Semua Bab ซ่อนรักลับเมียวิศวะ / พันธะร้ายลงทัณฑ์รัก: Bab 21 - Bab 30

หมอนอิงกำลังเก็บข้าวของเตรียมย้ายออกจากเพนท์เฮ้าส์ แต่จู่ๆ เกิดอาการหน้ามืด เธอแปลกใจไม่น้อยไม่ใช่คนป่วยง่าย ใจเริ่มฉุกคิดช่วงหลังมานี้เธอไม่ค่อยอยากอาหาร อารมณ์แปรปรวน ประจำเดือนขาดตอนแรกเธอเข้าใจว่าเป็นเพราะเธอเครียดเรื่องข่าวลือแต่ตอนนี้เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้ว เสียงบทสนทนาระหว่างกลุ่มเพื่อนในโรงอาหารช่วงสายวันนั้น ทำให้พันไมล์หยุดชะงักโดยไม่รู้ตัว“เธอรู้ยังหมอนอิงไม่มาเรียนตั้งแต่ต้นสัปดาห์แล้วนะ”“ใช่ เห็นว่าติดต่อไม่ได้เลยอาจารย์ก็เริ่มถามหาแล้ว”“เธอหนีไปหรือเปล่าวะ ข่าวลือมันแรงขนาดนั้น…”“มหาวิทยาลัยถอนทุนออกแล้วนี่”ประโยคนั้นกระแทกเข้าเต็มอก เขาหันขวับไปมองเพื่อนในกลุ่มด้วยความตกใจเย็นวันนั้นเขาขับรถกลับมายังห้องที่พวกเขาเคยใช้ร่วมกัน ถึงแม้ช่วงหลังๆ เธอจะไม่อยู่บ่อยนัก แต่เขาก็ยังเชื่อว่าเธอจะกลับมาทุกครั้งแต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวันเพียงแค่เปิดประตูเข้าไปทุกอย่างก็เงียบจนผิดปกติ มุมโต๊ะเครื่องแป้งที่เคยมีกล่องเครื่องสำอางวางกระจัดกระจาย วันนี้สะอาดจนเหมือนไม่เคยมีใครอยู่ แม้แต่กล่องเก็บสมุดโน้ตเล็กๆ ที่เธอมักใช้จดบทละครก็ไม่มีอีกแล้วเขาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นกลา

“พรุ่งนี้มึงมาบ้านหน่อย” “มีอะไรจะใช้กูอีก” คนในสายบ่นออกมา “กูสงสัยตามหาหมอนอิงยังไงก็ไม่เจอ ต้องมีใครยื่นมือไปช่วยแน่” เขาคิดว่าต้องเป็นฝีมือพ่อเขาแน่ที่เอาหมอนอิงไปซ่อนไว้ “มึงสงสัยพ่อตัวเอง?” หมื่นลี้ถามด้วยน้ำเสียงปกติทั้งที่ความจริงเขาก็รู้ทุกอย่าง “ไม่แน่ใจแต่จะลองสืบดู” “แค่นี้นอนนะจะนอนกอดเมีย” พันไมล์หันไปมองกล่องพัสดุพอดี เขาอ่านชื่อคนจ่าหน้ากล่องพัสดุแต่ไม่มีชิ้อยิ่งทำให้เขาแปลกใจ ลงแค่ชื่อพันไมล์จะมาส่งถูกได้อย่างไรความรู้สึกในอกคล้ายจะเต้นผิดจังหวะ มือใหญ่ค่อยๆ คลายปมโบที่ผูกอย่างประณีต ก่อนจะเปิดกล่องสีแดงขนาดกลางออกอย่างระมัดระวังภายในกล่องกลับไม่มีของมีค่าหากแต่เป็นแผ่นกระดาษบางๆ ที่ถูกวางไว้ในกรอบอย่างดีภาพอัลตราซาวด์ขาวดำปรากฏชัดอยู่ตรงหน้าหัวใจของพันไมล์เหมือนถูกบีบรัดดวงตาของเขากะพริบถี่คล้ายไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น มือไม้เย็นเฉียบไปหมด ขณะสายตาจ้องเขม็งกับภาพเล็กๆ ที่อยู่ตรงกลางเงาร่างเล็กจิ๋วที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นมันแบบนี้ เขาหลุบตามองภาพนั้นอย่างช้าๆ มือสั่นเล็กน้อยขณะหยิบกระดาษอีกแผ่นที่แนบมาด้วยเป็

