All Chapters of ฉาวชู้: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 12  ชดเชย “อาการแพนิคของคุณดารินทร์ มีผลมาจากสถานการณ์อันเลวร้ายที่เคยพบเจอมา ในที่นี้อย่างที่คุณหมอทราบและได้รับข้อมูลคืออาการจะปรากฏชัดเจน เมื่อต้องอยู่ท่ามกลางฝูงชน คนจำนวนมากหรือเมื่อเจอกับกล้อง แสงแฟลช แสงไฟหรือความกดดันในช่วงระยะเวลาหนึ่ง ซึ่งอาการนี้ยังพอมีทางรักษานะครับ แต่คงต้องให้คนที่อยู่ใกล้ชิดช่วยดูแลเป็นพิเศษ....”ผมนั่งฟังคุณหมออธิบายถึงอาการผิดปกติที่ตัวเองกำลังเป็นอยู่ รวมไปถึงแนวทางและวิธีการรักษาอย่างละเอียด นับว่ายังมีความโชคดีที่อาการแพนิคของผมไม่ได้รุนแรงมากนักและเป็นชนิดที่ยังพอรักษาได้ไม่ใช่อาการของโรคถาวร แต่ถึงอย่างนั้นคุณหมอก็กำชับว่าควรหลีกเลี่ยงสถานการณ์อันจะเป็นการกระตุ้นให้เกิดอาการและไม่ควรปล่อยทิ้งหรือเมินเฉยเพราะหากปล่อยนานไปจะยิ่งส่งผลเสียและลุกลามกลายเป็นโรคแพนิคจริงๆ“เฮ้อ..โล่งอกไปที ต่อไปนี้พี่รินทร์ต้องผ่อนคลายเยอะๆ นะคะ ความเครียด ความกังวลเรื่องไร้สาระนะ เตะมันออกไปจากสมองได้เลย” น้องครีมเดินคล้องแขนผมออกมาตรงลานจอดรถของโรงพยาบาลใหญ่“พี่ไม่ได้เครียดอะไรสักหน

ตอนที่ 14  ถ้วยรางวัล  “คุณครามครับ ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณ”“มีเรื่องอะไรคืบหน้าอย่างนั้นเหรอ”“เรื่องของคุณดารินทร์น่ะครับ คืออันที่แล้วคุณดารินทร์...ไม่ได้ร่วมมือหรือว่ารู้เห็นเป็นใจกับคุณดารัณเลย...ดูเหมือนว่าคุณดารินทร์จะถูกหลอกใช้ด้วยซ้ำ”“อะไรนะ! ดารินทร์ไม่รู้เรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ?”ครั้งแรกที่ผมได้ยินเรื่องนี้จากปากของผู้ช่วย ผมยังนึกปรามาสว่าผู้ช่วยของผมถูกดารัณหรือสองพี่สองนั้นตลบหลังเล่นละครตบตาใส่ ผมไม่เชื่อว่าจะมีพี่สาวคนไหนผลักน้องชายตัวเองเข้าไปในกองไฟให้ตายทั้งเป็นเหมือนดารัณ ผมใช้เวลาครึ่งคืนในการวนดูคลิปวิดีโอและหลักฐานต่างๆ ที่ผู้ช่วยและนักสืบที่ผมจ้างให้มาทำงานเรื่องนี้อย่างลับๆ อย่างละเอียดจนได้รู้ว่า ผมก้าวพลาดไปหนึ่งก้าว หลายเดือนก่อนผมตัดสินใจแต่งงานกับดาราสาวมากความสามารถ นางเอกแถวหน้าแห่งวงการบันเทิงของเมืองไทย แต่ผมไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเธอจะใช้ทักษะการแสดงมาหลอกผมในชีวิตจริง หลังจากแต่งงานได้เพียงไม่ถึงเดือน ผมก็เริ่มสงสัยว

