Semua Bab my lover is cupid. กามเทพของผม: Bab 21 - Bab 30

"พี่ดิม โทรมามีอะไรรึป่าวครับ"เสียงของผมแผ่วเบาและสั่นเล็กน้อย ผมไม่แน่ใจว่าทำไมพี่ดิมถึงโทรมาในเวลานี้ ในหัวเต็มไปด้วยคำถามและความรู้สึกไม่มั่นใจที่ลอยเข้ามา ราวกับมีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้นที่ผมยังไม่รู้ว่าจะรับมือกับมันได้หรือไม่ยิ่งคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ทั้งความเครียดจากการที่ต้องจากบ้าน ทั้งความไม่แน่ใจในตัวเองทุกสิ่งทุกอย่างทำให้ความมั่นคงในจิตใจของผมสั่นคลอนผมพยายามสะกดอารมณ์ให้เป็นปกติ แต่ไม่รู้ทำไมเสียงของผมกลับออกมาอย่างสั่นเครือเหมือนกำลังซ่อนบางอย่างเอาไว้"มาเจอพี่ได้ป่าว"เสียงของพี่ดิมตอบกลับมาในทันทีน้ำเสียงของพี่เขาอ่อนลงไปเล็กน้อย แต่มันกลับแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถบอกได้ ความเงียบที่ตามมาระหว่างการพูดของพี่ดิมทำให้ผมรู้สึกถึงความจริงจังที่ซ่อนอยู่หลังคำพูดนั้นท่าทางของผมในตอนนั้นยังคงยืนอยู่ที่ระเบียง มือถือถูกจับไว้ในมือแน่น ร่างกายเหมือนจะขยับไปไหนไม่ได้ ความรู้สึกวุ่นวายเข้าครอบงำ สายลมที่พัดผ่าน

"มึงทำแบบนี้ทำไม"ผมเอ่ยถามมันออกไปตรงๆด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ความโกรธและความเสียใจผสมปนเปกันจนแทบควบคุมไม่อยู่มันยังคงเงียบ มีแค่สายตาที่จ้องมองผมเหมือนกำลังพยายามหาคำตอบ แต่คำตอบนั้นกลับไม่หลุดออกมาจากปากของมันเลย ผมหัวเราะออกมาเบาๆ แต่มันเป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความขมขื่น"มึงไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าคำพูดและการกระทำของมึงที่ทำกับผู้หญิงคนนั้นมันทำให้กูรู้สึกยังไง"น้ำเสียงของผมเต็มไปด้วยความสั่นเครือมันไม่ใช่แค่คำพูด แต่มันคือทุกอย่างที่หัวใจผมพยายามจะระบายออกมา ความรู้สึกถูกละเลยที่ถูกทำเหมือนไม่มีตัวตน ถูกทำร้ายโดยที่อีกฝ่ายอาจไม่รู้ตัวไอ้เกมคลายแรงบีบที่แขนผมเล็กน้อยแต่สัมผัสนั้นยังคงอยู่เหมือนมันกลัวว่าถ้าปล่อยผมไป ผมจะหายไปจากชีวิตมันสายตาที่มันมองผมเปลี่ยนไปมีแววสำนึกผิดปรากฏขึ้น แต่มันก็ยังเงียบไม่พูดอะไรออกมา รอบตัวเรามีเพียงเสียงลมที่พัดผ่าน และเสียงหัวใจของผมที่เต้นแรงด้วยความโกรธและความเสียใจ ผมมองหน้ามันตรงๆ น้ำตาที่กลั้นไว้เอ่อคลอจนมันมองเห็นได้ชัด