กลิ่นไหม้จางๆ ลอยคลุ้งทั่วครัวตั้งแต่ตีห้าครึ่งพันไมล์ยืนอยู่หน้าเตา ใบหน้าเปื้อนเหงื่อและคราบน้ำมันบางส่วนไข่ดาวที่ไหม้เกรียมไปข้างหนึ่งถูกตักใส่จานอย่างระวังข้าวต้มที่เขาตั้งใจทำเองก็แห้งเกินไปนิด แต่เขาใส่หมูสับกับแครอทลงไปเยอะหน่อย เผื่อเธอจะกินได้มากขึ้นมือใหญ่ยกถาดข้าว เขาเปิดประตูห้องของหมอนอิงเบาๆพันไมล์วางถาดอาหารไว้ที่มุมโต๊ะเล็กข้างหน้าต่าง ก่อนจะหันมามองคนที่กำลังพลิกตัวบนเตียง“พี่ทำข้าวเช้าไว้ให้นะ” เขาพูดเสียงแผ่วเบากลัวลูกสาวจะตื่นขึ้นมาร้องไห้หมอนอิงลืมตาขึ้นช้าๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง พลางขมวดคิ้วเมื่อเห็นเงาของเขายืนอยู่ในห้อง เธอหันไปมองถาดอาหาร ก่อนจะเหลือบมองหน้าเขา. ใบหน้าของพันไมล์เปื้อนเขม่าดำเลอะไปเกือบครึ่งทั้งหน้าผากแก้ม และปลายจมูก“คุณทำเอง?” เธอถามเสียงเรียบ“เลยอาหารเช้ามานานแล้วพี่กลัวอิงจะหิว” เขายิ้มบางๆ พลางพยักหน้า “เอาออกไป” “แต่พี่...”เธอลุกขึ้นจากเตียง เดินไปหยิบถาดอาหารในจังหวะช้าชัดเจนก่อนจะเดินไปที่ถังขยะ เสียงฝาถังเปิดขึ้นตามด้วยทุกอย่างถูกเทลงไปจนหมดถาดพันไมล์ยืนนิ่งไม่มีคำพูดมีเพียงแววตาเจ็บลึกที่พยายามเก็บซ่อนไว้“อย่าเสี

ผับย่านใจกลางเมืองที่ประจำของพวกเขาสามคน วันนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเสียงดนตรี และแสงไฟสีส้มสลัวๆ ที่ตัดกับบรรยากาศของแก้วเหล้าบนโต๊ะอย่างลงตัว“มันจะมามั้ยวะ หรือเปลี่ยนผ้าอ้อมลูกอยู่” แอมป์ยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ แล้วสบตากับต้นกล้าที่กำลังหัวเราะเบาๆ“คนอย่างมันเนี่ยนะเปลี่ยนผ้าอ้อมพ่อบ้านใจกล้ามาก” ต้นกล้าลากเสียงยาวก่อนจะหัวเราะขำไม่ทันขาดคำประตูผับเปิดออก ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตแขนพับกับกางเกงสแล็คก็เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน ใบหน้าหล่อเหลานั่นมีหยาดเหงื่อนิดๆ พอให้รู้ว่าเขารีบมาขนาดไหน“โทษทีว่ะลูกเพิ่งนอนพึ่งแอบย่องออกมาได้” พันไมล์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาหนังข้างเพื่อน ก่อนจะหันไปยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “มึงยิ้มอะไรนักหนาวะ”“เฮ้ย ลูกกูนะยิ้มหวานมากเว้ยสวยเหมือนแม่ แก้มเป็นก้อนๆ เหมือนซาลาเปาเลยแถมขำเก่งอีกต่างหากยิ้มทีโลกหยุดหมุนอะเพื่อน คนอย่างพวกมึงไม่เข้าใจหรอก”แอมป์กับต้นกล้ามองหน้ากันแล้วก็ถอนใจเฮือก เบื่อพวกขี้อวดสภาพตอนที่เมียหายดูไม่ได้เลย“เหอะ มาไม่ทันเบียร์เย็นๆ ก็ยังพอเข้าใจ แต่เอาแต่อวดลูกแบบนี้กูก็หมดคำจะพูด” แอมป์แบะปากกลอกตามองบน“เออ สมัยก่อนมึงมันนักล่าปาร์ตี้พอมีเมียมีลูก

แสงแดดยามเช้าอาบไล้ระเบียงบ้านอย่างอ่อนโยน ลมเย็นจากฤดูฝนต้นปีพัดโชยกลิ่นหญ้าเปียกและเสียงนกกระจิบร้องเบาๆ บรรยากาศเงียบสงบเหมาะแก่การเริ่มต้นวันด้วยความสบายใจหมอนอิงสวมชุดเดรสกระโปรงยาวสีขาวเรียบผมยาวถูกรวบขึ้นเป็นมวยหลวมๆ ขณะยืนจัดชุดอาหารใส่บาตรหน้าบ้าน มือเรียวตักข้าวสวยร้อนใส่ปิ่นโตใบเล็กทีละถ้วย ดวงตาหวานทอแววสงบวันนี้เป็นวันครบรอบวันเสียของคุณพ่อ และเธอตื่นเช้ากว่าทุกวันเพื่อทำบุญให้ท่าน“จะใส่บาตรเหรอ” เสียงทุ้มงัวเงียดังขึ้นจากข้างหลังหมอนอิงหันไปเห็นพันไมล์ในชุดเสื้อยืดกางเกงวอร์มยืนขยี้ตาอยู่ รอยยิ้มน้อยๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าเธอ“อืม วันนี้วันครบรอบคุณพ่อ” เธอพูดเบาๆ พลางก้มหน้าลงตักข้าวต่อ“มีของใส่เผื่อไหม” พันไมล์เงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้“พี่ไนท์จะใส่ด้วยเหรอคะ” หมอนอิงเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแปลกใจ“ไม่เคยหรอก แต่อยากทำด้วย” เขาเกาหลังคอยังไม่ได้บอกพ่อตาเลย ว่าเขาเป็นใคร เธอยิ้มออกอย่างห้ามไม่ได้แล้วพยักหน้า“เดี๋ยวป่าเตรียมของให้ค่ะคุณไนท์ไปอาบน้ำแต่งตัวเลยค่ะ คุณอิงไปดูคุณหรูดีกว่าค่ะป้าทำเอง”“ขอบคุณนะคะ”“ระวังร้อน” พระเดินมาแต่ไกลหมอนอิงยื่นกระโถนข้าวให้เขา