All Chapters of สามีข้า คือคนป่าคลั่งรัก: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 2ข้าจะรับผิดชอบเอง กลางป่าเขามีหมู่บ้านแห่งหนึ่ง บ้านแต่ละหลังทำจากไม้ และสร้างห่างๆ กันเนื่องจากพื้นที่ส่วนใหญ่ทำเกษตร แม้จะเป็นเวลากลางคืน แต่มองปราดเดียวหรงหรานก็รู้แล้วว่าที่นี่คือหมู่บ้านเล็กๆ ใต้หุบเขาเล่อฉาง มิหนำซ้ำยังธรรมดากว่าที่คิด หลังจากชายขนดกพาหรงหรานเข้ามาในบ้านไม้หลังเล็ก เขาวางนางลงบนเตียงไม้ไผ่ที่ปูด้วยหนังสัตว์ จากนั้นก็ก้าวพรวดพราดออกไปข้างนอกโดยไม่พูดไม่จา สักครู่หนึ่ง ชายชราเคราขาวก็เข้ามา ชายชราเมื่อมาถึงก็รีบจับชีพจรหรงหรานทันที สักพักก็หันไปพูดกับชายร่างหมีหนวดครึ้ม “นอกจากบาดแผลภายนอก นางก็ไม่มีอาการคลั่งเลือดหรือช้ำใน แต่ก็เป็นความโชคดีของนาง ที่เจ้าเอะใจเลยไปดูใต้หน้าผาแถวนั้นกระทั่งเจอนางเข้า หากพ้นคืนนี้แล้วยังไม่มีใครพบเจอนางละก็ เกรงว่านางเองก็คงไม่รอดเหมือนกัน” “อืม” “อีกอย่าง ในปากของนางมีแผล ตอนตกหน้าผานางคงกัดปากตัวเองจนเป็นแผลใหญ่ เพราะฉะนั้นนางคงยังพูดไม่ได้ไปสักระยะหนึ่ง” หมอชราวิเคราะห์ออกมาอย่างชัดเจนและละเอียดยิบ ต่อใ

บทที่ 4แต่งงานกับคนป่าคลั่งรัก ตกเย็น อาหารที่ขึ้นโต๊ะมีมากกว่าเดิม หนึ่งในนั้นคือไก่ตุ๋นที่นางเรียกร้องไป อีกอย่าง อาหารส่วนใหญ่นั้นเป็นของที่ได้จากชาวบ้านเมื่อตอนกลางวันทั้งสิ้น หรงหรานมองอาหารและสุราด้วยสีหน้าฉงน “เจ้าคนป่าเถื่อนนี่ อยากเลี้ยงฉลองให้ข้าที่หายดีเหมือนกันสินะ” นางพูดยิ้มๆ เหล่ยเซินไม่ตอบ กลับก้มหน้ารินสุราใส่จอก เมื่อรินสุราใส่จอกทั้งสองใบเรียบร้อย จอกหนึ่งเขายื่นให้นาง อีกจอกเป็นของเขาเอง “ชน” เขาบอกสั้นๆ นางทำตามด้วยสีหน้างุนงงเช่นเคย อึดใจต่อมา หลังจากกระดกสุราในจอกจนหมดแล้ว เหล่ยเซินก็พูดขึ้นว่า “แต่งงานเรียบร้อย” “เอ๊ะ!?” หรงหรานเอียงศีรษะร้องด้วยความแปลกใจ “เมื่อครู่ท่านว่าอะไรนะ” แต่งงานหรือ แต่งงานอะไร ระหว่างคิดหรงหรานมองสุราที่เพิ่งดื่มเข้าไปสลับกับมองเหล่ยเซิน “แต่งงานเรียบร้อย” เขาย้ำ “เดี๋ยวสิ นี่คือสุราเคียงใจหรอกหรือ” “อืม”

