Lahat ng Kabanata ng My Possessive Ex-Husband: Kabanata 121 - Kabanata 130

“DOES IT concern you who his father is?” malamig ngunit malumanay niyang tanong dito. “As long as he is my son, I don’t care who his father is. I can raise him alone and I can definitely survive alone.”Kita niya ang pakabalisa sa mga mata nito, ngunit ng kapatid na ngumiti sa kanya. “Oo nga naman. Nagtaka lang ako kasi grabe naman kaimposible kung magkaroon ka ng anak sa asawa ko. Hindi ka naman niya gusto.”“What do you mean asawa?” Kumunot ang kanyang noo. “Si Charles Cordova ba? I’ve seen his documents I think he’s still married.”Mahina itong natawa. “Mukhang nagkakamali ka lang. Divorced na si Charles sa kanyang babaneg tini-take for granted. I am his wife now. No need to argue about that.”Wala sa sariling napatitig siya nang maigi rito. Hindi niya alam kung ano ang kanyang dapat na maaramdaman. Hindi naman siguro kulang ang pag-iisip nito, ‘di ba? Hindi rin nanan siguro ito delusional? Or maybe Regine is.Tumikhim muna siya at napiling palitan ang kanilang usapan dahin nakakar

NANGINGINIG ang kanyang mga kamay na binigay pabalik sa kanyang Lolo ang baril na kanyang dala-dala kanina. Napansin ng kanyang Lolo ang kanyang reaksyon dahil bahagya itong natawa.“Why are you trembling?” tanong nito sa kanya.“I didn’t know such guns would fit my small purse,” wala sa sarili niyang sambit.“You have to keep this with you at all times,” wika nito. “Hindi sa lahat ng panahon ay kasama mo ang asawa mo para protektahan ka. There are really times that you are going to be alone and you have to train yourself how to defend in times of emergency, Crystal.”Napanguso siya sa sinabi nito. “Paano kapag mali ang paghawak ko ng baril? What if magkamali ako?”That brought a smirk to his lips. Nagtaka siya nang mayroon itong itulak sa kanya na isang envelope. She frowned and picked it up. “What’s this?”“I’ve enrolled you to train how to properly fire a gun. Kinausap ko na rin si Miss Flore tungkol sa schedule mo. I asked her to make your eight to ten in the morning free so that

AS THE people paved their way, nagkatagpo ang kanilang paningin. Blangko ang kanyang mukha at walang emosyon na mababahid sa kanyang mga mata. Ramdam niya ang pagiging alerto ng lalaking kasama niya at ang kanyang chauffeur.“You!”Naglakad ito palapit sa kanya. Ngunit bago pa man ito tuluyang makalapit ay hinarangan na ito ng kanyang mga security guards. She raised her hand, telling them to let her through. Agad naman siyang sinunod ng mga ito.“It’s too early to wreak a havoc in my company, Giselle. What brought you here?” kalmado niyang tanong.“Iatras mo ang kaso sa anak ko!” malakas nitong sigaw. “Ang kapal ng mukha mo! Porket ikaw ang nagmana ng lahat ng meron ang matandang ‘yon ay lumalaki na ang ulo mo! Wala kang karapatang ipakulong ang anak ko!”Pinasadahan niya ito ng tingin at hindi niya mapigilan ang sariling mapuna ang suot nito. Mukhang kakagaling lang nito sa abroad at dumiretso rito. She can guess it by looking at her dress right now.So… she’s done living a good life

TAHIMIK NA nakatitig si Tally sa mukha ng kanyang anak. Si Charles naman ay na sa kanyang tabi, hawak ang kanyang kamay. Walang katumbas ang sayang kanyang nararamdaman ngayon. Parang nabunutan ng tinik ang kanyang lalamunan dahil sa mga pangyayari ngayon.“Are you okay?” tanong nito. “Why are you crying?”“I’m just happy,” mahinang sagot niya rito at tipid na ngumiti. “Masaya ako kasi pakiramdam ko ay nakalaya na ako.” Nakita niya ang pagtango ng binata sa kanya. “Yeah. I feel the same.”Hinarap niya ito at tipid na ngumiti sa binata. “Charles…”“Hmm?” “Thank you,” she said and smiled. “For not leaving me. For not getting mad at me for keeping Caius away from you. For understanding what I've been through and for not giving up on me when I was being avoidant to you.”Hinaplos nito ang kanyang pisngi. “I should be the one to say thank you, Tally. Thank you for not even considering to abort Caius, even after how I treated you before. I am so sorry…”She nodded her head and smiled. “It

YUNG MOOD NIYANG masaya kanina nang magising ay agad na nawala. Just like that. Wala rin naman siyang karapatan na makaramdam ng ganito dahil desisyon ito ni Arthur. Hindi man lang naman ito ang aalis. Mayroon din naman itong mga kasamang umalis.Nakatitig siya ngayon sa kape na para sana kay Arthur ngunit hindi ito ininom ng binata. Nakaramdam tuloy siya ng lungkot. He’s not going to attend her wedding. Mukhang wala rin naman siyang ibang mapagpipilian. Hindi niya naman pwedeng pilitin ang tao na umuwi para sa kanyang kasal, ‘di ba? Ano ba siya, gold?“Why are you in a foul mood this morning?”Wala sa sarili siyang napatingin sa nagsalita at nakita ang kanyang Lolo. Tipid niya itong nginitian at humugot ng malalim na hininga. “Umalis na si Arthur.”“Is that why you’re in a bad mood?”“Hindi naman po.” Humugot siya ng malalim na hininga. “Nanghihinayang lang po ako kasi hindi pa ako nakakabawi sa kabutihang ginawa niya sa akin. He sacrificed his life to save me. Tapos ngayon ay aalis n