Semua Bab ซ่อนรักลับเมียวิศวะ / พันธะร้ายลงทัณฑ์รัก: Bab 11 - Bab 20

ห้องทั้งห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงนาฬิกาบนผนังที่เดินไปอย่างสม่ำเสมอ พันไมล์นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาหนังแท้สีเข้มดวงตาคมที่เคยเฉยชาเริ่มไหวระริกอย่างหงุดหงิด เขาเงยหน้ามองนาฬิกาอีกครั้ง ตีหนึ่งกว่าแล้วผิดวิสัยหมอนอิงเธอไม่ใช่คนที่ออกไปไหนดึกๆ แบบนี้โดยไม่บอกกล่าว แม้จะไม่คุยกันดีนักในช่วงหลัง แต่เธอก็ไม่เคยหายตัวไปแบบนี้“จะบ้าตายหายไปไหนวะ” เขาพึมพำกับตัวเอง ขายาวๆ เดินวนไปหน้าประตูบ้านแล้วกลับมาทรุดตัวลงที่เดิม มือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบขมับเบาๆ ความตึงเครียดค่อยๆ กัดกินความนิ่งเฉยของเขาไปทีละนิดกดโทรหาก็ปิดเครื่องไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า เมื่อเช้าก็รีบออกไปจากห้องตั้งแต่เช้าตรู่เมื่อคืนนั้นเขารุนแรงกับเธอจริงๆ คำพูดของเขาเหมือนกรรไกรตัดใจเธอเป็นชิ้นๆ ทั้งที่เขาก็เห็นแววตาเจ็บช้ำของเธอ แต่ก็ยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ กลับยิ่งผลักไสเธอออกไปมากกว่าเดิมเขาบอกตัวเองว่าจะไม่แคร์จะนอนให้หลับไปเลย แต่สุดท้ายกลับเดินพล่านไปมาอย่างกระสับกระส่าย ยิ่งดึกก็ยิ่งทนไม่ไหว คำว่าห่วงมันค่อยๆ กัดกินใจเขาโดยไม่รู้ตัว“จะให้ไปตามที่ไหนวะ…” พันไมล์สบถเบาๆ ก้มหน้า ใช้สองมือกุมผมแน่น ความรู้สึกผิด

พันไมล์ขับรถมาจอดรอที่หน้าคณะนิเทศอย่างใจเย็น วันนี้เขาส่งข้อความไปหาหมอนอิง“วันนี้จะรออยู่ตรงนี้ ไม่ต้องรีบออกมาก็ได้นะเดี๋ยวถ้าเธอพร้อมแล้วค่อยมา”แต่หมอนอิงที่อ่านข้อความนั้นกลับรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาทันที เธอคิดไปไกลว่าวันนี้เขาคงไม่พอใจที่เธอมาสาย หรืออาจจะกำลังโกรธอยู่แล้วก็ได้“ถ้าไม่รีบออกไป จะโดนดุไหมนะ...?” เธอถามตัวเองอย่างกังวลแม้ใจจะอยากหยุดอยู่ในห้องให้ได้พักผ่อนสักนิด แต่เธอก็ลุกขึ้นรวบรวมความกล้าใส่แจ็กเกตอย่างรวดเร็ว และรีบเดินออกมาจากอาคารคณะด้วยฝีเท้าที่เร็วเกินความจำเป็น หมอนอิงรีบเดินออกจากคณะอย่างเร่งรีบจนเผลอสะดุดชนเข้ากับกลุ่มผู้ชายวัยรุ่นหลายคนที่ยืนรวมตัวกันอยู่ตรงทางเดิน พวกเขาหันมามองเธอด้วยสายตาเยาะเย้ยและพูดคุยกันอย่างไม่ให้เกียรติ“ขายตัวให้ไอ้เสี่ยแก่ๆ ใช่ไหมราคาเท่าไหร่ล่ะ” หนึ่งในกลุ่มผู้ชายพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก“ดูสภาพสิแค่ของเล่นเขาเองล่ะมั้ง” อีกคนหัวเราะเบา ๆ เดินจับผมของหมอนอิงขึ้นไปดม แต่หญิงสาวสะบัดหนี“ผู้ชายแก่ๆ มีเมียแล้วจะไปเร้าใจอะไรล่ะ มาเอากับฉันดีกว่าแต่มีเงินไม่เยอะนะ แต่แบบนี้ให้ฟรีใครเขาจะเอาวะ” ทั้งสามคนหัวเราะชอบใจหมอนอิง

