All Chapters of ฉาวชู้: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 1 การละครกลางดึกในค่ำคืนอันแสนธรรมดา แต่ทว่าคนเกือบค่อนประเทศแทบนอนไม่หลับเพราะต่างพากันจับจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือหรือจอทีวี เพื่อเฝ้าติดตามข่าวฉาวสุดร้อนแรงแห่งปี เมื่อรายการทีวีใหญ่สร้างคอนเทนต์บุกเซอร์ไพรส์นางเอกชื่อดังแถวหน้าแห่งวงการบันเทิง หากแต่คนที่ถูกเซอร์ไพรส์กลับไม่ได้มีเพียงนางเอกดังคนเดียวเท่านั้น แต่รวมไปถึงแฟนคลับและผู้คนอีกจำนวนมากที่นั่งจ้องหน้าจอตาค้างกับภาพที่กำลังฉายผ่านหน้าจอทีวีเมื่อสิ่งที่รายการดังกำลังถ่ายทอดออกไปนั้นมิใช่ภาพอันสามารถออกอากาศได้ทั่วไปเพราะมันคือภาพของ “คราม” ไฮโซหนุ่มสามีของดาราสาวคนดังนามว่า “ดารัณ” และช็อกหนักมากยิ่งขึ้นไปกว่านั้น เมื่อคนที่นอนเปลือยกายกอดก่ายอยู่แนบข้างไฮโซหนุ่มหาใช่ใครอื่น แต่คือ “ดารินทร์” นักแสดงดาวรุ่งพุ่งแรงแห่งปี ดีกรีนายเอกตัวท็อปของวงการซีรีส์วาย แถมยังพ่วงท้ายด้วยการเป็นน้องชายร่วมสายเลือดของนักแสดงสาวเสียงกรีดร้องจนแสบแก้วหูอัดเข้าใส่ไมค์ติดไวเรทของทีมงานซึ่งรับหน้าที่เดินหน้าถ่ายรายการตามมาด้วยภาพความรุนแรงซึ่งรายการจำต้องตัดภาพเปลี่ยนเป็นจอดำไปในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที แต่ช่วงเวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาทีบ

ตอนที่ 3  ออกสื่อผมมารู้สึกตัวตื่นแต่ไม่เต็มที่เท่าไหร่นัก เมื่อตอนได้ยินเสียงของพี่รัณดังลั่นอยู่ข้างหู ยังไม่ทันจับต้นชนปลายเรื่องอะไรได้ เสียงเอะอะโครมครามกับฝ่ามือนุ่มก็สะบัดตบลงมาเต็มซีกแก้มจนแทบไม่เว้นช่วงให้ผมได้หายใจ ในขณะที่หัวสมองยังรับรู้เรื่องราวอะไรได้ไม่เต็มส่วน ผมได้ยินแค่ประโยคซ้ำๆ ของพี่รัณที่พร่ำด่ากล่าวหาว่าผมเป็นชู้กับคุณครามเท่านั้นที่พอฟังรู้เรื่องและจับใจความได้ แต่ทำไมพี่รัณถึงพูดออกมาอย่างนั้น ผมกับคุณครามนะหรือจะมีความสัมพันธ์ต่ำช้าน่ารังเกียจ“พี่รัณผมเปล่า” เรี่ยวแรงที่มีเพียงพอแค่ให้ผมขยับปากบอกปฏิเสธ เพื่อต้องการให้พี่รัณเชื่อและเปิดโอกาสให้ผมได้ลืมตาขึ้นมาอธิบายแก้ต่างความเข้าใจผิดๆ นั้น หากแต่ดูเหมือนมันช่างไร้ประโยชน์กล้องบันทึกภาพวิดีโอและโทรศัพท์มือถือของใครบางคนถือล่อนชูไว้ในอากาศเห็นผ่านเข้ามาในโสตประสาทการรับรู้ของผม ข้อเท้าสีขาวกับรองเท้าส้นสูงของใครบางคนอยู่ห่างผมไปเพียงไม่ถึงหนึ่งฝ่ามือ แต่ถึงอย่างนั้นกลับไม่มีแม้แต่ปลายนิ้วที่จะเข้ามาฉุดดึงช่วยเหลือ“เป็นใครก็ได้รินทร์ แกจะเอากับใครก็ได้แต

