริงแด๊ดไม่ชอบอะไรแบบนี้ แต่ถ้าตัวเล็กสบายใจแด๊ดก็ไม่ว่าอะไร"บะหมี่เงยหน้ามองมาเฟียหนุ่มด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่ไว้ใจ สองมือเล็กประคองใบหน้าคมคายของเขาให้หันมา เธอประกบปากจูบร