บทที่ 6หนี หลายวันที่ผ่านมา หรงหรานตามเหล่ยเซินเข้าป่าทุกวัน ส่วนหนึ่งเพื่อสำรวจเส้นทาง อีกส่วนเพื่อทำความเข้าใจวิถีของผู้คนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านใต้หุบเขาเล่อฉาง ในที่สุด หรงหรานก็พอจะคุ้นเคยเส้นทางเข้าออกระหว่างหมู่บ้านกับป่าขึ้นมาบ้างแล้ว หนำซ้ำ วิถีความเป็นอยู่ของชาวบ้านใต้หุบเขาเล่อฉางยังเรียบง่ายมากๆ เพราะนอกจากปลูกผักเลี้ยงสัตว์ อาหารการกินเอย สมุนไพรรักษาโรคเอย รวมไปถึงเครื่องนุ่งห่มล้วนแล้วแต่หาได้จากแหล่งธรรมชาติ หรงหรานนั้นพอจะมีกำลังภายในอยู่แล้ว เนื่องจากเกิดในตระกูลนักรบ นางจึงได้รับการฝึกฝนวิชายุทธ์จากท่านพ่อ ดังนั้นเมื่อกำลังภายในของนางฟื้นคืนมานิดหน่อย ถึงเวลาที่นางต้องกลับบ้านแล้ว วันถัดมาหลังจากเหล่ยเซินเข้าป่าล่าสัตว์ หรงหรานที่บอกว่าจะอยู่เฝ้าบ้าน เปิดประตูมองซ้ายแลขวา เมื่อไม่เห็นวี่แววของเหล่ยเซิน นางจึงถลกชายกระโปรง ก่อนจะวิ่งเต็มเหยียด ลัดเลาะไปตามเส้นทางออกจากหุบเขาเล่อฉาง ทว่า...วิ่งมาตั้งไกล และทั้งที่คิดว่าศึกษาเส้นทางมาอย่างดี สุดท้ายนางกลับหลงทางเสียอย่างนั้น

บทที่ 8 ข้าคิดถึงเจ้า ทั้งที่ได้กลับมาบ้าน ได้นอนในห้องที่คุ้นเคย เตียงกว้างหลังเดิม หมอนและผ้าห่มที่นุ่มสบายดังเดิม ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่ทว่า หรงหรานกลับนอนพลิกไปพลิกมา ทำอย่างไรก็นอนไม่หลับ ราวกับขาดอะไรไปสักอย่าง นางดีดตัวลุกจากเตียง หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวม ก่อนจะย่ำเท้าตรงไปยังเรือนรับรอง ก๊อก ก๊อก ก๊อก นางเคาะประตูห้องที่เหล่ยเซินพัก ทั้งยังกระซิบถามคนข้างใน “นอนหรือยัง ให้ข้าเข้าไปได้หรือไม่” เพียงครู่ ประตูเรือนก็ถูกเปิดจากข้างใน ทว่าชายหนุ่มเคราดกกลับเอาแต่ยืนจ้องหน้านาง “หน้าข้ามีอะไรหรือ” ดวงตาสีดำสนิทของเหล่ยเซินมองนางอย่างลุ่มลึกก่อนตอบว่า “ข้าคิดถึงเจ้า” หัวใจของหรงหรานเต้นตึกตักเมื่อได้ยินดังนั้น เพิ่งห่างกันไม่กี่ชั่วยาม ก็บอกคิดถึงแล้วหรือ แต่จะว่าไป ตอนนอนอยู่ในเรือนเพียงลำพัง นางเองก็คิดถึงอ้อมกอดกว้างแสนอบอุ่นของเขาเหมือนกัน คิดถึงจนเอาแต่นอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง นั่นคือสาเหตุที่นางนอนไ

บทที่ 10พิสูจน์รักแท้ หลังจากจัดการเรื่องที่ค้างคาใจเรียบร้อยแล้ว หรงหรานก็กลับมายังจวนสกุลโจวในสภาพเนื้อตัวมอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง ทั้งยังโกรธกระฟัดกระเฟียด แม้เหล่ยเซินจะตบหลังปลอบเบาๆ และบอกให้นางใจเย็นๆ หากนางกลับขึงตาใส่เขา “ท่านก็ได้ยินไม่ใช่หรือ เมิ่งซุยน่าไม่อายนั่นสารภาพว่าเป็นคนวางยาม้าของข้า แล้วจะไม่ให้โกรธได้อย่างไร” เหล่ยเซินยิ้มแห้งขณะฟังคำบ่นของนาง “แต่เจ้าก็ได้สั่งสอนคนพวกนั้นไปแล้วไม่ใช่หรือ” เพราะกลัวจะถูกฆ่า ลู่เมิ่งซุยจึงร้องไห้พร้อมกับสารภาพความจริงทุกอย่าง ทั้งยังอ้อนวอนขอการอภัย แต่แค้นของหรงหรานใช่ว่าจะจบง่ายๆ ผู้หญิงคนนั้นตั้งใจทำให้นางตายชัดๆ ดังนั้นแล้ว เมื่อมีแค้นก็ต้องชำระ นางจึงขยุ้มศีรษะของฝ่ายนั้น ก่อนจะลากไปทางบ่อน้ำแล้วผลักให้ตกลงไป 'ว๊าย!!' ตูม... 'หรงหราน นั่นเจ้าทำเกินไปแล้ว' หยวนหลิงอวี้ยืนชี้หน้าตวาดใส่หรงหรานราวกับลืมตัว ว่าตามตรง แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าลู่เมิ่งซุยคิดร้ายกับหรงหราน แ