Tous les chapitres de : Chapitre 141 - Chapitre 150

TAHIMIK NA NAGHIHINTAY si Tally sa lobby habang si Charles naman ay kausap ang head ng orphanage na kanilang pinuntahan. These kids were all raised without parents. Most of them are being raised by nuns. Ito ang napili ni Charles dahil marami siyang batang nakakasalamuha rito. Yearly kasi itong nag-do-donate ng pera rito para sa mga bata.“Good morning, Miss Crystal and Mr. Charles. This way po,” wika ng isang madre.Agad naman siyang napatayo at tumingin kay Charles. Sumunod sila rito habang magkahawak ng kamay. She was secretly wishing to adopt a nice and loving kid. She wanted a daughter for life.Pagdating nila sa playground ay sobrang busy ng mga bata. They’re all playing and having fun. Parang wala lang sa mga ito ang mga problema na kanilang mga pinagdadaanan.Nilibot ng kanyang mga mata ang buong paligid. They’re all busy having fun. Wala ngang halos nakakapansin na mayroong bisita silang dumating. Hanggang sa dumapo ang paningin ni Tally sa isang batang babae na gumagapang sa

HE STARED at the woman in front of him. Hindi siya makapaniwala. Parang nananaginip pa rin siya. This is all true and… and she’s real.“Now, we come to the part of the ceremony where you speak the deepest promise of your hearts to one another. Charles and Crystal, the words you are about to share are not just declarations of what you feel today, but a solemn blueprint for the life you will build together. Crystal, please look into Charles's eyes, and share your vows with him first…”Hinawakan ni Tally ang kanyang mga kamay ay hinanda niya ang kung ano man ang sasabihin nito.“My dearest Charles, my husband, my only obsession, Today, I finally give you the whole of my heart—not just the part that was so hopelessly in love with you, but the part that was so deeply afraid of it. For too long, the intensity of my feelings for you was overwhelming. It was a beautiful, burning, all-consuming fire, and in my fear of that power, I did the unthinkable: I ran. I let my panic, my past, and the s

YEARS PASSED and Tally is having living her life to the fullest with her family. Tatlong taon na ngayon si Ichika at nagiging malapit ang bata sa kanilang mag-asawa. But Caius… pansin niya ang mga simpleng requests ni Caius sa kanya.“Mama…”Natigil sa pagbabasa si Tally at napatingin sa kanyang anak na si Caius. Mayroon itong tipid na ngiti sa labi. Bakas sa mga mata nito na nandito na naman ito para kulitin siya sa kagustuhan nito.She sighed. “Caius…”Caius is already seven years old now. And growing up, he’s now starting to take control of his life. Katulad na lang ngayon.“I really want to go back there, Mama. Gusto ko po roon.” Ngumuso ito. “Pwede niyo pa rin naman po akong bisitahin doon, e. Sige na, Mama.”She bit her lower lip.Caius wanted to live in Mindanao, doon sa tinitirhan nila noon. Kahit na ayaw niya itong payagan, halos araw-araw siya nitong ginagambala.“Caius…”“Let him.”Wala sa sarili siyang napahugot ng malalim na hininga at pinikit ang kanyang mga mata nang mar

ISA-ISA niyang tinignan ang mga damit na nakalatag sa kanyang harapan at ang kanyang bagahe na isang damit pa lang ay puno na. Hindi kasi siya nakabili ng medyo malaking bagahe. Kung bibili pa siya, baka masyado na siyang matagalan.Or what if doon na lang siya bibili?Napatingin siya sa pinto nang mayroong kumatok dito. Agad siyang lumapit at binuksan ito. Sumilip siya nakita ang kanyang ama na naghihintay sa labas. Nilakihan niya ang pagkakabukas ng pinto at ngumiti rito.“Papa,” she greeted.“Hello, my little pumpkin.” Ngumiti ito sa kanya at lumapit para halikan ang kanyang noo. “I heard you’re stressed?”Napalabi siya at tumango. Mukhang sinabi ng kanyang mommy ang kanyang pagdadrama kanina sa kanyang ama. “Opo. Stressed ako sa groupmates kong ayaw tumulong sa thesis. Bibigay na lang po sila ng pera.”Mahina itong natawa at humugot ng malalim na hininga. “Tell them you don’t need any money because your dad is richer than their fathers.”She chuckled. “I know you’re richer than the

Dala ng pagod sa kanilang naging byahe, nagdesisyon si Ichika na matulog na muna. Hind pa connected ang kanyang phone sa Wi-Fi ng bahay at wala rin siya sa mood lumabas. Feeling niya ay papalapit na ang kanyang red days.Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at tumingin sa kisame. Malaki naman ang kanyang silid. Ngunit hindi kasing laki ng silid niya roon. Kasya lang rito ang isang study desk malapit sa bintana, isang double-sized kama, at isang cabinet wardrobe na nilagyan niya ang kanyang mga damit.Awang-awa na siya sa kanyang laptop na naipit sa loob. Mabuti na lang at hindi tinapon ang bagahe niya. Kundi ay paniguradong basag na ang kanyang laptop. Careless pa naman ang mga tao sa airport.Napatingin siya sa kanyang phone nang makita itong mag-ring. Kumunot ang kanyang noo at sinagot ang tawag.“Hello?” she asked.“Chichi, where are you?” It was their school student’s council president’s voice. “I need you here. We are having a meeting.”Napahilot siya sa kanyang sintido. “Wala