All Chapters of my lover is cupid. กามเทพของผม: Chapter 41 - Chapter 50

ณ ร้านกาแฟ coffee brownieผมทำงานเงียบๆของตัวเองไปมือเช็ดแก้วทีละใบอย่างไม่รีบร้อน บรรยากาศภายในร้านในฤดูหนาวช่างสงบอากาศเย็นแผ่วที่ลอดผ่านช่องประตูไม้เก่าเข้ามาปะทะกับไออุ่นจากเครื่องทำความร้อน กลิ่นกาแฟคั่วสดลอยคลุ้งผสมกับกลิ่นขนมปังอบใหม่ที่วางเรียงรายอยู่ในตู้โชว์ไฟสีส้มอ่อนจากโคมไฟเหนือเคาน์เตอร์ช่วยเพิ่มความอบอุ่นให้กับร้านเล็กๆ แห่งนี้ผมหยุดชั่วครู่มองผ่านกระจกหน้าร้านที่เริ่มมีไอหมอกเกาะจนเห็นวิวด้านนอกไม่ชัดเจน ด้านหลังฝ้าสีขาวนั้นคือถนนสายเล็กที่ปกคลุมไปด้วยละอองหิมะ ผมเผลอเหม่อลอยไปถึงเรื่องราวที่แสนไกล ทั้งความฝันเก่าๆและความคิดที่วิ่งวนไปมาในหัว จนกระทั่งเสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นคล้ายเป็นสัญญาณเรียกความสนใจ ผมสะดุ้งเล็กน้อยเงยหน้ามองไปทางประตูกริ่งกร่อง"เพิร์ท ทำไมเมื่อวานไม่กลับห้อง"เสียงของมันดังขึ้นด้วยความสงสัย น้ำเสียงนั้นไม่ใช่การตำหนิแต่แฝงไปด้วยค

เวลาผ่านไปสองปีสำหรับผมมันเหมือนฝันที่ไม่เคยตื่นรู้ตัวอีกที ไอ้เกมที่เคยอยู่ข้างๆ กลับไปจากผมแล้ว เสียงหัวเราะของมันน้ำตาที่เคยหลั่งในตอนที่เราเข้าใจกัน มันหายไปจากชีวิตผมเหลือแต่ความเงียบเหงาที่เคยคุ้นเคย และถึงแม้เวลาจะผ่านไปมากแค่ไหน ความเจ็บปวดก็ไม่เคยจากไปจากใจผมจริงๆผมยังคงคิดถึงมันทุกวัน รู้สึกเหมือนกับมันยังคงอยู่ที่นี่ อยู่ในทุกๆ ความคิดของผมแม้จะผ่านไปนานแค่ไหน มันก็ยังคงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผม ทุกอย่างที่เกี่ยวกับมันยังคงแฝงอยู่ในความทรงจำไม่ว่าจะเป็นเสียงหัวเราะหรือแววตาที่มันมองผมในตอนนั้น ตอนที่เรามีความสุขด้วยกัน ตอนนั้นมันคือช่วงเวลาที่ไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว และก็เหมือนทุกสิ่งจะกลับมาหลอนผมอีกครั้ง เมื่อผมได้พบกับมันอีกครั้งในสถานการณ์ใหม่สองปีที่ผ่านมามันเร็วมากจริงๆ ถ้ามองจากมุมหนึ่ง เวลาเหมือนผ่านไปไว แต่ในอีกมุมหนึ่ง เวลาเหล่านั้นเต็มไปด้วยการเรียนรู้ที่จะทำใจให้รับความจริงว่ามันจากไปแล้ว ที่น่ากลัวที่สุดคือมันเหมือนกับเรายังมีอะไรบางอย่างที่ยังไม่ได้ลบไปจา

