All Chapters of กลับมาเกิดใหม่ ฉันสะบัดสามีทิ้ง: Chapter 1 - Chapter 10

อันที่จริงก็แค่อยากเกาะลู่ฮ่าวเซวียน ถึงยังไงลู่ฮ่าวเซวียนในตอนนั้นเป็นแค่ผู้บังคับกองร้อย เธออยากรอคนที่ดีกว่าฉันไปมหาวิทยาลัย ถามเรื่องต่าง ๆ ที่ต้องเตรียมเข้าเรียนมหาวิทยาลัยให้แน่ชัด และยังมีปัญหาค่ากินที่ต้องจ่ายเป็นต้น ถึงกลับไปอย่างวางใจกลับมาถึงบ้านพักของลู่ฮ่าวเซวียน เพิ่งก้าวเข้าประตูก็ได้ยินสวี่ฮุ่ยออดอ้อน“พี่เซวียน พี่หนีกลับมาอยู่เป็นเพื่อนฉันไม่อยู่เป็นเพื่อนพี่สวี่หร่าน เขาจะโกรธหรือเปล่า”“อยู่เป็นเพื่อนเขาเมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น”“แต่ทุกครั้งที่เธอประจำเดือนมาจะปวด ฉันไม่วางใจให้เธออยู่บ้านคนเดียว”สวี่ฮุ่ยฉีกยิ้มอย่างมีความสุข พลันพูดขึ้นอย่างแสร้งทำเป็นเศร้าซึมอีกครั้ง“หลังพี่เซวียนกับพี่สวี่หร่านแต่งงานกันจะยังทำดีกับฉันหรือเปล่า?”“แน่นอนอยู่แล้ว” น้ำเสียงของลู่ฮ่าวเซวียนแน่วแน่ “ไม่ทำดีกับเธอแล้วจะทำดีกับใคร?”“ถ้าพี่สาวเธอทำไม่ดีกับเธอ ฉันก็จะหย่ากับเขา!”ฉันกำหมัดแน่น ถึงอดกลั้นความขมขื่นที่เปี่ยมหัวใจเอาไว้ได้ที่แท้แม้จะกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง แต่เมื่อได้ยินสามีของตัวเองเย็นชากับตัวเองแบบนี้ ฉันก็ยังเสียใจอยู่ดีฉันปรับอารมณ์เรียบร้อยแล้ว ก็เดิน

“พวกนายไปกันเถอะ พรุ่งนี้ฉันมีธุระ”ลู่ฮ่าวเซวียนขมวดคิ้ว “ธุระอะไรยังสำคัญกว่าถ่ายพรีเวดดิงอีก?”“ไปถ่ายรูปก่อน จะซื้ออะไรฉันไปเป็นเพื่อนเธอเอง”น้ำเสียงเขาแข็งกร้าว ทำท่าทางไม่ให้ปฏิเสธสวี่ฮุ่ยออดอ้อน “นั่นน่ะสิ พี่คงไม่ได้ไม่อยากไปเพราะฉันหรอกนะ?”ฉันไม่อยากโต้เถียงมากมาย จึงพยักหน้าตอบตกลงว่าจะไปพอเช้าตรู่ ก็ได้ยินลู่ฮ่าวเซวียนกำลังปลุกให้สวี่ฮุ่ยตื่นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอยู่ในห้องของเธอตัวเลขสีแดงสดบนปฏิทินเตือนฉัน ยังเหลืออีกสี่วันอีกสี่วันฉันก็จะสลัดชีวิตแบบนี้ออกไปได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้วจนถึงตอนที่ฉันใกล้จะทนไม่ไหว พวกเขาถึงออกมาจากห้องด้วยท่าทีอ้อยอิ่งลู่ฮ่าวเซวียนตักน้ำร้อนอย่างเอาใจใส่ แล้วเอาไปให้สวี่ฮุ่ยล้างหน้าด้วยตัวเองฉันในก่อนหน้านี้ตาบอดจริง ๆ ถึงกะบคิดอย่างใสซื่อบริสุทธิ์ว่าขอแค่แต่งงานกับเขา เขาก็จะทำแบบนี้กับฉันฉันกำลังใจลอย ลู่ฮ่าวเซวียนก็เดินมาตรงหน้าฉันอย่างเก้อเขิน ในมือถือแหวนวงหนึ่ง“พี่สะใภ้โจวบอกว่า ตอนนี้แต่งงานนิยมใส่แหวนแต่งงานกัน ฉันเลยซื้อมาให้เธอวงหนึ่ง”ฉันไม่รับ ชาติก่อนฉันไม่มีแม้แต่แหวนนี่ด้วยซ้ำเมื่อสวี่ฮุ่ยเห็น ก็รีบเบะปาก