“อือๆๆ ทำไมหนักหัวจังวะ"ผมพึมพำออกมาเบาๆพร้อมกับขมวดคิ้ว สภาพร่างกายมันหนักอึ้งเหมือนโดนรถทับ หลังจากการเมาเมื่อคืนที่ผมไม่ค่อยจะจำอะไรได้ดี แค่รู้สึกแค่ว่าเมื่อคืนมันไม่น่าจะดีเท่าไหร่ตอนนี้มีแค่ความมึนงงและหัวที่ตุบๆ อยู่ในหัว"ไทม์ๆ ทำไมห้องมึงเหมือนห้องกูจังวะเชี้ย!”ผมพูดออกไปขณะที่พยายามปรับสายตาให้ชินกับความมืดครึ้มของห้อง แต่ภาพรอบตัวกลับทำให้ผมรู้สึกเหมือนอยู่ในห้องของตัวเองมากกว่าห้องของไทม์รู้สึกคุ้นเคยแต่ก็ไม่ใช่ เหมือนว่ามีบางอย่างไม่เข้าที่เข้าทางสถานที่ในตอนนี้ทำให้หัวใจผมเริ่มเต้นแรงขึ้นเพราะความสงสัยที่มันแล่นไปทั่วตัวมือข้างหนึ่งของผมก็จับหัวตัวเองไว้สองขาของผมยังคงรู้สึกเหมือนจะเดินไม่ได้ ท่ามกลางความมึนงงผมพยายามขยับร่างกายลุกขึ้นจากเตียงที่มันแปลกไปจากที่ผมจำได้ หัวก็ยังคงหนักจนรู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมา การพยายามลุกขึ้นไปก็เหมือนฝืนๆบางทีตัวเองยังไม่พร้อม บางทีร่างกายก็ยังไม่ได้รับการฟื้นฟูเต็มที่ผมขยับมือไปข้างๆหาโทรศัพท์หรืออะไรที่คุ้นเคย แต่มันกลับไม่ใช่

ณ ร้านกาแฟ coffee brownieเสียงเครื่องชงกาแฟดังขึ้นคลอไปกับบรรยากาศในร้าน ผมยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ กำลังตั้งใจชงลาเต้ให้ลูกค้า แสงแดดอ่อนๆ ยามสายสาดส่องเข้ามาผ่านกระจกหน้าร้านทำให้บรรยากาศดูอบอุ่น แต่ในใจผมกลับไม่สงบเหมือนภาพที่เห็น ผมเหลือบมองไอ้เกมที่ยืนหัวเราะสนุกสนานอยู่กับพี่ตี๋ตรงมุมร้านมันยังคงมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าเหมือนเดิม ไม่มีแม้แต่เงาของความรู้สึกผิดในแววตาเนมยืนอยู่ใกล้ๆกับไทม์ ช่วยกันจัดเรียงเค้กในตู้ให้เรียบร้อย แต่ทุกครั้งที่เนมพูดอะไร ไทม์จะพยักหน้าหรือหัวเราะออกมาเบาๆแบบฝืนๆ ผมมองออกทันทีว่ารอยยิ้มนั้นไม่ใช่ของจริงมือของมันที่กำลังจับถาดเค้กอยู่ดูเหมือนจะสั่นเล็กน้อย ผมรู้ว่าในใจมันคงกำลังต่อสู้กับความเจ็บปวดที่พยายามซ่อนเอาไว้"เห้ยยยย ไอ่ไทม์ วันเสาร์เนี้ยกูนัดน้องแยมไปดูหนัง มึงว่ากูควรพามันดูเรื่องไรดีวะ"เนมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริง ราวกับมันไม่มีความกังวลอะไรในโลกนี้"แล้วแต่มึง

ณ ร้านกาแฟ coffee brownieหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือนบรรยากาศในร้านเริ่มเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ความรู้สึกที่ผมเคยมีความสุขและผ่อนคลายในการทำงานตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความตึงเครียด บางวันมันเหมือนกับการถูกจับตามองตลอดเวลา โดยเฉพาะเมื่อพี่ดิมเข้ามาที่ร้าน ทุกๆเช้าที่ผมเริ่มทำงานก็จะได้ยินคำพูดของไอ้เกมดังขึ้นมาจากด้านหลังพร้อมกับความรู้สึกอันอบอุ่นที่ยังคงมีเสมอ"เพิร์ท กูรักมึงนะ"เสียงของมันที่ออกมาจากปากพร้อมกับการกอดเบาๆที่หลัง คำพูดนั้นยังคงให้ความรู้สึกเหมือนการย้ำเตือน ถึงความรักที่มันมีให้ผมแม้ว่ามันจะพูดมันบ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งก็ยังทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นเหมือนเดิม"ถ้าไอ้เชี้ยพี่ดิมมา อย่าออกมาจากเคาน์เตอร์นะ"แต่ความรู้สึกนั้นก็หายไปทันทีเมื่อมันพูดต่อมันพูดด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย แต่ก็แฝงไปด้วยความกังวลความหวงแหนที่มันมีให้ผม มันคงไม่อยากให้พี่ดิมได้โอกาสในการเข้ามาใกล้ผมมากเกินไป