All Chapters of my lover is cupid. กามเทพของผม: Chapter 11 - Chapter 20

"เกมตื่นได้แล้วมึง สายแล้วนะเว้ยยยย ไอ้เกมมึงมัวทำอะไรเนี้ย"ผมเอ่ยตะโกนเรียกไอ้ตัวดีที่ยังไม่ออกจากห้องเลยหลังจากที่ผมออกมาทำอาหารเช้าให้พวกเราได้กิน แต่เรียกเท่าไหร่มันก็ไม่เอ่ยตอบกลับมาจึงวางของทุกอย่างลงเพื่อที่จะไปดูให้เห็นกับตาว่ามันมัวทำอะไรอยู่ประตูบานใหญ่กระแทกเข้ามายังใบ้หน้าอ่อนหวานอย่างจังเมื่อคนด้านในเปิดออกเพื่อที่จะออกไปหาเสียงที่เอ่ยเรียกเขาแต่เช้า แต่จังหวะที่หงุดหงิดเมื่อผมดันทรงตัวไม่อยู่เซไถลเกือบล้มหงายหลัง แต่โชคดีมากที่อีกฝ่ายรับตัวไว้ได้ทันจึงโอบกอดผมไว้อย่างแน่น"ระวังหน่อยดิวะเพิร์ท""เอ่อๆๆ ปล่อยกูได้ละ แล้วนี่มึงมัวทำไรอยู่เนี่ย กูเรียกตั้งนานทำไมไม่เอ่ยตอบกลับมา""กูหาไอ้ที่เป็นสีเหลี่ยมอ่ะ ที่มึงเอาไปไว้จีบสาวอ่ะ""จีบพ่องสิ เค้าเรียกโทรศัพท์ แล้วเจอยังมึง""นี่ไง แล้วทำไมจอมันดำอ่า เปิดไม่ได้เลย"ไอ้คนจ

เช้าวันต่อมาเช้าวันใหม่มาถึงพร้อมกับความมึนงงที่ตีเข้ามาในหัว ผมนอนนิ่งอยู่บนเตียงในสภาพที่ทั้งหัวหนักอึ้งและตัวรู้สึกเหนอะหนะเหมือนไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันจากเมื่อคืนหลังจากกลับเข้ามาในห้องแล้วนั้นผมเองก้ไม่ได้เข้าไปอาบนํ้าทำความสะอาดเรือนร่างกายเลยสักนิด ทำได้แค่เพียงเปลี่ยนเสื้อผ้าจากการที่ไอ้เดมนั้นได้เป้นคนเปลี่ยนให้นั่นเอง"โอ้ยยยยยย ทำไมมันหนักหัวแบบนี้วะ..."ผมพึมพำเสียงแหบพลางเอามือกุมขมับ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาด้วยความพยายามอย่างหนักและทันทีที่ภาพตรงหน้าเริ่มชัดเจนขึ้นผมก็สะดุ้งสุดตัว"เห้ยย!!! เชี่ยไรวะเนี่ย!!!"สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือไอ้เกมนอนอยู่ข้างๆผม บนเตียงเดียวกัน และที่หนักที่สุดคือทั้งผมและมันแก้ผ้ากันทั้งคู่"ไม่!!!"ผมตะโกนลั่นในหัวพร้อมกับความคิดฟุ้งซ่านที่ตีรวนขึ้นมาเป็นพายุ ผมก้มมองตัวเองซ้ำไปซ้ำมา เพื่อให้แน่ใจว่าภาพที่เห็นมันคือความจริง ไม่ใช่ฝันร้ายที่มาพร้อมกับอาการเมาค้าง แต่ยิ่งมองก็ยิ