ตอนที่ 16  อิสระ ในที่สุดผมก็พาตัวเองเดินมาจนถึงวันนี้จนได้ วันที่เรื่องทุกอย่างจะจบลง แม้มีหลายสิ่งหลายอย่างคลาดเคลื่อนไปจากสิ่งที่ผมคิด แต่ผลของมันก็ยังคงทำให้เกมบนกระดานนี้ผมเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะอย่างสวยสดงดงามศาลตัดสินให้สามีอย่างผมเป็นผู้เสียหายจากการถูกภรรยานอกใจจนทำให้เสื่อมเสียทั้งเกียรติยศ ชื่อเสียงแถมยังถูกหลอกใช้ประโยชน์จากตำแหน่งภรรยา เพื่อนำไปสู่การกระทำความผิดฐานฉ้อโกงหลอกลวงผู้อื่น จากคำตัดสินของศาลทำให้ผมไม่ต้องชดใช้ชดเชยค่าเสียหายใดๆ ต่ออดีตภรรยาอย่างดารัณแม้แต่บาทเดียวส่วนดารัณนั้นนอกจากจะถูกผมฟ้องหย่าในฐานะที่เธอแอบคบชู้แล้ว นักแสดงสาวมากความสามารถยังถูกฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายจากคุณแนน โทษฐานที่ดารัณไปแอบเป็นชู้กับสามีเธอ นอกจากนี้ดารัณยังตกเป็นผู้ต้องหาในการจ้างวานให้อาร์ตี้ลอบวางยาเพื่อล่อลวงหวังผลให้ดารินทร์ตกอยู่ในอันตรายและร่วมกันทำลายหลักฐานเพื่อปกปิดความผิด ฉ้อโกง ยักยอกทรัพย์ ซึ่งคงต้องใช้เวลาต่อสู้คดีกันในชั้นศาลอีกนานลูกศรและหอกแหลมที่ดารัณเคยพุ่งเข้ามาเสียบอกดารินทร์ให้ตกเป็นจำเลยสังคม เวลานี้มันกำลังหันก

ตอนที่ 18  ลูกค้าพิเศษ “ทำไมมีแค่สามกล่องล่ะ” คิ้วเข้มสองเส้นนั้นพุ่งเข้าหากันพร้อมกับรอยพับตรงหน้าผากซึ่งย่นหยักอย่างชัดเจน“ก็ของคุณลุง คุณป้าแล้วก็น้องครีมไงครับ”“แล้วของฉันล่ะ?” สายตาตัดพ้อเหมือนไม่พอใจพุ่งกดดันมาให้ผมในทันที“ของคุณเหรอ...ที่กินบนโต๊ะนั่นยังไม่พอเหรอครับ” ผมชี้นิ้วลงไปบนจานขนมหวานสามสี่ใบซึ่งวางอยู่บนโต๊ะแล้วยังอดสงสัยไม่ได้เพราะเมื่อก่อนนั้น ตอนผมเข้าไปอยู่ที่บ้านของอดีตพี่เขยคนนี้ ผมสังเกตว่าเขาไม่ได้ชื่นชอบของหวานหรือกินขนมเท่าไหร่แต่แล้วทำไมผ่านไปเพียงหกเดือนเขากลับเปลี่ยนไปขนาดนี้“ทำไมล่ะ...กินแล้วก็กินอีกได้นี่”“อ๋อ ถ้าอย่างนั้น...มีชิ้นไหนที่คุณชอบหรือว่าอยากชิมอีกก็ลองเลือกดูแล้วกันนะครับ”ผมหันหลังเดินกลับเข้าไปยืนอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์คิดเงินแล้วมองคนตัวสูงขยับลุกมายืนก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าตู้กระจกสำหรับแช่โชว์ขนมหวานและเบเกอร์รี่ของร้าน ก่อนที่นิ้วชี้เรียวยาวจะถูกยกขึ้นมาชี้สั่งให้พนักงานของผมคีบ ตัก จับ ขนมจำนวนม

ตอนที่ 20  แผลในใจ “คุณคราม ทำไมคุณถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะครับ”ผมเปิดประตูเดินออกมาจากห้องแล้วต้องสะดุ้งจนแทบเดินสะดุดขาตัวเอง เมื่อตรงด้านหน้าติดประตูห้องของผมนั้น มีหนุ่มไฮโซทายาทเศรษฐีระดับพันล้านมานั่งกอดเข่าทำหน้าเหงาเหมือนหมาหงอยคอยให้ผมเปิดประตู“ฉันนอนไม่หลับ” ยังคงเป็นประโยคเดิมที่ผมได้ยิน เจ้าของร่างสูงนั่งเอนหลังพิงไปกับผนังทางเดินอย่างอ่อนเพลีย ใบหน้าคมมันเยิ้มไม่สดใสและออกจะดูหมองคล้ำเกินไปด้วยซ้ำโดยเฉพาะช่วงขอบตาล่างที่ดำจนเห็นได้ชัด“นอนไม่หลับก็เลยขับรถมานั่งอยู่หน้าห้องผมอย่างนี้เหรอครับ”“ก็ฉันไม่รู้จะไปไหนนี่...ฉันแค่อยากมาหาเธอ”“เฮ้อออออ...แล้วนี่มาตั้งแต่กี่โมงครับ” ผมย่อตัวลงไปนั่งให้สายตานั้นอยู่ในระดับเดียวกันแล้วมองสำรวจใบหน้าซีดอย่างละเอียดอีกครั้ง นี่ต้องไม่ใช่เรื่องปกติอย่างแน่นอน“ตีสี่”“คุณนั่งรอผมอยู่ที่หน้าห้องตั้งแต่ตีสี่เชียวเหรอ”“อืม”“แล้วทำไมไม่เคาะห้องเรี