All Chapters of หวานใจนายกำนัน: Chapter 11 - Chapter 20

Chapter 11"ปล่อยอย่ากอดฉัน!""ก็ฉันหนาว""หนาวก็ไปปิดแอร์!""ไม่มีรีโมทอีกอย่างขี้เกียจลุก" เฮ้ ขี้เกียจลุกทำกระปิขี้เกลืออะไรไม่ทราบยะ ฉันอยากจะจับเขาทุ่มจริงๆ"ฉันจะลุกเอง!""เธอลุกไปฉันก็ไม่ได้นอนกอดเธอน่ะสิ!""จะมากอดฉันทำไมล่ะไอ้ตือ!""เธอตัวนุ่มอุ่นดี ไขมันเธอเยอะดี" ฉันอยากจะกรี๊ดเขาว่าฉันอ้วนใช่ไหม ไอ้บ้าเอ้ย ไอ้คนปากมอม"ไอ้ตือ ไอ้บ้า!""หุบปากไปน่า ฉันจะนอนฉันง่วง""ปล่อย!" ฉันสะบัดตัวอย่างแรง จะให้ไอ้ตือยอมคลายกอด ในใจกระหยิ่มยิ้มย่องเขาคงจะปล่อยฉันแล้วแหละ ฉันฤทธิ์เยอะขนาดนี้ไม่ปล่อยฉันจะดิ้นแรงๆแล้วกระทุ้งเข่าใส่ท้องเขาให้จุกไปเลย หึหึพรึ่บ แต่อยู่ดีๆไฟกลางห้องก็ดับเอง ฉันนี่ตาเหลือกเลย จากที่ดิ้นๆอยู่นิ่งไปเลย"ตะ...ตือ...ไฟดับ""ก็ให้มันดับไปสิเธอจะให้ทำยังไงล่ะ""หลอดไฟมันเสียหรือเปล่า"ฉันพูดเสียงสั่น"มันไม่ได้เสียหรอก แต่พอดีผีในห้องเขาคงอยากจะปิดไฟให้" ยิ่งได้ฟังเขาพูดฉันก็ยิ่งกลัว ฉันได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆของเขาเหมือนกำลังสะใจในสิ่งที่เกิดขึ้น"ห้องนี้มีผีเหรอ?""ใช่""ผีผู้หญิงหรือผีผู้ชาย""ผีผู้หญิงน่ากลัวด้วย ชอบมานอนที่เตียงกับฉันประจำ นอนได้แล้วยัยเด็

Chapter 13 ฉันยื่นขนให้เขานานมาก ฉันเมาฉันง่วงแล้วนะ ยังไม่รับไปอีก จะให้ฉันเอาไปเผาไฟแล้วใส่แผลให้ฉันไม่เอาหรอกแค่สังขารตัวเองก็ยังจะไม่รอด การที่ฉันถอนหมออ้อยให้ มันก็ดีมากๆแล้ว แต่จะให้ฉันเอาไปเผาไฟใส่แผลฉันก็คงจะทำไม่ไหว ตอนนี้เมาหนัก ถ้าลุกขึ้นนั่งทำคงหัวทิ่มเป็นแน่"เฮ้ ทำไมยังไม่เอาไปอีก!" เปิดตามองหน้าเขา ไฟดวงเล็กในเต็นท์ทำให้เห็นหน้าชัดเจน เหมราชทำหน้าตกใจปนอึ้ง สักพักก็ใช้มือปิดปากกลั้นขำ ไอ้บ้านี่ ขนหมออ้อยทองคำล้ำค่าเชียวนะ มาหัวเราะอยู่ได้ถ้าไม่สงสารไม่เอาให้หรอก แต่ดูท่าทางของเขาแล้วก็เหมือนจะทำคุณบูชาโทษโปรดสัตว์ได้บาป อุตส่าห์ให้สิ่งที่ทำให้เขาหายเจ็บแต่ก็ยังมาหัวเราะคิกคักราวกับเป็นเรื่องสนุก"เอามาทำอะไร ดูสิหยิกเชียว" โหย ไอ้ปากมอม เริ่มโมโหแล้วนะ"ก็จินบอกว่า ปลาดุกปักมันจะปวดมาก ถ้าไม่ไปหาหมอก็ให้เอาขนหมออ้อยเผาไฟใส่แผล""เธอก็เลยเชื่อเรื่องงงมงายพวกนั้น" คิดแบบฉันเลยแฮะ"ฉันก็ไม่ได้เชื่อหรอก แต่มันเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยได้ นายไม่เอาก็ไม่เป็นไร" ว่าจบก็ชักมือกลับ แต่ท่อนแขนกลับถูกเขาคว้าเอาไว้"เธอให้เพราะเธอห่วงฉัน ฉันต้องรับแล้วแหละ" เขารับหมออ้อยแล้วยิ้มน้อ

