Semua Bab ซ่อนรักลับเมียวิศวะ / พันธะร้ายลงทัณฑ์รัก: Bab 41 - Bab 50

ธามไทเดินมาหยุดที่หน้าห้องของยี่หวา หลังจากเห็นว่าเพื่อนไม่ค่อยเข้าห้องเรียนเหมือนก่อน เขายกมือเคาะประตูเบาๆ กลัวว่าเพื่อนจะเป็นอะไรไป“หวาอยู่ไหม”ประตูค่อยๆ เปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าซีดๆ ของยี่หวา ดวงตาบวมแดงราวกับผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน ธามไทขมวดคิ้วทันที ความเป็นห่วงก่อตัวขึ้นโดยไม่ต้องถามต่อ“หวาเป็นอะไรไปตาแดงขนาดนี้ ร้องไห้มาหรือเปล่า”“ไม่หรอกเราแค่ปวดหัวนิดหน่อยเอง ธามไม่ต้องห่วงนะ ฝากบอกอาจารย์ทีว่าเราขอลาไม่ไหวจริง ๆ” หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะพยายามยิ้มบางๆ ทั้งที่เสียงยังแผ่ว “เดี๋ยวธามอยู่เป็นเพื่อน” ธามไทยังไม่ยอมเชื่อทันที เขาก้าวเข้ามาในห้อง สายตาสำรวจรอบๆ เหมือนอยากหาคำตอบ “ธามไปเรียนเถอะเราอยู่คนเดียวได้สบาย”“ถ้าไม่สบายจริงๆ ก็บอกเรา เราไปส่งโรงพยาบาลได้นะ หรือไม่ก็ดูแลให้ได้หวาไม่ต้องฝืนหรอก”“ไม่เป็นไรจริงๆ เราดูแลตัวเองได้เราไม่อยากรบกวน” เธอส่ายหน้าเร็วน้ำเสียงสั่นแต่ยังคงยืนยัน ดวงตาเธอวูบไหวราวกับซ่อนบางสิ่งที่ไม่อยากให้ใครล่วงรู้“เราเป็นเพื่อนกันนะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก” เขายืนเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจหนักๆ แล้วพยักหน้า“เราอยู่ได้สบาย”“

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไม่กี่ครั้ง ก่อนที่ยี่หวาจะกดรับสายปลายทางคือเขา“ลงมาที่รถ ฉันรออยู่” น้ำเสียงเย็นชาจนไม่อาจปฏิเสธได้ หญิงสาวสูดลมหายใจลึก ก่อนจะก้าวออกมาจากคณะอย่างกังวลทันทีที่เธอเปิดประตูและก้าวขึ้นไปนั่งบนเบาะข้างคนขับ หมื่นลี้ก็กดคันเร่ง ขับรถออกไปด้วยความเร็วจัดจนร่างเธอสั่นสะท้านเรี่ยวแรงถูกตรึงอยู่กับพนักพิง ยี่หวากำมือกับกระโปรงแน่นความกลัวแล่นผ่านเส้นเลือด แต่เธอไม่ปริปากบอกสักคำ เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าต่อให้เอ่ยไปก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงสายตาคมเข้มของหมื่นลี้มุ่งไปที่ถนนข้างหน้า ไม่แม้แต่จะเหลือบมองเธอ ดวงตาเขาขุ่นมัวราวกับไฟลุกท่วมข้างใน เสียงเครื่องยนต์ดังคำรามเข้ากับอารมณ์ที่เดือดดาลเขารู้ดีรู้ว่ายี่หวากลัวความเร็วมากแค่ไหน แต่ในตอนนี้เขาไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความอ่อนโยนที่จะยั้งมือได้ ความโกรธพลุ่งพล่านในอกหลังเห็นภาพผู้ชายคนอื่นมายื่นดอกไม้ให้เธอต่อหน้าทุกคน ริมฝีปากหยักเม้มแน่นก่อนจะหลุดคำพูดต่ำลึกลอดไรฟัน“กล้าไม่ฟังคำสั่งฉันใช่ไหมยี่หวาฉันบอกแล้วไงว่าอย่ารับอะไรจากผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น”เสียงของเขากดต่ำปนเกรี้ยวกราดร่างบางสะดุ้งน้อยๆ แต่ก็ยังนั่งนิ่ง ดวงตาเริ่มพ

