Semua Bab สามีข้า คือคนป่าคลั่งรัก: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 12ราวกับจับฉลากได้ของดี! เมื่อได้รับการยอมรับจากสกุลโจว เหล่ยเซินที่กึ่งถูกบังคับกึ่งถูกอ้อนก็ย้ายมาอยู่ที่เรือนของหรงหรานในคืนนั้น “คราวนี้พวกเรานอนร่วมห้องกันได้แล้วกระมัง” หรงหรานแกล้งถามอย่างประชด พร้อมกับตบลงบนที่นอนด้านข้าง เอาคืนที่คราวก่อนเขากล้าไล่ให้กลับห้อง เหล่ยเซินก้าวยาวๆ ตรงเข้าไปยังเตียงนอน พอนั่งลงบนขอบเตียง หรงหรานก็จู่โจมชายหนุ่มทันที นางผลักอกเขาให้นอนหงาย ลงมือถอดเสื้อผ้า จากนั้นโน้มใบหน้าหมายจะจูบ แต่แล้วทันใดนางก็ต้องชะงักงัน “ทำไมหรือ” เขาถามเมื่อจู่ๆ นางก็นิ่งไป “หนวดของท่านมันทิ่มแทงข้า” เหล่ยเซินได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะจนอกกระเพื่อม “หัวเราะอะไรกันเล่า ข้าพูดจริงนะ” นางตบลงบนอกของเขาพร้อมถลึงตาใส่ เหล่ยเซินหุบยิ้ม จากนั้นลุกลงจากเตียง หยิบมีดสั้นที่อยู่ในห่อสัมภาระออกมา นางเบิกตาโตพลางร้องถาม “นั่นท่านจะทำอะไรหรือ” ชายหนุ่มไม่ตอบคำ หากเดิน

บทที่ 14เดินทางกลับ สองสามวันถัดมา หรงหรานร่ำลาบิดามารดา ก่อนจะเดินทางกลับหมู่บ้านใต้หุบเขาเล่อฉาง โดยนางสัญญาว่าจะมาเยี่ยมเยือนจวนสกุลโจวทุกเดือน เมื่อถึงหมู่บ้านกลางป่า เหล่ยเซินนำข้าวของมากมายไปเก็บให้เป็นที่เป็นทาง ส่วนหรงหรานต้มน้ำร้อนจิบชาไปพลางกินของว่างไปพลาง ขณะเดียวกันก็มองดูสามีวุ่นวายกับงานจุกจิก “สามี บางครั้งข้าก็คิดว่าท่านทำตัวสมกับเป็นภรรยายิ่งกว่าข้าเสียอีก” เหล่ยเซินหันมายิ้ม จากนั้นก็จัดข้าวของต่อ ในใจของชายหนุ่มเวลานี้คิดว่าคงต้องขยายบ้านไม้หลังเล็กหลังนี้เพิ่มขึ้นอีกสักหน่อย หรงหรานที่ไม่รู้ว่าเหล่ยเซินคิดอะไรลุกจากเก้าอี้ เดินเข้าไปหา ข้องแขนกำยำแล้วลากเขามานั่ง “ท่านจัดข้าวของมาสักพักแล้ว พักจิบชาก่อนเถอะ แล้วค่อยทำต่อ” แม้ไม่มีคำพูด หากเหล่ยเซินก็เชื่อฟังภรรยา เขารับจอกชาอุ่นๆ จากหรงหรานมาจิบช้าๆ “ข้าอยู่กับท่านมาสักพักแล้ว สงสัยเหลือเกินว่าท่านเป็นคนในหมู่บ้านนี้โดยกำเนิดหรือไม่ ครอบครัวของท่านอยู่ที่ไหนเมืองใดกันหรือ” “เสียช

บทที่ 16ดอกไม้เจ้าปัญหา เผลอแป๊บเดียว หรงหรานก็ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางป่าเขากับเหล่ยเซินเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว ตลอดหนึ่งเดือนมานี้เหล่ยเซินจะทำหน้าออกไปล่าสัตว์ เนื้อและหนังของสัตว์ที่ล่ามาได้หากไม่นำมากินมาใช้เอง ก็จะเอาไปขายในเมืองเล่อฉาง หรงหรานเกรงว่าสามีจะเหนื่อยเกินไปจึงคิดอยากแบ่งเบาภาระ อีกอย่าง เพื่อปรับตัวให้เข้ากับสถานที่นี้ นางจำต้องเรียนรู้วิถีการใช้ชีวิตร่วมกับธรรมชาติอีกเยอะ วันถัดมานางขอตามเขาออกไปล่าสัตว์ด้วย แน่นอน เหล่ยเซินย่อมปฏิเสธ การล่าสัตว์อันตรายเกินไปสำหรับนาง ดังนั้นเขาจึงบอกให้นางเก็บสมุนไพรและผักป่าแทน ก่อนจะกลับเมืองหลวง หรงหรานเคยช่วยเหล่ยเซินเก็บผักป่าแล้ว นางจึงรู้ว่าผักชนิดใดกินได้กินไม่ได้ ผักป่ามีมากมายเหลือเกิน หรงหรานเก็บผักใส่ตะกร้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ส่วนเหล่ยเซินยามนี้ออกไปล่าสัตว์เหมือนอย่างเคย ตอนนั้นเอง นางพบว่าข้างกองหน่อไม้ป่ามีดอกไม้สีม่วงเข้มขึ้นกระจัดกระจาย เพราะเห็นว่าดอกไม้นั้นสีสวยดี ทั้งยังส่งกลิ่นหอมจางๆ หรงหรานจึงเด็ดขึ้นมาสูดดม ทว่าละอองเกส

