Semua Bab Bad Mafia เด็กเจ้าพ่อ: Bab 1 - Bab 10

“ไหนพ่อมึงบอกว่าจะมีเศรษฐีมาแต่งตอนมึงอายุยี่สิบ เมื่อไหร่! เมื่อไหร่มันจะมาแต่งมึงสักที!” เสียงของ วรรณี ผู้เป็นป้านั่งพูดด้วยท่าทางหัวเสีย ในขณะที่หลานสาวที่ต้องคอยเป็นสถานที่รองรับอารมณ์อยู่เรื่อยมากำลังยืนล้างจานเงียบๆนาเนียร์ เม้มปากแน่น ก้มหน้าก้มตาล้างจานโดยไม่เถียงคนเป็นป้าสักคำเพราะกลัวโดนตีเหมือนทุกครั้ง ถึงแม้การแต่งงานตอนอายุยี่สิบจะเร็วไป แต่อย่างน้อยมันคงดีหากนั่นพาเธอออกไปจากบ้านหลังนี้ได้เธอมาอาศัยอยู่กับป้าตั้งแต่อายุสิบสอง พ่อแม่บอกว่าอยู่กับป้าจะปลอดภัยมากกว่าอยู่กับพวกท่าน ตอนนั้นเธอยังเด็กเลยเชื่อ พวกท่านแวะเวียนมาหาทุกสัปดาห์ เมื่อก่อนป้าดูแลเธอดีดั่งเจ้าหญิง ไม่ให้ทำงานบ้านงานเรือน ไม่โขกสับ ไม่ตี และไม่ด่า ตั้งแต่พ่อแม่เธอตายไปป้าก็เปลี่ยนไปราวกับคนละคน ใช้งานเธอราวกับทาส ทั้งตีและทั้งด่าสารพัดอย่างไม่แปลกใจหากป้าจะเปลี่ยนไป เมื่อก่อนพ่อแม่ให้เงินป้าไม่ขาดมือ หลังจากพวกท่านเสีย เหตุผลที่ป้ายังดูแลเธอต่อเพราะหวังมรดกและเงินสินสอด“พ่อแม่มึงไม่บอกรึไงว่ามรดกจะได้ตอนไหน”“หนูไม่รู้ค่ะป้า”“อย่าให้กูรู้นะว่ามึงแอบอุบอิบเงินไว้คนเดียว ถ้ารู้กูจะตีมึงให้ตายเลย!” ว

นาเนียร์กลับถึงบ้านเร็วกว่าปกติ ร่างบางถอดรองเท้าผ้าใบสีขาวที่เปื้อนเล็กน้อยไว้หน้าบ้าน ก่อนจะเดินเท้าเปล่าที่สวมใส่ถุงเท้าเข้าไปข้างใน และสิ่งที่เธอกังวลมาโดยตลอดทางกลับบ้านก็เกิดขึ้น“ทำไมวันนี้มึงถึงกลับบ้านเร็ว” วรรณียืนกอดอกมองนาเนียร์อย่างจับผิดเธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทำใจก่อนถึงบ้านแล้วว่าจะบอกป้าเรื่องไม่ได้ทำงานร้านอาหาร ส่วนผลลัพธ์จะเป็นยังไงเธอพอเดาได้อยู่บ้าง“หนู…หนูไม่ได้ทำงานที่ร้านเจ้าสัวแล้วนะป้า”“อะไรนะ?” สิ่งที่นาเนียร์พูดออกมาทำให้วรรณีเลิกคิ้วขึ้นสูง หัวใจเต้นรัวเพราะโทสะกำลังทำงาน คนเป็นป้าเดินเข้าไปใกล้หลานสาวที่ไม่ยอมมองหน้าและถอยออกห่างตามสัญชาตญาณ “เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะนาเนียร์”“ป้า…” เธอเรียกป้าเสียงแผ่ว เมื่อเห็นป้าเดินไปหยิบไม้เรียวที่เคยชอบใช้ตีเธอเป็นประจำมา เสียงฟาดกลางอากาศทำให้เธอรู้สึกเจ็บรอทั้งที่มันยังไม่ต้องปะทะลงผิวกาย“มึงไม่ได้ทำงานกับเจ้าสัวแล้ว หมายความว่ายังไง”“เมียเจ้าสัวบอกว่าช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดี ทางร้านเลยมีนโยบายลดจำนวนพนักงานลง เมียเจ้าสัวเลยเลือกปลดหนูออกจากการเป็นพนักงาน” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือเพราะกลัวโดนป้าตี ลึกๆ เธอก็แอบหวัง

