Semua Bab ดวงใจมาเฟีย: Bab 31 - Bab 40

"ไงเพื่อน กูมารับเมียกูคืน" มอร์แกนพังประตูเข้ามาได้อย่างง่ายดาย ทำให้ชายหนุ่มลูกครึ่งรีบหันกลับมาขณะที่มือหนายังคงเล่นอยู่กับเด็กแฝดภายในท้อง ใบหน้าของเขาถอดสีลงไปเล็กน้อย แต่เวลาเพียงไม่นานเขาก็ปรับสีหน้ากลับมาเป็นแบบเดิม"เอาลูกเอาเมียกูมา ไม่ละอายใจหรือไงวะ คอสโม่" ชายหนุ่มลูกครึ่งหยัดกายลุกขึ้นยืนก่อนแสยะยิ้มร้ายตอบกลับมอร์แกน"ตอนนี่พวกเขาเป็นของกูวะ" ไม่ได้อยากจะยึดครองผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว สิ่งที่คอสโม่ต้องการคือผลประโยชน์ทางธุระกิจ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วเขาอยากได้ผู้หญิงคนนี้ ถึงกับยอมหักกับดีออนเพื่อปกป้องเธอ"หึ กูคงให้ไม่ได้หรอก บะหมี่เป็นเมียกู" มอร์แกนกล่าวกลับไปอย่างไม่เกรงกลัวเขาเดินตรงไปยังผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงเพื่อดูว่าเธอเป็นอันตรายอะไรไหม ทันทีที่เห็นใบหน้าสวยหวานของภรรยาสาวหัวใจแกร่งก็เต็นแรงไม่เป็นจังหวะ คำเดียวที่ผุดขึ้นในห้วงความคิด คิดถึง คิดถึงเหลือเกิน"เธอนอนอยู่บนเตียงกูวะ กูคงคืนเธอให้มึงไม่ได้จริงๆ" ไม่ได้จริงๆ เพื่อน เขาคืนเธอให้ไม่ได้จริงๆ เขามีความรู้สึกให้เธอไปแล้ว มอร์แกนเห็นอย่างนั้นก็เจ็บปวดใจที่มาเฟียอย่างเข

[หลายสัปดาห์ต่อมา]"มึงไปไกลๆ ลูกเมียกูเลย ไอ้ห่า เผลอเป็นไม่ได้" มอร์แกนเอ่ยไล่ ขณะที่เดินเข้ามาเห็นคอสโม่พยายามเอื้อมมือเข้าไปลูบไล้หน้าท้องนูนของบะหมี่ที่กำลังกลับไหลอยู่บนโซฟาภายในห้องรับแขก"หวงจังว่ะ กูก็พ่อบุญธรรมสองแฝดนะเว้ย""ไอห่า เดี๋ยวมึง เดี๋ยววิคเตอร์ แย่งลูกกูไปหมด ทำไมพวกมึงไม่หาเอาเองวะ""ใครจะเหมือนมึงเล่า พ่อหามาให้แถมถูกใจอีกต่างหาก" มอร์แกนไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ยักไหล่เป็นการบอกเพื่อนถึงความเหนือกว่าของตัวเอง"หมั่นไส้สาดดดดด" คอสโม่แค่เพียงเบ้หน้าให้กับพฤติกรรมของมอร์แกนแค่เพียงเท่านั้น"พอเลย พอๆ มึงมาทำไม อย่าบอกนะว่ามาหาลูกเมียกู กูยันโครมให้นะบอกไว้ก่อน" คำขู่ของมอร์แกนไม่ได้ทำให้คอมโม่เกรงกลัวได้แม้แต่น้อย แต่กลับขำขันมากกว่า"กูมาหาลูกเมียกูดิ ปากเมียมึงหวานมาก" เขาใช้เพียงหัวแม่มือเกลี่ยริมฝีปากของตัวเองเพื่อยั่วโมโหมอร์แกน แม้มอร์แกนจะรู้อยู่เต็มอกว่าคอสโม่ชอบบะหมี่ แต่เขาก็ยังยอมให้เพื่อนอย่างคอสโม่อยู่ใกล้บะหมี่เพียงเพื่อให้เธอปลอดภัย และล่วงรู้นิสัยของเพื่อนว่าไม่มีทางตีท้ายครัวเขาแน่น