บทที่ 18เทพธิดาแห่งพงไพร 1 ทว่า... “หรงหราน!” โจวไห่หลินตะโกนเรียกน้องสาวพร้อมวิ่งเข้าไปหา เมื่อหยุดยืนตรงหน้านาง คำแรกที่ทักกลับเป็นเรื่องต้องห้าม “อยู่ท่ามกลางป่าเขา ทำไมต้องแต่งตัวเสียจัดเต็ม น่าเสียดายชุดสวยๆ อีกอย่าง ที่นี่ไม่มีชายคนใดมองเจ้า...อั่ก!” น้องรองยังพูดไม่ทันจบประโยคดีก็ถูกหมัดหนักๆ ของน้องเล็กชกเข้ากลางท้อง หรงหรานต่อยพี่ชายคนรองพร้อมกับรอยยิ้มอันงดงาม “พี่รองชมข้าเกินไปแล้ว ข้าละรู้สึกเขินเสียจริง!” หรงหรานกัดฟันพูดประชด ตอนนั้นเอง มีเสียงฮึมๆ ดังขึ้นข้างหลัง หรงหรานหันไปมองแวบหนึ่งด้วยสีหน้าเหมือนนึกอะไรออก ก่อนจะหันกลับมาแนะนำหมียักษ์...ไม่สิ ชายร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างหลังให้พวกเขารู้จัก “อ้อ พี่ใหญ่ พี่รอง เขาคนนี้คือสามีข้าเอง นามว่าเหล่ยเซิน...ที่ข้าแต่งตัวสวยๆ ไม่เกี่ยวว่าจะมีบุรุษมองหรือไม่ ข้าแต่งเพื่อให้สามีชมเท่านั้น” “อ้อ อย่างนี้เอง” น้องรองบอกด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ มือหนึ่งก็ลูบท้องไปด้วย โจวอวิ๋นห่าวนั้นเป็นคนใจกว้าง แม้รูปลักษณ์ของน้องเล็กและน้องเขยจะ

ตอนที่ 20เห็ดซงหยง ซ่า ซ่า!!  ในคืนหนึ่ง ฟ้าครึ้มคำรามสนั่น สายฝนเทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย ภายในบ้านหลังเล็ก หรงหรานนอนหลับสนิทหนุนหน้าอกของสามี วงแขนแข็งแกร่งของชายร่างหมี โอบกอดนางแนบแน่น ราวกับต้องการมอบความอบอุ่นให้ตลอดทั้งคืน เมื่อได้ยินเสียงฝน ดวงตาคู่สวยค่อยๆ เปิดปรือขึ้นมา หรงหรานเหลือบมองใบหน้าหล่อเหลาของสามีเป็นอย่างแรกเป็นอย่างแรก ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาไร้หนวดดกดำ ยิ่งมองยิ่งให้รู้สึกรื่นตานัก ตั้งแต่ออกปากชมเหล่ยเซินไปว่า ‘พอไม่มีหนวดรกๆ แล้ว ท่านช่างหล่อเหลานัก’ สามีก็ขยันโกนหนวด คิดแล้ว ริมฝีปากบางแสนงามก็คลี่ยิ้มออกมา หรงหรานซุกซบเข้าสู่อ้อมกอดสามีอีกหน่อย คืนฝนตกอากาศหนาวเช่นนี้ แค่มีอ้อมกอดของสามี นางก็ไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิด เช้าวันรุ่งขึ้น ฝนหยุดตก หากในอากาศยังคงมีกลิ่นอายของความชื้น เมื่อสติของนางตื่นเต็มที่ ทันใดนั้นหรงหรานพลันนึกคิดถึงเรื่องเล่าของมารดาได้ ‘สมัยที่แม่ติดตามท่านพ่อของเจ้าออกไปท่องเที่ยว