“มานอนกับฉัน”เพียงแค่ประโยคเดียวทำสมองของนาเนียร์แทบหยุดประมวลผล ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ก้อนเนื้อข้างซ้ายเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนจับจังหวะไม่ได้นอนกับฉัน…เธอฟังไม่ผิด เขาพูดแบบนั้นจริงๆ และสายตาคมเข้มที่มองมาไม่มีท่าทีโกหกแต่อย่างใด เธอหลบสายตาคู่นั้นไปอย่างรวดเร็ว เกิดมาอายุยี่สิบปียังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน สิ่งที่พี่นุชพูดทำให้เธอพอเดาได้ว่าเขาคงเป็นพวก ‘เสือผู้หญิง’ แต่ไม่คาดคิดว่าจะโดนกับตัว“ทำไมเงียบนานขนาดนั้น?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงเมื่อนาเนียร์ไม่ยอมปริปากเอ่ยอะไรนอกจากความเงียบที่ส่งกลับมา“นะ…หนูไม่อยากได้เงินแล้วค่ะ”“ว่าไงนะ?” คนที่ไม่เคยถูกผู้หญิงคนไหนปฏิเสธมีแต่ยอมสิโรราบให้ถึงกับสีหน้าเปลี่ยนเป็นไม่พอใจทันควัน นัยน์ตาดำขลับนิ่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มุมปากหยักกระตุกยิ้มเบาๆนี่เป็นครั้งแรกที่โดนผู้หญิงปฏิเสธ…“หนูไม่รับข้อเสนอนั้นค่ะ ขะ…ขอตัวก่อนนะคะ” เธอรีบลุกขึ้นเพื่อออกไปจากตรงนี้ จังหวะที่ถูกมือเย็นเฉียบคว้าแขนเธอรีบสะบัดออกตามสัญชาตญาณ ทั้งกลัวและทั้งใจสั่นในเวลาเดียวกันเธอหันกลับไปมองหน้าเขาที่ดูไม่ค่อยชอบใจเท่าไรนักอีกครั้ง รีบก้มเก

คนถูกขู่ถึงกับหน้าซีดเผือด วรรณกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก สายตามองวัตถุอันตรายสีดำตรงหน้าแทบจนลืมหายใจ จากโวยวายเพื่อหวังเรียกร้องค่าสินสอดตามความต้องการของตัวเอง กลายเป็นพยายามฝืนยิ้มเจื่อนแทน“มะ…แหม คุยกันดีๆ ก็ได้นิคะ”“ตอนแรกก็คุยดีๆ ใครกันนะที่ทำให้ผมต้องใช้วิธีนี้”คิระกำลังจะบอกว่าเป็นเพราะวรรณีต่างหากที่ทำให้ต้องใช้วิธีนี้ สายตาวรรณีเหลือบมองหลานสาวที่ยืนนิ่งไม่ยอมปริปากพูดอะไร ส่วนลูกชายก็ไม่คิดจะช่วยเพราะเรื่องมันเกิดจากคนเป็นแม่ล้วนๆ“ฉันแค่ล้อเล่นน่ะค่ะ เรามาคุยกันใหม่นะคะ” วรรณีหัวเราะอย่างรีบแก้สถานการณ์ตรงหน้าก่อนมันจะลามปามไปมากกว่านี้“ครับ” คิระกระตุกยิ้มมุมปาก หากยอมคุยดีๆ ตั้งแต่แรกคงจบสวยไปนานแล้ว“หากทางนั้นจะให้ค่าสินสอดห้าล้าน ดิฉันขอเพิ่มอีกสองล้านเป็นเจ็ดล้าน ส่วนทองสิบบาทดิฉันจะยกเลิกไม่เอา คิดซะว่า…” วรรณีปรายสายตามองนาเนียร์ “เป็นค่าเลี้ยงดูหลานสาวแล้วกันนะคะ”“ตามนั้นครับ” เขาเบื่อจะต่อรองกับป้ามหาภัยคนนี้เต็มแล้ว เจ็ดล้านก็แค่เศษเงิน คิดซะว่าทำบุญทำทานไปแล้วกัน “ไปเก็บของเถอะนาเนียร์ ไปจากที่นี่กัน”“ค่ะ” เธอตอบรับสั้นๆ ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหมุนตัวกลับขึ้

คือเขา…คิรัน เจ้าบ่าวของเธอในวันพรุ่งนี้ หนีงานแต่งตอนนี้ทันหรือเปล่านะ เธอเดินวนไปมาภายในห้องนอนพร้อมกับบีบมือเล็กแน่น สายตามองไปยังชุดแต่งงานอย่างหนักใจนอกจากจะต้องแต่งงานกับผู้ชายที่เคยกลั่นแกล้งเธอตอนเด็กๆ ไม่พอ เขาคนนั้นดันเป็นคนเดียวกับประโยคนั้น…‘มานอนกับฉัน’ทุกคนต่างดูดีใจที่คิรันจะได้แต่งงาน ใบหน้าคนในบ้านยิ้มแย้มแววตาประกายด้วยความสุข แล้วเธอล่ะ?“หนีตอนนี้ทันไหม…” เสียงพึมพำหลุดออกจากริมฝีปากที่แห้งผาก เธอเดินวนไปมาภายในห้องนอนที่ตกแต่งราวกับเจ้าหญิง หากแต่กลับรู้สึกเหมือนอยู่ในคุกจำลองขนาดใหญ่มือเล็กกำแน่น จับเข้าที่อกข้างซ้ายซึ่งหัวใจยังเต้นแรงไม่หยุดตั้งแต่เห็นรูปเขาเมื่อครู่เธอไม่เคยลืมวันนั้น…วันที่เขาล้อเลียนเธอว่า ‘ยัยอ้วนฟันเหยิน’ จนหมดความมั่นใจขอให้แม่พาไปจัดฟันจนไม่เหยิน เธอเริ่มลดน้ำหนักแต่ก็ไม่วายโดนเขาพูดเหน็บแนม ‘อ้วนขนาดนี้ลดไม่ได้หรอก’ จำได้ว่าตอนนั้นมันทำให้เธอหมดกำลังใจไปเลยและที่สำคัญมันทำให้เธอพลอยเกลียดเขาตามไปด้วย แล้วดูตอนนี้สิ…ฟ้าดินกลั่นแกล้งเธออีกครั้งให้เขามาเป็นสามีของเธอ“ทำไมถึงเป็นเขา…” เธอครางเบาๆ แล้วทรุดนั่งข้างเตียง ในตอนแรกเธอคิดว