ทันทีที่ได้ยินเสียงเด็กร้องระงมห้องคลอดความเจ็บปวดที่มีเมื่อครู่กลับหายไปฉับพลันราวกับว่ามันไม่เคยเจ็บปวดเลยสักนิด และทันทีที่เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกรัก น้ำตากลับไหลออกมาอย่างต่อเนื่องด้วยความยินดี ก่อนที่ทุกอย่างที่มองเห็นจะพร่ามัวและดับวูบลงไปทันที         มอร์แกนยังคงมองเด็กแฝดด้วยดวงตาพร่ามัวเช่นกัน เพราะน้ำตาที่เออรื้นออกมามันบังม่านตาจนพร่ามัว เขาได้สัมผัสกับคำว่าครอบครัวแล้วจริงๆ จมูกโด่งคมเป็นสันสัมผัสกับพวงแก้มนุ่มนิ่มของลูกรักทั้งสองอย่างหวงแหน         เวลาผ่านไปราวสามชั่วโมงที่บะหมี่หลับไปภายในห้องพักฝื้นผู้ป่วย เธอลืมตาตื่นขึ้นมากวาดตามองไปรอบๆ พลันเห็นคนรักของตัวเล่นกำลังจ้องมองเด็กแฝดที่เพิ่งออกมาลืมตาดูโลกไมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ข่าวการคลอดลูกของบะหมี่ถูกส่งถึงคอสโม่ และวิคเตอร์ อัตโนมัติด้วยฝีมือของทั้งสองเอง ปม้พ่อเด็กจะไม่ได้ส่งข่าวใดๆ ไปเลยก็ตาม         “ตื่นแล้วเหรอครับ ตัวเล็ก ค่อยๆ นั่งเดี๋ยวแด

[หนึ่งสัปดาห์ต่อมา]"มาทานข้าวด้วยกันซิคะ คอสโม่ วิคเตอร์" บะหมี่เอ่ยชวนเพื่อนสามีที่ตอนนี้ย้ายมาอยู่ด้วยกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วเหตุเพราะความหน้ามึนของเพื่อนสามีทั้งสองคนอยากจะอยู่ใกล้มาร์ติน กับ มาร์แชล ตลอดเวลา ทำให้อยู่ก็กลายเป็นครอบครัวเดียวกันไปโดยปริยาย"มีอะไรกินบ้าง บะหมี่ทำเองหรอ" คอสโม่เดินตรงไปยังโต๊ะรับประทานอาหารขณะที่วิคเตอร์ก็ตามมาติดๆ"มาร์ติน มาร์แชล ไปไหน" ดูท่าแล้วคนที่ติดเด็กแฝดจะไม่ใช่แค่มอร์แกน คนเดียว ทุกครั้งที่วิคเตอร์ กับ คอสโม่ กลับมาจากทำงาน ไม่ว่าจะดึก จะเหนื่อยแค่ไหน เขาต้องเข้ามาขุดเอาสองแฝดไปนอนด้วยทุกครั้ง"แดดดี้พาไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านคะ" คอสโม่นั่งลงที่โต๊ะอาหารมองหน้าบะหมี่ อย่างนึกอาลัยอาวรณ์ แต่เมื่อนึกถึงหน้าสองแฝดขึ้นมาเขาลุกพรวดขึ้นในทันทีเดินตรงไปยังสวนหลังบ้าน"เออ ... อย่าบอกนะว่าจะไปแย่งมาร์ติน กับมาร์แชลมาน่ะ" วิคเตอร์พยักหน้าพลางเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามบะหมี่"มีอีกสักสองคนซิ ถ้ามอร์แกนมันไม่มีน้ำยาแล้วเดี๋ยวฉันทำเอง""ไม่ได้!!"พูดไม่ทันขาดคำน้ำเสียงท

“จัดการเรียบร้อยไหม” ทันทีที่ประตูห้องทำงานเปิดออกมามอร์แกนถามเพื่อนรักทั้งสองด้วยความเป็นกังวน กังวนว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันจะผิดไหม กังวนว่า สิ่งที่เขาทำมันรุนแรงไปหรือเปล่า แต่เขาก็มีคำตอบให้ตัวเองในใจแล้ว ใครที่แตะต้องลูกเมียเขา ใครที่คิดร้าย เขาคงปล่อยให้มีชีวิตต่อไปไม่ได้จริงๆ         “อืม ... เรียบร้อยไม่ต้องกังวนให้ลูกน้องเก็บกวาดอยู่” คอสโม่เป็นคนตอบคำถามนั้น ขณะที่วิคเตอร์กำลังจุดบุหรี่เดินไปนั่งตรงโซฟา “ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก มึงทำถูกต้องแล้ว” วิคเตอร์เอ่ยขึ้นเพื่อให้มอร์แกนสบายใจ ถึงแม้ว่าตัวเองจะรู้สึกไม่ต่างกันเลยก็ตาม         “อย่าคิดมาก ทุกคนรู้สึกเหมือนกันหมดนั่นแหละ” คอสโม่เองก็รู้สึกไม่ต่างกัน เมื่อเพื่อนต้องมาดับชีวิตลงด้วยน้ำมือของเพื่อน ใครกันเล่าจะทนรับไหว แม้แต่หัวใจมาเฟียที่แข็งแกร่งดังหินผาเฉกเช่น มอร์แกน วอคเตอร์ และตัวเขาเอง ก็เจ็บปวดไม่น้อย อีกทั้งเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นทันเป็นเพราะดีออนเองที่ทำมันพัง