All Chapters of สามีข้า คือคนป่าคลั่งรัก: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 31อ๋อง(เถื่อน)กลับมาแล้ว (2) ชายหนุ่มเป็นคนตรงไปตรงมา คำตอบนั้นอาจทำให้คนอื่นไม่พอใจก็จริง แต่สำหรับฮ่องเต้ กลับชินเสียแล้ว ในความคิดของเซียวอวิ้นหยางยามมนี้ พอใจลอยขึ้นมาทีไร มักจะหวนคิดถึงสตรีที่พบเมื่อวาน เขาอยากพบนางอีกสักครั้ง อยากรู้จักนางให้มากยิ่งขึ้น เขาชอบสตรีร่าเริง อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ซึ่งฟางถิงถิงเป็นเช่นนั้น “นี่ จะใจลอยไปถึงไหน” ฮ่องเต้เหยียนเล่อตรัสเสียงดังเพื่อเรียกสติหยางอ๋องกลับมา และเป็นเช่นเดิม เซียวอวิ้นหยางยังคงยิ้มไขสือ ฮ่องเต้ส่ายพระเศียรอีกหน จากนั้นเปลี่ยนบทสนทนา “เอาเถอะ เห็นแก่ความดีความชอบ ปกครองดินแดนซีโจวอย่างสงบสุข ชาวประชากินอิ่มนอนอุ่น เรื่องที่เจ้าไม่ยอมกลับเมืองหลวงเราจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก็แล้วกัน” นั่นเป็นคำชมปนประชดไม่ใช่หรือ เซียวอวิ้นหยางคิดพลางตอบรับว่า “พ่ะย่ะค่ะ” เขากับฝ่าบาทกำเนิดจากพระมารดาคนเดียวกัน ตั้งแต่เด็กก็ถูกจับแยก แต่ด้วยสายสัมพันธ์ความเป็นพี่น้องที่เหนียวแน่น แม้นานครั้งจะพบหน้า หากความผูกพันกลับไม่เคย

บทที่ 33พรานป่าคนนั้นก็คือหยางอ๋อง หลังจากอารมณ์สงบลงแล้ว ฟางถิงถิงก็พบว่าตนเดินเตร่มาจนถึงประตูเมืองฝั่งตะวันตก ท้องฟ้าย้อมด้วยสีส้มอมแดงเนื่องจากเป็นเวลาเย็นมากแล้ว นางมองผู้คนที่เดินทางเข้าออกประตูเมือง ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็ผุดเข้ามาในหัว หากหนีออกจากบ้านตอนนี้ ก็ไม่ต้องแต่งกับอ๋องอะไรนั่น แต่การทำเช่นนั้น ตระกูลฟางจะตกที่นั่งลำบากด้วยข้อหาขัดราชโองการ ทว่า...ราชโองการของฝ่าบาทไม่ต่างอะไรกับจับฟางถิงถิงมัดมือมักเท้าแล้วส่งไปทางนั้นทีทางนี้ แบบนี้ออกจะเกินรับไหว พอคิดถึงเรื่องนี้หญิงสาวก็ปลดถุงผ้าใบเล็กที่เหน็บข้างเอวขึ้นมานับเงินในนั้น พอนับเงินเสร็จ ไหล่แบบบางพลันห่อเหี่ยว เป็นบุตรีของอัครเสนาบดีแห่งแคว้นซิ่งแท้ๆ แต่จนกรอบยิ่งกว่าคุณหนูตระกูลเล็กๆ เสียอีก มีเงินแค่ไม่กี่เหรียญนางจะหนีออกจากบ้านได้อย่างไร ไปไกลสุดก็คงเป็นร้านน้ำชาระหว่างเมืองหลวงกับเมืองข้างๆ เท่านั้นเอง ว่ากันตามหลักแล้ว หากไม่ใช่เพราะหนีไปดื่มที่โรงเตี๊ยมหยวนเยว่ ฟางถิงถิงก็คงไม่ถูกลงโทษด้วยการหักเงิน นางมองเงินในกระเป๋าพร้อมกับโอดครวญ

บทที่ 35งานมงคลสมรส งานเลี้ยงฉลองต้อนรับหยางอ๋องผ่านไปอย่างราบรื่น วันถัดมา นางกำนัลและเหล่าบ่าวรับใช้ของตำหนักหยางอ๋องก็มีงานล้นมือกันอีกแล้ว เนื่องจากอีกสามวันข้างหน้า พิธีสมรสพระราชทานก็จะถูกจัดขึ้น และแล้ว วันมงคลสมรสก็มาถึง ภายในตำหนักหยางอ๋องเต็มไปด้วยบรรยากาศสีแดงอันเป็นมงคล ถึงอย่างนั้น พิธีมงคลสมรสนี้ก็ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย หากกลับไม่มีส่วนใดขาดตกบกพร่อง และถูกต้องตามประเพณีทุกประการ ฟางถิงถิงสวมอาภรณ์ผ้าไหมงดงามวิจิตร ทั้งตัวเต็มไปด้วยเครื่องประดับที่ทำจากทอง โดยเฉพาะมงกุฎหงส์ชิ้นใหญ่หรูหรา แม้จะสวยงามไร้ที่ติ แต่ก็ทำให้นางหนักคอแทบตายแล้ว พอเสร็จสิ้นพิธีการและถูกส่งตัวเข้าหอ นางจึงพยายามแกะมงกุฎหงส์ออกทันที กระนั้นก็รู้สึกว่าช่างยากลำบากไม่น้อย เสียงเปิดปิดประตูดังขึ้น จากนั้นเซียวอวิ้นหยางก็ก้าวยาวๆ เข้ามาหยุดยืนหน้าเตียงใหญ่ซึ่งฟางถิงถิงกำลังนั่งแงะแกะเครื่องประดับออกจากหัว หญิงสาวเงยใบหน้าขึ้นพลางกล่าวขอร้อง “ท่านอ๋อง ท่านช่วยถอดมงกุฎหงส์ให้หม่อมฉันได้หรือไม่” ในห้องกว

