All Chapters of my lover is cupid. กามเทพของผม: Chapter 31 - Chapter 40

"Hello, everyone. I have something to say,"ไทม์พูดขึ้นเสียงดังกลางร้าน น้ำเสียงของมันแฝงไปด้วยความมั่นใจจนน่าหมั่นไส้เล็กๆ"กระแดะมากไอ่ไทม์ มีอะไรพูดมา"ผมอดไม่ได้ที่จะเหน็บมันตามประสา พูดพลางเหลือบตามองมันด้วยความขำ ไทม์ยิ้มบางๆก่อนจะหันมามองทุกคนในร้าน แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง"ผมต้องขอบคุณพี่ๆ มากๆ ที่ชี้นำให้ผมเห็นทางสว่าง ทำให้ผมได้เจอ แมรี่..."มันหันไปทางประตูร้าน พร้อมกับเปิดออกอย่างภาคภูมิใจ แล้วพูดต่อเป็นภาษาอังกฤษ"Mary, come to greet my friends."หญิงสาวชาวต่างชาติคนหนึ่งก้าวเข้ามาในร้านพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น เธอดูมีเสน่ห์และมีบุคลิกที่สง่างามมาก จนทุกคนในร้านถึงกับชะงัก"Hello everyone. My name is Mary. I am from London. I am a lover of Time. Nice to meet you. ฉันพูดไทยได้นิดหน่อย" แมรี่กล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเป็นมิตร ทุกคนในร้านหันไปมองหน้ากันอย่างงงๆ ก่อนที

"น้องชื่ออะไรหรอครับ"ผมถามต่อด้วยเสียงที่พยายามให้ดูนุ่มนวลมากขึ้น ความรู้สึกในใจเริ่มมีความสงบ แต่อีกส่วนก็ยังคงตื่นเต้นกับการที่กำลังจะรู้จักใครบางคนที่ดูมีเสน่ห์อย่างน้องมาย ผมตั้งใจให้คำถามนั้นออกมาอย่างอ่อนโยนคอยปรับโทนเสียงให้เหมาะสมกับบรรยากาศรอบๆ ซึ่งตอนนี้มีแสงไฟนีออนเปล่งประกายลอดจากทุกมุมราวกับช่วยขับให้บรรยากาศนี้กลายเป็นเวทีแห่งความสัมพันธ์ใหม่ๆ"ชื่อมายค่ะ"เสียงของเธอดูเบาและมีเสน่ห์ แต่ยังแฝงไปด้วยความมั่นใจเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความสบายใจและกลิ่นอายของความร่าเริง ชวนให้ผมอยากรู้จักมากยิ่งขึ้น"มีแฟนรึยังครับ"ผมถามต่อไปขณะที่เฝ้าสังเกตท่าทางและแววตาของเธอที่เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย ขณะที่คำถามของผมลอยขึ้นในอากาศ ผมพยายามไม่ให้มันดูรีบร้อนหรือเป็นการกดดันความคิดของผมเริ่มไหลตามการสนทนา บรรยากาศรอบๆ ยังคงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเพลงที่ก้องกังวาน แต่สำหรับตอนนี้มันเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งรอบตัวเรา เพียงแค่เราสองคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ในโลกของเราเอง