ตอนที่ 5 แค่เกม “แน่ใจเหรอรินทร์ว่าจะไม่ให้ปาร์คขึ้นไปด้วย”“เรื่องนี้มันเป็นปัญหาของรินทร์  รินทร์ไม่อยากทำให้ปาร์คต้องมาเจอข่าวแย่ๆ หรือต้องมาพลอยเสียหายไปด้วย แค่ปาร์คมาส่งรินทร์ที่นี่ก็ขอบคุณมากแล้ว” ผมหันไปส่งยิ้มขอบคุณเพื่อนเพียงคนเดียวที่ผมเหลืออยู่ในตอนนี้แม้เราสองคนจะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานอีกทั้งการถูกจับคู่จิ้นนั้นมันก็เป็นเพียงการแสดงละครฉากหวานเพื่อเรียกเรตติ้งตบตาแฟนคลับและคนดู แต่ใครเลยจะรู้ว่าปาร์คคือคนเพียงคนเดียวที่กล้าเดินฝ่ามรสุมข่าวฉาวทั้งหลายเข้ามาหาผมอย่างจริงใจ“ถ้าอย่างนั้น...ปาร์ครออยู่ข้างล่างนะ” “ไม่เป็นไรปาร์คกลับเถอะ ขากลับเดี๋ยวรินทร์เรียกแท็กซี่ได้ รินทร์ไม่อยากให้ใครมาเจอปาร์คที่นี่”"แต่ว่า....""รินทร์ไม่เป็นอะไรจริงๆ"ผมยืนมองตึกสูงเบื้องหน้าผ่านแว่นตากันแดดสีเข้ม แม้เวลานี้มันจะดึกจนเกือบเลยเที่ยงคืนไปแล้ว แต่ผมยังเลือกที่จะสวมมันเอาไว้เพื่อใช้อำพรางใบหน้าและสายตาจากผู้คน ทั้งเสื้อฮูทตัวใหญ่หมวกใบเก๋และแมสปิดบังใบหน้าสีดำสนิท จนมั่นใจว่าคงไม่มีใครจดจำดารินทร์คนนี้ได้ ผมยกมื

ตอนที่ 7  บาดแผล ผมถูกจับยัดเข้ามาอยู่ภายในเบาะรถด้านหลังทั้งที่ไม่เต็มใจ รถคันใหญ่เร่งความเร็วบ่ายหน้าไปตามเส้นทางบนถนนซึ่งผมคุ้นเคย ผมขยับพาตัวเองไปนั่งอยู่ชิดติดกับประตูฝั่งตรงข้ามด้านหลังคนขับรถ ซึ่งตีหน้าขรึมสายตาเพ่งตรงไปเบื้องหน้าเหมือนไม่คิดจะเหลียวหลังหันกลับมาสนใจคนที่อาศัยนั่งอยู่ด้านหลังติ๊ง เสียงสัญญาณเตือนจากโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ราคาแพงดังขึ้น พร้อมกับเจ้าของมันหยิบยกขึ้นมาเปิดหน้าจออ่านอะไรเพียงครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มแสยะเยือกเย็นน่ารังเกียจ“อะไร?” ผมตวัดเสียงถามออกไปเพราะลางสังหรณ์บางอย่างบอกว่ามันต้องมีเรื่องราวอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นกับผมอีกแน่ๆ“นักข่าวพวกนี้...ทำงานเร็วดีนะ”โทรศัพท์มือถือในมือนั้นถูกพลิกหันกลับสลับหน้าจอสว่างมาทางผม ตัวหนังสือเล็กๆ พวกนั้นเขียนว่ายังไงผมอ่านไม่ถนัด แต่ภาพที่ปรากฏอยู่เด่นหลาเต็มหน้าจอนั้น คือภาพของผมกำลังเงยหน้าเชยคางช้อนสายตาขึ้นสูง โดยมีผู้ชายหล่อเข้มนัยน์ตาคมโน้มตัวลงมาประกบปากจูบ ร่องรอยด่างดวงเห็นเป็นจุดเป็นจ้ำตามซอกคอและไหล่ขาวเด่นจนแทบ

ตอนที่ 9  หมากสำคัญ “ฆ่ารินทร์ให้ตายไปเถอะ รินทร์ไม่อยากอยู่แล้ว”ผมทนไม่ไหวจริงๆ ทนไม่ไหวอีกแล้ว กับความเจ็บช้ำทั้งหมดทั้งมวลที่ทุกคนยัดเยียดให้ ผมนอนกลิ้งซบหน้าลงไปบนพื้นห้องอันเย็นเฉียบ ปล่อยหยดน้ำตาให้มันไหลทิ้งลงไปบนพื้นกระเบื้องสีครีม เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาใกล้“เธอต้องอยู่...เพราะฉันจะไม่ยอมเสียเบี้ยสำคัญไป” น้ำเสียงแผ่วเบาเยือกเย็นน่ารังเกียจอันคุ้นเคย เหมือนมือของมัจจุราชโผพุ่งฉุดคนใกล้จมน้ำอย่างผมให้ดำดิ่งลงสู่ใต้ท้องทะเลลึก ความมืดดำของชีวิตอันแสนอดสู ถูกเหยียบซ้ำด้วยฝ่าเท้าของคนที่มอบตำแหน่ง “ชู้” อันจอมปลอมให้กับผม“ฉันบอกเธอแล้วไงดารินทร์ว่าเธอไม่มีที่ไหนให้ไป นอกจากอยู่กับฉัน” ฝ่ามือหยาบพลิกร่างของผมซึ่งฟุบหน้าคว่ำอยู่เมื่อครู่นั้นให้แหงนเงยขึ้นมา ใบหน้าหล่อคมก้มโน้มลงมาใกล้ก่อนที่ผมจะหลับตาแล้วภาวนาขอให้เขาทำตามที่ขอ...คือฆ่าผมให้ตายไปซะ “เดี๋ยวสิครับ...คุณคราม คุณจะพารินทร์ไปไหน” ผมได้ยินเสียงของปาร์คอยู่แว่วๆ ขณะที่ร่างของผมกำ