Chapter 15ฉันนอนหอบหายใจรัวๆเหตุการณ์เมื่อกี้มันเหมือนฝันความรู้สึกที่ไม่เคยจะเกิดขึ้นกับฉันเกิดขึ้นแล้ว ความรู้สึกมันบอกไม่ถูกมันเสียวซ่านปนวาบหวิว เหมือนร่างกายล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าและถูกกระชากลงพื้นดิน ก่อนที่ผู้ชายที่นอนอยู่ข้างกัน จะดึงฉันขึ้นทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง"รู้สึกดีไหม?" คนที่นอนอยู่ข้างๆพลิกกายแล้วเอ่ยขึ้น มาถามบ้าอะไรกัน "ฉันรู้สึกดีมากเลย""..." เขาสวมกอดฉันอย่างอบอุ่น ทำไมฉันถึงรู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่เขาส่งผ่านสัมผัส มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิดไปเอง ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดพวงแก้ม เหมราชใช้สันจมูกถูไถซอกคอของฉันเบาๆ ทั้งขนลุกทั้งจั๊กจี้"เธอรู้ไหมว่าฉันมีความสุขแค่ไหนที่ได้ทำแบบนี้กับเธอ ฉันอยากกอดเธอแบบนี้ ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้มีความสุข ฉันอยากให้เธอใช้ชีวิตคู่อยู่รวมกับฉัน" ว่าจบกระชับกอดแน่นกว่าเดิม เขาอยากใช้ชีวิตคู่กับฉันเหรอ ฉันไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นเลย"นี่ไอ้ตือ...เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับนายมันก็แค่เรื่องเซ็กส์เท่านั้น ฉันไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่เคยรู้สึกอะไรไปมากกว่านั้น" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบคนที่กำลังกอดกระชับร่างบางเล็กของฉันถึงกับนิ่งไป

Chapter 17"หนูน้ำหวานมาทานนะ แม่ทำกับข้าวไว้ให้เเล้ว" เสียงตะโกนบอก ทำให้ฉันที่กำลังจะเปิดโน๊ตบุ๊คของเหมราชชะงักมือทันที"ค่ะ!" ฉันรีบเดินออกไป แม่จินดากำลังง่วนกับการทำอะไรอยู่บนโต๊ะอาหาร ท่านเก็บกวาดเช็ดถู ฉันมองไปที่ใบหน้าหญิงวัยกลางคน ท่านกับเหมราชมีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกันมาก ความรู้สึกในใจมันบอกไม่ถูก ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่นะ ทำไมเขาถึงเงียบหายไปเลย"วันนี้แกงกระทิสายบัวจ้ะ หนูน้ำหวานทานได้ไหม?""หนูทานได้ค่ะ" ฉันยิ้มเล็กน้อย "แม่จินดาคะ เหมราชเขาโทรมาบ้างหรือเปล่า?" ฉันรวบรวมความกล้าเอ่ยถามออกไป"ก็โทรมาทุกวันนั่นแหละจ้ะ ว่าแต่หนูน้ำหวานมีอะไรหรือเปล่า?""เปล่าหรอกค่ะ แล้วเขาบอกไหมว่าจะกลับมาตอนไหน?""น่าจะอาทิตย์หน้าจ้ะ!" แม่จินดาอมยิ้มเมื่อเห็นฉันถามถึงเขา "เเล้วเหมเขาไม่ได้โทรหาหนูเหรอ?""ไม่ได้โทรหาหรอกค่ะเขาน่าจะไม่มีเบอร์ของหวาน""เป็นไปไม่ได้หรอก เหมราชเขารู้เรื่องเกี่ยวกับน้ำหวานมากกว่าใคร ไม่ว่าหนูน้ำหวานจะทำอะไรเขารู้หมด""ยังไงคะ?""เหมราชเขาให้ความสำคัญหนูมานานมากแล้วนะแค่หนูไม่รู้เท่านั้น""..." ฉันยังทำหน้างงอยู่"แม่ไปแล้วนะ ถ้าต้องการอะไรเพิ่มก็บอก วันนี้มีลง

Chapter 19ฉันร้องไห้สะอื้นอยู่ในห้องนั้น มองภาพทุกอิริยาบถ มองภาพที่เขาตัดรูปฉันแปะคู่กับเขา เขารักฉันมาตลอด เขาคงรอคอยที่จะเจอฉัน จนต้องทำทุกอย่างที่จะได้เจอกัน"ฉันรักเธอน้ำหวาน""ฉันรักเธอน้ำหวาน""ฉันรักเธอน้ำหวาน""ฉันรักเธอน้ำหวาน"ฉันฟุบหน้าลงกับไดอารี่ ฉันรับรู้ถึงความเจ็บปวดของเขา แม้ไม่ได้ประสบพบเจอ แต่ฉันก็รู้ได้"หนูน้ำหวาน" แม่จินดาเรียกฉันเบาๆ แล้ววางมือลงบนบ่าเล็ก ฉันเงยหน้าขึ้นมองท่านแล้วสวมกอดร้องไห้ออกมา"หวานไม่ดีเองค่ะแม่จินดา หวานมันไม่ดีเอง" ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นซุกหน้ากับท้องของแม่จินดา ที่ผ่านมาเหมราชเขาเฝ้ารอคอยฉันมาตลอด รอคอยมาตลอดหลายปี ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียใจรู้สึกสงสารเห็นใจเขามากถ้าฉันเป็นเขา เฝ้ารอคอยผู้ชายคนนึงมาตลอด กำลังจะได้สมหวังในสิ่งที่ตั้งใจ แต่ก็โดนคนที่ตัวเองรักพูดจาไม่ดี แสดงกิริยาว่าเกลียดและไม่อยากอยู่ด้วย ไม่ว่าจะทำดีพูดดีหรือว่าทำทุกอย่างให้เขาก็ไม่เคยสนใจ ฉันเองก็คงท้อเหมือนที่เขากำลังท้อตอนนี้"หนูน้ำหวานเป็นคนดี ลูกชายแม่เองก็คงจะดีไม่พอที่จะทำให้หนูรัก แม่เองไม่เคยโทษหนูเลยนะ ความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอก ลูกชายของแม่รักหนูมานานหลายปีก