หมื่นลี้แทบไม่รอให้หมอพูดจบ เขากำมือแน่นสายตาเต็มไปด้วยความตระหนกเมื่อได้ยินคำว่าบอบช้ำจากการฉีกขาดมันเหมือนคำตัดสินที่ฟาดใส่กลางหัวใจ“...” เขานิ่งเงียบไปนาน ก่อนเอ่ยเสียงต่ำแผ่วในห้องพักฟื้นยี่หวานอนนิ่งใบหน้าซีดเซียว ดวงตายังหลับแน่นเพราะฤทธิ์ยา หมื่นลี้นั่งลงข้างเตียงอย่างเหนื่อยล้า สองมือกุมศีรษะตัวเองแน่น ความรู้สึกผิดพุ่งทะลักจนแทบหายใจไม่ออก“เธอบอกเหตุผลฉันได้ไหมเพราะอะไร” เขากระซิบ พยายามจะไม่ให้เสียงสั่น แต่ก็ไม่อาจกดทับความรู้สึกที่กำลังถาโถมตลอดทั้งคืนเขาไม่ขยับไปไหนคอยเช็ดเหงื่อ ปรับผ้าห่ม และจับมือนุ่มเย็นเฉียบของเธอไว้เงียบๆ แม้จะไม่มีคำขอโทษหลุดออกจากปาก แต่การกระทำก็ฟ้องชัดเจนว่าเขารู้สึกผิดมากแค่ไหนแสงเช้าลอดผ่านผ้าม่านลงมาเขาก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม ดวงตาแดงก่ำเพราะไม่ได้นอน แต่สายตากลับไม่ยอมละจากร่างเล็กที่นอนอยู่ตรงหน้าแม้แต่วินาทีเดียวยี่หวารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอย่างเลื่อนลอยกลิ่นยาอ่อนๆ ลอยคลุ้งรอบกาย เมื่อเธอขยับแขนเล็กน้อยก็เห็นเข็มน้ำเกลือเสียบอยู่ที่แขนข้างหนึ่ง หยดน้ำใสค่อยๆ ไหลลงตามสายเธอหันมองไปรอบห้องสีขาวสะอาดจึงพอเข้าใจได้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาลหัวใจพลั

วันถัดมาหมื่นลี้มาตามนัดที่ร้านอาหารบรรยากาศอบอุ่น เขาก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งเคียงข้างแม่ของเขา“มาแล้วเหรอลูกนั่งก่อนสิ” ฐิตารีเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แฝงความหมายลึกซึ้ง“สวัสดีค่ะพี่เดย์เรียกพรีมก็ได้ค่ะ” พริมายกมือไหว้อย่างสุภาพ ใบหน้าสวยหวานส่งยิ้มอ่อนให้เขา ครั้งก่อนไม่ได้พันไมล์ครั้งนี้ต้องได้เขา“ครับ” เขาตอบรับเพียงพยักหน้าสั้นๆ ก่อนนั่งลงข้างผู้เป็นแม่ สีหน้าเย็นชาเหมือนปิดกั้นทุกอย่างคิดไม่ถึงว่าแม่จะกล้าพาคนอื่นมาด้วย“หนูพรีมเป็นลูกสาวของคุณพงษ์นะ”“...” เขาเงียบไม่ตอบอะไร“แม่อยากให้ลูกช่วยดูแลน้องพาไปเที่ยว ไปไหว้พระแถวนี้ก็ดีน้องกลับมาพักผ่อนที่เมืองไทย” ฐิตารีกล่าวต่อด้วยความหวังดี แต่ลูกชายกลับเอ่ยเสียงห้วน“ผมไม่ว่างครับ แม่ให้คนอื่นพาไปก็ได้”คำพูดสั้นกระชับทำให้บรรยากาศบนโต๊ะเงียบงันชั่วครู่ พริมามองเขาอย่างเข้าใจ แต่แววตายังมีประกายวิงวอน “เรียนยุ่งขนาดนั้นเลยเหรอ” “ครับเดี๋ยวตามไม่ทันเพื่อน”“พรีมอยากไปแค่วันนี้ อยากไปไหว้พระแถวนี้จริงๆ ถือว่าพาพรีมไปสักครั้งเถอะนะคะ สัญญาว่าจะไม่รบกวนพี่อีก”เขา

ยี่หวาเปิดประตูเข้ามาในห้องคอนโดด้วยความเหนื่อยล้าไม่ทันจะได้วางกระเป๋า เสี้ยววินาทีถัดมา ร่างของเธอก็ถูกดึงกระชากอย่างแรงจนหลังชนกับผนังเย็นเฉียบริมฝีปากหยาบคายของหมื่นลี้กดทาบลงมาอย่างดุดันราวกับต้องการตีตราแสดงสิทธิ์ ยี่หวาพยายามดิ้น สองมือทุบลงบนอกเขาอย่างสิ้นหวัง“ไม่เอาแบบนี้! ปล่อยฉัน!” “เธอท้าทายฉันอีกแล้วนะยี่หวา” แต่เขากลับหัวเราะหอบๆ ข้างริมฝีปากที่ยังไม่ยอมถอนออก “ทำไมไม่กลับไปหาคู่หมั้นนายล่ะมายุ่งกับฉันทำไมนายมีคนที่ใช่แล้วไม่ใช่เหรอ” น้ำตาคลอเต็มขอบตาเธอเบี่ยงหน้า หลบสายตาที่แผดเผาของเขา “คู่หมั้น? เธอพูดเรื่องอะไรใครคือคู่หมั้นฉัน หรือคิดจะทำให้ฉันเป็นคนผิดให้ได้” คำพูดนั้นทำให้เขาชะงักไปชั่วขณะ ร่างสูงแข็งค้างดวงตาคมหรี่ลงเหมือนกำลังพยายามจับความหมาย “นายมันเลวที่สุดทำร้ายผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไง”หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่นไม่กล้าพูดต่อ แต่ความเงียบของเธอยิ่งทำให้หมื่นลี้สับสนและโกรธมากขึ้น เขาจับคางเธอเชยขึ้นบังคับให้สบตากับเขาตรงๆ“เธอคิดว่าใครเป็นคู่หมั้นฉันกันแน่ หืม?” “นายรู้ดีแก่ใจ”เสียงทุ้มต่ำข่มขู่แฝงความไม่เข้าใจนั้น ทำให้หั