บทที่ 37ใครกล้าแตะต้องนาง...ตาย! (1) แสงอรุณส่องผ่านหน้าต่างฉลุลายอันประณีต แสงสว่างนั้นปลุกฟางถิงถิงให้ตื่นขึ้นมาท่ามกลางอาการปวดระบม มือน้อยนวดเฟ้นเอวและสะโพกของตนป้อยๆ พร้อมกับดวงตาคู่สวยเหลือบมองคนข้างกายที่ยังหลับสนิท เซียวอวิ้นหยางมีรูปร่างสูงใหญ่ ด้วยเพราะเป็นอ๋องนักรบ ถึงได้มีกล้ามเนื้อบึกบึนสมส่วน ส่วนฟางถิงถิงรูปร่างบอบบาง เทียบกันแล้ว นางไม่ต่างจากกระต่ายตัวน้อยที่ถูกราชสีห์รังแก แรกเริ่มแม้เขาจะทำอย่างอ่อนโยนและค่อยเป็นค่อยไป แต่เมื่ออารมณ์ปะทุถึงขีดสุด ความอ่อนโยนนั้นเปลี่ยนเป็นโจนจ้วง นางเองก็สุขสมจนสติหลุด ส่งเสียงร้องครวญครางอย่างเรียกร้องครั้งแล้วครั้งเล่า พอคิดถึงเรื่องน่าอายนั้น หัวใจเจ้ากรรมก็สั่นสะท้านขึ้นมา ใบหน้าของหญิงสาวร้อนผ่าว ถึงอย่างนั้นนางกลับพลิกตัวนอนตะแคงโดยหันหน้าไปทางเซียวอวิ้นหยาง จ้องใบหน้าเขาคล้ายต้องการเก็บทุกรายละเอียด ยามที่ถูกเขาจับจ้อง ดวงตาคมคู่นี้ช่างลึกล้ำและเต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนา เพียงแค่ถูกจ้องมองนาง ร่างกายของนางก็เหมือนถูกสะกด ระหว่างคิด ฟางถิงถิงลูบมือบนเปลือ

บทที่ 39ยืมดาบฆ่าคน (1) ขนอ่อนบนหลังคอของเซียวจื้ออี้กับหลินซวงเอ๋อร์ลุกชัน พวกเขาไม่เคยรู้สึกหนาวสะท้านราวกับกำลังย่างเท้าลงสู่ขุมนรกเช่นนี้มาก่อน แต่สายตาของหยางอ๋องทำให้รู้สึกเช่นนั้นได้! หลินซวงเอ๋อร์ดึงสติกลับมาได้เร็วกว่ารัชทายาทเซียวจื้ออี้ นางที่ยังประกบมือบนแก้มฝั่งที่ถูกตบใช้จังหวะนั้นทวงความยุติธรรม “ท่านอ๋อง หม่อมฉันแค่มาเยี่ยมพระชายาฟาง แต่...แต่ถูกพระชายาทำร้ายร่างกาย จะให้คิดอย่างไรได้เพคะ” ยามพูด หลินซวงเอ๋อร์ทำหน้าเศร้าสร้อย ร่างกายของฝ่ายนั้นผอมบางอยู่แล้ว ประกอบกับแก้มซ้ายที่บวมแดง พอมายืนอยู่ตรงหน้าอ๋องนักรบที่มีร่างสูงใหญ่อย่างเซียวอวิ้นหยาง ท่าทางอ่อนแอเปราะบางนั้นแลดูน่าสงสารมากกว่าเดิม ทว่า... คำตอบของหยางคือ...สายตาดุดันที่สาดมอง หลินซวงเอ๋อร์สะดุ้ง แม้จะหวาดกลัว แต่ยังคงทำใจกล้า มองตอบเซียวอวิ้นหยางแกมขอร้อง “ท่านอ๋อง ได้โปรดมอบความยุติธรรมให้กับหม่อมฉันด้วยเพคะ” “ยุติธรรมหรือ ได้สิ” หยางอ๋องพยักหน้าบอก “ข้าจะลงโทษคนของข้าเอง” หลินซวงเอ๋อร์ได้ยินเช่นนั