หลังจากพันไมล์กินข้าวและยาตามที่เธอบังคับจนหมด หมอนอิงก็หยิบผ้าเช็ดตัวออกมาจากตู้ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ไปล้างหน้ากัน”เขาไม่ได้ตอบอะไรแค่พยักหน้าเบาๆ แล้วปล่อยให้เธอพยุงไปล้างหน้าแปรงฟันอย่างเชื่องๆ พอกลับมาที่เตียง เขาก็พิงตัวลงช้าๆ ใบหน้ายังดูซีดแต่ดูดีขึ้นกว่าตอนแรกเล็กน้อย“อาบน้ำไหวมั้ยคะ?”“ไม่ไหว... หนาว” เขาส่ายหน้าเบาๆ“เดี๋ยวอิงเช็ดตัวให้ค่ะ” เธอพูดเหมือนจะนิ่งๆ แต่พอเขายอมถอดเสื้อออกอย่างว่าง่าย กลับทำให้มือเธอแข็งค้างอยู่กับผ้าทันทีแม้จะเคยเห็นมาแล้วหลายครั้ง แต่ทำไมครั้งนี้หัวใจถึงได้เต้นแรงนักไหล่กว้างๆ กับแผงอกที่ยังคงชื้นเหงื่อจากไข้ ดูอ่อนแรงแต่ก็ยังเต็มไปด้วยเสน่ห์แบบผู้ชายที่ไม่ต้องพยายามเธอหน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้รีบเบือนหน้าหนีเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรก่อนจะบิดผ้าหมาดๆ แล้วค่อยๆ เช็ดไล่จากต้นแขนลงมา“หนาวมั้ย?”“ไม่หนาวแต่ร้อน” เขาตอบเบาๆ แล้วเอียงหน้ามองเธอ“ร้อนเหรอเดี๋ยวอิงปรับแอร์ให้”“ฉันหมายถึงตรงนี้” เขาแตะอกตัวเองเบาๆ แล้วหลุบตาลง “เหมือนจะเต้นแรงกว่าปกติ”เธอเงียบไม่รู้จะตอบอะไรดี มือที่ถือผ้าเช็ดตัวยิ่งสั่นน้อยๆ ใจเธอก็เต้นไม่แพ้กัน เธอพยายา

“คุณพ่อมีอะไรจะคุยกับผม” พันไมล์มองคนตรงหน้าที่นั่งรออยู่แล้ว เขาจับมือหมอนอิงแน่น แต่หญิงสาวเลือกที่จะปล่อยมือเขา “ฟ้าลูกสวัสดีพี่ไนท์เขาสิ” พรทิพย์รีบบอกให้ลูกยกมือไหวเขา กว่าจะเข้ามาในบ้านของราชันได้เรียกว่าเหนื่อยเอาการ “แม่มาทำอะไรอีก” หมอนอิงรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องดีแน่ เพราะครั้งก่อนก็พยายามจะให้อิงฟ้ามาเป็นเมียอีกคนของพันไมล์ “หุบปากฉันไม่ได้มาคุยกับแก” “เขามาขอค่าเลี้ยงดู” ราชันพูดขึ้นเพราะเขายื่นกร้านว่าจะไม่ให้อีกต่อไป เพราะถือว่าขายขาดกันไปแล้วที่ยอมให้เข้ามาในบ้าน เพราะเห็นแก่หมอนอิง หมอนอิงทั้งเจ็บใจและอับอายเพราะแม่ทำเหมือนว่าเธอเป็นแค่สิ่งของเอาไว้หาเงินเท่านั้น “อีหมอนอิงมันไม่น่ารักคุณพันไมล์มองดูหนูฟ้าสิ ทั้งสวยทั้งน่ารักเอามันไปแทนมันได้เลย” พรทิพย์รีบเข้าเรื่องกลัวว่าจะถูกจับโยนออกไปจากบ้านอีก “ฟ้าทำได้ทุกอย่างเลยนะคะ” “ทำได้ทุกอย่างแล้วไม่รู้จักไปเรียน!” พันไมล์ไม่ยอมมองสองแม่ลูก เขามองแต่หมอนอิงกลัวว่าเธอจะคิดมาก “กลัวฉันจะเลี้ยงมันโตพ่อมันก็รีบทิ้งไป ถ้าไม่ได้ฉันป่านนี้มันกำพร้าไปแล้ว

ช่วงหลังมานี้พันไมล์แทบไม่ได้มีเวลาหายใจเป็นของตัวเอง เขาหงุดหงิดง่ายอารมณ์ขึ้นลง และใจไม่เคยอยู่กับปัจจุบันเลยแม้แต่นาทีเดียวทุกอย่างเริ่มรวนตั้งแต่หมอนอิงเริ่มหายหน้าไปจากชีวิตเขาทีละนิดแบบไม่บอกกล่าวไม่โวยวายไม่ร้องไห้ เธอแค่เงียบ และนั่นกลับน่ากลัวกว่าทุกอย่างที่เขาเคยเผชิญมา“พี่ไนท์” เสียงหวานเอ่ยเรียกขณะที่เขากำลังเดินออกมาจากตึกวิศวะพันไมล์ทำเป็นจำหญิงสาวไม่ได้เขาจะเดินผ่านไปแต่อีกฝ่ายกลับเดินมาวางเขาไว้“ใครวะ สาวคนใหม่เหรอ” แอมป์ถามขึ้นเพราะไม่เคยเจอสาวสวยคนนี้มาก่อน“พรีนค่ะเป็นว่าที่คู่หมั้นของพี่ไนท์” พริมาตอบออกไปแบบหน้าด้านๆ“คู่หมั้น / คู่หมั้น!” ทั้งแอมป์และต้นกล้าตกใจพันไมล์มีเมียแล้ว แล้วคนนี้มาจากไหน“คุณป้าให้พรีมมาหาพี่ไนท์ค่ะ เวลาเดินทำหน้าตึงๆ หล่อดูดีมากเลยค่ะ” พริมาพูดออกไปตรงๆพันไมล์จ้องมองอีกฝ่ายเขาไม่ตอบ เมื่อพริมาจะเข้ามาจับแขนเขาแต่เขาสะบัดออกอย่างแรง“กูกลับก่อนนะวันนี้อารมณ์เสีย มีปรสิตมาเกาะแกะน่ารำคาญ!”“พี่ไนท์”“ไม่ต้องมาเรียกกูพี่ กูไม่มีน้อง” เขาเดินออกไปทันทีและไปรอรับหมอนอิงที่หน้าตึก แต่เพื่อนของหญิงสาวบอกว่าหมอนอิงกลับไปแล้ว เขาจึงรีบกลับเ