เห็นได้ชัดว่าอากาศของเมืองเซินชื้นทว่าอบอุ่น ฉันยืนสับสนอยู่หน้ามหาวิทยาลัยเซินเล็กน้อยเดินอยู่ในวิทยาเขต ไม่คิดเลยว่าจะมีความรู้สึกได้รับชีวิตใหม่อย่างหนึ่งตอนกลางวัน ฉันนั่งอยู่ในห้องเรียน ฟังการบรรยายอย่างตั้งใจ ซึมซับส่วนที่เป็นความรู้ตอนกลางคืน ฉันทำงานพาร์ตไทม์ในร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง เสิร์ฟอาหาร ล้างจาน เหนื่อยจนปวดเอวปวดหลังไปหมดทว่าความเหนื่อยล้าพรรค์นี้ กลับทำให้ฉันรู้สึกถึงความแน่วแน่ผ่านไปหนึ่งเดือน ฉันค่อย ๆ ชินกับชีวิตที่ยุ่งแต่เปี่ยมไปด้วยความหมายทว่าเห็นลู่ฮ่าวเซวียนอยู่ใต้ตึกหอพัก“สวี่หร่าน! ทำไมเธอถึงทำแบบนี้?”“ทำไมถึงเขียนชื่อของฮุ่ยฮุ่ยในใบคำร้องขอจดทะเบียนสมรส? ทำไมไม่ไปเมืองหลวง?!”ในน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความไม่เข้าใจฉันมองเขาอย่างเย็นชา “ฉันไม่ต้องการสามีที่ในใจมีแต่คนอื่น”“น่ารังเกียจที่สุด รับไม่ได้จริง ๆ!”เขามองฉันอย่างไม่กล้าเชื่อ “ทำไมเธอถึงพูดจาแบบนี้ ก่อนหน้านี้เธอไม่ใช่แบบนี้เลย”ฉันเบือนหน้าไป มวลท้องไปหมด ความรู้สึกคลื่นไส้เอ่อขึ้นมาสายหนึ่งฉันไม่อยากมองเขาอีก ไม่อยากแม้แต่วินาทีเดียว“ลู่ฮ่าวเซวียน ตอนนี้ฉันแ

ไม่ว่ายังไง พวกเขาก็เลี้ยงดูฉันมา ฉันจะใจจืดใจดำเกินไปไม่ได้คิดแล้วคิดอีก ฉันก็ยังซื้อตั๋วรถ หิ้วของขวัญถุงเล็กถุงน้อยกลับเมืองซานอยู่ดีเพิ่งเข้าประตูใหญ่บ้านตระกูลลู่มา ก็ได้ยินเสียงก่นด่าเล็กแหลมเสียงหนึ่ง“ลู่ฮ่าวเซวียน นี่พี่หมายความว่ายังไง?”“ฉันขอบอกพี่เลยนะ ฉันอุ้มท้องลูกของพี่อยู่ ไม่ได้มาเพื่อถูกรังแกนะ!”ฉันอึ้งไป เห็นเพียงสวี่ฮุ่ยท้องใหญ่มาก กำลังด่าลู่ฮ่าวเซวียนสาดเสียเทเสียสีหน้าของลู่ฮ่าวเซวียนคล้ำดำเขียว ทว่าไม่กล้าโต้กลับ ได้แต่ปลอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“ฮุ่ยฮุ่ย เธอใจเย็นหน่อยนะ หมอบอกแล้วว่าตอนนี้เธอจะโมโหมากเกินไปไม่ได้ มันไม่ดีต่อเด็ก”“ฉันก็แค่ต้องการเสื้อโค้ตตัวนั้น พี่รีบไปซื้อมาสิ!”“ฮุ่ยฮุ่ย ครั้งหน้าฉันจะซื้อให้เธอโอเคไหม เบี้ยเลี้ยงเดือนนี้ใช้หมดแล้ว”ลู่ฮ่าวเซวียนประคองสวี่ฮุ่ยนั่งลงอย่างระมัดระวัง“โทษที่พี่ไร้ประโยชน์ จนถึงตอนนี้ยังเป็นแค่ผู้บังคับกองร้อย พี่คงไม่ได้ส่งเงินให้พี่สวี่หร่านใช้หรอกนะ”สีหน้าของลู่ฮ่าวเซวียนเปลี่ยน “ฮุ่ยฮุ่ย เธออย่าพูดจาซี้ซั้วนะ ฉันกับเขาตัดขาดกันไปนานแล้ว”“ตัดขาดกันงั้นเหรอ? พี่เห็นฉันโง่เหรอ? พี่เขียนจดหมายใ

ห้องรับแขกไม่ใหญ่ แต่สะอาดและเป็นระเบียบมาก เครื่องนอนที่อยู่บนเตียงก็มีกลิ่นแดดคละคลุ้งออกมา“เธอพักก่อนสักเดี๋ยวเถอะ อีกไม่นานเกี๊ยวก็เสร็จแล้ว” กู้อี้เฉินวางกระเป๋าสัมภาระลง แล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนฉันพยักหน้า ก่อนจะนั่งลงข้างเตียงมองเกล็ดหิมะที่โปรยปรายนอกหน้าต่าง ในใจรู้สึกถึงความสงบและปลอดภัยที่ไม่เคยมีมาก่อนอย่างหนึ่งบางที นี่ก็คือความรู้สึกของบ้านละมั้งตอนกลางคืน เราล้อมวงนั่งข้างโต๊ะกินข้าวกินเกี๊ยวร้อน ๆคุณย่ากู้คีบอาหารให้ฉันไม่หยุด“หรานหร่านจ้ะ ต่อไปเธอก็มาเที่ยวเล่นบ่อย ๆ นะ บ้านย่าต้อนรับเธอทุกเมื่อ”ฉันฉีกยิ้มพร้อมพยักหน้า ในใจอบอุ่นกินข้าวเสร็จ กู้อี้เฉินก็เสนอว่าจะพาฉันไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ ๆสวนสาธารณะในฤดูหนาวคนน้อยมาก มีเพียงคู่รักสองสามคู่มาพลอดรักกัน ดื่มด่ำความเงียบสงบที่ยากจะหาได้นี้เราเดินเลียบไปตามข้างทะเลสาบช้า ๆ ไม่มีใครพูดอะไรเกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาเบา ๆ ตกมาบนตัวเราคล้ายกับผ้าโปร่งเบาบาง ๆ ชั้นหนึ่ง“ขอบคุณนะ อี้เฉิน” ฉันพูดขึ้นทำลายความเงียบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“ขอบคุณอะไรฉันเหรอ?”“ขอบคุณที่รุ่นพี่รับเลี้ยงฉัน ให้ที่หลบภัยแสนอบอ