เสียงกริ่งประตูดังขึ้นอีกครั้ง รบกวนความสงบในร้านที่เพิ่งจะเริ่มเงียบลง หลังจากที่พวกผมเคลียร์กันไปแล้ว ไอ้ไทม์กับไอ้เนมเริ่มทำงานต่อ แต่แล้วก็ต้องหันไปมองที่เสียงแสบหูนั้น"พี่เพิร์ท พี่ไทม์อยู่ไหนคะ พี่ไทม์ พี่เพิร์ท!"เสียงของมายดังขึ้นอย่างไม่เกรงใจ เธอเดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทางเหมือนเจ้าของร้าน เดินขึ้นเสียงใส่เหมือนพวกเราทุกคนคือคนที่ต้องหันไปตามคำสั่งของเธอ ผมถึงกับขมวดคิ้วแล้วหันไปมองอย่างไม่พอใจ"นี่น้องหัดมีมารยาทหน่อยสิครับ อยู่ๆเข้ามาขึ้นเสียงปาวๆๆ ใส่แฟนพี่แบบเนี้ยเป็นไรมากปะ?"น้ำเสียงของผมเย็นและแข็งกร้าว นัยน์ตาจ้องมองไปที่มายอย่างไม่ยอมแพ้ มายหรี่ตามองกลับมา เธอเริ่มทำท่าทางเหมือนจะโต้ตอบ แต่ยังไม่ทันที่อะไรจะเกิดขึ้นไอ้เกมที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็แสดงท่าทางเตรียมพร้อมที่จะปะทะกับมาย ทันใดนั้นมายทำท่าจะง้างมือขึ้นเพื่อจะตบไอ้เกม ผมไม่รอช้ รีบวิ่งไปจับแขนของมายเอาไว้ทันที"จะทำไร ทะเลาะกับไอ้ไทม์ก

กริ่ง กริ่งเสียงกริ่งประตูดังขึ้นเบาๆทำลายความเงียบในร้านที่เหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ผมยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะพร้อมกับพี่ชายและน้องๆทั้งสองคน สายตามองไปยังคนที่เดินเข้ามาด้วยความสงสัย"ขอโทษนะครับ พอดีร้านเราปิดแล้วครับ"ไทม์พูดขึ้นก่อนที่ผมจะเอ่ยอะไร ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดที่ดูสะอาดสะอ้าน สง่างามเหมือนหลุดออกมาจากโลกอีกมิติ เธอเดินตรงเข้ามาด้วยท่าทางที่มั่นใจ แต่ดวงตาของเธอแฝงไปด้วยความกังวล"เพิร์ทอยู่ไหนหรอคะ"เสียงของเธอนุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยจุดมุ่งหมาย ผมหยุดเช็ดน้ำตาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วทั้งตกใจและระแวดระวัง สายตาสบกับเธอโดยที่ผมจำได้ทันทีว่าเธอคือใคร"ผมเองครับ มีอะไรรึเปล่า ถ้าจะคุยเรื่องไอ้เกม...เอ้ย คามิน คุยในนี้เลยก็ได้ครับ"ผมพยายามเก็บความรู้สึกที่หลากหลายไว้ในใจ ขณะที่ยืนประจันหน้ากับเธอ เธอไม่ได้อ้อมค้อมน้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหนักแน่น"เอาต

"นี่มึงโกหกกูมาตลอดหรอ เกม!"ผมตะโกนใส่มันด้วยเสียงที่สั่นเครือ ดวงตาผมเต็มไปด้วยความผิดหวังน้ำเสียงนั้นทั้งโกรธทั้งเจ็บ มันมองผมด้วยสายตาที่ตกใจและสับสน ริมฝีปากสั่นเล็กน้อยเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับนิ่งไป"ไหนมึงบอกกับกูว่ามึงเป็นคนที่กามเทพส่งมาไง แล้วไหงมึงเป็นกามเทพซะเอง มันหมายความว่าไง นี่มึงโกหกกูหรอ!"ผมถามต่อน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้เริ่มเอ่อขึ้นมาหัวใจผมเหมือนถูกบีบจนแน่น ไอ้เกมหรือคามินก้าวเข้ามาหาผม น้ำเสียงของมันสั่นอย่างเห็นได้ชัด"เพิร์ท มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ คือ... กูอธิบายได้อ่ะ!"เสียงของไอ้เกมเต็มไปด้วยความร้อนรน ดวงตาของมันมองมาที่ผมอย่างเว้าวอน ใบหน้าของมันที่เคยยิ้มแย้มตอนนี้กลับมีแต่ความกลัวและความสิ้นหวัง มันยืดตัวขึ้นเล็กน้อย มือข้างหนึ่งกำแน่นอยู่ข้างลำตัวเหมือนพยายามจะควบคุมตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถทำได้"มึงกลับโลกของมึงไปซะ!"ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะพังทลาย เมื่อมันยังคงยืนอยู่ตรงนั้นราวกับจะเข้าใจทุกอย่างแต่ไม่ยอ