Chapter 10

Chapter 10

เรื่องอะไรฉันจะจูบเขาล่ะ ถึงแม้ว่าอยากจะได้รหัส WiFi มากก็ตาม แต่จะให้ตัวเองยอมเสียจูบแรกในชีวิตไปฉันไม่เอาหรอกนะ

เหมราชอาบน้ำนานมาก พออาบเสร็จเขาก็เดินหน้าตึงมาที่ตู้ เปิดแล้วหยิบชุดนอนออกมาสวมใส่ เขาอยู่ชุดนอนลายเป็ด เดินไปนอนที่เตียง

"เฮ้ ไอ้ตือโป๊ยก่าย นายต้องนอนพื้น ฉันจะนอนเตียง ถึงเราจะนอนอยู่ห้องเดียวกัน ฉันก็ไม่นอนร่วมเตียงกับนายหรอกนะ ฉันไม่ไว้ใจนายถ้าเกิดว่านายอยากปลุกปล้ำฉัน ฉันสู้นายไม่ได้แน่เพราะนายตัวใหญ่ นายแข็งแรงกว่าฉัน"

"ฉันคงไม่อยากปล้ำผู้หญิงจอแบนแบบเธอหรอก" พูดเสียงขุ่นเล็กน้อย ฉันก็มองหน้าอกของตัวเอง มันไม่ได้จอแบนขนาดนั้นนะ ฉันแค่ใส่เสื้อตัวใหญ่ มันก็เลยดูนมแบนเฉยๆไอ้บ้า

"ก็ดีแล้ว ฉันจะไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนบนเตียง ส่วนนายไปปูที่นอนนอนบนพื้น" ฉันพูดแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินไปเข้าห้องน้ำ โดยที่ไม่สนว่าเขาจะทำสีหน้ายังไง

ฉันถอดเสื้อผ้าพลางคิดอะไรไปเรื่อย

วันนี้เป็นวันที่ 3 แล้วที่มาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านนอกคอกนา พรุ่งนี้คงจะมีงานมากมายให้ฉันทำ ผิวสวยๆของฉันคงกร้านแดดเป็นแน่ เฮ้อ คิดแล้วกลุ้ม

แต่ช่างเถอะ พอถอดเสื้อผ้าเสร็จฉันก็ส่องกระจกแล้วหมุนตัวไปมาก่อนสายตาจะไปสะดุดกับแปรงสีฟันที่ถูกบีบยาสีฟันเอาไว้แล้ว

ฉันจะไม่แปลกใจเลยถ้าแปรงสีฟันนั้นเป็นของเขา แต่นี่เป็นแปรงสีฟันของฉัน แล้วเขาจะบีบยาสีฟันไว้ให้ฉันทำไม ฉันไม่เข้าใจเลย

ฉันคิดอะไรไม่นานหรอกเพราะฉันเป็นคนสมองตื้อ ฉันหยิบแปรงสีฟันที่เขาบีบยาสีฟันเอาไว้แล้วแปรงฟันอาบน้ำ

พออาบเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำเหมราชเขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานพร้อมกับเปิดโน๊ตบุ๊คทำงานไปด้วย

ฉันได้ยินเสียงเพลงที่เขาเปิดใน YouTube ฉันก็อยากจะเล่นโทรศัพท์ จะให้ขอรหัสจากเขาถ้าเป็นข้อแลกเปลี่ยนอย่างอื่นก็เพราะว่า แต่นี่เป็นจูบแรกของฉันเลยนะ เฮ้อ! หรือว่าฉันควรจะต่อรองกับเขาดี

ฉันเดินไปหยิบชุดนอนของตัวเองมาสวมใส่ ทาครีมแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ออกมา

สัญญาณไม่มีเหมือนเดิม...เเง

"ตือ"

"ว่า!" เขาล่ะสายตาหันมาจ้องฉัน ข้อแลกเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นนอกจากจูบได้ไหม?" เหมราชยกยิ้มมุมปากออกมาเบาๆ

"ได้สิ! เขาเคลื่อนเก้าอี้มาใกล้ฉัน "เอาโทรศัพท์มาฉันจะใส่รหัสให้"

"ขอบคุณค่ะ" ฉีกยิ้มให้เขาอย่างดีใจ เขารับไปกดแล้ววางไว้ที่โต๊ะทำงานของเขา "เอาไปไว้ตรงนั้นทำไม?"