"โอ๊ยย เชี้ยเอ๊ย"เสียงร้องของเพิร์ทที่ไม่อาจห้ามได้เมื่อมันเจ็บมากกว่าที่คิด เขาแทบจะไม่ทันตั้งตัว ไอ้เกมเข้ามาจับมือเขาเบาๆอย่างระมัดระวัง ราวกับไม่อยากทำให้เขาเจ็บมากไปกว่าเดิม"เป็นไงบ้างเนี่ย โหมือพองหมดแล้ว ปะเดี๋ยวไปทายา"ไอ้เกมพูดออกมาอย่างห่วงใย แววตาของมันเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ไม่ได้แค่พูดอย่างไร้ความหมายมันดูจริงจังเหมือนกับว่ามือของเพิร์ทคือสิ่งที่ต้องได้รับการดูแลอย่างดีที่สุด ไอ้เกมรีบพาเพิร์ทไปที่มุมร้านอย่างรวดเร็ว ก่อนที่แผลจะลุกลามมากกว่านี้"อือ"เพิร์ทพยักหน้าเบาๆเป็นการตอบรับที่ไม่สามารถแสดงออกไปมากกว่านี้ได้ในขณะนั้น ความเจ็บปวดจากมือที่ลวกทำให้เขารู้สึกเหมือนทุกอย่างที่เคยสงบมันหายไป จนเขาไม่สามารถโฟกัสกับอะไรได้มากไปกว่าความรู้สึกที่อยู่ภายในใจเมื่อถึงที่ทำแผลไอ้เกมก็จัดการทายายาอย่างรวดเร็ว แต่ก็ระมัดระวังให้มากที่สุด มันทายาแล้วพันผ้าก๊อซรอบมือที่บวมขึ้น สีหน้าไอ่เกมไม่ได้เต็มไปด้วยความเครี

คิดถึงตอนนั้นผมคิดว่าผมน่าจะต้องตายไปแล้วความเย็นเยือกของสายน้ำที่โอบรัดร่างกายและแรงตะคริวที่เล่นงานขาทำให้ผมหมดเรี่ยวแรงต่อต้าน หัวใจของผมเต้นช้าลง ความหวังที่จะรอดชีวิตหายไปพร้อมกับลมหายใจที่รวยริน ผมจึงปล่อยตัวเองให้จมลงไป ปล่อยให้ทุกอย่างจบลงตรงนั้นแต่จู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนมีมือของใครบางคนคว้าตัวผมไว้ ความรู้สึกนั้นเหมือนเป็นจุดประกายความหวังสุดท้ายผมพยายามฝืนลืมตาขึ้น แต่ภาพตรงหน้ากลับพร่ามัว ร่างของคนที่ช่วยผมดูคล้ายเงาในม่านหมอก ผมรับรู้ถึงแรงที่ดึงตัวผมขึ้นเหนือผิวน้ำ เสียงน้ำแตกกระจายดังสะท้อนในความเงียบงันรอบตัวจากนั้นผมก็รู้สึกได้ว่าถูกพาไปวางบนพื้นดินที่แข็งและเย็นลมหายใจผมยังติดขัด ผมไอออกมาอย่างรุนแรง น้ำในปอดทะลักออกมาทำให้ผมหายใจได้โล่งขึ้นเล็กน้อย ร่างของคนที่ช่วยผมโน้มตัวมาหา เขากระซิบเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและมั่นคงผมพยายามมองหน้าเขา สายตาเบลอๆ ของผมพยายามจับจ้องไปที่ใบห

ณ ร้านกาแฟ coffee brownie“อยู่ไหนวะ”ผมถามด้วยเสียงเร่งร้อน น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความตึงเครียดใจผมเต้นกระหน่ำอยู่ในอกจนแทบจะหลุดออกมา ความกังวล ความหวังและความตื่นเต้นผสมปนเปจนรู้สึกเหมือนร่างกายตัวเองกำลังถูกฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ“มันเพิ่งออกไป ก่อนหน้าที่มึงจะเข้ามานี้เอง”คำพูดของเพื่อนที่ดังลอดปลายสายเหมือนเสียงระฆังที่บอกถึงความพ่ายแพ้“เชี่ยเอ้ย!”ผมสบถออกมาอย่างลืมตัวเสียงของผมดังขึ้นจนคนในร้านหันมามอง ผมกำโทรศัพท์ในมือแน่นจนข้อนิ้วขาว ดวงตากวาดมองรอบๆอย่างสิ้นหวัง ความหงุดหงิดทำให้ร่างกายของผมรู้สึกหนักอึ้งเหมือนถูกพันธนาการผมยืนกลางร้านมือข้างหนึ่งกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ ส่วนอีกข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงคล้ายหาทางระบายความหงุดหงิด ลิ้นดันแก้มซ้ายแรงๆขณะที่คิ้วขมวดเข้าหากันจนรู้สึกถึงแรงตึงตรงหน้าผาก“พี่เพิร์ท!”เสียงใสๆดังมาจากโต๊ะข้างๆผม