ต่อทันทีที่หญิงสาวนั้นได้พูดว่า เหมือนทุกอย่างในอดีตถูกรีไวด์กลับมาในหัวผม น้องพรีม เด็กสาวข้างบ้านที่ผมกับพี่ตี๋สนิทกันมาตั้งแต่จำความได้ เด็กผู้หญิงที่หัวเราะเสียงใสจนบ้านข้างๆแอบด่าเราว่าเสียงดังเกินไป เด็กที่เรากับพี่ตี๋มักจะแย่งกันดูแลตอนเล่นซ่อนแอบ และยังเป็นคนเดียวที่หายไปจากชีวิตเราตอนมอ.สาม เพราะต้องย้ายไปต่างประเทศ“เชี่ย!”ผมอุทานออกมาเสียงดังโดยไม่ทันคิดเมื่อคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าคือคนที่ผมนั้นสนิทคุ้นเคยเป็นอย่างมากหญิงสาวรีบยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากตัวเองพร้อมทำเสียงเพื่อไม่ให้คนอื่นได้รู้และกระโตกกระตากเอาได้“ชูวววว~~ พี่เพิร์ท อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวพี่ตี๋ได้ยิน!” เธอมองไปรอบๆร้าน ทำเหมือนกลัวว่าพี่ตี๋จะโผล่มาจากมุมอื่นและมารู้เอาจนได้ผมกลืนน้ำลายเอื้อก หันมองเธออย่างไม่เชื่อสายตาเด็กสาวข้างบ้านที่เคยตัวเล็กน่ารัก ตอนนี้โตเป็นสาวเต็มตัว สวยจนผมเองนั้นก็เกือบจำไม่ได้เลย แต่แววตาและรอยยิ้มกวนๆนั่นแ

06.00น.บรรยากาศในบ้านเช้านี้ดูคึกคักผิดปกติเสียงพูดคุยดังแว่วมาเบาๆจากชั้นล่าง เมื่อผมลืมตาขึ้นมาก็พบความว่างเปล่าที่ข้างกาย ไอ้เกม ไม่ได้อยู่ที่เดิม ความรู้สึกแปลกใจปนกังวลทำให้ผมรีบลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจัดการตัวเองอย่างรวดเร็วและเดินลงไปยังชั้นล่าง"แม่! แม่เห็นไอ้เกมบ้างไหม"ผมร้องถามด้วยน้ำเสียงดังฟังดูทั้งรีบร้อนและกังวล แต่ยังไม่ทันได้คำตอบจากแม่ สายตาก็สะดุดเข้ากับร่างคุ้นเคยของมันที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะกินข้าว"อ่าว มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมไม่ปลุกกู!"ผมโพล่งถามมันทันทีที่เห็นความรู้สึกโล่งใจปนกับความไม่พอใจเล็กๆที่มันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"มามงๆ มึงๆ อะไร พูดกับแฟนอ่ะพูดให้มันดีๆ หน่อย"แม่ของผมเองที่กำลังยุ่งกับการเตรียมอาหารหันมายิ้มให้ แม่ตอบอย่างมีอารมณ์ขันแต่ก็ไม่วายแซวผมไปด้วยความสนิทสนม"ใช่แม่ เพิร์ทอ่ะพูดไม่ดีกับผมต

"โอ๊ย... ตะคริว!"ผมอุทานออกมาด้วยเสียงแผ่วที่ปนความตกใจและเจ็บปวด ขาขวาเริ่มแข็งทื่อราวกับมีอะไรบางอย่างดึงรั้งจากภายใน กล้ามเนื้อที่เคยตอบสนองกลับต่อต้านคำสั่งของสมอง ความเจ็บแปลบแล่นปราดตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมาถึงน่องร่างกายของผมเหมือนถูกตรึงไว้กับน้ำไม่สามารถขยับได้แม้แต่น้อยรอบตัวเงียบสงัดผิดปกติเสียงน้ำกระเพื่อมเบาๆเมื่อผมพยายามขยับแขนเพื่อพยุงตัวเองขึ้นมา ทว่าความหนักอึ้งจากขาขวาทำให้ทุกการเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างเชื่องช้าน้ำเย็นที่ล้อมรอบกลับรู้สึกเหมือนกับกำลังโอบรัดผมไว้แทนที่จะช่วยให้ลอยตัวหัวใจผมเต้นถี่แรงเหมือนจะกระแทกออกมาจากอกเสียงลมหายใจของตัวเองดังชัดเจนในหู ความตื่นตระหนกเริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อย ผมพยายามสะกดสติและหายใจลึกๆแต่ความเจ็บปวดที่เกาะกินอยู่ตรงน่องยังคงรุนแรงขึ้นทุกขณะ“เฮ้ย! เพิร์ท! เป็นอะไร!”พี่ตี๋ตะโกนถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกเมื่อเห็นว่าผมจู่ๆก็หยุดเคลื่อนไหว น้ำเริ่มกลบหน้าผมจนมิดความหนาวเย็นแทรกซึมเข้ามาในทุกอณูของ