"ข้อแลกเปลี่ยนล่ะ ..." เขาทำหน้ายียวน

"ฉันไม่จูบนายนะ"

"อืม"

"แล้วนายจะเอาข้อแลกเปลี่ยนอะไร?"

"ข้อแลกเปลี่ยนของฉันคือ..." เขาประคองหน้าฉันอย่างรวดเร็ว

"อะ...อะไร?" ถามเขาเสียงสั่นหน้าตาตื่น

"ฉันจะจูบเธอ" ว่าจบเขาก็บดริมฝีปากลงริมฝีปากบาง ฉันตาเหลือกร่างกายหยุดนิ่ง ตกใจในสิ่งที่เขากระทำ มันรวดเร็วไปหมดจนฉันไม่ทันตั้งตัว ร่างกายของฉันแข็งทื่อมือไม้อ่อนไม่รู้ว่าจะผลักไสเขาหรือว่าจะอยู่นิ่งๆ

สมองของฉันราวกับ shutdown ไปชั่วขณะ เขาไม่ชอบฉันเหมือนที่ฉันไม่ชอบเขา แล้วเขามาจูบฉันทำไม

ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาในโพรงปาก กวาดต้อนความหวาน สมองฉันขาวโพนล่องลอย เคลิ้มไปกับรสจุมพิตแสนวิเศษ เขาเพิ่มความเร่าร้อนจนฉันรู้สึกจะขาดใจ จูบนั้นมันวาบหวานชวนให้วาบหวิว ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลม

เขาผละจูบแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ ส่วนฉันยังคงนิ่ง เหมือนกำลังช็อคในสิ่งที่เกิดขึ้นมันตั้งตัวไม่ทันและสัมผัสที่เขาทำกับฉัน มันเพิ่งจะเกิดขึ้นกับฉันเป็นครั้งแรก

รสจูบนั้นมันซาบซ่านและตราตึงเป็นอย่างมาก

ใบหน้าของฉันเห่อร้อนหัวใจเต้นโครมคราม เคยมีผู้ชายคนไหนมาทำกับฉันแบบนี้เลย มันบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกตอนนี้มันเป็นยังไง มันอธิบายไม่ถูกเลยจริงๆ

ฉันถือโทรศัพท์ของตัวเองมานอนที่เตียง ฉันเปิดเข้าไป อินเตอร์เน็ตมาเต็มฉันดีใจมาก รีบคอลหาพ่อแม่เลย

("ว่าไงลูก อยู่ที่นั้นสนุกไหม")

"สนุกค่ะพ่อ" ปั้นหน้ายิ้มแย้ม "แล้วพี่ฝนล่ะคะ มาบ้างหรือเปล่า?"

("มาบ่อยมาก พี่ฝนกลัวพ่อแม่เหงาน่ะ") พ่อพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ("เหมราชดูแลลูกดีไหมลูก") ฉันมองไปที่เหมราช เขาเองก็จ้องมองฉันเหมือนกัน

"ดีค่ะ"

("อย่าดื้อกับพี่นะ") แม่น้ำค้างเอ่ย

"ค่ะแม่"

("เดี๋ยวพ่อกับแม่ให้ลูกน้องส่งของกินของใช้ไปให้ เผื่ออาหารที่นั้นไม่ถูกปาก")

"ไม่ต้องก็ได้ค่ะ หวานอาจจะอยู่ไม่นาน"

("ทำไมล่ะ")

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คิดถึงพ่อแม่ที่สุด อยากไปนอนกอดที่สุดเลย"

("ครับ คิดถึงลูกสาวคนเล็กที่สุดเลย")

"คิดถึงพ่อกับแม่ที่สุด" ฉันกดวางดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วล้มตัวนอน ส่วนเหมราชเขาปิดโน๊ตบุ๊คกดโทรศัพท์เล่น

"ทำไมเธอไม่อยากแต่งงาน" เขาถามฉันแต่ไม่มองฉันหรอก เขายังกดโทรศัพท์เล่นโทรศัพท์ไปเรื่อย ฉันลุกขึ้นแล้วองใบหน้าเขา

"ฉันเคยบอกนายแล้วนะ ว่าที่ฉันไม่อยากแต่งเพราะว่าฉันไม่อยากมีผัว"

"ทำไมถึงไม่อยากมีผัวล่ะ เธอลองแต่งดูจะได้รู้ว่ามีผัวมันดีแค่ไหน" เอ้ อีตาบ้านี่

"ฉันอยากใช้ชีวิตโสดไปเรื่อยๆ นี่คือเหตุผลของฉัน"

"ส่วนฉันไม่มีเหตุผลอะไร พ่อแม่ให้แต่งฉันก็ต้องแต่ง"

"นายมีสิทธิ์เลือกปฏิเสธได้นะ เราจะได้ไม่แต่งงานกัน ว่าเเต่...ในห้องลับมีอะไร"

"ไม่มีอะไร"

"ชิ!"

"เธอเคยรักใครไหม?"

"ไม่เคย แล้วนายล่ะ"

"เคย... ตอนนี้ก็....ช่างเถอะ" แววตานั้นมันเปิดเปลือยความรู้สึก แต่มันเพียงแว๊บเดียวเท่านั้น เขาก็มองฉันด้วยสายตาเรียบนิ่ง

"นายควรสานต่อกับเธอนะ แล้วยกเลิกงานแต่งซะ รักเธอก็ควรพยายามสู้เพื่อแต่งงานกับเธอ นายต้องพยายามให้มากๆ"

"ใครว่าฉันไม่พยายาม ตอนนี้ก็ยังพยายามอยู่..."

"เราช่วยกันดีไหม ช่วยให้นายสมหวังกับคนรัก"

"ยัยเด็กโง่เอ้ย ทำไมถึงได้ซื้อบื้อแบบนี้" เขาสบถออกมา

"ฉันได้ยิน ฉันจะช่วยนายกับเธอเอง ฉันจะได้กลับบ้านเร็วๆ"

"ไม่ครบกำหนด1เดือนก็อย่าหวังจะได้กลับ!" เขาเสียงเข้มแล้วหันหลังให้ แววตาที่เขามองฉันรสจูบตอนนั้นมันคืออะไรกัน

เขาไปนอนที่พื้นตามที่บอกนะ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเจ็บหลัง เห็นพลิกไปมา น่าจะเจ็บแหละ ฉันเอาหมอนกับผ้าห่มให้เขา

เขาเจ็บตัวส่วนฉันก็หนาว บ้าบอเปิดแอร์ซะหนาวเลย ฉันกอดอกขดตัว แต่ก็ทนไม่ไหว จะไปเอาผ้าห่มที่บ้านแม่จินดาก็กลัวท่านว่า ดึกดื่นแล้วเกรงใจท่าน ส่วนบ้านนี้ไม่มีผ้าห่มแล้ว ฉันอยากจะบ้า

"ฉันหนาว!"

"ฉันปวดหลังไปหมดแล้ว"

"ไม่รู้แหละ ฉันหนาวมีผ้าห่มอีกไหม?"

"ก็บอกแล้วว่าไม่มี" เฮ้อ! ดึงผ้าห่มมาเลย ส่วนรีโมทแอร์ก็หาไม่เจอ โอ๊ยหนาว

"รีโมทอยู่ไหน ปรับแอร์ใหม่หน่อย ฉันหนาว"

"รีโมทหายแต่ฉันก็หนาวนะ นอนด้วยกัน" เขารีบลุกขึ้นแล้วคว้าตัวฉันไปนอนบนเตียงด้วยกัน

"ไม่นะ ลงจากเตียงไปเลย"

"ไม่เอา นอนด้วยกัน" ว่าจบเขาก็จัดแจงห่มผ้าให้ แล้วล็อคตัวของฉันเอาไว้

"ลงไป!"

"ไม่เอามันหนาว"

"ไอ้บ้า! เอามือออกจากตัวฉัน"

"ก็มันหนาว ขอกอดหน่อย"

"มากอดเชี่ยอะไรเล่า ลงไป!"

"ไม่เอา มันหนาว"

"ไปปิดแอร์"

"ปิดก็ร้อนสิ!"

"โอ๊ย ไอ้บ้า! ไอ้ผีทะเล เอามือออกไป" ฉันก่นด่า แต่คนหน้ามึนก็ไม่ฟัง ฉันล่ะเพลีย